Ο Πάπας, ο ελληνισμός και τα ορθόδοξα Βαλκάνια.

Ο Παπισμός ανεμίχθη πολλές φορές στα εθνικά μας θέματα και στις γενικώτερες εξελίξεις των Βαλκανίων· και τούτο είχε πάντοτε αρνητικές συνέπειες για τον Ελ­λη­νι­σμό και τούς άλλους Ορ­θο­δό­ξους λαούς της περιοχής. Θα παραθέσουμε ορισμένα χαρακτηριστικά γεγονότα και στοιχεία, που μαρτυρούν την κακή προαίρεση και την επεκτατική συμπεριφορά του Παπισμού εις βάρος μας. Και πιστεύουμε ότι όλα αυτά, καθώς και πολλά άλλα παρεμφερή γεγονότα, πρέπει να λαμβάνωνται πάντοτε υπ΄ όψιν από τούς αρμοδίους για τον καθορισμό της στάσεώς των έναντι του Πάπα ως προσώπου και ως θεσμού.
ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ. Το Μακεδονικό πρώτα κατεσκευάσθη από την Παπική προπαγάνδα και αργότερα αξιοποιήθηκε από τον Πανσλαβισμό, την Κομμουνιστική Διεθνή και τον Τιτο. Ο­πως γράφει ο Γαλλος ιστορικός Ζωρζ Καστελλάν στο βιβλίο του « Ιστορία των Βαλκανίων» (ελλην. εκδ. Γκοβόστη), για πρώτη φορά η ιδέα ότι υπάρχει Μακεδονικό έθνος σλαβικής καταγωγής, δηλαδή ανεξάρτητο από τον Ελ­λη­νι­σμό, εμφανίσθηκε στο βιβλίο «Το βασίλειο των Σλάβων» του Παπικού μισσιοναρίου -προπαγανδιστού Μαουρο Ορ­μπί­νι το 1601. Ο Ορ­μπί­νι είχε την βάση του στην Ε­νε­το­κρα­τού­με­νη Δαλματία και προσπαθούσε να προσηλυτίσει στον Παπισμό τούς Ορ­θο­δό­ξους Σλάβους της Ο­θω­μα­νι­κής Αυτοκρατορίας.
Στην εποχή μας το Βατικανό διεδραμάτισε καίριο ρόλο κατά την κρίσιμη περίοδο 1986-90, όταν δηλαδή εκυοφορείτο το ανεξάρτητο κράτος των Σκοπίων. Το 1986 οργανώθηκε σε αίθουσες του Βατικανού Εκ­θε­ση «Μακεδονικών Εικόνων», δηλαδή Ορ­θο­δό­ξων ελληνικών εικόνων που βρίσκονται τώρα σε ναούς και μοναστήρια της περιοχής των Σκοπίων. Το Βατικανό δέχθηκε να συμπράξει στην ιστορική πλαστογραφία των Σκοπίων και της Σχισματικής Εκ­κ­λη­σί­ας τους. Την ίδια χρονική περίοδο το επίσημο πολύγλωσσο Τυπογραφείο του Βατικανού εξετύπωνε εγκυκλίους του Πάπα καθώς και άλλα κείμενα στην βουλγαρική διάλεκτο, την οποία τα Σκόπια χαρακτηρίζουν ως δήθεν «Μακεδονική γλώσσα». Μάλιστα, όταν κάποιοι Ελ­λη­νες πολιτικοί διαμαρτυρήθηκαν, επίσημες πηγές του Βατικανού εδήλωσαν ότι η διεύθυνση της Βατικανείου Τυπογραφίας εξαπατήθηκε και ότι ενήργησε... εν αγνοία του Πάπα. Πράγμα που αδυνατούμε να το πιστέψουμε δεδομένης της συγκεντρωτικής δομής του Παπικού κράτους και μηχανισμού.
Χαρακτηριστικό του κλίματος της εποχής είναι το ακόλουθο σχόλιο του μακαρίτη Σπύρου Α­λε­ξί­ου, που αναδημοσιεύουμε από την «Καθημερινή» της 6-5-1990 με τίτλο «Το Βατικανό ξανακτύπησε»·
«Κάκιστη υπηρεσία» προσφέρουν οι σύμβολοι του Πάπα που τον ωθούν σε τέτοια τερατώδη λάθη, όπως αυτό που μάθαμε πως έγινε με την έκδοση εγκυκλίου που αναφέρεται στούς Ελ­λη­νες φωτιστές των Σλάβων Κύριλλο και Μεθόδιο στην «μακεδονική γλώσσα». Είναι το δεύτερο μεγάλο λάθος του Βατικανού στο ίδιο θέμα, μετά την έκφραση ευχών από τον εξώστη της πλατείας του Α­γί­ου Πετρου και στην γλώσσα των Σκοπίων. Η είδηση ήλθε από το Βελιγράδι και φανερώνει πως η κορυφή της Καθολικής Εκκλησίας δεν το βάζει κάτω και για λόγους προφανώς επεκτατισμού, μέσω της Ουνίας, προσφέρει τέτοιου είδους εξυπηρετήσεις που ενισχύουν τις προθέσεις των Σκοπιανών περί «μακεδονικής εθνότητος» και άλλα αφελή και παιδαριώδη....».
