Χριστός Ανέστη αδέλφια!

Χριστός ανέστη , εχθροί και φίλοι!

Καθαρότατον ήλιο επρομηνούσετης αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι,σύγνεφο καταχνιά,

δεν απερνούσετ΄ ουρανού σε κανένα από τα μέρηκαι από κει κινημένο αργοφυσούσε

τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ΄ αέρι,που λες και λέει μες της καρδιάς τα φύλλα:Γλυκιά η ζωή

και ο θάνατος μαυρίλα.Χριστός ανέστη ! Νέοι, γέροι και κόρες,

όλοι μικροί- μεγάλοι ετοιμαστείτε

μέσα στις εκκλησιές τές δαφνοφόρες

μέ τό φώς της χαράς συμαζωχτήτε

Ανοίξετε αγκαλιές ειρηνοφόρες

ο μπροστά στους Αγίους και φιληθήτε!

Φιληθήτε γλυκά, χείλη με χείλη, πέστε Χριστός ανέστη , εχθροί και φίλοι!

ΚΑΛΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ !!!

Διονύσιος Σολωμός

Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσαςκαί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Πνευματικός αγώνας

Όλοι όσοι ακολουθούν τον Ιησού κάνουν έναν πνευματικό αγώνα. Έναν αγώνα που μας λέει ο άγιος Σιλουανός οι άγιοι τον διδάχτηκαν στην μακρόχρονη πείρα τους από τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.Ο αγώνας αυτός γίνεται κάθε ημέρα και ώρα.Άν μάλωσες, κατέκρινες ή στεναχώρησες αδερφό, έχασες την ειρήνη σου. Άν δέχτηκες λογισμό κενοδοξίας ή περιφρόνησες τον αδερφό, έχασες τη χάρη. Άν σε πρόσβαλε σαρκικός λογισμός και δεν τον έδιωξες άμεσος, θα ψυγεί στην καρδιά σου η αγάπη για τον Θεό και δεν θα έχεις παρρησία στην προσευχή. Άν αγαπάς την εξουσία ή τα χρήματα, δεν θα γνωρίσεις ποτέ την αγάπη του θεού. Άν έκανες το δικό σου θέλημα, ηττήθηκες από τον εχθρό και ακηδία θα καταλάβει την ψυχή σου. Άν μίσησες τον αδερφό, αυτό σημαίνει ότι εξέπεσες από τον Θεό και σε κυρίευσε πονηρό πνεύμα.

Άγιος Σιλουανός

Παπάδες... μαραθωνοδρόμοι

Θυμάται μια χρονιά, όταν προχωρούσε στα χιόνια για να φτάσει στην εκκλησία στην Κεράμεια, στη Βόρεια Εύβοια, να προλάβει να «κρίνει το Χριστός Ανέστη». Να βγουν, όπως λέει, και οι συγχωριανοί του από τη Μεγάλη Εβδομάδα. Και πριν προλάβει να χαιρετήσει τους πιστούς με την ψυχή στο στόμα, πάλι μέσα στα χιόνια και με ένα φακό στο χέρι για να βλέπει, τραβούσε για την Παλαιόβρυση (90 ψυχές όλες κι όλες), τρία χιλιόμετρα δρόμο, για να ακουστεί και εκεί το «Χριστός Ανέστη»…Τώρα τα πόδια του δεν τον βαστούν. Εφτασε στα εβδομήντα. Δεν χρειάζεται να περπατάει, τώρα υπάρχουν δρόμοι, όμως ο παπα-Θανάσης Βασιλείου, όπως τότε, το 1985, τρέχει για να προλάβει. Στις δέκα στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και στις 12 στον Αγιο Δημήτριο. «Η κούραση κούραση, αλλά τι να γίνει…».

Και δεν είναι ο μοναδικός: Σαν κι αυτόν εκατοντάδες ιερείς που υπηρετούν στα ορεινά χωριά της Ελλάδας τρέχουν από χωριό σε χωριό από νωρίς το απόγευμα, «με τον ήλιο ψηλά», για να κάνουν Ανάσταση. Υπάρχουν όμως και οι άτυχοι

. Οσοι ζουν σε απομακρυσμένα χωριά, όπου δεν φτάνει παπάς. «Ευτυχώς τώρα που υπάρχει και η τηλεόραση, γιατί παλιότερα άκουγαν το “δεύτε λάβετε φως” από το ραδιόφωνο!».«Κακό, πολύ κακό να μην ακούς καμπάνα αυτές τις μέρες. Γι’ αυτό τρέχουμε. Ολοι έχουν δικαίωμα να γιορτάσουν την Ανάσταση του Κυρίου. Γι’ αυτό κι εγώ προσπαθώ. Είναι που είναι ξεχασμένα αυτά τα χωριά, δεν πρέπει να τα ξεχάσει και ο Θεός. Είμαστε η παρηγοριά τους μέρες που ’ναι».
Ο παπα-Θανάσης θέλει να είναι και δίκαιος: «Το σωστό είναι τη μια χρονιά η Ανάσταση να γίνεται κανονικά, δηλαδή στις δώδεκα στην Παλαιόβρυση και νωρίτερα στην Κεράμεια, και την επομένη να γίνεται το αντίθετο!».

«Περίμενε λίγο, πάτερ»Λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά ίδια η εικόνα. Ιδια και η αγωνία του παπα-Κώστα Μπακαλάκη να προλάβει μια στην κοινότητα των Παπάδων (250 κάτοικοι) και μια στον Κοτσικιά των 200 κατοίκων: «Οι χωριανοί παραπονιούνται συνέχεια και μου λένε: “Περίμενε λίγο, πάτερ! Μη χτυπάς την καμπάνα από τώρα. Την ημέρα θα βγάλουμε τον Επιτάφιο και την ημέρα θα κάνουμε Ανάσταση;”. Εγώ στενοχωριέμαι. Είναι σαν να λένε “εμείς δεν είμαστε άνθρωποι;”».Εχει γίνει πια ρουτίνα για τον παπα-Μπακαλάκη, ο οποίος ξεκινάει από νωρίς το απόγευμα. Πρώτα θα πάει στο χωριό Κοτσικιά για να κάνει Ανάσταση και στη συνέχεια θα καταλήξει στην ενορία του. «Συνήθως η Ανάσταση στην Κοτσικιά γίνεται εννιά ή δέκα το βράδυ. Στις έντεκα πρέπει να είμαι στους Παπάδες».

Παλαιότερα τα χωριά είχαν ιερέα και η αναστάσιμη λειτουργία τελούνταν κανονικά, «αλλά προκοπή δεν είχαν. Δυστυχώς, πολλοί έχουν εγκαταλείψει τον τόπο τους. Αυτό, βεβαίως, δεν σημαίνει πως τα χωριά δεν πρέπει να έχουν παπά. Αλλά, δυστυχώς, σήμερα κανένας νέος δεν θέλει να γίνει ιερέας…».Νωρίς ή με καθυστέρηση, τα τέσσερα χωριά (Παλαιόβρυση, Κεράμεια, Παπάδες και Κοτσικιά) είναι τυχερά αφού θα κάνουν Ανάσταση. Γιατί υπάρχουν χωριά, επίσης στη Βόρεια Εύβοια, όπως οι Αμέλαντες και η Κερασιά, που δεν έχουν παπά και δεν γνωρίζουν αν θα «ακούσουν τις καμπάνες να χτυπούν χαρμόσυνα».

Στην είσοδο του χωριού Αμέλαντες βρίσκεται μια μικρή εκκλησία, ο ναός της Τίμιας Ζώνης. Για τους περίπου 50 ηλικιωμένους κατοίκους του χωριού η εκκλησία είναι «καταφύγιο ψυχής». Σπάνια, ωστόσο, γίνονται εκεί Θείες Λειτουργίες, καθώς, όπως λένε οι κάτοικοι, από την ημέρα που συνταξιοδοτήθηκε ο ιερέας τους, η θέση παραμένει κενή. Οι περισσότεροι το φέρουν βαρέως. «Μεγάλοι άνθρωποι είμαστε». Και όποιον ρασοφόρο συναντούν σε άλλες περιοχές τον ρωτάνε: «Φέτος θα κάνουμε Ανάσταση;».

Η 68χρονη κυρία Ευαγγελία λέει πως υπήρξε Πάσχα που δεν γιόρτασαν γιατί δεν έκαναν Ανάσταση ή αναγκάστηκαν να κάνουν με το φως του ήλιου. «Είναι παράδοξο. Είμαστε πιστοί. Θέλουμε να πάμε στη Λειτουργία, όπως πηγαίνουν όλοι. Ομως, δεν είναι μόνο αυτό. Εδώ δεν γνωρίζουμε εάν θα κάνουμε Ανάσταση!». Αυτές τις μέρες αυτό τούς απασχολεί. «Ας έρθουν έστω και για λίγο. Και παλιότερα η αναστάσιμη λειτουργία δεν διαρκούσε παρά λίγα λεπτά», θυμάται η 74χρονη κυρία Μαρία.Ανάλογη είναι η εικόνα στο χωριό Κερασιά, που συνορεύει με τους Αμέλαντες. Οι κάτοικοι μέχρι και την τελευταία στιγμή δεν γνώριζαν αν θα χτυπήσει ή όχι η καμπάνα στην εκκλησία. Οι ηλικιωμένοι χαρακτηρίζουν σοβαρή απώλεια για το χωριό την έλλειψη ιερέα λέγοντας πως η εκκλησία είναι η μοναδική τους ελπίδα. Οι δε νεότεροι, όπως η 34χρονη Κρυσταλλία Μαργαρίτη, δεν κρύβουν την ενόχλησή τους όταν ακούν πως ενδέχεται να κάνουν Ανάσταση νωρίτερα από την καθιερωμένη ώρα.

«Υπάρχουν ιερείς σε μητροπόλεις που κρατούν απλώς τα βιβλία! Και, δυστυχώς, πολλά χωριά αναγκάζονται είτε να κάνουν νωρίτερα Ανάσταση είτε να μην κάνουν καθόλου λόγω έλλειψης ιερέων. Εάν δεν γίνονται λειτουργίες το Πάσχα, τα Χριστούγεννα, εάν λείψει και αυτό από την επαρχία, τότε τα χωριά θα μαραζώσουν», αναφέρει ο δήμαρχος Νηλέως κ. Ιωάννης Περήφανος, ο οποίος πολλές φορές έχει ζητήσει από το μητροπολίτη Χαλκίδος να λυθεί το πρόβλημα.




Ελεύθερος Τύπος

Εεε ..Πάτερ

Πώς πάμε από δω στον Παράδεισο;
«Ποτέ δεν με ένοιαξε το ερώτημα. Το είπε και ο Νίτσε: δεν έχει σημασία η αιώνια ζωή, αλλά η αιώνια ζωτικότητα. Να το θέσω καλύτερα: δεν με ενδιαφέρει η αιώνια επιβίωση ενός κομματιού της ύπαρξής μου, της ψυχής μου, στο χρόνο. Διότι αυτό δεν σημαίνει ότι θα έχω αιώνια ύπαρξη, ότι θα έχω σωματικότητα: ότι θα μπορώ να χαίρομαι, να αγαπώ, να απολαμβάνω ψυχοσωματικά τους άλλους...
Το γεγονός αυτό, ότι η ουσία του ανθρώπου δεν είναι μόνο η ψυχή, είναι άλλωστε και η ανθρωπιστική επανάσταση του χριστιανισμού. Πριν από αυτόν ο Πλάτωνας θεωρούσε το σώμα τάφο της ψυχής και ο Σωκράτης χαιρόταν πριν πεθάνει γιατί έτσι θα ελευθερωνόταν η ψυχή του...
Σε αντίθεση, λοιπόν, με αυτό, στον χριστιανισμό από τον 1ο κιόλας αιώνα το λεγόμενο "κατ' εικόνα" ίσχυε και για το σώμα, που οντολογικά ήταν ίσο πια με την ψυχή. Ο χριστιανισμός μίλησε για το "όλον" αυτού, την πρώτη ολιστική προσέγγιση του ανθρώπου. Αν και η βιβλική έννοια της ψυχής σημαίνει όντως το "όλον", σε ολόκληρη τη Δύση μέσω του Αυγουστίνου δυσκολεύτηκε πολύ να περάσει αυτή η διάσταση. Στη Δύση επικράτησε το cogito ergo sum, όχι π.χ. το ερωτεύομαι άρα υπάρχω.
Ομως, ο άνθρωπος θα σωθεί όπως είναι σήμερα: ολόκληρος. Γι' αυτό άλλωστε και οι πρώτοι χριστιανοί είχαν προκαλέσει τη μήνι των φιλοσόφων, οι οποίοι τους αποκαλούσαν υλιστές. Και αυτό, αλήθεια, είναι ο χριστιανισμός: ένας ιερός υλισμός. Δεν έχει τίποτα το μεταφυσικό. Και το σώμα είναι τόσο σημαντικό που αξίζει να αναστηθεί. Διότι αν δεν αναστηθεί το σώμα, δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν: ή δεν το έφτιαξε ο Θεός, ή δεν είναι αρκετά Θεός για να μπορεί να το σώσει...»
Αυτό πώς θα συμβεί;
«Με το θάνατο αυτό που είμαστε διαλύεται. Το σώμα, ως βαριά δομή, φθείρεται - η ψυχή ως λεπτή δομή και υλικό εκμαγείο του σώματος διατηρείται, διότι μόνο έτσι, μέσω του Θεού, μπορεί να "αναδημιουργηθεί" ο ίδιος άνθρωπος: αυτή είναι η περίφημη Ανάσταση Νεκρών. Αυτό μας το έδειξε ο Χριστός μέσω αυτού που γιορτάζουμε σήμερα, της Ανάστασής Του, αφού αυτός έχει δύο φύσεις: την ανθρώπινη που βίωσε τον πραγματικό θάνατο, και τη θεία, που ζωοποιεί και ο Θεός γίνεται η υπόσταση του φυσικού όντος το όποιο έτσι αφθαρτίζεται.
Η Ανάσταση όλων θα συμβεί - το θέμα είναι αν αυτό θα σημαίνει και μετοχή στο Θεό (αυτό που λέμε Παράδεισο: την υπέρτατη δοτικότητα) ή απλή γνώση του Θεού χωρίς μετοχή, αυτό που λέμε Κόλαση. Και φυσικά τότε δεν είναι ο Θεός αυτός που κολάζει αλλά ο άνθρωπος που διαλέγει αυτή την υπέρτατη φιλαυτία. Αυτά, τώρα, δεν είναι ιδεολογήματα. Την πληρότητα της Χάριτος ο πιστός την κατακτά βλέποντας την ομορφιά, τη βεβαιότητα πέραν του θανάτου. Διότι ο χριστιανισμός πέραν από ιερός υλισμός είναι ένας εμπειρισμός...»

«Ο άνθρωπος θα σωθεί όπως είναι σήμερα, ολόκληρος - ψυχή τε και σώματι».

Ο π.Νικόλαος Λουδοβίκος -καθηγητής στο Ορθόδοξο Ινστιτούτο του Κέμπριτζ, στο πανεπιστήμιο της Ουαλίας και στην Ανώτατη Εκκλησιαστική Ακαδημία της Θεσσαλονίκης πηγή:Ελευθεροτυπία

ΝΑ ΚΟΙΜΑΣΑΙ ΝΗΣΤΙΚΟΣ

Να κοιμάσαι νηστικός σε μια σοφίτα Να είσαι ο τεμπέλης του σπιτιού

Να γίνεσαι σκουπίδι Όταν ανοίγεται ένα λερωμένο στόμα Θα σηκώσω το γιακά

Για να φύγω σαν ένας ληστής

Από το δικό μου σπίτι Θα κοιμηθώ στους δρόμους

Για να νιώσω ολάκερη την πολιτεία

Να τουρτουρίζει μαζί μου

Στο παλτό μου έχω ένα λεκέ

Αλλά είναι καλό που δεν τον βλέπω Θα το ξαπλώσω χάμω

Και θα στρωθώ πάνω του

Να πιω λίγη βραδιά

Στη γωνιά του έρημου κήπου

Θα αιστανθώ τη σελήνη

Όπως δεν αιστάνθηκα τίποτε

Στη ζωή μου Θα την αιστανθώ στα χείλια μου

Σαν ένα αχλάδι Στα μάγουλα Σαν άλλα μάγουλα.