Ενδιαφέρον, επίσης, παρουσιάζουν και οι καταγγελίες του Σέρβου Ε­πι­σκό­που Βράνιε κ. Παχωμίου στο τεύχος Μαρτίου 1995 του περιοδικού ΓΚΛΑΣ (Φωνή) της Παγκοσμίου Ε­νώ­σε­ως Σερβων. Ο Σεβασμιώτατος Παχώμιος αναφέρεται στην υλική και ηθική υποστήριξη του Βατικανού προς τα Σκόπια με στόχο την ένταξη στην Ουνία της Σχισματικής «Μακεδονικής» Εκ­κ­λη­σί­ας, για την επάνοδο της οποίας υπό κανονικό καθεστώς πολλές προσπάθειες καταβάλλει στις ημέρες μας (2000-2001) ο Μακαριώτατος Αρ­χι­ε­πί­σκο­πος κ. Χριστόδουλος. Ο Σέρβος Ορ­θό­δο­ξος Ε­πί­σκο­πος καταγγέλλει, μάλιστα, ότι σε αντάλλαγμα της Παπικής υποστηρίξεως ήλθε και η ανακήρυξη του Πάπα Βοϊτύλα ως επιτίμου μέλους της Ε­νώ­σε­ως Συγγραφέων του κράτους των Σκοπίων.
2) Κωνσταντινούπολις - Βόρειος Ήπειρος· Ο ιστορικός Κώστας Σταματόπουλος (εφημ. «Επτάλοφος», Σεπτ. 1992) γράφει ότι τον Α­πρί­λι­ο του 1919 οι Βρεταννοί συζητούσαν την απόδοση της Κωνσταντινουπόλεως στην Ελ­λά­δα δεδομένου ότι η Ο­θω­μα­νι­κή Τουρκία είχε ηττηθή κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. «Τότε στις 24-4-1919 με τηλεγράφημά του προς τον Μεγάλο Βεζύρη ο παπικός Νούντσιος τον διαβεβαίωνε ότι το Βατικανό θα εξαντλούσε την επιρροή του προκειμένου η Α­γί­α Σοφία, η ιστορική Ορ­θό­δο­ξη Μητρόπολη, να παραμείνει τζαμί»!
Εξ άλλου, μόλις έπεσαν τα ηλεκτροφόρα σύρματα στην Αλ­βα­νί­α, η Ουνία κινήθηκε ιδιαιτέρως στον ευαίσθητο χώρο της Βορείου Η­πεί­ρου, όπου κατοικεί πολυάριθμος πληθυσμός ελληνικής συνειδήσεως, ελληνόφωνος και βλαχόφωνος. Ε­πι­κε­φα­λής των πρώτων αποστολών ετέθη ο Ουνίτης Ε­πί­σκο­πος Ερ­κο­λε Λουπινάτσι, από τα αρβανιτόφωνα και πρώην Ορ­θό­δο­ξα χωριά της Κατω Ι­τα­λί­ας. Και σήμερα ρέει άφθονο χρήμα από Παπικές ιεραποστολές στην Νοτιο Αλ­βα­νί­α, αν και εκεί δεν υπάρχουν Καθολικοί.
3) Κατά των Σέρβων. Δεν γνωρίζουμε κατά πόσον μπορεί να αποδειχθή η φράση που απεδόθη στον Πάπα κατά την διάρκεια της βοσνιακής τραγωδίας, ότι δηλαδή είπε σε ξένους διπλωμάτες: «Αφοπλίστε τούς Σερβους και εξοπλίστε τούς Μουσουλμάνους». Γνωρίζουμε, πάντως, τα εξής λίαν διαφωτιστικά:
Την 1η Δεκεμβρίου 1992 ο τότε Υ­φυ­πουρ­γός Ε­θνι­κής Α­μύ­νης και νυν Βουλευτής Α­χαΐ­ας κ. Σπήλιος Σπηλιωτόπουλος κατήγγειλε ενώπιον της Δυτικοευρωπαϊκής Ε­νώ­σε­ως (ο αμυντικός βραχίων της Ε­νω­μέ­νης Ευρώπης) ότι από την Τράπεζα I.O.R. (Ινστιτούτο Θρησκευτικών Ερ­γων) του Βατικανού χρηματοδοτούνται τα όπλα των Κροατών κατά των Σέρβων. Ο ίδιος πολιτικός δήλωσε στον ελληνικό Τυπο στις 9-5-1993 ότι από την ίδια Τράπεζα χρηματοδοτούνται και τα όπλα των Μουσουλμάνων της Βοσνίας.
Στα τέλη του 1998 ο Παπας «αγιοποίησε» τον Κροάτη Καρδινάλιο Α­λοί­σι­ο Στέπινατς, συνεργάτη των Ναζί κατά τον Β' Παγκόσμιο Πολεμο και πνευματικό καθοδηγητή των Κροατών φασιστών Ουστάσι. Πρόκειται για τον ηθικό αυτουργό της σφαγής άνω των 700.000 Ορ­θο­δό­ξων Σερβων, κυρίως αμάχων, οι οποίοι αρνήθηκαν να γίνουν Παπικοί η Ουνίτες (1941-44).
Αυτή, δυστυχώς, είναι η ιστορική πραγματικότητα. Καλό είναι να μην λησμονούμε και τούτο όχι για να καλλιεργούμε φανατισμούς, που δεν ταιριάζουν στην Ορ­θο­δο­ξία, αλλά για να προσέχουμε τα βήματά μας και για να αποφεύγουμε τις λυκοφιλίες με τούς αμετανόητους.


Κωνσταντίνος Χολέβας

Όταν κατά τη διάρκεια της προσευχής σου ξεπεράσεις κάθε άλλη χαρά, τότε πράγματι βρήκες την αληθινή προσευχή.-Άγιος Νείλος ο ασκητής

ανέκδοτο

- Πόσο χρονών είσαι, ρώτησα μια μέρα το παλικαράκι που δουλεύει στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς μου, το οποίο, όπως και πολλά άλλα μαγαζιά στη Σάναα, δεν έχει πόρτα, αλλά ο μαγαζάτορας πηδάει πάνω από τον πάγκο για να μπει μέσα.

- 16, μου λέει. Εσύ;

- Είμαι 15 χρόνια μεγαλύτερή σου…

- Όχι, δεν γίνεται! Εσύ φαίνεσαι μικρότερη από μένα.

- Είναι που οι γυναίκες εδώ φορούν μπούργκα και δεν έχεις δει πολλές.

- Όχι, έχω δει! Τη μάνα μου, τις αδερφές μου… Κι άρχισε να μετράει. Εξάντλησε τα δάχτυλα του ενός χεριού. Δεν συνέχισε με το δεύτερο χέρι…

- Ε, είδες που σου λέω!

Δεν είναι Εκκλησία αυτό που νομίζουμε!

Δεν είναι η Εκκλησία αυτό που νομίζουμε. Μας πήραν μωρά παιδιά από τον μαστό της μάνας μας, της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Μας έμαθαν άλλα. Μας έδωσαν να πιούμε γάλα κονσέρβας. Μας έκοψαν από τις ρίζες. Μας χώρισαν από την Παράδοση. Μας απομάκρυναν από το σπίτι μας. Μας έκαμαν αλλοδαπούς στον τόπο μας. Βάλθηκαν να μας ξεμάθουν τη μητρική μας γλώσσα, τη γλώσσα της Ορθοδοξίας, τη μητρική γλώσσα του ανθρώπου.

Ποιοι; Όσοι θέλησαν δια της βίας να μας σώσουν: οι διαφωτιστές, προπαγανδιστές, Βαυαροί, μασόνοι... μέχρι σήμερα. Μαζί μ' αυτούς, όλοι όσοι θεωρήσαμε τα φώτα τους φώτα, τον πολιτισμό τους πρόοδο. Και έτσι, στα τυφλά, χωρίς διάκριση πνευματική, πήραμε το καθετί απ' αυτούς, σαν ανώτερο, καλύτερο, πολιτισμένο (σε τέχνη, δίκαιο, διοργάνωση ζωής, αρχιτεκτονική, μουσική...). Και βασανίζεται το είναι μας. Απορρίπτει ο οργανισμός μας ένα-ένα τα μεταμοσχευθέντα ξένα μέλη. Και συνέχεια μας μεταμοσχεύουν βιαίως νέα, τα οποία αποβάλλονται, και φανερώνεται με την προσωπική του συμπεριφορά ποιος είναι ο βαθύτερος χαρακτήρας του λειτουργημένου λαού μας.

Δεν είναι η Εκκλησία αυτή που νομίζουμε. Δεν είναι αυτή που χτυπάμε, αυτή που βαλθήκαμε να καταστρέψωμε. Δεν έχει σχέση η Ορθοδοξία με «μεσαιωνισμούς», «μυστικισμούς», «κληρικαλισμούς», «σχολαστικισμούς» που ακούμε. Τόσοι δυτικοθρεμμένοι νομίζουν ότι σε Δύση και Ανατολή όλοι οι όροι έχουν το ίδιο περιεχόμενο. Και προσπαθούν να μας ελευθερώσουν από αρρώστιες που δεν περάσαμε. Και μας αρρωσταίνουν με τις θεραπείες τους. Και μας περιπλέκουν με τις λύσεις τους.