Γιώργος Σαραντάρης

Διαβάστε όλο το τελετουργικό λίγο πριν την αφή του Αγίου Φωτός

« Μέχρι τις 11 το πρωί η Αγία Αυλή γεμίζει ασφυκτικά από κόσμο. Ανάμεσά τους πολλοί ρασοφόροι. Ορθόδοξοι μοναχοί, μοναχές, ιερείς, αλλά και πιστοί άλλων χριστιανικών ομολογιών που ήθελαν να είναι παρόντες σ’ αυτό που για την Ορθοδοξία είναι ένα από τις σημαντικότερες μαρτυρίες της αλήθειας της.

Οι 43 μεγάλες κανδήλες του Παναγίου Τάφου σβήνουν. Η Αγία Κανδήλα τοποθετείται στην ειδική χρυσή της θήκη, η Αγία φυλλάδα με τις ιερές ευχές και το χοντρό κερί τοποθετήθηκε επίσης στη δική τους θέση.

Ο Πανάγιος Τάφος σφραγίζεται, με λειτουργημένο για 40 μέρες, μελισσοκέρι και....πάνω του μπήκαν οι σφραγίδες που βεβαίωναν πως κανένα είδους φωτιάς ή μέσο με το οποίο μπορεί ν’ ανάψει, δεν υπήρχαν πουθενά μέσα στο Ιερό Κουβούκλιο με τον «Τάφο του Σωτήρος Χριστού». Παρόντες οι έλληνες ορθόδοξοι, οι Αρμένιοι και οι Σύριοι κληρικοί καθώς και ένας από τους μουσουλμάνους φύλακες του Τάφου. Ένας Φραγκισκανός μοναχός, ό μόνος αντιπρόσωπος της κοινότητάς του στεκόταν στη μια μεριά.

Ο Ελληνορθόδοξος Πατριάρχης κατεβαίνει από την εσωτερική σκάλα, την σκάλα του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου, κατευθείαν στο Καθολικόν “parvis” όπου ελέγχεται για να μην κρύβει κανένα μέσο με το οποίο μπορεί να ανάψει φωτιά και στη συνέχεια κατευθύνεται βαδίζοντας αργά, στο θρόνο του στο Καθολικό.

Μετά την είσοδό του, οι Κόπτες και οι Σύριοι κληρικοί που βρίσκονται στο Ναό για να προσευχηθούν από νωρίς το πρωϊ, συνοδεύουν τον Αρμένιο Πατριάρχη και του δίνουν τις δέσμες τους με τα κεριά. Μπαίνουν στο Καθολικό όπου υποβάλλουν τα σέβη τους στον Ελληνορθόδοξο Πατριάρχη και του παραδίδουν τις δύο δέσμες με τα 33 κεριά η κάθε μιά, για να επιστρέψουν στις προκαθορισμένες θέσεις τους. Τρείς φορές λιτανεύουν τα αναστάσιμα λάβαρα και τα λιβανιστήρια οι χρυσοντημένοι έλληνες κληρικοί γύρω από τον Πανάγιο Τάφο. Τελευταίος στη λιτανεία ο Πατριάρχης με την χρυσόλευκη αρχιερατική του στολή και την μήτρα στο κεφάλι. Στο τέλος της τρίτης περιφοράς βγάζει τα εξωτερικά άμφια και φορά μόνο το λευκό στιχάριο.Οι σφραγίδες του Τάφου σπάνε. Ο Έλληνας Πατριάρχης μπαίνει στο εσωτερικό του κουβουκλίου με τον Αρμένιο και τον Φραγκισκανό εκπρόσωπο και οι πόρτα κλείνει πίσω τους. Ο Αρμένιος και ο Φραγκισκανός μένουν στον προθάλαμο ενώ εκείνος προχωρά στην κρύπτη όπου βρίσκεται ο Πανάγιος Τάφος.Απόλυτη σιωπή από χιλιάδες ανθρώπους που ενώνονται σε ολόψυχη δέηση στον “Κύριο της ειρήνης και Σωτήρα του κόσμου.” Οι καμπάνες σιωπούν κι αυτές. Ο έλληνας Αρχιερέας μόνος με την πίστη του και το Θεό του μέσα στον Τάφο γονατιστός μπροστά στην εικόνα της Αναστάσεως, προσεύχεται λέγοντας τις ιερές ευχές. Η αγωνία στο κατακόρυφο. Ξαφνικά λάμψεις, αστραπές φωτός ξεχύνονται από το εσωτερικό και φτάνουν μέχρι τις ολόχρυσες ακτίνες στον πανύψηλο τρούλλο πάνω από τη Ροτόντα.

Το Άγιο Φώς, είναι το Άγιο Φώς ακούγεται ο ψίθυρος από χιλιάδες χείλη.Η πόρτα του Τάφου ανοίγει με βία προς τα έξω και στο άνοιγμα εμφανίζεται ο Έλληνας Πατριάρχης με τις δύο δέσμες λαμπάδων που τώρα είναι αναμένες καταυγάζοντας τον μουντό χώρο της «Ροτόντας» με φως καθώς το πλήθος που σταυροκοπιέται, κλαίει και προσπαθεί να ανάψει τη δική του λαμπάδα με το Άγιο Φως.

Αρχίζει να ψάλλει:- «Δεύτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου φωτός και δοξάσατε Χριστόν τον αναστάντα εκ νεκρών»Αναρωτιέμαι λοιπόν, ποιός είναι αυτός ο πολύ πιστός χριστιανός που περιγράφει έτσι την τελετή της αφής του Αγίου Φωτός στα Ιεροσόλυμα;

Ανακαλύπτω ότι είναι εβραίος και μάλιστα Καθηγητής Ιστορίας του Πανεπιστημίου του Τελ-Αβίβ. (βλέπε τίτλος μελέτης πιό κάτω)« Μία επαγγελματική άποψη σχετικά με τα όσα συμβαίνουν στην «Τελετή του Αγίου Φωτός» στην Εκκλησία του Παναγίου Τάφου στην Παληά Πόλη της Ιερουσαλήμ και τον τρόπο να τελείται σύμφωνα με τις δεσμευτικές διατάξεις του “status quo” που ορίζει τις σχέσεις και τα δικαιώματα ανάμεσα στις διάφορες χριστιανικές κοινότητες στο Ισραήλ.»Καθηγητής Ζεέβ Ρούμπιν, Έδρα Ιστορίας, Πανεπιστήμιο Τελ-Αβίβ

Σημείωση: η μελέτη αυτή κατατέθηκε από το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων σαν κομμάτι των αυτοτελών νομικών ισχυρισμών της όταν κλήθηκε να απολογηθεί μετά από μήνυση των Αρμενίων, μετά τα γνωστά γεγονότα με τους ξυλοδαρμούς μπροστά στον Πανάγιο Τάφο, ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου του Ισραήλ. Μόλις οι Αρμένιοι έλαβαν γνώση του περιεχομένου της μελέτης του καθηγητή Ρούμπιν, ΑΠΕΣΥΡΑΝ ΤΗΝ ΜΗΝΥΣΗ!!!

Και για να τελειώνουμε με αυτή την κακόγουστη φάρσα που εξελίσσεται ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ από διάφορους περιφερόμενους μάγους και άσχετους δήθεν θεολόγους γύρω από το Άγιο Φως. Θέτουμε απλώς ερωτήματα που ο ΚΑΘΕ ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΩΣ ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ μπορεί να απαντήσει και να τους βουλώσει το ασεβές τους στόμα:

1. ΑΝ η υπόθεση του Αγίου Φωτός ήταν μια απάτη-όπως υποστηρίζουν-γιατί ΚΑΝΕΝΑΣ από τους πολλούς και ισχυρούς εχθρούς του Πατριαρχείου ΔΕΝ ΕΘΕΣΕ ΠΟΤΕ ΤΕΤΟΙΟ

ΖΗΤΗΜΑ;2. ΑΝ η υπόθεση του Αγίου Φωτός ήταν μια απάτη-όπως υποστηρίζουν- γιατί οι ΑΡΜΕΝΙΟΙ που «σκοτώνονται» για να πάρουν μια πιθαμή γης μέσα στην παληά πόλη των Ιεροσολύμων ΑΠΕΣΥΡΑΝ την μήνυση κατά του Ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου του Ισραήλ; Το ίδιο ερώτημα ισχύει και για τις υπόλοιπες μικρότερες κοινότητες, Συριάνους, Αβησσύνιους, Αιθίοπες κλπ.

3. ΑΝ η υπόθεση του Αγίου Φωτός ήταν μια απάτη-όπως υποστηρίζουν-γιατί οι ΚΑΘΟΛΙΚΟΙ πηγαίνουν και εκείνοι να πάρουν Άγιο Φως από τον Έλληνα Πατριάρχη ακόμη και όταν-όπως φέτος-έχουν ήδη γιορτάσει το Πάσχα;

4. ΑΝ η υπόθεση του Αγίου Φωτός ήταν μια απάτη-όπως υποστηρίζουν-γιατί οι Ισραηλινοί που έχουν κάθε λόγο να αμφισβητήσουν τα κυριαρχικά δικαιώματα του Ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου των Ιεροσολύμων, ΔΕΝ ΕΘΕΣΑΝ ΠΟΤΕ ΖΗΤΗΜΑ ΕΞΑΠΑΤΗΣΗΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΓΙΟ ΦΩΣ;

ΤΕΛΟΣ: Οποιος αμφισβητεί το θαύμα του Αγίου Φωτός και υποστηρίζει ότι οφείλεται σε ΑΠΑΤΗ με τη χρήση χημικών προσμείξεων δεν έχει παρά να κάνει το εξής απλούστατο σε ΖΩΝΤΑΝΗ ΣΥΝΔΕΣΗ έτσι ώστε η ξεφτίλα του να μεταδοθεί παντού και να «φραγεί στόμα λαλούντων άδικα..» ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΤΗΝ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥ ΛΑΜΠΑΔΕΣ ΑΠΟ ΦΥΣΙΚΟ ΚΕΡΙ ΚΑΙ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΑΥΤΕΣ ΣΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΨΕΙ ΤΟ ΑΓΙΟ ΦΩΣ. Αν θέλει μάλιστα μπορεί προηγουμένως να τις βουτήξει στο νερό. Δεν θα είναι πρώτη φορά που κάποιοι αμφισβητίες θα δοκιμάσουν δια πειρασμού τον Θεό. Την προηγούμενη που θυμάμαι είναι στο περιστατικό του Προφήτη Ηλιού με τους ιερείς του Βάαλ. Ας διαβάσουν-θεολόγοι δεν ισχυρίζονται ότι είναι;-το σχετικό εδάφιο από την Παλαιά Διαθήκη για να δουν το τέλος εκείνων..."

ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ

Κατηχητικός ΛόγοςἉγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου

ἴ τις εὐσεβής καί φιλόθεος, ἀπολαυέτω τῆς καλῆς ταύτης καί λαμπρᾶς πανηγύρεως.
Εἴ τις εὐγνώμων, εἰσελθέτω χαίρων εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου αὐτοῦ.
Εἴ τις ἔκαμε νηστεύων, ἀπολαυέτω νῦν τό δηνάριον.
Εἴ τις ἀπό τῆς πρώτης ὥρας εἰργάσατο, δεχέσθω σήμερον τό δίκαιον ὄφλημα.
Εἴ τις μετά τήν τρίτην ἦλθεν, εὐχαρίστως ἑορτασάτω.
Εἴ τις μετά τήν ἕκτην ἔφθασε, μηδέν ἀμφιβαλλέτω˙ καί γάρ οὐδέν ζημειοῦται.
Εἴ τις ὑστέρησεν εἰς τήν ἐνάτην, προσελθέτω, μηδέν ἐνδοιάζων.
Εἴ τις εἰς μόνην ἔφθασε τήν ἐνδεκάτην, μή φοβηθῆ τήν βραδύτητα˙ φιλότιμος γάρ ὤν ὁ Δεσπότης, δέχεται τόν ἔσχατον καθάπερ καί τόν πρῶτον˙ ἀναπαύει τόν τῆς ἐνδεκάτης, ὡς τόν ἐργασάμενον ἀπό τῆς πρώτης˙ καί τόν ὕστερον ἐλεεῖ καί τόν πρῶτον θεραπεύει˙ κακείνω δίδωσι καί τούτω χαρίζεται˙ καί τά ἔργα δέχεται καί τήν γνώμην ἀσπάζεται˙ καί τήν πρᾶξιν τιμᾶ καί τήν πρόθεσιν ἐπαινεῖ. Οὐκοῦν εἰσέλθετε πάντες εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου ὑμῶν˙ καί πρῶτοι καί δεύτεροι τόν μισθόν ἀπολαύετε. Πλούσιοι καί πένητες μετ’ ἀλλήλων χορεύσατε˙ ἐγκρατεῖς καί ράθυμοι τήν ἡμέραν τιμήσατε˙ νηστεύσαντες καί μή νηστεύσαντες, εὐφράνθητε σήμερον. Ἡ τράπεζα γέμει, τρυφήσατε πάντες. Ὁ μόσχος πολύς, μηδείς ἐξέλθη πεινῶν. Πάντες ἀπολαύσατε τοῦ συμποσίου τῆς πίστεως˙ πάντες ἀπολαύσατε τοῦ πλούτου τῆς χρηστότητος. Μηδείς θρηνείτω πενίαν˙ ἐφάνη γάρ ἡ κοινή Βασιλεία. Μηδείς ὀδυρέσθω πταίσματα˙ συγνώμη γάρ ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλε. Μηδείς φοβείσθω θάνατον˙ ἠλευθέρωσε γάρ ἡμᾶς ὁ τοῦ Σωτῆρος θάνατος. Ἔσβεσεν αὐτόν, ὑπ’ αὐτοῦ κατεχόμενος. Ἐσκύλευσε τόν ἅδην ὁ κατελθών εἰς τόν ἅδην. Ἐπίκρανεν αὐτόν, γευσάμενον τῆς σαρκός αὐτοῦ. Καί τοῦτο προλαβών Ἠσαϊας ἐβόησεν˙ ὁ ἅδης φησίν, ἐπικράνθη, συναντήσας σοι κάτω.
Ἐπικράνθη˙ καί γάρ κατηργήθη.
Ἐπικράνθη˙ καί γάρ ἐνεπαίχθη.
Ἐπικράνθη˙ καί γάρ ἐνεκρώθη.
Ἐπικράνθη˙ καί γάρ καθηρέθη.
Ἐπικράνθη˙ καί γάρ ἐδεσμεύθη.
Ἔλαβε σῶμα καί Θεῶ περιέτυχεν.
Ἔλαβε γῆν καί συνήντησεν οὐρανῶ.
Ἔλαβεν ὅπερ ἔβλεπε καί πέπτωκεν ὅθεν οὐκ ἔβλεπε.
Ποῦ σου, θάνατε, τό κέντρον;
Ποῦ σου, ἅδη, τό νῖκος;
Ἀνέστη Χριστός καί σύ καταβέβλησαι.
Ἀνέστη Χριστός καί πεπτώκασι δαίμονες.
Ἀνέστη Χριστός καί χαίρουσιν ἄγγελοι.
Ἀνέστη Χριστός, καί ζωή πολιτεύεται.
Ἀνέστη Χριστός καί νεκρός οὐδείς ἐπί μνήματος.
Χριστός γάρ ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο.
Αὐτῶ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Ἑρμηνευτική ἀπόδοση
ποιος εἶναι εὐσεβής καί φιλόθεος, ἄς ἀπολαύσει τήν ὡραία καί λαμπρή αὐτή ἑορτή.
Ὅποιος δοῦλος ἔχει διαθέσεις ἀγαθές, ἄς εἰσέλθει στή χαρά, γεμᾶτος μέ εὐφροσύνη πού χαρίζει ὁ ἀναστημένος Κύριός του.
Ὅποιος καταπονήθηκε μέ τή νηστεία, ἄς ἀπολαύσει τώρα τήν ἀμοιβή του.
Ὅποιος ἀπό τήν ἕκτη ὥρα ὑπηρέτησε τόν Κύριο, ἄς πάρει σήμερα τήν ἀμοιβή πού δικαιοῦται.
Ὅποιος προσῆλθε στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μετά τήν ἐνάτη, ἄς πάρει κι αὐτός πρόθυμα μέρος στήν Ἀναστάσιμη γιορτή.
Ὅποιος προσῆλθε μετά τήν δωδεκάτην, ἄς μήν ἔχει καμμιά ἀμφιβολία˙ καθόλου δέν θά τιμωρηθεῖ.
Ὅποιος καθυστέρησε κι ἦ ρθε μετά τήν τρίτην, ἄς πλησιάσει τόν Κύριο χωρίς κανένα δισταγμό καί φόβο.
Ὅποιος προσῆλθε κατά τήν πέμπτην ὥραν, ἄς μήν ἔχει κανένα φόβο, ὅτι τάχα, ἐπειδή ἔχει φτάσει καθυστερημένος, δέν θά τόν δεχθεῖ ὁ Θεός. Γιατί ὁ Κύριος δίνει πλουσιοπάροχα τίς δωρεές Του. Γι’ αὐτό δέχεται καί τόν τελευταῖο, μέ τήν ἴδια προθυμία πού εἶχε δεχτεῖ καί τόν πρῶτο. Χαρίζει ἀνάπαυση καί εἰρήνη σ’ ἐκεῖνον πού ἔφτασε ἀργά, ὅπως ἀκριβῶς κάνει καί μέ τόν πρῶτο. Ἐλεεῖ κι ἐκεῖνον πού ἔφτασε τελευταῖος, ἀλλά περιποιεῖται κι ἐκεῖνον πού πρῶτος ἦρθε. Καί στόν ἕναν δίνει καί στόν ἄλλο προσφέρει. Καί τά ἔργα τῆς ἀρετῆς δέχεται, ἀλλά καί τήν ἁπλή διάθεση ἀναγνωρίζει. Καί τήν πράξη τήν ἀγαθή τιμᾶ , ἀλλά καί τήν ἁπλήν πρόθεση ἐπαινεῖ.
Εἰσέλθετε λοιπόν ὅλοι στή χαρά τοῦ Κυρίου σας. Καί ἐκεῖνοι πού πρῶτοι φτάσατε κι ὅσοι ἤρθατε δεύτεροι, λάβετε τόν μισθόν σας. Πλούσιοι καί φτωχοί πανηγυρίστε. Ὅσοι ἐγκρατευτήκατε, ἀλλά κι ἐκεῖνοι πού ἔχετε βραδυπορήσει στήν ἐργασία τῶν ἐντολῶν τιμῆστε τήν σημερινή ἡμέρα.Ὅσοι νηστέψατε καί ἐκεῖνοι πού δέν νηστέψατε, εὐφρανθεῖτε σήμερα.Ἡ (Ἁγία Τράπεζα) εἶναι γεμάτη, ἀπολαύστε την ὅλοι. Ὁ Μόσχος εἶναι ἄφθονος καί ἀνεξάντλητος. Δέν ἐπιτρέπεται λοιπόν νά φύγει κάποιος πεινασμένος. Ὅλοι ἀπολαύστε τό Συμπόσιο πού παρατίθεται γιά τούς πιστούς. Ὅλοι ἀπολαύστε τά θεῖα δῶρα πού προσφέρει ἡ Θεία ἀγαθοσύνη. Κανένας πιά νά μή θρηνεῖ τή φτώχεια του, γιατί τώρα ἔγινε φανερή ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἐκείνη πού προσφέρεται σ’ ὅλους ἐξίσου. Κανένας νά μήν κλαίει πιά τά πταίσματά του, γιατί συγχώρεσή μας εἶναι ὁ Ἀναστημένος. Κανένας ἄς μή φοβᾶται πιά τό θάνατο, γιατί ὁ θάνατος τοῦ Σωτήρα μας μᾶς ἐλευθέρωσε ἀπό τό θάνατο καί τή φθορά.
Γιατί ἄν κι ὁ Σωτήρας μας κρατήθηκε ἀπό τό θάνατο, τελικά τόν ἐξαφάνισε. Ὁ Κύριός μας πού κατέβηκε στόν ἅδη ἅρπαξε κι ἀνέσυρε μαζί Του ὅσους κρατοῦσε ὁ ἅδης. Ὁ Κύριος πίκρανε τόν ἅδη, ὅταν ἐκεῖνος ὁ παμφάγος Τόν κατάπιε. Κι αὐτό ἦταν πού προβλέποντας το παλιά ὁ προφήτης Ἠσαϊας εἶχε βροντοφωνήσει: Χριστέ μου, ὅταν ὁ ἅδης ἐκεῖ κάτω στό σκοτάδι σέ συνάντησε, πικράνθηκε. Καί πολύ σωστά πικράνθηκε, γιατί ἀπό τότε καταργήθηκε.
Πικράνθηκε γιατί ξεγελάστηκε. Πικράνθηκε γιατί θανατώθηκε.
Πικράνθηκε γιατί ἔχασε πιά τήν ἐξουσία του.
Πικράνθηκε γιατί ὁ ἴδιος τώρα ὑποδουλώθηκε. Ἐκεῖνος, καθώς νόμιζε, εἶχε λάβει σῶμα θνητό καί βρέθηκε ἀπρόσμενα μπροστά σέ Θεό. Ἐκεῖνος εἶχε πάρει χῶμα ἀπό τή γῆ καί συνάντησε Θεό, πού εἶχε κατεβεῖ ἀπό τόν οὐρανό. Ἐκεῖνος εἶχε πάρει ἕνα σῶμα ὁρατό καί καταισχύνθηκε ἀπό τόν Ἀόρατο.
Ποῦ εἶναι λοιπόν ἅδη ἡ νίκη σου;
Ἀναστήθηκε ὁ Χριστός καί ἔχεις πιά ὁριστικά κατανικηθεῖ.
Ἀναστήθηκε ὁ Χριστός καί οἱ δαίμονες ἔχουν στά βάραθρα τῆς ἀπώλειας γκρεμιστεῖ.
Ἀναστήθηκε ὁ Χριστός καί χαίρουν οἱ Ἄγγελοι.
Ἀναστήθηκε ὁ Χριστός καί ἡ ζωή παντοῦ βασιλεύει.
Ἀναστήθηκε ὁ Χριστός καί δέν θά μείνει πιά κανένας νεκρός στό μνῆμα. Γιατί μέ τήν Ἀνάστασή Του ὁ Χριστός ἔγινε ἡ ἀρχή τῆς ἀναστάσεως ὅλων ὅσων ἔχουν κοιμηθεῖ. Σ’ Αὐτόν ἀνήκει ἡ δόξα καί ἡ ἐξουσία στούς ἀπέραντους αἰῶνες. Ἀμήν.

Μεγάλο Σάββατο

Την ημέρα αυτή εορτάζουμε «την θεόσωμον ταφήν και την εις άδου κάθοδον» του Κυρίου. Η ταφή βέβαια έγινε τα απόγευμα της Μ. Παρασκευής. Όμως η Εκκλησία έκρινε ορθό να αφιερώσει ιδιαίτερη μέρα προς τιμήν και μελέτη του μυστηριώδους αυτού γεγονότος.
Ο Χριστός αναπαύεται μέσα στον τάφο, όπως «αναπαύθηκε» όταν πρωτοδημιούργησε τον κόσμο την έβδομη μέρα. Όμως αναπαύεται ως θεάνθρωπος. Το πανάχραντο σώμα Του θάβεται στον τάφο, αλλά πνευματικά ο ίδιος μεταβαίνει στον Άδη και συνεχίζει το σωτηριώδες έργο του. Καλεί κοντά Του όλους τους δικαίους της Παλαιάς Διαθήκης, από τον Αδάμ και την Εύα μέχρι τους έσχατους ανθρώπους του Θεού, ώστε να μην λείψει κανείς από το παγκόσμιο προσκλητήριο της σωτηρίας, που είναι τελικά μια αναδημιουργία του κόσμου και ολοκλήρωσης της ανθρωπότητας. Η κάθοδος αυτή ήταν το τελειωτικό χτύπημα κατά του θανάτου. Γι’ αυτό ψέλνουμε χαρακτηριστικά: «Ότε κατήλθες πρός τον θάνατον, η ζωή η αθάνατος, τότε τόν άδην ενέκρωσας τη αστραπή της θεότητος”.

Το πρωΐ του Μεγ. Σαββάτου τελείται η Θ. Λειτουργία του Μεγ. Βασιλείου. Ύστερα διαβάζονται οι Προφητείες για την Ανάσταση και ψέλνεται ο Ύμνος των Τριών Παίδων («Τον Κύριον υμνείτε και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας»).

Μετά τον Απόστολο, γίνεται η «πρώτη Ανάσταση» ψέλνοντας: «Ανάστα ο Θεός κρίνων την γην, ότι συ κατακληρονομήσεις εν πάσι τοις έθνεσι».
Παράλληλα, σκορπίζει δαφνόφυλλα σ’ όλο το ναό, σύμβολα της νίκης του Χριστού επί του θανάτου και της φθοράς. Αφού λιτανεύσει την εικόνα σε όλο το ναό, την τοποθετεί σε προσκυνητάρι στο κέντρο του.

Το βράδυ στις 11 αρχίζει η ακολουθία της Παννυχίδος. Ψέλνεται ο κανόνας «Κύματι θαλάσσης». Ύστερα σβήνουν τα φώτα. Την ώρα αυτή έλεγαν το Ζ΄εωθινό «Ιδού σκοτία και πρωί». Αμέσως μετά βγαίνει ο παπάς με το τρικέρι και ψέλνει το «Δεύτε λάβετε φως». Ανάβουν τότε όλοι τις λαμπάδες τους.
Κατόπιν βγαίνουν στην πλατεία της εκκλησίας.
Ο παπάς ανεβαίνει σε ειδικό βάθρο. Διαβάζει το Ευαγγέλιο «Διαγενομένου του Σαββάτου» (Β΄εωθινό) και στις 12 τη νύχτα ακριβώς ψέλνουν όλοι μαζί το «Χριστός ανέστη».

Οι καμπάνες χτυπούν χαρμόσυνα. Τα πυροτεχνήματα πέφτουν το ένα μετά το άλλο (επικίνδυνα πολλές φορές). Πιο μετά μπαίνουν στην εκκλησία, ψέλνοντας τον κανόνα της Αναστάσεως, για να συνεχιστεί ο αναστάσιμος Όρθρος και η πανηγυρική Θ. Λειτουργία.

Στο τέλος διαβάζεται ο κατηχητικός λόγος του Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου: «Ει τις ευσεβής και φιλόθεος…» Σε κάποιες ενορίες, στο τέλος, μοιράζουν κόκκινα αυγά. Οι ευχές δίνουν και παίρνουν: «Χριστός ανέστη!» - «Αληθώς ανέστη!» ή «Αληθώς ο Κύριος!»
Αρκετοί, βέβαια, με τα πρώτα λόγια του παπά μετά το «Χριστός ανέστη…» («Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού…») αναχωρούν για να απολαύασουν το οικογενειακό τραπέζι. (Σημείωση : Χωρίς το αληθινό Τραπέζι, το Πασχάλιο Δείπνο, που μόνη η Εκκλησία παραθέτει, πώς μπορεί κανείς να γιορτάζει Ανάσταση;)

Η επιστροφή στο σπίτι γίνεται με αναμμένες τις αναστάσιμες λαμπάδες. «Πάμε τ’ Άγιο Φως στο σπίτι». Με την κάπνα της αναμμένης λαμπάδας, μπαίνοντας στο σπίτι, κάνουμε έναν σταυρό στο ανώφλι της πόρτας.

Αι Γενεαί Πάσαι - Ω Γλυκή Μου Έαρ...

Μήν ρωτάς...

Μη με ρωτάς,
ποιο είναι το μέτρο της Αγάπης.
Δες το Σταυρό!

Σάς ικετεύω:
Σβήστε τα φώτα.
Μας κρύβουν το Φως.

Είδα
την ανατολή του ήλιου.
Είδα
τη δόξα του θεού.

Περάσαμε τη ζωή μας
μαζεύοντας πληροφορίες.
Στο τέλος,
χάσαμε τη γνώση τ' Ουρανού.

Αδερφέ μου,
δώσε μου το χέρι σου
να περάσουμε το χάος...

Ποιος είν' αυτός,
που με κοιτάζει κατάματα
και με χίλια πρόσωπα,
μέσ' από το σπασμένο
καθρέφτη;

Κοίταξα στο μεγάλο καθρέφτη και είδα το πρόσωπο μου νεότερο.
Ήταν αποστασία μου;
Κρυψαμε τον Εσταυρομένο
πίσω απ' την Αγία Τράπεζα,
να μη βλέπει
την πείνα και τη δίψα
του λαού Του.

Το άτομο διασπάστηκε.
Κι η Αγάπη επιμένει
να ενώνει τα πρόσωπα.

Τώρα,
κυκλοφορώ κι αναπνέω
στο φως της μέρας
και σκέφτομαι
πόσο πιο λεύτεροι
ήταν τότε
στις κατακόμβες.

Οι πτώσεις μου πολλές.
Ευδόκησε
η τελευταία πτώση μου
να 'ναι στα πόδια Σου.

Σ' αυτή την πόλη κάθε πεθαμένος
δουλεύει μέρα-νύχτα
για φέρετρο καλύτερο.

Μας έρχονται
«ακοαί πολέμων». Θα πρέπει
να λυγίσουν τα γόνατα...

Μια στιγμή:
Σταματήστε τη γενναιότητα
των όπλων.
Ν' ακούσω τη φωνή του Θεού
- πονάει, έπλασε Ανθρώπους.

Έγδυσε ο Αδαμ τη Ζωή
για ν' αυξήσει τις πωλήσεις του.
Κι είδε την πώληση του.

Κι όμως,
υπάρχουν ανάπηροι
που κλαίνε δίχως μάτια,
που κάνουν το σταυρό
τους χωρίς χέρια...

Το ηλεκτρικό ψυγείο,
η ηλεκτρική τηλεόραση,
το ηλεκτρικό πλυντήριο,
ο ηλεκτρικός άνθρωπος,
η ηλεκτρική συνείδηση.
Εμφανίσεις φωτογραφιών:
θετικό - αρνητικό.
Οι σκοτεινοί θάλαμοι
κατασκευάζουν τις φυλετικές
διακρίσεις...

Ερείπια Ναών
-ψυχών ερείπια...