Δεν αρνούμαστε ότι υπήρξαν ανθρώπινες αδυναμίες. Υπήρξαν και υπάρχουν αδύνατοι, με πτώσεις και ελαττώματα. Αυτό κάνει ακόμα πιο συμπαθή την ίδια την Ορθοδοξία, και αναδεικνύει την ανοχή της αγάπης της και την αλήθεια του μηνύματός της.

Το θέμα το μεγάλο είναι να γνωρίσουμε την Εκκλησία την Ορθόδοξη, που αγνοούμε. Τη μία, αμόλυντη, άφθορη, άχραντη καρδιά της. Αυτήν που αποτελεί το βαθύτατο και πιο αληθινό είναι μας. Αυτή με την οποία έχομε πολύ μεγαλύτερη σχέση απ' ό,τι νομίζουμε. Αυτή που ξέρομε βαθύτερα, χωρίς να το καταλαβαίνωμε. Αυτή που πάμε ασυνείδητα να βρούμε αρνούμενοί την, γιατί αγνοούμε την αλήθεια της, τη θεανθρωπία της, τη δόξα της ταπεινώσεώς της.

Ό,τι πολύτιμο ζητούν όλοι οι αληθινοί αναζητητές βρίσκεται μέσα εδώ. Όχι αποσπασματικά, επί μέρους ή φανταστικά, αλλά εν όλω έργω και αληθεία.

Αυτή είναι κατάλληλη για τα μικρά παιδιά, τις απλές γριούλες και τους πιο απαιτητικούς αναζητητές, που θέλουν να δουν τον Θεό όχι όσο μπορούν, αλλ' όπως ο Θεός είναι.

Υπάρχει μια θεολογία που φτάνει στην απόφαση (αποφατικότητα), την άρνηση, που δεν πάει παραπέρα, που άνθρωπος στη γη δεν μπορεί να ξεπεράσει. Και μια χάρη άκτιστη, αόρατη, ακατάληπτη, που έρχεται στον άνθρωπο, στην κτίση. Και νεουργεί και θεουργεί το ανθρώπινο.

Δεν είναι η θεολογία σχολαστικισμός, ούτε η πνευματική ζωή πουριτανισμός.

Γνωρίζοντας την Ορθοδοξία, αυτή που είναι, ισορροπούμε· μπορούμε όλους να δούμε με στοργή. Από όλους να βοηθηθούμε. Και όλους με τη χάρη του Θεού να βοηθήσωμε.

Το να γίνωμε Ορθόδοξοι δεν σημαίνει κάπου να κλειστούμε, αλλά κάπου να αναχθούμε: να βγούμε στο ύψος του σταυρού της αγάπης.

Αν ήταν η θεολογία της Εκκλησίας μας αυτή που νομίζει ο πολύς κόσμος, αυτή που διδάχτηκε στα κρατικά πανεπιστήμια· ή αν ήταν η ευσέβειά της ο έξωθεν εισαχθείς στείρος πιετισμός, σας ομολογούμε ότι δεν θα σας λέγαμε τίποτε. (Δεν θα είχαμε καμιά ελπίδα· ίσως ούτε ευθύνη.)
Τώρα μπορούμε να σας πούμε λόγο παρήγορο και σκληρό (λέγεται μόνος του):
Η θέση μας είναι προνομιακή και επικίνδυνη. Έχει καθοριστεί απ' αυτούς που μας γέννησαν, και δεν μπορούμε να κάνωμε ότι μας κατέβει.

Δεν μπορούμε ατιμωρητί οι Ορθόδοξοι Έλληνες να παιδιαρίζωμε, στηριζόμενοι σ' οποιαδήποτε δικαιολογία ή, περισσότερο, να αυθαδιάζωμε.

Αν αυτοί που προηγήθηκαν ημών και έζησαν και τάφηκαν σε τούτα τα χώματα, αυτοσχεδίαζαν κάνοντας το κέφι τους, τότε θα μπορούσαμε και εμείς να συνεχίσωμε αυτοσχεδιάζοντας.

Αν όμως έζησαν διαφορετικά· αν αποφάσισαν να πεθάνουν, και έτσι έζησαν· αν ο τρόπος της ζωής τους ήταν απόφαση θανάτου· αν όλη τους η δημιουργία, το ήθος, ο λόγος, τα έργα, η μορφή, η χειρονομία, το ορατό και αόρατο εξ αυτών είναι γεννημένο εκ του θανάτου, από τη θυσία όλων, για να γεννηθεί κάτι καλύτερο, άλλης φύσεως, άλλης υφής, για τους άλλους, για μας όλους· τότε δεν μπορούμε ατιμωρητί να αυτοσχεδιάζωμε, να κάνωμε πρόβες, να παίζωμεν εν ου παικτοίς.

Αν δεν έχτιζαν την Αγια-Σοφιά όπως την έχτισαν, να χωρά τον κάθε άνθρωπο και την οικουμένη.

Αν δεν είχαν φτιάξει το Άγιον Όρος όπως το έφτιαξαν, για να σώζεται όλος ο άνθρωπος και να αδελφώνονται οι λαοί.

Αν δεν είχε θεολογήσει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς όπως θεολόγησε, ανακεφαλαιώνοντας την πείρα και τη ζωή της Ορθοδοξίας, σβήνοντας τη δίψα του σημερινού βασανισμένου νέου ανθρώπου.

Αν δεν είχαν αγωνιστεί, κλάψει, υπομείνει, προσευχηθεί, θυσιαστεί τόσοι άγνωστοι στα βουνά, στα νησιά και στις πόλεις. Αν δεν είχαν στα τραγούδια, στη ζωή και στα ήθη τους αυτή την ανθρωπιά που σε σφάζει.

Αν δεν ήσαν γενάρχες του νέου Ελληνισμού ένας άγιος Κοσμάς και ένας Μακρυγιάννης.

Αν δεν υπήρχαν όλα αυτά στο αίμα μας, τότε θα μπορούσαμε να κάνωμε ότι μας κατέβει.

Τώρα δεν είναι έτσι. Τώρα βρισκόμαστε εν τόπω και χρόνω αγίω. Δεν μπορούμε να είμαστε επιπόλαιοι. Δεν ανήκομε στον εαυτό μας. Ανήκομε σ' αυτούς που μας γέννησαν, και σ' όλο τον κόσμο. Είμαστε χρεωμένοι με πνευματική κληρονομιά. Δεν μας σώζει καμιά δικαιολογία. Και όλα να τα πετάξωμε από το σχολείο, τα αρχαία, τα νέα, τα ιερά και τα όσια, δεν μπορούμε να δικαιολογηθούμε σε κανέναν, να απαλλαγούμε, ούτε να ξεχάσωμε το χρέος μας. Δεν μπορούμε να στοιχειοθετήσωμε κανένα άλλοθι.
Θα έχωμε να αντιμετωπίσωμε αυτούς που προηγήθηκαν και αυτούς που έρχονται.
Τα ψεύτικά μας καμώματα θα μας πετάξουν κατά πρόσωπο. Γιατί κάποτε θα ξυπνήσουν αυτοί οι μικροί, που θα πούνε όχι στο ψέμα, στην επιπολαιότητα, στην παραχάραξη, στην πλαστογραφία, στην προδοσία, που χαλκεύεται εγκληματικά και θρασύδειλα με εκπαιδευτικά προγράμματα, αναγνωστικά βοηθήματα, οπτικοακουστικές εκπομπές.
Και αυτοί που θα πουν όχι θα έχουν απροσδιόριστες δυνάμεις που ξεπερνούν αυτούς τους ίδιους. Θα είναι μαζί τους τα πνεύματα των περασμένων και τα διψασμένα παιδιά όλου του κόσμου.
Αυτό που εδώ υπάρχει ανήκει σε όλους. Αυτό που κληροδοτήθηκε καθορίζει τη συμπεριφορά μας.
Η Αλήθεια, που εσαρκώθει δια της παναχράντου και αειπαρθένου Μαρίας, που απέθανε και ανέστη και συνανέστησε την οικουμένη και συνέστησε την Εκκλησία σώμα Χριστού. Η Χάρις που αγιάζει όλο το είναι του ανθρώπου. Η Εκκλησία που βαφτίζει όλο τον άνθρωπο εις τα απύθμενα βάθη του μυστηρίου της ζωής του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, που αγιάζει όλες τις αισθήσεις.
Αυτή η Χάρις, που μπήκε μέχρι μυελού στα οστά του πιστού λαού μας, που υφαίνει τη ζωή μας και την κάνει άνωθεν υφαντή με τα στοιχεία της ύλης...
Όλο το πνευματικό σώμα της ζωής μας έχει μηνύματα που ανήκουν σ' όλους, που τα περιμένουν όλοι, μέχρις εσχάτου της γης. Και είμαστε χρεώστες προς όλους. Και μας έχουν κατ' ανάγκη βάλει αυτοί που μας γέννησαν κατά σάρκα και κατά πνεύμα σ' ένα ορισμένο επίπεδο. Και δεν μπορούμε να υποστείλωμε τη σημαία, να μετριάσωμε το χρέος, να ξεκουραστούμε σε άλλο χώρο, με άλλο τρόπο, παρά μόνο πάνω σε σταυρό θυσίας.