Υπάρχω,
θα πει υπάρχουμε,
Εκείνος κι εγώ.
Αλλιώς, αυτοδιαλύομαι.

Σαν τελειώσουμε
τ' Αλφάβητο της Ζωής,
θ' αρχίσουμε να ζούμε.

Ορθώθηκε ο Άγγελος
του Ολέθρου...
Κι οι φερετροποιοί στην Πομπηία
αμετανόητοι.

Την ύστατη ώρα
πρέπει να 'ναι λαμπρό
το ένδυμα σου...
Όπως τα φύλλα
που ντύνονται χρυσά,
όταν πεθαίνουν...

Μέση Ανατολή...
Καταδικασμένη η οσμή του αίματος
να πνίγεται στην οσμή
των οκτανίων.
Εκεί,
«εις τόπον λεγόμενον Λιθόστρωτον»...

Κύριε τυπογράφε, λάθος!
Αγάπη, όχι με κεφαλαία.
Μιλάμε γι' ανθρώπους...

Έπρεπε να περάσουν χρόνια,
για να καταλάβω
πως εκείνο το Α και το Ω του Ιε­ρού,
είναι η αρχή και το τέλος
στη λέξη: ΑΓΑΠΩ.

Πασχίζω να βρω το σφουγγάρι,
που θα σβήσει τις ανορθογραφίες
απ' το μαυροπίνακα
που 'χω μέσα μου.

Μιλάω στο Θεό Πατέρα μου.
Και του ζητώ, και του ζητώ...
Κάποτε, που σταματώ,
Τον ακούω να μου λέει:
-Τι άλλο; Τι άλλο; Πες μου!...

Μια περίεργη ιδιότητα της ύλης:
Μ' αυτήν,
κερδίζεις την άυλη αιωνιότητα.

Τώρα πια,
τα μάθαμε όλα
κι είμαστ' έτοιμοι
να δώσουμε απαντήσεις...
Αλίμονο!...

Γλυκέ Πόνε, Αναστάσιμε Θάνατε, Έρχου...

Ως γαρ υιός τεχθείς και ως αμνός αχθείς, και ως πρόβατον σφαγείς,

και ως άνθρωπος ταφείς, ανέστη εκ νεκρών ο Θεός, φύσει Θεός ων και

άνθρωπος. Ός έστι τα πάντα, καθ’ ό κρίνει νόμος, καθ’ ό διδάσκει λόγος,

καθ’ ό σώζει χάρις, καθ’ ό γεννά πατήρ, καθ’ ό γεννάται υιός, καθ’ ό

πάσχει πρόβατον, καθ’ ό θάπτεται άνθρωπος, καθ’ ό ανίσταται Θεός.

Ούτος έστιν Ιησούς ο Χριστός, ού η δόξα εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν

Πέντε άνθρωποι που ήθελαν πραγματικά «να δουν»

Οι παρακάτω περιπτώσεις δείχνουν ότι ο Θεός εμφανίζεται μόνον όταν Τον αναζητάς με οδύνη, όταν η εύρεσή Του δεν είναι για σένα δευτερεύον ζήτημα, αλλά ζήτημα ζωής ή θανάτου.
Η αναζήτηση του Θεού μπορεί να κρατήσει χρόνια και οπωσδήποτε συνοδεύεται από έντονους συνειδησιακούς σεισμούς. Είτε μου αρέσει είτε όχι, όταν γεμίζω τη ζωή μου με άλλες ανάγκες και ενδιαφέροντα, και απλώς λέω (όταν το θυμηθώ), «αν ο Θεός θέλει να Τον πιστέψω, ας εμφανιστεί να Τον δω», ο Θεός ΔΕΝ εμφανίζεται. Ο λόγος είναι απλός: Εκείνος θέλει να Τον πιστέψω, εγώ όμως θέλω;

Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης (1866-1938). «Έζησε στη γη ένας άνθρωπος, άνδρας με άσβεστη πνευματική δίψα, που λεγόταν Συμεών. Προσευχόταν για πολύν καιρό με ασταμάτητο θρήνο: «Ελέησόν με!». Αλλά δεν τον άκουγε ο Θεός.
Πέρασαν μήνες και μήνες με τέτοια προσευχή και οι δυνάμεις της ψυχής του εξαντλήθηκαν. Έφθασε μέχρι την απόγνωση και φώναξε: «Είσαι αδυσώπητος!» (=αλύπητος). Και όταν με αυτές τις λέξεις ράγισε κάτι μέσα στη συντετριμμένη από την απόγνωση ψυχή του, είδε ξαφνικά τον ζώντα Χριστό. Πυρ γέμισε την καρδιά του και όλο του το σώμα με τέτοια δύναμη, που, αν κρατούσε ακόμη μια στιγμή η όραση, θα πέθαινε. Από τότε δεν μπορούσε πια να λησμονήσει το ανείπωτα πράο, το απέραντα αγαπητικό, το χαρούμενο και γεμάτο από υπερνοητή ειρήνη βλέμμα του Χριστού. Και στα επόμενα χρόνια της μακράς ζωής του μαρτυρούσε ακούραστα ότι «ο Θεός αγάπη εστίν», αγάπη άπειρη, που ξεπερνά κάθε νου» (βλ. π. Σωφρονίου [Σαχάρωφ], Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας 2003).

Ο άγιος γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ (1896-1993), Ρώσος ζωγράφος στο Παρίσι, με οκταετή θητεία στον υπερβατικό διαλογισμό και μεταφυσικές εμπειρίες μέσω του διαλογισμού. Για χρόνια αντιμετώπισε πειρασμούς, όπως «αν υπάρχει Θεός, πώς είναι δυνατόν να μην είμαι εγώ ο Θεός;» και «γιατί ο Ιησούς να είναι ο Υιός του Θεού και όχι εγώ;». Εγκατέλειψε το μυστικισμό αυτού του είδους απογοητευμένος και, όταν ανακάλυψε την ορθοδοξία, ταξίδεψε στο Άγιο Όρος, όπου έγινε μοναχός.
Οι θεοπτικές εμπειρίες του (όραση του ακτίστου φωτός) ήταν κατακλυσμιαίες, πράγμα που τον στήριξε σε περιόδους επίπονων προσπαθειών να πλησιάσει το Θεό και οδυνηρής μετάνοιας για την προηγούμενη απόρριψή Του. Από αυτές κατάλαβε ότι ο Θεός είναι ταπεινή αγάπη και ότι έρχεται όταν Εκείνος θέλει (όταν κάποιος πρόκειται αληθινά να ωφεληθεί), ενώ ο άνθρωπος είναι αδύνατο να προκαλέσει την εμφάνισή Του με κάποια «μέθοδο» (βλ. π. Σωφρονίου, Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί [=Θα δούμε το Θεό όπως είναι]).

Ο γιατρός Αντώνιος Μπλουμ, μετέπειτα ορθόδοξος επίσκοπος στην Αγγλία. Ως νέος, ήταν σκληροπυρηνικός άθεος. Βασανιζόταν όμως έντονα από την απουσία νοήματος στη ζωή. Αποφάσισε λοιπόν να ερευνήσει αν υπήρχε νόημα στη ζωή και, αν σε ένα χρόνο διαπιστώσει ότι δεν υπάρχει νόημα, να αυτοκτονήσει. Μια μέρα, παρακινημένος από φίλο του, παρακολούθησε την ομιλία ενός Ρώσου ορθόδοξου ιερέα. Αυτά που άκουσε τον εξόργισαν τόσο, ώστε, γυρίζοντας σπίτι, πήρε την Καινή Διαθήκη της μητέρας του, για να δει αν το Ευαγγέλιο υποστηρίζει αυτά που είπε ο ιερέας στην ομιλία του. Λίγη ώρα αργότερα, είχε την αίσθηση ότι Κάποιος καθόταν, αόρατος, απέναντί του – και ότι Αυτός ο «κάποιος» ήταν ο Χριστός.
[Σημειωτέον ότι, επειδή ήταν απόλυτα σίγουρος για την ανυπαρξία του Θεού, δεν είναι λογικό να «φαντάστηκε» την παρουσία του Χριστού. Θα έπρεπε να «φανταστεί» κάτι σύμφωνο με τις απόψεις του, όχι αντίθετο με αυτές]. Βλ. π. Ιωάννη Κωστώφ, Αθεϊσμός – Τίνος είναι η αυταπάτη.

Ο Γκλεμπ Ποντμοσένσκι, μετέπειτα π. Γερμανός, ιδρυτής της Αδελφότητας του Αγίου Γερμανού της Αλάσκας (Καλιφόρνια):
«Επιθυμούσα τη ζωή αλλά έπρεπε να ξέρω γιατί. Να ζω απλώς και μόνον επειδή γεννήθηκα, για να υποφέρω αναίτια και να πεθάνω; Εγώ δεν ζήτησα να γεννηθώ! Ήθελα πραγματικά να ζήσω, αλλά είχα ήδη προχωρήσει πιο πέρα από μια κατάσταση απελπισίας, όπου τα πάντα μοιάζουν αφόρητα απεχθή και μια δαιμονική ενέργεια πλήρους αδιαφορίας κυριεύει ολόκληρο το είναι του ανθρώπου αφαιρώντας κάθε φυσικό φόβο. Αυτή η κατάσταση μπορεί να ονομαστεί “βουβός τρόμος”. Έχοντας λοιπόν περάσει ο ίδιος από μια τέτοια εμπειρία, γνωρίζω τι περνούν στις μέρες μας οι νέοι με αυτοκτονικές τάσεις. Υπήρξα κι εγώ ένας απ’ αυτούς. Ήμουν μόλις δεκαοκτώ – δεκαεννιά χρονών».
Μόνον η χάρη του Θεού μπορούσε να γλιτώσει τον Γκλεμπ από μια τέτοια κατάσταση. Στεκόταν σε μια γέφυρα στη Βοστόνη και σκεπτόταν ν’ αυτοκτονήσει, όταν, αίφνης, του ήρθε σαν αστραπή μια ανάμνηση από πολλές έγχρωμες φωτογραφίες ενός αγίου που γνώριζε από παιδί – του αγίου Σεργίου του Ραντονέζ. Ο Ρώσος αυτός ασκητής του 14ου αιώνα είχε ζήσει όπως ακριβώς ο άνθρωπος είναι προορισμένος να ζει: μαζί με το Θεό στην αγκαλιά της φύσης. Ο λογισμός ψιθύρισε στον Γκλεμπ: «Δώσε μια ευκαιρία. Δες αν μια τέτοια γνήσια ζωή αγνότητας, μακριά από τον κόσμο και σε ενότητα με τη φύση, είναι μια πραγματικότητα. Αν δεν είναι, αν όλα τούτα είναι απλώς η ψευδαίσθηση ενός ονειροπόλου, ένα παραμύθι, ένα “όπιο του λαού”, τότε μόνο αφαίρεσε τη ζωή σου…».
(Βλ. π. Δαμασκηνού [Κρίστενσεν], π. Σεραφείμ Ρόουζ, η ζωή και τα έργα του, τ. Α΄, Μυριόβιβλος 2006, σελ. 293-294)

Ο Ευγένιος Ρόουζ, μετέπειτα π. Σεραφείμ Ρόουζ (1931-1982), συνιδρυτής της Αδελφότητας του Αγίου Γερμανού της Αλάσκας:
Όπως και πολλοί άλλοι νέοι της εποχής του, άρχισε να ζει στο κλίμα του ηδονισμού και της σεξουαλικής ανηθικότητας. […] Ο Ευγένιος προκαλούσε το Θεό, όπως είχε κάνει και στην κορυφή του βουνού Μπάλντυ – αυτή τη φορά, αψηφώντας τους νόμους Του. […] Όπως ο ίδιος ανέφερε αργότερα, αυτή ήταν η πιο σκοτεινή και η πιο δυστυχισμένη περίοδος της ζωής του. Οι απαγορευμένες πράξεις τον αηδίαζαν, ακόμα και τη στιγμή που τις έκανε. Κατόπιν, επέσπευδαν την εμφάνιση μέσα του μακροχρόνιων περιόδων κατάθλιψης. […]
Όμως ακόμα και στα πιο άγρια μεθύσια του, ο Θεός, τον οποίο είχε απορρίψει ως «αφηρημένη έννοια», δεν τον άφηνε ήσυχο. Σε ένα γράμμα του προς κάποιο φίλο στην Πομόνα, γραμμένο σε κατάσταση μέθης, εξαπέλυε λόγια κακόβουλου, δαιμονικού παλληκαρισμού και στη συνέχεια κατέληγε με το ερώτημα: «Ξέρεις για ποιο λόγο είμαι στο Σαν Φρανσίσκο; Επειδή θέλω να μάθω ποιος είμαι και ποιος είναι ο Θεός. Εσύ θέλεις να τα μάθεις αυτά; Για μένα, αυτά είναι τα μόνα πράγματα που με νοιάζει να μάθω». (Βλ. π. Δαμασκηνού [Κρίστενσεν], στο ίδιο, σελ. 104-105).
Ιδιαίτερα ταλαντούχος, διδάκτορας των ανατολικών γλωσσών στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, ο Ευγένιος εγκατέλειψε την προοπτική να γίνει καθηγητής πανεπιστημίου, απογοητευμένος από τη διαφθορά και την υποκρισία που είδε στους πανεπιστημιακούς κύκλους. Μελέτησε την κινέζικη σοφία, ασχολήθηκε με το βουδισμό ζεν, όταν όμως ανακάλυψε την ορθοδοξία «ένιωσε» ότι «βρήκε την πατρίδα». Μετά από βαθιά μελέτη, έγινε ορθόδοξος, αργότερα μόνασε στα δάση της Καλιφόρνιας με τον π. Γερμανό και εξελίχθηκε σε έναν από τους σημαντικότερους ορθόδοξους διδασκάλους στο δυτικό κόσμο.

Επιμέλεια: Θ. Ι. Ρηγινιώτης

Μεγάλη Παρασκευή

Ο Χριστός, αφού εμπαίχθηκε και βασανίσθηκε από τον ιουδαϊκό όχλο και τους Πραιτωριανούς του Πιλάτου, πορεύεται την «Οδό του Μαρτυρίου». Στον Γολγοθά σταυρώνεται σαν κακούργος, μαζί με τους δύο ληστές. «Γολγοθά» σημαίνει «κρανίου τόπος», κατά την παράδοση του κρανίου του Πρωτοπλάστου Αδάμ, που απεικονίζεται στη βάση του Σταυρού. Και στον Σταυρό ακόμη δέχεται τον ονειδισμό των στρατιωτών. Όταν θα πει «Διψώ», θα γευτεί χολή και ξίδι. Παρακαλεί τον Ουράνιο Πατέρα Του να συγχωρήσει τους σταυρωτές Του. Συγχωρεί τον Ευγνώμονα και μετανιωμένο Ληστή, ανοίγοντάς του τις πύλες του Παραδείσου.
Την ενάτη ώρα της ημέρας λέει το «Τετέλεσται». Η θεία ψυχή Του κατεβαίνει στον Άδη. Το «πρωτευαγγέλιο», η πρώτη χαρμόσυνη υπόσχεση του Θεού στους πεσμένους Προπάτορες, αρχίζει να εκπληρώνεται. Είχε πει στον όφη ο Θεός: «Έχθραν θήσω αναμέσον σου και αναμέσον του σπέρματός σου και αναμέσον του σπέρματος αυτής (της γυναίκας). Αυτός σου τηρήσει την κεφαλήν, συ δε τηρήσεις αυτού πτέρναν». Τώρα ο διάβολος «πληγώνει την πτέρνα» του Υιού του Ανθρώπου, που θα βρεθεί στα βασίλεια του Άδη για τρεις μέρες. Κατόπιν όμως θα δεχτεί το θανάσιμο χτύπημα στην κεφαλή Του από τον Θεάνθρωπο που θα αναστηθεί. Η Εκκλησία βιώνει διαρκώς αυτήν την σταυροαναστάσιμη ατμόσφαιρα, το κλίμα της χαρμολύπης. Απ’ τη ζωηφόρο πλευρά Του ρέει αίμα και ύδωρ.
Ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας, ευσχήμων βουλευτής και ο κρυφός μαθητής, Νικόδημος παίρνουν άδεια απ’ τον Πιλάτο και κατεβάζουν το θείο Σώμα απ’ τον Σταυρό. Το αποθέτουν, με αρώματα και μύρα, τυλιγμένο με λευκό σεντόνι, στο κενό μνημείο του Ιωσήφ, «ο ην λελατομημένον εκ πέτρας».

Η Μεγάλη Παρασκευή είναι η κατ’ εξοχήν πένθιμη μέρα του έτους. Οι καμπάνες των εκκλησιών ηχούν όλη τη μέρα πένθιμα (διπλοκαμπανιά). Οι σημαίες κυματίζουν μεσίστιες.
Το πρωί γίνεται στους ναούς γίνεται η ακολουθία των Μεγάλων Ωρών και αμέσως μετά ο Εσπερινός της Αποκαθήλωσης. Στο τέλος του Ευαγγελίου, ο ιερέας βγάζει τα καρφιά απ’ τον Εσταυρωμένο, κατεβάζει το Σώμα, το αποθέτει σε λευκό σεντόνι, το ραντίζει με «μύρα» (άρωμα), ευλογεί τον λαό και το τοποθετεί στην Αγ. Τράπεζα. Σε λίγη ώρα, λιτανεύει τον «αέρα» (ύφασμα) του Επιταφίου σε όλον το ναό και τοποθετεί πάνω στο ξύλινο κουβούκλιο.

Αρκετοί περνούν κάτω από το κουβούκλιο γονατιστοί, τρεις φορές σταυρωτά «για ευλογία». Στους περισσότερους ναούς το πρωί στολίζουν οι κοπέλες τον Επιτάφιο. Παλιότερα τα αγόρια ξεχύνονταν στους κήπους , στον Κάμπο και σε διάφορα σπίτια για να ζητήσουν απ’ την ανθοστόλιστη φύση τη… δική της συμβολή στο υπέρτατο Πένθος της Κτίσης για τον τριημερεύοντα νεκρό Θεάνθρωπο. Δεν είναι λίγοι κι αυτοί που περνούν απ’ όλες τις εκκλησίες, για να «ξετιμώσουν» ποιος είναι ο καλύτερος Επιτάφιος.
Το πρωί, τα παιδιά βγαίνουν για να πούνε «του Χριστού τα Πάθη», κρατώντας καλάθι στολισμένο με άνθη και ξύλινο σταυρό.

Του Χριστού τα Πάθη

Σήμερα μαύρος ουρανός, σήμερα μαύρη μέρα,
σήμερα όλοι θλίβονται και τα βουνά λυπούνται.
Σήμερα έβαλαν βουλή οι άνομοι Εβραίοι,
οι άνομοι και τα σκυλιά κι οι τρισκαταραμένοι
για να σταυρώσουν το Χριστό, τον πάντων βασιλέα.
Κι ο Κύριος εθέλησε να μπει σε περιβόλι,
να κάμει δείπνο μυστικό να τον συλλάβουν όλοι.
Κι η Παναγιά η Δέσποινα καθόταν μοναχή της,
τας προσευχάς της έκανε για το μονογενή της.
Φωνή της ήρθε εξ ουρανού κι απ’ αρχαγγέλου στόμα:
«Πάψε, Κυρά μ’, τας προσευχάς, πάψε και τας μετάνοιας.
Το Γιόκα Σου τον πιάσανε και στο χαλκιά τον πάνε.
Χαλκιά, χαλκιά φκιάσε καρφιά, φκιάσε τρία περόνια
κι εκείνος ο παράνομος βαρεί και φκιάνει πέντε.
Βάλτε τα δυο στους πόδας του και τ’ άλλα δυό στας χείρας,
το πέμπτο το φαρμακερό μπήξτε το στην καρδιά του
να χύσει αίμα και νερό να πληγωθεί η καρδιά του».
Κι η Παναγιά σαν τ’ άκουσε βαριά λιγοθυμάει.
Σταμνί νερό της ρίξανε, τρία κανάτια μόσχο
για να της έρθει ο λογισμός για να της έρθει ο νους της.
Και σαν της ήρθε ο λογισμός και σαν της ήρθε ο νους της
Ζητάει μαχαίρι να σφαεί για το Μονογενή της.
Ζητάει φωτιά για να καεί, ζητάει γκρεμό να πέσει».
Η Μάρθα κι η Μαγδαληνή και του Ιακώβου η μάνα
και του Λαζάρου η αδερφή κι οι τέσσαρες αντάμα
σαν πήραν το στρατί – στρατί, στρατί το μονοπάτι,
το μονοπάτι τα έβγαλε μεσ’ στου Ληστού την πόρτα.
«Άνοιξε πόρτα του Ληστού και πόρτα του Πιλάτου».
Κι η πόρτα από το φόβο της ανοίγει μοναχή της.
Κοιτάει δεξά, κοιτάει ζερβά, κανένα δεν γνωρίζει.
Κοιτάει δεξιότερα, βλέπει τον Αη-Γιάννη.
«Αη-Γιάννη, Αη-Γιάννη Πρόδρομε και Βαπτιστά του Γιου μου,
μην είδες τον Υιόκα μου και Σε το δάσκαλό σου;»
«Ποιος έχει γλώσσα να σου πει, χείλη να σου μιλήσει;
Ποιος έχει χεροπάλαμο για να σου τονε δείξει;
Βλέπεις Εκείνο το γυμνό, τον παραπονεμένο;
Εκείνος είν’ ο Γιόκας σου κι εμέ ο δάσκαλός μου…»
(Από το Πινακοχώρι Λευκάδας)

Η Μεγάλη Παρασκευή για τις νοικοκυρές είναι «αργία». «Μήτε βελόνι δεν πιάνουνε» -λένε. Για τα καταστήματα είναι αργία μέχρι να τελειώσει η ακολουθία της Αποκαθήλωσης.
Το μεσημεριανό φαγητό είναι χωρίς λάδι, πρόχειρο. Οι παλαιές ευλαβείς γυναίκες έμεναν εντελώς νηστικές. Κάποιες συνήθιζαν να βάζουν λίγο ξύδι στο στόμα τους, συμμετέχοντας ενεργά στην Άκρα Ταπείνωση του Χριστού («και έδωκαν αυτώ χολήν άμα και όξος»).
Στις 7 μ.μ. αρχίζει η ακολουθία του Επιταφίου, δηλ. ο Όρθρος του Μεγ. Σαββάτου.

Ψέλνονται τα εγκώμια. Στο «Έρραναν τον τάφον αι μυροφόροι μύρα λίαν πρωί ελθούσαι» ο ιερέας ραίνει με άνθη (ροδοπέταλα κ.ά.) και άρωμα τον Επιτάφιο και όλο τον λαό.

Στο τέλος της δοξολογίας γίνεται η περιφορά του Επιταφίου. Επιστρέφοντας στο ναό, παλιότερα, οι πόρτες του ήταν κλειστές και οι ιερείς έψελναν το «Άρατε πύλας» για να ανοίξουν.
Οι επίτροποι στέκονται δεξιά κι αριστερά στις πόρτες της εκκλησίας και σηκώνουν τον Επιτάφιο ψηλά για να περάσει ο κόσμος αποκάτω.

Ακόμη, ξεστολίζεται ο Επιτάφιος και μοιράζονται στους πιστούς τα άνθη του για ευλογία.

Περί Εκκλησίας-Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτη

«...Η Εκκλησία είναι καθίδρυμα άναρχο, ατελεύτητο, αιώνιο, όπως ο ιδρυτής της, ο Τριαδικός Θεός, είναι άναρχος, ατελεύτητος, αιώνιος. Η Εκκλησία είναι άκτιστη, όπως και ο Θεός είναι άκτιστος. Υπήρχε προ των αιώνων, προ των αγγέλων, προ της δημιουργίας του κόσμου. «Προ καταβολής κόσμου» (Εφ. 1, 4), λέει ο Απόστολος Παύλος. Είναι θείο καθίδρυμα και σ’ αυτή «εν αυτώ κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος» (Κολ. 2, 9). (Σημείωση ΟΟΔΕ: Εφ' όσον στον Χριστό κατοικεί "παν το πλήρωμα", και ο Χριστός είναι η κεφαλή της Εκκλησίας, το χωρίο αυτό εφαρμόζεται κατ' ανάγκην στην Εκκλησία). Είναι έκφραση της ποικιλόμορφης σοφίας του Θεού. Είναι το μυστήριο των μυστηρίων. Υπήρξε αφανέρωτο και εφανερώθη «επ' εσχάτων των χρόνων» (Α΄ Πετρ. 1, 20). Η Εκκλησία παραμένει απαρασάλευτη, γιατί είναι ριζωμένη στην αγάπη και στη σοφή πρόνοια του Θεού.
Την αιώνια Εκκλησία αποτελούν τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος. Στη σκέψη και στην αγάπη του Τριαδικού Θεού υπήρχαν απ’ αρχής και οι άγγελοι και οι άνθρωποι. Εμείς οι άνθρωποι δεν γεννηθήκαμε τώρα. Μέσα στην παντογνωσία του Θεού υπήρχαμε προ των αιώνων. Η αγάπη του Θεού μας έπλασε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν Του. Μας συμπεριέλαβε στην Εκκλησία παρ’ ότι εγνώριζε την αποστασία μας. Μας έδωσε τα πάντα, για να μας κάνει κι εμάς Θεούς κατά χάριν και δωρεάν. Εν τούτοις εμείς, κάνοντας κακή χρήση της ελευθερίας μας, χάσαμε το αρχέγονο κάλλος, την αρχέγονη δικαιοσύνη και αποκοπήκαμε από την Αγία Τριάδα, χάσαμε τον Παράδεισο, το παν. Έξω, όμως, από την Εκκλησία δεν υπάρχει σωτηρία, δεν υπάρχει ζωή. Γι’ αυτό η σπλαχνική καρδιά του Θεού – Πατέρα μας δε μας άφησε έξω από την αγάπη Του. Άνοιξε για μας πάλι τις πύλες του Παραδείσου, επ’ εσχάτων των χρόνων και εφανερώθη εν σαρκί.
Με τη θεία σάρκωση του μονογενούς Υιού του θεού φανερώθηκε πάλι στους ανθρώπους το προαιώνιο σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου. Λέει ο Απόστολος Παύλος στον Τιμόθεο: «και ομολογουμένως μέγα εστί το της ευσεβείας μυστήριον· ος εφανερώθη εν σαρκί, εδικαιώθη εν Πνεύματι, ώφθη αγγέλοις, εκηρύχθη εν έθνεσιν, επιστεύθη εν κόσμω, ανελήφθη εν δόξη» (Α΄ Τιμ. 3, 16). Τα λόγια του αποστόλου Παύλου είναι λόγια πυκνά σε νοήματα, θεία λόγια, ουράνια!

Ο Θεός εν τη απείρω αγάπη Του μας ένωσε πάλι με την Εκκλησία Του στο πρόσωπο του Χριστού. Μπαίνοντας στην άκτιστη Εκκλησία, ερχόμαστε στον Χριστό, μπαίνουμε στο άκτιστο. Καλούμαστε δηλαδή κι εμείς οι πιστοί να γίνουμε άκτιστοι, να γίνουμε μέτοχοι των θείων ενεργειών του Θεού, να μπούμε μέσα στο μυστήριο της θεότητος, να ξεπεράσουμε το κοσμικό μας φρόνημα, να αποθάνουμε κατά «τον παλαιόν άνθρωπον» και να γίνουμε ένθεοι. Όταν ζούμε στην Εκκλησία, ζούμε τον Χριστό. Αυτό είναι πολύ λεπτό θέμα, δεν μπορούμε να το καταλάβουμε. Μόνο το Άγιο Πνεύμα μπορεί να μας το διδάξει...».

Πηγή: Γ. Πορφυρίου, "Βιος και Λόγοι" εκδ. Ι. Μονή Χρυσοπηγής Χανίων.

Σήμερον κρεμάται επί ξύλου ο εν ύδασι τήν γην κρεμάσας.

Το βράδυ στους ναούς ψάλλεται η «ακολουθία των Αγίων Παθών» ή αλλιώς «τα Δώδεκα Ευαγγέλια». Είναι ο Όρθρος της Μεγ. Παρασκευής, αφιερωμένος στα συγκλονιστικά και σωτήρια γεγονότα της Σύλληψης, των Παθών και της Σταύρωσης του Χριστού. Οι ιερείς διαβάζουν τα έντεκα Ευαγγέλια και το δωδέκατο το διαβάζει ο ιερέας με στόμφο και αργά από τον άμβωνα.

Μετά το πέμπτο Ευαγγέλιο γίνεται η συγκλονιστική λιτάνευση του Εσταυρωμένου μέσα στην εκκλησία. Ο ιερέας κρατάει τον Εσταυρωμένο και απαγγέλλει αργά και με ύφος Αποστόλου τον εξής ύμνο:

«Σήμερον κρεμάται επί ξύλου ο εν ύδασι τήν γην κρεμάσας.
Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται ο των αγγέλων Βασιλεύς.
Ψευδή πορφύραν περιβάλλεται ο περιβάλλων τόν ουρανόν εν νεφέλαις.
Ράπισμα κατεδέξατο ο εν Ιορδάνη ελευθερώσας τόν Αδάμ.
Ήλοις προσηλώθη ο Νυμφίος της Εκκλησίας.
Λόγχη εκεντήθη ο Υιός της Παρθένου.
Προσκυνούμεν σου τα Πάθη, Χριστέ.
Δείξον ημίν καί τήν ένδοξόν σου ανάστασιν».

Νεκρική σιγή απλώνεται στο ναό. Η καμπάνα χτυπάει πένθιμα. Γονατιστοί οι πιστοί, κρατώντας κεριά αναμμένα, παρακολουθούν τον Ιησού στην πορεία Του προς τον Γολγοθά, «προς το εκούσιον Πάθος».

Σε κάποιους ναούς στολίζουν αποβραδίς τον Επιτάφιο, για να ‘ναι έτοιμος στην Αποκαθήλωση να δεχτεί το Σώμα του Χριστού.



Ο Χριστός, αφού εμπαίχθηκε και βασανίσθηκε από τον ιουδαϊκό όχλο και τους Πραιτωριανούς του Πιλάτου, πορεύεται την «Οδό του Μαρτυρίου». Στον Γολγοθά σταυρώνεται σαν κακούργος, μαζί με τους δύο ληστές. «Γολγοθά» σημαίνει «κρανίου τόπος», κατά την παράδοση του κρανίου του Πρωτοπλάστου Αδάμ, που απεικονίζεται στη βάση του Σταυρού. Και στον Σταυρό ακόμη δέχεται τον ονειδισμό των στρατιωτών. Όταν θα πει «Διψώ», θα γευτεί χολή και ξίδι. Παρακαλεί τον Ουράνιο Πατέρα Του να συγχωρήσει τους σταυρωτές Του. Συγχωρεί τον Ευγνώμονα και μετανιωμένο Ληστή, ανοίγοντάς του τις πύλες του Παραδείσου.
Την ενάτη ώρα της ημέρας λέει το «Τετέλεσται». Η θεία ψυχή Του κατεβαίνει στον Άδη. Το «πρωτευαγγέλιο», η πρώτη χαρμόσυνη υπόσχεση του Θεού στους πεσμένους Προπάτορες, αρχίζει να εκπληρώνεται. Είχε πει στον όφη ο Θεός: «Έχθραν θήσω αναμέσον σου και αναμέσον του σπέρματός σου και αναμέσον του σπέρματος αυτής (της γυναίκας). Αυτός σου τηρήσει την κεφαλήν, συ δε τηρήσεις αυτού πτέρναν». Τώρα ο διάβολος «πληγώνει την πτέρνα» του Υιού του Ανθρώπου, που θα βρεθεί στα βασίλεια του Άδη για τρεις μέρες. Κατόπιν όμως θα δεχτεί το θανάσιμο χτύπημα στην κεφαλή Του από τον Θεάνθρωπο που θα αναστηθεί. Η Εκκλησία βιώνει διαρκώς αυτήν την σταυροαναστάσιμη ατμόσφαιρα, το κλίμα της χαρμολύπης. Απ’ τη ζωηφόρο πλευρά Του ρέει αίμα και ύδωρ.