π. Βασίλειος Ιβηρίτης -Απόσπασμα από το βιβλίο του «Το Άγιον Όρος και η Παιδεία του Γένους μας»

πηγή

Η προσευχή του σκουληκιού

Άκου Κύριε τον καλό σου φίλο
που αγαπά τους καρπούς και τους τάφους.
Εσύ είσαι ό,τι με συνδέει μ' έναν καρπό και μ' έναν τάφο.
Και τον καρπό ασχημίζω και τον τάφο.
Αλλ' όμως είμαι θέλημά σου
γέννημα στην απέραντη καρδιά σου...
Δεν έχω ερωτήματα
και ταξιδεύω με κίνηση αργή προς τον Πατέρα.
Μάταιος ο κόσμος αλλά πέρασμα.
Και μάταια τα μάτια της σαρκός μου
γλυκά που αγγίζονται με λουλούδια.
"Δεν έχεις ερωτήματα;" - μου λέει το φθαρτό.
Σελήνη φευγαλέα εσύ τάχα ρωτάς αυτή τη νύχτα;
Ή με ρωτούν τα νέφη που σε ακολουθούν;
Χαίρομαι την ευφορία του αργύρου σου
και τη διαπερνώ με την πίστη.
Αυτή 'ναι η αξία εμάς των σκουληκιών
που δεν έχουμε παρά μονάχα ένα δρόμο...
Το χώμα ειν' η μοίρα μου αντίκρυ των άστρων.
Αγάπη όνειρο θαλασσί τύλιξέ με.
Ποια ευφροσύνη δεν σου παραστέκει;
Αγάπη, πράξη και ουσία του θεού μου
σερνάμενο κι αν είμαι πλέω στη χαρά.

Νίκος Καρούζος

Από τη συλλογή: ΠΟΙΗΜΑΤΑ,1961

Πανσέληνος

O Άγιος Νικόλαος και το χαστούκι στον Άρειο

Υπάρχει μια τάση από νεοπαγανιστές να σπιλωθεί ο Άγιος Νικόλαος επειδή χαστούκισε τον αιρετικό Άρειο εις την Α΄ Σύνοδο της Νίκαιας το 325 μ.Χ. αντιβαίνοντας το Κατά Ματθαίον, Κεφ Ε΄ «38 Ἠκούσατε ὅτι ἐρρέθη, Ὀφθαλμὸν ἀντὶ ὀφθαλμοῦ καὶ ὀδόντα ἀντὶ ὀδόντος. 39 ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν μὴ ἀντιστῆναι τῷ πονηρῷ· ἀλλ' ὅστις σε ῥαπίζει εἰς τὴν δεξιὰν σιαγόνα, στρέψον αὐτῷ καὶ τὴν ἄλλην·». Επίσης θεωρούν υποκριτικό το ότι ο Θεός ενώ εις το Ευαγγέλιο δίδει την εντολή να μην κάνεις ποτέ κακό εις επιστροφή στους κάνοντας κακό εις εσέ, επισκέπτεται τον Άγιο Νικόλαο στην φυλακή του και τον συγχωρούν.

ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ

Την εποχή του Μ. Κωνσταντίνου εμφανίζεται και ο αιρετικός Άρειος. Ό Άρειος πρέσβευε και διαλαλούσε περίτρανα ότι ό Χριστός δεν είναι Θεός αλλά κτίσμα και ποίημα του Θεού. Αν και καθαιρείται, εξακολουθεί να υποστηρίζει σθεναρά την άποψη του με συνέπεια να πα­ρασύρονται αρκετοί από τα κηρύγματα του και να επικρατεί στις τάξεις της Εκκλησίας μεγάλη σύγχυση. Βλέποντας ο Μ. Κωνσταντίνος το πρόβλημα που είχε δη­μιουργηθεί συγκαλεί σε σύσκεψη όλους τους Αρχιερείς και τους πρώτους των Μοναχών στη Νίκαια, για να αποδειχθεί ποιος τελικά έχει δίκαιο.
Επιφανείς αρχιε­ρείς και Μοναχοί, ανάμεσα στους οποίους και ο Άγιος Νικόλαος συγκεντρώνονται στη Νίκαια το 325 μ.Χ. στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο και τίθενται αντιμέτωποι του Αρείου. Η συζήτηση είχε ξεκινήσει και η αγωνία ήταν μεγάλη. Βλέποντας σε κάποιο χρονικό σημείο ο Άγιος Νικόλαος ότι ο Άρειος προσπαθεί να αποστομώσει τους Αρχιερείς, κινούμενος από Ιερή αγανάκτηση σηκώθηκε και κατάφερε δυνατό ράπισμα στον Άρειο.
Ο Άρειος με περισσή ψυχραιμία διαμαρτυρήθηκε στο βασιλιά, ανα­φέροντας ότι η εν λόγω συμπεριφορά, αν μη τι άλλο, ήταν προσβλητική και για τον ίδιο. Ο Μ. Κωνσταντίνος απευθυνόμενος στους αρχιερείς θύμισε ότι ο νόμος προ­βλέπει να κόβεται το χέρι εκείνου που τόλμησε μπροστά στο βασιλιά να χτυπήσει τον οποιοδήποτε. Ωστόσο έδω­σε την πρωτοβουλία ν’ αποφασίσουν οι ίδιοι οι Αρχιερείς για την τύχη του παραβάτη.
Στην πρόκληση αυτή οι αρχιερείς παραδέχθηκαν το λάθος της συμπεριφοράς αλλά παρακάλεσαν το βασιλιά, για να μην διαταραχθεί η σπουδαία Σύνοδος που διεξαγόταν την ώρα εκείνη, να φυλακίσει τον Άγιο αφήνοντας την τιμωρία του για το πέρας των εργασιών της Συνόδου.
Πράγματι ο Άγιος φυλακίζεται, αλλά και πάλι θαυμαστό γεγονός λαμβά­νει χώρα στη φυλακή. Το βράδυ παρουσιάζεται σε όραμα οΧριστός και ή Θεοτόκος ρωτώντας τον Άγιο το λόγο για τον όποιο αυτός βρισκόταν στη φυλακή. Όταν οΆγιος αποκρίθηκε ότι φυλακίστηκε για τη δική τους αγάπη ο Χριστός του έδωσε το Άγιο Ευαγγέλιο ενώ η Θεοτόκος το αρχιερατικό ωμοφόριο.
Την επόμενη μέρα γνωστοί του Αγίου, που τον επισκέφθηκαν, για να του προσφέρουν λίγο άρτο, βρίσκουν τον Άγιο απαλλαγμένο από τα δεσμά να φορά το ωμοφόριο και να διαβάζει από το Ευαγγέλιο. Όταν ο βασιλιάς πληροφορήθηκε τα γε­γονότα που διαδραματίσθηκαν στη φυλακή ελευθέρωσε τον Άγιο και μαζί με τους άλλους αρχιερείς ζήτησε συ­γνώμη από τον Άγιο για τη συμπεριφορά που επέδειξαν απέναντι του. Μετά το πέρας της Συνόδου ο Άγιος επέ­στρεψε στην επαρχία του.
«Ποίοις μελωδικοῖς ἄσμασιν ἐπαινέσωμεν τόν Ἱεράρχην, τόν τῆς ἀσεβείας ἀντίπαλον, καί τῆς εὐσεβείας ὑπέρμαχον· τόν τῆς Ἐκκλησίας πρωτοστάτην· τόν μέγαν, προασπιστήν τε καί διδάσκαλον· τόν πάντας, τούς κακοδόξους καταισχύνοντα· τόν ὀλετῆρα Ἀρείου, καί θερμόν ἀντίμαχον· τόν δι’ οὗ τήν τούτου ὀφρύν, Χριστός καταβέβληκεν, ὁ ἔχων τό μέγα ἔλεος»
(Πηγή: Κατακόμβη, Εξαμηνιαία έκδοση Μητροπολιτικού –Καθεδρικού Ι.Ν. Αγ. Νικολάου Βόλου, Αφιέρωμα στον Άγιο Νικόλαο, Βίος του Αγίου Νικολάου, Αποστόλου Ακριβόπουλου, Φιλόλογου, Δεκέμβριος 1998, σσ. 31 – 32)