«Όποιος δεν φάει από το Σώμα μου και δεν πιει το Αίμα Μου δεν έχει ζωή μέσα του».

Ο Χριστός παρέθεσε στούς μαθητές το τελευταίο Δείπνο πριν τον σταυρικό θάνατό Του. Δεν ονομάζουμε όμως τον Δείπνο αυτόν «μυστικό», επειδή… έγινε χωρίς να το γνωρίζουν άλλοι, αλλά επειδή ο Χριστός μύησε τους Μαθητές Του στο «Μυστήριο των Μυστηρίων», την Θεία Ευχαριστία. Τους παρέδωσε το Σώμα Του και το Αίμα Του, την αιώνια πνευματική τροφή, που παραθέτει η Εκκλησία στους πιστούς σε κάθε λειτουργική σύναξη. Τους είπε, λοιπόν, δείχνοντας το ψωμί: «Λάβετε, φάγετε, τούτο εστί το Σώμα μου, το υπέρ υμών κλώμενον εις άφεσιν αμαρτιών». Μετά το δείπνο, έλαβε το ποτήρι με το κρασί και είπε: «Πίετε εξ αυτού πάντες. Τούτο εστί το Αίμα μου, το της Καινής Διαθήκης, το υπέρ υμών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών».

Ο αληθινός λόγος της δημοσιότητας για το Γνωστικό "Ευαγγέλιο του Ιούδα"

Πολλά γράφτηκαν από Χριστιανούς και μη, για την επίθεση μερίδας του Τύπου εναντίον της Εκκλησίας, επ' αφορμή του ψευδεπίγραφου Γνωστικού "Ευαγγελίου του Ιούδα".
Φαίνεται όμως ότι η πραγματικότητα είναι πιο πεζή...
1. Μια φαινομενικά παράλογη εκστρατεία του Τύπου
Νομίζω ότι κανείς δεν μπορεί να πει στη χώρα μας (όπως και σε πολλές ακόμα χώρες), ότι δεν άκουσε τις τελευταίες ημέρες το ζήτημα που εγέρθηκε με το ψευδεπίγραφο Γνωστικό ψευτοευαγγέλιο "του Ιούδα". Και το γεγονός αυτό, δημιούργησε απορίες σε πολύ κόσμο, για διάφορες αιτίες. Το να γίνει τόσος ντόρος για ένα Γνωστικό ψευδεπίγραφο "ευαγγέλιο", που η ύπαρξή του είναι γνωστή από τον 2ο αιώνα μ. Χ., δεν φαίνεται να είναι κάτι λογικό. Όπως δεν φαίνεται να είναι λογικοί οι πηχιαίοι τίτλοι περί "αποκατάστασης του Ιούδα", περί "νέας θεώρησης του Ιούδα", και περί "άλλης εκδοχής των γεγονότων του θανάτου του Χριστού", ή περί "διαφορετικών Χριστιανισμών του πρώτου αιώνα". Ακόμα πιο "ύποπτος" είναι ο χρόνος που επελέγει για να δημοσιευθεί σε τόσες χώρες ταυτόχρονα: Εν μέσω Σαρακοστής κοντά στο Πάσχα!
Άραγε, γιατί τόσος ντόρος, τόσος σχεδιασμός, και τέτοιο "τάιμινγκ" για ένα Γνωστικό κείμενο, για το οποίο τόσοι λίγοι φυσιολογικά θα έπρεπε να ενδιαφέρονται; Ένα βιβλίο που θα ενδιέφερε καθαρά και μόνο τους ΕΙΔΙΚΟΥΣ που ασχολούνται με τις θρησκευτικές κινήσεις της μακρινής εκείνης εποχής, φαίνεται παράλογο να κυκλοφορεί σε τόσο ευρεία έκταση, ώστε να το αποκτήσει "και η κουτσή Μαριώ", μέσω του Νάσιοναλ Τζεογκράφικ.

2. Οι υποψίες που δημιουργήθηκαν
Φυσικά όλες αυτές οι καταστάσεις, έτυχαν σφοδρής εκμετάλλευσης από τους εχθρούς της Εκκλησίας. Ανόητες φυλλάδες, άρθρα και μέηλ, "πληροφορούσαν" τους Χριστιανούς για την αθωότητα του Ιούδα, και την "απόδειξη" της προδοσίας όλων ημών από τον... Χριστό! Αλλά φυσικά τέτοια ανόητα "επιχειρήματα" πείθουν μόνο όσους είναι ήδη πεπεισμένοι κατά της Χριστιανικής πίστης! Και κανένας Χριστιανός δεν θα μπορούσε να πιστέψει ως "έγκυρο ιστορικό σύγγραμμα του Ιούδα" ένα κείμενο που γράφτηκε ένα αιώνα μετά από τον θάνατο του Ιούδα! Όλες αυτές οι φυλλάδες λοιπόν, παρέμειναν για "εσωτερική κατανάλωση" μεταξύ των εχθρών της Χριστιανικής πίστης, ώστε να να τονίζεται περισσότερο η ανοησία τους.
Μία μόνο ζημιά προκλήθηκε από αυτό το μπαράζ δημοσιεύσεων. Σε ανθρώπους με διανοητικά προβλήματα κατανόησης, σε παιδιά, σε ελάχιστα πληροφορημένους (αλλά άπιστους), ίσως έμειναν στο μυαλό μόνο οι μεγάλοι τίτλοι περί "διαφορετικής εκδοχής" της ιστορίας του Χριστού. Μια ζημιά για την οποία φυσικά θα δώσουν λόγο κάποτε στον Θεό, οι εμπνευστές αυτής της εκστρατείας, παρά το ότι "τα πρόβατα του Χριστού δεν μπορεί να τα αρπάξει κανείς από τα χέρια Του" (Ιωάννης 10/ι: 28).
Βλέποντας την ανωτέρω εκμετάλλευση του ζητήματος από εχθρούς της πίστης, πολλοί Χριστιανοί έσπευσαν να μιλήσουν για "επίθεση" μερίδας του Τύπου εναντίον της Εκκλησίας, από "ξένα κέντρα".

Και μια ολόκληρη συνωμοσιολογία άρχισε να πλέκεται γύρω από το ζήτημα. Ακούστηκαν πολλά, όπως:
-Γίνεται επίθεση στην Εκκλησία εν μέσω του Πάσχα.
-Η Νέα Εποχή προσπαθεί να χτυπήσει τη Χριστιανική πίστη.
-Σατανιστικά κέντρα που ελέγχουν τις παγκόσμιες εξουσίες, προσπαθούν να αποτινάξουν την πίστη από τον κόσμο.
-Γίνεται προσπάθεια σύγχυσης των πιστών, για να ακυρώσουν την πίστη στη σταύρωση και την ανάσταση.
-Γίνεται προσπάθεια να επανεισαχθεί ο Γνωστικισμός στον κόσμο.
-Δημιουργούνται από τους Σιωνιστές οι κατάλληλες προϋποθέσεις για να προχωρήσει ο Πάπας στην "αποκατάσταση" του Ιούδα, ώστε να βελτιωθούν οι σχέσεις του με τον Ιουδαϊσμό.
-Γίνεται προσπάθεια να εισαχθούν αντεστραμμένες αξίες στη θρησκευτική συνείδηση του κόσμου, ώστε να μην γνωρίζει τι είναι καλό και τι είναι κακό, δικαιολογώντας ακόμα και την προδοσία.
Αυτά τα παραπάνω, και πολλά ακόμα ακούσθηκαν και θα ακουσθούν, από Χριστιανούς και μη. Και πιθανόν κάποια από αυτά, να έχουν κάποια βάση, ή τουλάχιστον κάποια από αυτά (ή όλα), τυγχάνουν εκμετάλλευσης από ανθρώπους (και δαίμονες), που επωφελούνται της κατάστασης αυτής με κάθε δυνατό τρόπο, ώστε να ζημιώσουν κατά το δυνατόν τη Χριστιανική πίστη.
Όμως, υπάρχουν λόγοι να πιστεύουμε ότι το θέμα είναι πολύ απλούστερο. Περισσότερο ρηχό, και περισσότερο "πεζό" από όλα αυτά. Ναι, ίσως ΚΑΙ αυτά να ισχύουν σε κάποιο βαθμό. Όμως το σίγουρο είναι ότι το πραγματικό ζήτημα είναι καθαρά ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ! Είναι η συνεχιζόμενη προσπάθεια, να διαιωνισθεί η προδοσία του Ιούδα, όχι αυτή τη φορά μόνο για τριάντα αργύρια, αλλά για... εκατομμύρια ευρώ!!!

3. Μια ιστορία διεθνούς αρχαιοκαπηλίας
Για να καταλάβουμε τι συμβαίνει, είναι χρήσιμο να δούμε περιληπτικά το ιστορικό της "απόκτησης" των δικαιωμάτων έκδοσης από το Νάσιοναλ Τζεογκάφικ, αυτού του αρχαίου κειμένου:
Το ίδιο το Νάσιοναλ Τζεογκράφικ, τόσο στο ίδιο το περιοδικό, όσο και στο βιβλίο που δημοσίευσε ένθετο για το Ευαγγέλιο του Ιούδα, κάνει εκτενή ανάλυση των γεγονότων της απόκτησης αυτής. Γεγονότα που για τα προγενέστερα απ' αυτά τουλάχιστον, υπάρχει κάποια αμφισβήτηση για την ακρίβειά τους, μια και εκφράζονται απόψεις ότι απλώς καλύπτουν τους παλαιότερους αρχαιοκαπήλους που πήραν μέρος στην ιστορία, και ότι ο κώδικας αυτός, δεν είναι παρά κλεμμένο μέρος των κωδίκων του Nag Hammadi, που ανακαλύφθηκαν το 1945. Αλλά εμείς θα αναφέρουμε εδώ μόνο την "επίσημη" εκδοχή, όπως την περιγράφει το Νάσιοναλ Τζεογκράφικ:
Κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1970, κοντά στο Beni Masar της Αιγύπτου ανακαλύπτεται ένα χειρόγραφο σε πάπυρο, που περιέχει μεταξύ άλλων κειμένων, το λεγόμενο "Ευαγγέλιο του Ιούδα".
Το 1978 ένας χωρικός αρχαιοκάπηλος, το πουλάει σε έναν Αιγύπτιο "έμπορο αρχαιοτήτων", ονόματι "Χάνα".
Στις αρχές του 1980, κατά τον καιρό που η Αιγυπτιακή κυβέρνηση χαρακτηρίζει παράνομη την κατοχή αδήλωτων αρχαιοτήτων, και την εξαγωγή τους χωρίς κρατική άδεια, και ενώ ο Χάνα προσπαθεί να το πουλήσει σε πολύ υψηλή τιμή στο εξωτερικό, γίνεται διάρρηξη και του το κλέβουν.
Με τη βοήθεια ενός Έλληνα ανακατεμένοι σε παρόμοιες δοσοληψίες, ο Χάνα καταφέρνει να ξαναπάρει στην κατοχή του μέρος του χειρογράφου, στο οποίο υπάρχει και το Ευαγγέλιο του Ιούδα.
Το Μάιο 1983 ο Χάνα πηγαίνει στη Γενεύη για να πουλήσει το χειρόγραφο σε κάποιον Στίβεν Εμλ, μεταπτυχιακό φοιτητή που εργαζόταν στη Ρώμη, όμως η υψηλή τιμή που ζητούσε, (3.000.000 δολάρια), χαλάνε τη συμφωνία. Γιατί ο Εμλ διέθετε μέχρι 50.000 δολάρια. Στη συνάντηση, υπήρχε και ένας Έλληνας, που έκανε τον διερμηνέα.
Αποφασισμένος ο Χάνα να πιάσει μεγάλη τιμή, πάει στη Νέα Υόρκη, όμως και πάλι δεν καταφέρνει να πάρει τα χρήματα που υπολόγιζε. Τότε, ο Χάνα κρύβει τον πάπυρο σε μια θυρίδα της Σίτυμπανκ στο Χίκσβιλ του Λονγκ Άιλαντ, και γυρίζει στην Αίγυπτο.
Κατά τη δεκαετία του 80, ο καθηγητής Τζέημς Ρόμπινσον Αμερικανός ειδικός σε τέτοιου είδους Αιγυπτιακά κείμενα, έρχεται σε επαφή με τον Χάνα.
Το 1991 η αγοροπωλησία ακυρώνεται, εξ αιτίας του πολέμου του Κόλπου, όταν εμποδίζεται έτσι η συνάντηση που θα είχαν.
Το 2000 Το Πανεπιστήμιο του Γέηλ απορρίπτει προσφορά για την αγορά του Ευαγγελίου του Ιούδα.
Την ίδια χρονιά, το αγοράζει η Ελληνικής καταγωγής έμπορος αρχαιοτήτων Φρίντα Νούσμπεργκερ - Τσάκος με έδρα τη Ζυρίχη, για 300.000 δολάρια περίπου. Επιτέλους, ο Χάνα το ξεφορτώνεται για μια σχετικά καλή τιμή. Αυτή είναι η πρώτη επώνυμη ιδιοκτήτης του κώδικα.
Τον Σεπτέμβριο του 2000 η Τσάκος πουλάει τον κώδικα στον Μπρους Φερίνι, έναν άλλο έμπορο αρχαιοτήτων στο Οχάιο, όμως εκείνος δεν καταφέρνει να ανταποκριθεί στα χρήματα που συμφωνήθηκαν, και τον Φεβρουάριο του 2001 επιστρέφει τον κώδικα στην Τσάκος, αλλά με πολύ σοβαρές φθορές. Εδώ να σημειώσουμε, ότι από όπου περνούσε ο κώδικας, υφίστατο όλο και μεγαλύτερη φθορά, μια και ήταν εξαιρετικά εύθραυστος, και κάθε νέος κάτοχος, όχι μόνο τον φωτογράφιζε, αλλά και ανακατέτασσε τα φύλλα του, ώστε να τον κάνει πιο εμφανίσιμο, και να πιάσει καλύτερη τιμή. Ειδικά ο τελευταίος αυτός κάτοχος όμως, ο Φερίνι, μέχρι που τον... κατέψυξε, με αποτέλεσμα οι αλλαγές θερμοκρασίας και υγρασίας να τον καταστρέψουν πολύ, και να κάνουν μαύρα κάποια φύλλα του.
Οι επιταγές του Φερίνι (ο οποίος τότε βρέθηκε σε πτώχευση), έληγαν στις αρχές του 2001. Τότε εμφανίζεται στην ιστορία ο Μάριο Ρομπέρτι, Ελβετός δικηγόρος της Τσάκος "που διευθύνει ένα ίδρυμα για την ανάδειξη της αρχαίας τέχνης" (όπως χαρακτηριστικά γράφει στη σελίδα 19 το Νάσιοναλ Τζεογκράφικ Μαϊου 2006, ΧΩΡΙΣ ΟΜΩΣ ΝΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΕΥΘΕΩΣ, ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΣΥΓΚΑΛΥΜΜΕΝΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ, που είναι "Maecenas Foundation for Ancient Art" ). Αυτός για πιέσει τον Φερίνι να επιστρέψει τον κώδικα, επιστρετεύει τον πρώην έμπορο αρχαιοτήτων Μισέλ Βαν Ριν, που διαθέτετι δικτυακό τόπο αρχαιολογικού ενδιαφέροντος. Αυτός διαδίδει τα νέα για την πτώχευση του Φερίνι, και για τον κώδικα που έχει στην κατοχή του, και τον αναγκάζει να φοβηθεί την ποινική δίωξη, ώστε τον επιστρέφει. (Αργότερα ο Βαν Ριν, στράφηκε και ενάντια στον Ρομπέρτι και την Τσάκος...) Έτσι τον Φεβρουάριο του 2001 ο κώδικας επιστρέφει στην Ελβετία.
Το 2002 ξεκινάει η μετάφραση του χειρογράφου, με επιμέλεια του Ελβετού ειδικού της Κοπτικής γλώσσας Ρόντολφ Κασσέρ. Ο Κώδικας δωρίζεται στο Κοπτικό Μουσείο του Καϊρου.
Το 2005 Γίνεται ραδιοχρονολόγηση, που δείχνει ότι ο πάπυρος είναι μεταξύ του 220 και του 340 μ.Χ.
Το Maecenas Foundation for Ancient Art υπό τη διεύθυνση του δικηγόρου της Τσάκος Μάριο Ρομπέρτι, κλείνει συμφωνία με την National Geographic Society να πουλήσει το το χειρόγραφο για το φημολογούμενο ποσό του 1.000.000 δολαρίων. Η προσπάθεια χρηματοδοτείται από το Ινστιτούτο Waitt Institute for Historical Diskcovery και την National Geographic Society, η οποία έχει εξασφαλίσει τα δικαιώματα έντυπης δημοσίευσης και τηλεοπτικής προβολής του κειμένου.
Το 2006 ανακοινώνεται η 17η Απριλίου ως ημέρα έκδοσης του Ευαγγελίου του Ιούδα.
Στις 6 Απριλίου 2006 οι πάπυροι του Ευαγγελίου, παρουσιάζονται για πρώτη φορά στα γραφεία της National Geographic Society στην Ουάσιγκτον.
Στις 11 Απριλίου 2006 κυκλοφορεί για πρώτη φορά στα νέα Ελληνικά το Ευαγγέλιο του Ιούδα από το Νάσιοναλ Τζεογκράφικ, εν μέσω εκτενέστατης και παραφουσκωμένης διαφήμισης από όλα τα ΜΜΕ, και ιδίως από τα ΜΜΕ του Οργανισμού Λαμπράκη (ΔΟΛ), που εκπροσωπεί στην Ελλάδα το Νάσιοναλ Τζεογκράφικ.
Αυτά είναι τα επίσημα στοιχεία. Φυσικά, από την ιστοσελίδα του Μισέλ Βαν Ριν που αναφέραμε πιο πάνω, μαθαίνουμε πολλές ακόμα γαργαλιστικές λεπτομέρειες για την υπόθεση αυτή. Αντιλαμβανόμαστε για παράδειγμα, ότι το "Maecenas Foundation for Ancient Art", είναι εκείνο το ίδρυμα του οποίου ο διευθυντής είναι ο δικηγόρος της Τσάκος Μάριο Ρομπέρτι. Αντιλαμβανόμαστε ότι το ίδρυμα αυτό, έχει ένα όνομα που μοιάζει με το όνομα ενός σχετικού ιδρύματος του ΟΗΕ, που δημιουργήθηκε το 1998, και λέγεται: "Maecenas World Patrimony Foundation", με τέτοια ομοιότητα που να δημιουργεί σύγχυση, και να εκλαμβάνεται εύκολα το ίδρυμα του Ρομπέρτι, ως το ίδρυμα του ΟΗΕ!
Το ίδρυμα του Ρομπέρτι, δεν φαίνεται να έχει άλλα αντικείμενα διαχείρησης εκτός από το Ευαγγέλιο του Ιούδα, και ελάχιστα είναι γνωστά γι' αυτό. Αυτό δημιουργεί σε πολλούς την υποψία, ότι στην πραγματικότητα εξυπηρετεί απλώς και μόνο στην νομιμοποίηση του Ευαγγελίου του Ιούδα, (λόγω της παράνομης προέλευσής του), και τη δυνατότητα διαχείρησης των συμφωνιών με την "National Geographic Society", για οικονομική εκμετάλλευση του κώδικα.
Στην ιστοσελίδα του Μισέλ Βαν Ριν, υπάρχει μια συζήτηση για την επιστροφή του κώδικα από τον Φερίνι στην Τσάκος, που αξίζει να δούμε περιληπτικά:
Εκεί προτείνεται η δημιουργία ενός μη κερδοσκοπικού ιδρύματος που θα ονομάζεται "Logos Foundation", θα έχει έδρα την Ελβετία λόγω των ευνοϊκότερων νόμων που υπάρχουν σε αυτή για τη νομιμοποίηση αρχαίων παράνομης προέλευσης. Ο ιδιοκτήτης του Κώδικα θα τον μεταβιβάσει στο ίδρυμα αυτό, έναντι 300.000 δολαρίων και του 80% των ακαθάριστων εσόδων που θα προέλθουν από την εκμετάλλευσή του, και ότι η εκμετάλλευση θα σημαίνει τη δημοσίευση του περιεχομένου του Κώδικα. Πρόκειται δηλαδή γι' αυτό που τελικά έγινε, μόνο που το όνομα του υπό ίδρυσιν ιδρύματος, τελικά ονομάσθηκε με ένα όνομα που να μοιάζει με το ανάλογο ίδρυμα του ΟΗΕ.
Η συμφωνία εκείνη, προέβλεπε ότι ο Φερίνι θα κρατήσει το τμήμα τού Κώδικα που περιλαμβάνει τις "Επιστολές του Παύλου" και τη "Μαθηματική Πραγματεία" αντί 300.000 δολαρίων. Η Φρίντα Τσάκος αντίστοιχα δεσμεύεται προς τον Μπρους Φερίνι να του επιστρέψει τις δύο επιταγές του, ύψους 1.500.000 δολαρίων η κάθε μία!!!
Παρατηρούμε λοιπόν ένα χορό εκατομμυρίων δολαρίων, γύρω από έναν αρχαίο κώδικα. Πόσα λοιπόν θα έπρεπε να κερδίσουν όλοι αυτοί για να είναι ικανοποιημένοι από την "επένδυση" που ανέλαβαν; Σύμφωνα με άρθρο των Guy Gugliotta και Allan Coperman που δημοσιεύθηκε στην Ουάσιγκτον Ποστ στις 7 Απριλίου 2006, υπολόγισαν να κερδίσουν γύρω στα 10.000.000 δολάρια! (Περιοδικό Τρίτο Μάτι Νο 141 Μαϊου 2006 σελ. 42).

4. Να λοιπόν γιατί όλος αυτός ο θόρυβος!
Στην ανωτέρω ιστορία τεραστίων συμφερόντων λοιπόν, έχουν επενδυθεί πολλά. Έχουν επενδυθεί περιουσίες ολόκληρες! Εκατομμύρια δολάρια πρέπει να βρουν χρηματοδότες, ώστε να δικαιολογήσουν όλη αυτή τη φασαρία, όλη αυτή την επένδυση, και τα κέρδη που αναμένουν από αυτά οι κάτοχοι του Ευαγγελίου του Ιούδα. Ποιος όμως θα ήταν διατεθειμένος να αγοράσει ένα τόσο εξειδικευμένο, Γνωστικό και ψευδεπίγραφο κείμενο σαν αυτό;
Εδώ λοιπόν είναι το μυστικό, και εδώ έπιασαν δουλειά οι διαφημιστές των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης! Ορίσθηκε ως χρόνος δημοσίευσης του κειμένου, η 17η Απριλίου, δηλαδή κοντά στο Πάσχα, τόσο των Ορθοδόξων, όσο και των Παπικών. Μια περίοδος κατά την οποία υπάρχει ισχυρότερο ενδιαφέρον για την προδοσία του Χριστού.
Επί πλέον, για να κινηθεί η περιέργεια του κόσμου, έπρεπε να γίνει αυτό με εντυπωσιακούς (έστω και παραπλανητικούς) τίτλους, όπως τα περί "διαφορετικής εκδοχής των γεγονότων", περί "διαφορετικών Χριστιανισμών στον πρώτο αιώνα", περί "δικαίωσης του Ιούδα", κλπ.
Με τον τρόπο αυτό, οι εχθροί της Χριστιανικής πίστης, θα έσπευδαν να πάρουν το "Ευαγγέλιο του Ιούδα" για να βρουν όπλα κατά των Χριστιανών. Ομοίως, και εμείς οι Χριστιανοί, θα σπεύδαμε να το αγοράσουμε, ώστε να γνωρίζουμε τι λέει, και να αποκρούσουμε την επίθεση! (Κάτι που βεβαίως ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΚΑΝΑΜΕ, αγοράζοντας με 15 ευρώ το ένθετο του Νάσιοναλ Τζεογκράφικ!)
Έτσι, δημιούργησαν οι πονηροί των ΜΜΕ με έντεχνο τρόπο, ένα κλίμα πολεμικής προς τον Χριστιανισμό εν μέσω των αγίων ημερών του Πάσχα, και ως αποτέλεσμα εξαργύρωσαν για μια φορά ακόμα τα "χρήματα του Ιούδα" από χιλιάδες ανθρώπους, που αγόρασαν έτσι το εμπόρευμά τους αυτό, και γέμισαν τις τσέπες των δικαιούχων των δικαιωμάτων έκδοσής του! Οι επενδύσεις πρέπει να καλύπτονται!
Φυσικά το θέμα δεν τελειώνει εδώ. Έπονται νεότερες πληρέστερες εκδόσεις, ντοκυμανταίρ, αναλύσεις για τους Γνωστικούς και άλλα κείμενα... σε δουλειά να βρισκόμαστε! Και χρήμα να κερδίζουν οι επενδυτές με τα δικαιώματα του Ευαγγελίου του Ιούδα!
Βεβαίως, ούτε για εμάς το θέμα τελειώνει εδώ. Στο άρθρο αυτό, είδαμε την εμπορική πλευρά του. Σε άλλα άρθρα, θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε το γελοίο περιεχόμενό του, και να μάθουμε πολλά για τους Γνωστικούς, και να αναλύσουμε διάφορους ισχυρισμούς των ΜΜΕ που στρέφονται ενάντια στη Χριστιανική αλήθεια. Και (μη σας φανεί παράξενο), να δούμε σε ποια σημεία μπορούμε εμείς οι Χριστιανοί να χρησιμοποιήσουμε το Ευαγγέλιο του Ιούδα, για να αποδείξουμε την αξιοπιστία της Χριστιανικής πίστης! Γιατί, ναι, υπάρχουν κι αυτά!

Βιβλιογραφία:
Νάσιοναλ Τζεογκράφικ Μαϊου 2006 και ένθετο αυτού του τεύχους.
Περιοδικό "Τρίτο Μάτι" Νο 141 Μαϊου 2006 σελ. 34-43 με το άρθρο: "Εξαργύρωσαν και τον Ιούδα!" (Γιατί βλέπετε, αυτά τα εμπορικά κόλπα των ΜΜΕ, δεν τα βλέπουμε μόνο οι Χριστιανοί, αλλά και περιοδικά άλλου είδους!) Ν. Μ.
πηγη:http://www.oodegr.com/

Τα ραπίσματα του Κυρίου-Αγ. Συμεών του Νέου Θεολόγου

Ο Κύριος Ιησούς και Θεός μας χωρίς να φταίει σε τίποτε ραπίσθηκε, ώστε οι αμαρτωλοί που θα τον μιμηθούν, όχι μόνον να λάβουν άφεση των αμαρτιών τους, αλλά και να γίνουν συγκοινωνοί στη θεότητά του με την υπακοή τους.

Εκείνος ήταν Θεός κι έγινε για μας άνθρωπος. Ραπίσθηκε, φτύστηκε και σταυρώθηκε, και με όσα έπαθε ο απαθής κατά τη θεότητα είναι σαν να μας διδάσκει και να λέει στον καθένα μας:

Αν θέλεις, άνθρωπε, να γίνεις Θεός, να κερδίσεις την αιώνια ζωή και να ζήσεις μαζί μου, πράγμα που ο προπάτοράς σου, επειδή το επεδίωξε με κακό τρόπο, δεν το πέτυχε, ταπεινώσου, καθώς ταπεινώθηκα κι εγώ για σένα– απόφυγε την αλαζονεία και την υπερηφάνεια του δαιμονικού φρονήματος, δέξου ραπίσματα, φτυσίματα, κολαφίσματα, υπόμεινέ τα μέχρι θανάτου και μην ντραπείς.

Αν όμως εσύ ντραπείς να πάθεις κάτι χάρη των εντολών μου, καθώς εγώ ο Θεός έπαθα για σένα, θα θεωρήσω κι εγώ ντροπή μου το να είσαι μαζί μου κατά την ένδοξη έλευσή μου και θα πω στους αγγέλους μου:

Αυτός κατά την ταπείνωσή μου ντράπηκε να με ομολογήσει και δεν καταδέχθηκε να εγκαταλείψει τον κόσμο και να γίνει όμοιός μου. Τώρα λοιπόν που απογυμνώθηκε από τη φθαρτή δόξα του Πατέρα μου, θεωρώ ντροπή μου ακόμη και να τον βλέπω. Πετάξτε τον λοιπόν έξω: «αρθήτω ο ασεβής, ίνα μή ίδη τήν δόξαν Κυρίου» (Ησ. 26:10) (διώξτε τον ασεβή για να μη δει τη δόξα του Κυρίου).

Φρίξετε, άνθρωποι, και τρομάξετε, και υπομείνετε με χαρά τις ύβρεις που ο Θεός υπέμεινε για τη σωτηρία μας... Ο Θεός ραπίζεται από έναν τιποτένιο δούλο... και εσύ δεν καταδέχεσαι να το πάθεις αυτό από τον ομοιοπαθή σου άνθρωπο; Ντρέπεσαι να γίνεις μιμητής του Θεού, και πώς θα συμβασιλεύσεις μ’ αυτόν και θα συνδοξασθείς στη βασιλεία των ουρανών, αν δεν υπομείνεις τον αδελφό σου; Αν και ’κείνος δεν καταδεχόταν να γίνει άνθρωπος για σένα και σ’ άφηνε να κείτεσαι μέχρι τώρα στην πτώση της παραβάσεως, δεν θα βρισκόσουν τώρα στον πυθμένα του Άδη, άθλιε, με τους άπιστους και τους ασεβείς;

Αλλά τί θα πούμε προς αυτούς πού δήθεν εγκατέλειψαν τα πάντα κι έγιναν φτωχοί για την βασιλεία των ουρανών;

— Αδελφέ, φτώχυνες και μιμήθηκες το Δεσπότη Χριστό και Θεό σου. Βλέπεις λοιπόν ότι τώρα ζει και συναναστρέφεται μαζί σου, αυτός που βρίσκεται υπεράνω όλων των ουρανών. Να, βαδίζετε τώρα οι δυο μαζί– κάποιος σας συναντάει στο δρόμο της ζωής, δίνει ράπισμα στον Δεσπότη σου, δίνει και σε σένα. Ο Δεσπότης δεν αντιλέγει και συ αντεπιτίθεσαι; «Ναι», λέει, γιατί είπε σε εκείνον που τον ράπισε: «ει κακώς ελάλησα, μαρτύρησον περί του κακού– ει δε καλώς, τί με δέρεις;» (Ιω. 18,23). (Αν είπα κάτι κακό, πες ποιο ήταν– αν όμως μίλησα σωστά, γιατί με χτυπάς;).

Αυτό όμως δεν το είπε αντιμιλώντας, όπως φαντάστηκες, αλλά επειδή εκείνος «αμαρτίαν ουκ εποίησεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού» (δεν έκανε αμαρτία, ούτε βρέθηκε δόλος στο στόμα του).

Και για να μη νομισθεί, ότι, επειδή τάχα αμάρτησε, δίκαια τον χτύπησε ο δούλος λέγοντάς του: «ούτως αποκρίνει τω αρχιερεί;» (Ιω. 18,22)– (έτσι αποκρίνεσαι στον αρχιερέα;), για να αποδείξει λοιπόν ανεύθυνο τον εαυτό του, είπε τον παραπάνω λόγο. Δεν είμαστε όμως όμοιοί του εμείς οι υπεύθυνοι για πολλές αμαρτίες.

Έπειτα, μολονότι υπέμεινε πολύ χειρότερα απ’ αυτό, δεν μίλησε καθόλου, αλλά μάλλον προσευχήθηκε για τους σταυρωτές Του.

Εκείνος, αν και τον περιέπαιζαν, δεν αγανακτούσε, και συ γογγύζεις;
Εκείνος ανέχεται φτυσίματα, κολαφίσματα και φραγγελώσεις, και συ δεν ανέχεσαι ούτε ένα σκληρό λόγο;
Εκείνος δέχεται σταυρό και την οδύνη των καρφιών κι ατιμωτικό θάνατο, και συ δεν καταδέχεσαι να εκτελέσεις τα ταπεινά διακονήματα;

Πώς λοιπόν θα γίνεις συγκοινωνός στη δόξα, αφού δεν καταδέχεσαι να γίνεις συγκοινωνός στον ατιμωτικό του θάνατο; Μάταια στ’ αλήθεια εγκατέλειψες τον πλούτο, αφού δεν δέχθηκες να σηκώσεις τον σταυρό, δηλ. να υπομείνεις πρόθυμα την επίθεση όλων των πειρασμών – έτσι απόμεινες μόνος στον δρόμο της ζωής και χωρίσθηκες δυστυχώς από τον γλυκύτατο Δεσπότη και Θεό σου!»



Κατηχητικός λόγος του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου σχετικά με τη σημασία της θυσίας του Ιησού Χριστού, για την ζωή του ανθρώπου.

Με αφορμή τα όσα τραγικά συνέβησαν με τον νεαρό που πυροβόλησε τυφλά ,αλλά και τις κουβέντες που γίνονται για την εισαγωγή των «ψυχολόγων» στα σχολεία

Ψυχολόγους θέλουμε, ιερείς και πνευματικούς δεν θέλουμε!

Εις το «Άνθρωπος ην οικοδεσπότης, όστις εφύτευσεν αμπελώνα» (Ματθ. κα' 33-42, Ευαγγέλιον ΙΒ' Κυριακής του Ματθαίου).
Ο Οικοδεσπότης της Παραβολής είχε φυτεύσει αμπελώνα, τον είχε περιφράξει, είχε αναθέσει την καλλιέργειά του σε γεωργούς και, όταν ήλθε ο καιρός της συγκομιδής, έστειλε ανθρώπους του για να συλλέξουν τον καρπό.
Ο αμπελών είναι η ανθρωπότης και ο Οικοδεσπότης είναι ο άγιος Θεός. Από την ανθρωπότητα ο Κύριος περίμενε καρπούς. Έστελνε κατά καιρούς τους απεσταλμένους Του να ζητήσουν τους καρπούς από την ανθρωπότητα, αλλά αυτοί που είχαν σφετερισθή τον αμπελώνα, οι κακοί άρχοντες του Ισραήλ και των διαφόρων λαών που μέχρι σήμερα εξουσιάζουν τους ανθρώπους, αυτοί νόμιζαν και νομίζουν ότι ο αμπέλων είναι δικός τους. Θέλουν να σφετερισθούν τα αγαθά αυτού του αμπελώνος, αυτού του κόσμου, και να τα χρησιμοποιήσουν ιδιοτελώς όχι για το καλό της ανθρωπότητος, όπως ήθελε ο Ιδιοκτήτης του.
Βέβαια η Παραβολή αναφέρεται άμεσα στους άρχοντες του Ισραήλ εκείνης της εποχής, οι οποίοι όχι μόνον απέρριψαν τους Προφήτας, τους απεσταλμένους του Θεού, που ζητούσαν τους καρπούς του αμπελώνος, αλλά στο τέλος απέρριψαν και θανάτωσαν και τον Υιό του Οικοδεσπότου, τον Οποίον έστειλε ο Οικοδεσπότης με την ελπίδα ότι θα συνήρχοντο και θα μετανοούσαν. Αυτοί όμως όχι μόνο δεν μετενόησαν, αλλά βρήκαν ευκαιρία και είπαν: αυτός είναι ο Υιός, ο κληρονόμος του αμπελώνος, ας τον σκοτώσουμε, να τελειώνουμε μια για πάντα. Έτσι έκαναν το μεγάλο έγκλημα να θανατώσουν τον αθώο Κύριο Ιησού Χριστό.
Αλλά η Ιστορία δυστυχώς επαναλαμβάνεται. Και σήμερα και σε κάθε εποχή υπάρχουν εκείνοι οι κακοί ποιμένες, οι κακοί οδηγοί των λαών, οι οποίοι παραμερίζουν τον Ιδιοκτήτη του αμπελώνος, τον Δημιουργό Θεό, και θέλουν να διαφεντεύουν αυτοί την Ιστορία και τον κόσμο. Και κάνουν τόσα εγκλήματα, τόσες αδικίες, τόσα παράλογα πράγματα, προκειμένου να ικανοποιήσουν τον εγωισμό και τα πάθη τους.
Και βλέπουμε ότι και στην Πατρίδα μας δυστυχώς υπάρχει αυτή η προσπάθεια σιγά-σιγά να εξοβελισθή ο Χριστός από την ζωή μας με πολλούς τρόπους, και τελευταία με την απαγόρευσι από το Υπουργείο Παιδείας στους Πνευματικούς να πηγαίνουν στα σχολεία -όπως γινόταν μέχρι σήμερα- να εξομολογούν τα παιδιά που ήθελαν να εξομολογηθούν. Γιατί οι Πνευματικοί δεν εξομολογούσαν όποιον δεν ήθελε, αλλά όποιον ήθελε. Και το θαυμαστό είναι ότι τα περισσότερα παιδιά ήθελαν και ανεπαύοντο και ωφελούντο από την παρουσία των Πνευματικών. Ίσως μερικές φορές κάποιοι Πνευματικοί να μην εφέροντο με την δέουσα διάκρισι. Αλλά αυτές ήσαν οι εξαιρέσεις. Ο κανών είναι -απ' ό,τι και εμείς γνωρίζουμε- ότι οι Πνευματικοί βοηθούσαν πολύ τα παιδιά στα σχολεία.
Τώρα λοιπόν με πρόσφατη απόφασι του Υπουργείου Παιδείας απηγορεύθη στους Πνευματικούς να πηγαίνουν στα σχολεία να εξομολογούν τα παιδιά. Με ανακοίνωσί της η Ιερά Σύνοδος είπε ότι το μέτρο δεν στρέφεται κατά της Εκκλησίας αλλά κυρίως κατά των παιδιών. Γιατί τα παιδιά, ιδιαίτερα σήμερα που βάλλονται από τόσους πειρασμούς, που δέχονται τόσες κακές επιδράσεις, τις οποίες όλοι τις γνωρίζουμε, τώρα περισσότερο από κάθε άλλη φορά θα είχαν ανάγκη από την παρουσία ενός Πνευματικού στα σχολεία.
Θα θυμάστε ότι με αφορμή τα γεγονότα που έγιναν τελευταία στην Βέροια προτάθηκε να διορισθούν μόνιμα ψυχολόγοι στα σχολεία. Οι ψυχολόγοι να σώσουν τα παιδιά! Λοιπόν, ψυχολόγους θέλουμε, ιερείς και Πνευματικούς δεν θέλουμε!
Αυτός είναι ένας έμμεσος διωγμός του Χριστού από τα σχολεία, από την παιδεία και από την κοινωνία. Διώχνουμε τον Χριστό, αλλά δεν σκεπτόμαστε ποιες συνέπειες θα έχη η απουσία του Χριστού από την ζωή μας. Δεν θέλω να επιρρίψω ευθύνες μόνο στους πολιτικούς. Και εμείς οι άνθρωποι της Εκκλησίας κάνουμε λάθη. Αλλά τα λάθη αυτά δεν έπρεπε να τα εκμεταλλεύωνται οι εχθροί της Εκκλησίας, για να βγάλουν τον Χριστό από την ζωή μας και από τα σχολεία.
Ας έχουμε τον νου μας, γιατί μπορεί και εμείς να εξορίζουμε τον Χριστό από την προσωπική μας ζωή. Όχι μόνο το Υπουργείο Παιδείας και δεν ξέρω ποιοι άλλοι Οργανισμοί, αλλά και εμείς οι ίδιοι με τις απροσεξίες μας, με την έλλειψη πίστεως, αγάπης, προσευχής, μετανοίας, διώχνουμε τον Χριστό από την ζωή μας και μένουμε έρημοι.
Τi θα γίνη ο κόσμος χωρίς τον Χριστό; Αυτή είναι η αιωνία κόλασις, να ζη ο άνθρωπος χωρίς τον Χριστό, χωρίς την Χάρη του Χριστού, χωρίς την ειρήνη του Χριστού, χωρίς το Φως του Χριστού, χωρίς την παρηγοριά και την αλήθεια που μόνο ο Χριστός μπορεί να δώση.
Με αυτές τις ταπεινές σκέψεις ήθελα να επικοινωνήσω σήμερα μαζί σας -βλέπω ότι έχετε έλθει πολλοί αδελφοί προσκυνηταί και μάλιστα πολλοί νέοι- και να προβληματισθούμε για το ποια πρέπει να είναι η θέσις του Χριστού στην ζωή μας, στα σχολεία μας, στο έθνος μας, στην κοινωνία μας. Θέλουμε έθνος, σχολεία, κοινωνία, τον εαυτό μας, χωρίς Χριστό ή με τον Χριστό;
Εάν βγάλουμε τον Χριστό, θα υποφέρουμε, δεν θα χαρούμε αληθινά, θα βασανιζόμαστε. Εάν βάλουμε τον Χριστό στη ζωή μας, έστω και αν αυτό θέλη κόπο και αγώνα, θα έχουμε αληθινή ειρήνη, την χαρά του Χριστού, την οποία εύχομαι εις πάντας υμάς.

Αμήν.

Αρχ. π.Γεώργιου Καψάνη , Καθηγουμένου Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους- Ομιλία στην Τράπεζα της Μονής στις 28.8.2006.

Το γράμμα του Νόμου αποκτείνει

Είπα σε κάποιον μια φορά: «Τι είσαι εσύ; Μαχητής του Χριστού ή μαχητής του πειρασμού; Ξέρεις πως υπάρχουν και μαχητές του πειρασμού;».

Ο Χριστιανός δεν πρέπει να είναι φανατικός, αλλά να έχη αγάπη για όλους τους ανθρώπους. Όποιος πετάει λόγια αδιάκριτα, και σωστά να είναι, κάνει κακό. Γνώρισα έναν συγγραφέα που είχε ευλάβεια πολλή, άλλα μιλούσε στους κοσμικούς με μια γλώσσα ωμή, που προχωρούσε όμως σε βάθος, και τους τράνταζε. Μια φορά μου λέει: «Σε μια συγκέντρωση είπα αυτό και αυτό σε μια κυρία». Αλλά με τον τρόπο που της το είπε, την είχε σακατέψει. Την πρόσβαλε μπροστά σε όλους. «Κοίταξε, του λέω, εσύ πετάς στους άλλους χρυσά στεφάνια με διαμαντόπετρες, έτσι όμως που τα πετάς, σακατεύεις κεφάλια, όχι μόνον ευαίσθητα άλλα και γερά».

Ας μην πετροβολάμε τους ανθρώπους... χριστιανικά. Όποιος ελέγχει μπροστά σε άλλους κάποιον που αμάρτησε ή μιλάει με εμπάθεια για κάποιο πρόσωπο, αυτός δεν κινείται από το Πνεύμα του Θεού· κινείται από άλλο πνεύμα.

Ο τρόπος της Εκκλησίας είναι η αγάπη· διαφέρει από τον τρόπο των νομικών.

Η Εκκλησία βλέπει τα πάντα με μακροθυμία και κοιτάζει να βοηθήση τον καθέναν, ό,τι και αν έχη κάνει, όσο αμαρτωλός και αν είναι.Βλέπω σε μερικούς ευλαβείς ένα είδος παράξενης λογικής. Καλή είναι η ευλάβεια που έχουν, καλή και η διάθεση για το καλό, άλλα χρειάζεται και η πνευματική διάκριση και ευρύτητα, για να μη συνοδεύη την ευλάβεια η στενοκεφαλιά, η γεροκεφαλιά (το γερό δηλαδή αρβανίτικο κεφάλι). Όλη η βάση είναι να έχη κανείς πνευματική κατάσταση, για να έχη την πνευματική διάκριση, γιατί αλλιώς μένει στο «γράμμα του νόμου», και το «γράμμα του νόμου αποχτείνει». Αυτός που έχει ταπείνωση, δεν κάνει ποτέ τον δάσκαλο· ακούει και, όταν του ζητηθή η γνώμη του, μιλάει ταπεινά. Ποτέ δεν λέει «εγώ», αλλά «ο λογισμός μου λέει» ή «οι Πατέρες είπαν». Μιλάει δηλαδή σαν μαθητής. Όποιος νομίζει ότι είναι Ικανός να διορθώνη τους άλλους έχει πολύ εγωισμό.- Όταν, Γέροντα, ξεκινάη κανείς από καλή διάθεση να κάνη κάτι και φθάνη στα άκρα, λείπει η διάκριση;
- Είναι ο εγωισμός μέσα στην ενέργειά του αυτή και δεν το καταλαβαίνει, γιατί δεν γνωρίζει τον εαυτό του, γι' αυτό πιάνει τα άκρα. Πολλές φορές από ευλάβεια ξεκινούν μερικοί, αλλά που φθάνουν! Όπως οι εικονολάτρες και οι εικονομάχοι. Άκρη το ένα, άκρη το άλλο! Οι μεν έφθασαν στο σημείο να ξύνουν την εικόνα του Χριστού και να ρίχνουν την σκόνη μέσα στο Άγιο Ποτήριο, για να γίνη καλύτερη η Θεία Κοινωνία· οι άλλοι πάλι έκαιγαν τις εικόνες, τις πετούσαν... Γι' αυτό η Εκκλησία αναγκάσθηκε να βάλη ψηλά τις εικόνες και, όταν πέρασε η διαμάχη, τις κατέβασε χαμηλά, για να τις προσκυνούμε και να απονέμουμε τιμή στα εικονιζόμενα πρόσωπα.

Γέροντας Παϊσιος ο Αγιορείτης Πηγή: Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου ΛΟΓΟΙ Β' σελ. 78-80