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

1. Αν και στην Σύνοδο της Νίκαιας υπάρχουν και πολλοί οπαδοί του Άρειου, εντούτοις κανείς δεν ζητά την αυστηρή τιμωρία του Αγίου Νικολάου, πράγμα που φανερώνει την εκτίμηση του από όλους, Ορθοδόξους και μη.
2. Το ότι ο Άγιος πλησιάζεται από τον Χριστό και την Παναγία σε όραμα, δεν σημαίνει πως επιβραβεύονται οι πράξεις του, διότι αν ο Θεός ήθελε να επιβραβεύσει τις πράξεις του [χαστούκι προς Άρειο], θα τον είχε υπερασπίσει θαυματουργικά [λύσιμο δεσμών] από την στιγμή που προσπάθησαν να τον φυλακίσουν. Όμως ο Χριστός είχε σκοπό διδακτικό και επέτρεψε ο Άγιος να φυλακιστεί, ώστε να μπει σε συλλογισμούς και να μετανοήσει και να ταπεινωθεί ακόμη και μπρος εις αιρετικούς
3. Ο Χριστός ερωτά τον Άγιο γιατί είναι στην φυλακή και για να τον ελέγξει αλλά και για να φανερώσει τον πραγματικό λόγο που ο Άγιος χαστούκισε. Ποιος είναι αυτός ο λόγος; Ο λόγος δεν ήταν το μίσος και η αποβολή της αγάπης κατά ενός φυσικού προσώπου (Άρειος), αλλά η εμμονή την αγάπη του Αγίου προς τον Θεό. Μαρτυρεί αυτή η παραδοχή του Αγίου Νικολάου πως ο ίδιος, αν και λανθασμένα χαστούκισε τον Άρειο, δεν το έπραξε από μίσος προς τον τελευταίο αλλά θεώρησε τα λόγια του, πως ο Χριστός δεν είναι Θεός αλλά άνθρωπος, μεγάλη βλαστήμια κατ’ εξακολούθηση (αιρετική εμμονή) προς το άγιο Πνεύμα (Κατά Ματθαίον Κεφ. Ιβ΄ «31 Διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν, πᾶσα ἁμαρτία καὶ βλασφημία ἀφεθήσεται τοῖς ἀνθρώποις, ἡ δὲ τοῦ Πνεύματος βλασφημία οὐκ ἀφεθήσεται τοῖς ἀνθρώποις· 32 καὶ ὃς ἐὰν εἴπῃ λόγον κατὰ τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου, ἀφεθήσεται αὐτῷ· ὃς δ' ἂν εἴπῃ κατὰ τοῦ Πνεύματος τοῦ ἁγίου, οὐκ ἀφεθήσεται αὐτῷ οὔτε ἐν τῷ νῦν αἰῶνι οὔτε ἐν τῷ μέλλοντι.»).
4. Ο Χριστός και η Παναγία δίδουν ευαγγέλιο και ωμοφόριο (και όχι ΟΠΛΑ) στον Άγιο Νικόλαο, ταυτόχρονα με το λύσιμο των δεσμών του, ακριβώς για να τον διδάξουν πώς αν και η Αγάπη προς τον Θεό είναι πάντοτε θεμιτή ως πρώτη εντολή θεώσεως (Κατά Μάρκον, Κεφ. Ιβ΄ «29 ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀπεκρίθη αὐτῷ ὅτι Πρώτη πάντων ἐντολὴ· ἄκουε, Ἰσραήλ, Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν Κύριος εἷς ἐστι· 30 καὶ ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου. αὕτη πρώτη ἐντολὴ·») εντούτοις θα πρέπει να συνοδεύεται από ειρήνη (Προς Εφεσίους Στ΄, «καὶ ὑποδησάμενοι τοὺς πόδας ἐν ἑτοιμασίᾳ τοῦ εὐαγγελίου τῆς εἰρήνης») και ιεροσύνη εις την ζωή.
5. Ο Χριστός δεν σταυρώθηκε για να διδάξει τέλειους αλλά ατελείς (Κατά Λουκά, Κεφ. Ε΄ «31 καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπε πρὸς αὐτούς· Οὐ χρείαν ἔχουσιν οἱ ὑγιαίνοντες ἰατροῦ, ἀλλ' οἱ κακῶς ἔχοντες· 32 οὐκ ἐλήλυθα καλέσαι δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν») και η μετάνοια είναι ο καλύτερος δρόμος της τελειότητας (Κατά Λουκά, Κεφ. Κγ΄ «39 Εἷς δὲ τῶν κρεμασθέντων κακούργων ἐβλασφήμει αὐτὸν λέγων· Εἰ σὺ εἶ ὁ Χριστός, σῶσον σεαυτὸν καὶ ἡμᾶς.40 ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ἕτερος ἐπετίμα αὐτῷ λέγων· Οὐδὲ φοβῇ σὺ τὸν Θεόν, ὅτι ἐν τῷ αὐτῷ κρίματι εἶ; 41 καὶ ἡμεῖς μὲν δικαίως· ἄξια γὰρ ὧν ἐπράξαμεν ἀπολαμβάνομεν· οὗτος δὲ οὐδὲν ἄτοπον ἔπραξε. 42 καὶ ἔλεγε τῷ Ἰησοῦ· Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου. 43 καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Ἀμήν λέγω σοι, σήμερον μετ' ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ.»)
6. Το γεγονός είχε διδασκαλικό περιεχόμενο τόσο για τον Άγιο Νικόλαο που επιτράπηκε από τον Θεό να φυλακισθεί, τόσο και προς τους αιρετικούς, πως ο Άγιος Νικόλαος είχε δογματικά δίκιο. Η ιστορία απέδειξε πως η διδασκαλία του Χριστού και της Παναγίας απέδωσε, διότι και ο Άγιος Νικόλαος συνέχισε μια πολύ ενάρετη και θαυματουργική (υποστήριξη Θεού) ζωή και οι αιρέσεις του Αρείου έσβησαν.

ΤΟ ΧΑΣΤΟΥΚΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ''ΑΓΑΠΕΣ''ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ

Έψαχνα πολύ καιρό μια «λογική» απαντηση στο επιχείρημα των οικουμένιστων να εχουμε αγάπη για τους ετερόδοξους και να μην τους στενοχωρουμε.
Άκουσα επίσης να λένε «καλύτερα μια ειρήνη στραβή παρά ένας σωστός πόλεμος»Και προσπαθούσα να καταλάβω τι είναι ανώτερο ,η αγάπη ή η αλήθεια.
Την απάντηση μου την έδωσε ο Αγιος Νικόλαος.Παρότι δεν έχει γράψει τίποτα,μια χειρονομία του έχει «φυτευθεί» στο υποσυνείδητο των χριστιανών ’’Αγαπώ τον Άρειο ως μέλος της Εκκλησίας …αλλά παρολα αυτά του δίνω ένα χαστούκι επειδή αρνήθηκε την ΑΛΗΘΕΙΑ’’.
Ένα χαρακτηριστικό της εικόνας του Αγίου Νικολάου είναι ότι μας κοιτάει προσεχτικά,με μάτια ορθάνοιχτα,με μία περίσκεψη που πηγάζει από κάποια παλιά ανάμνηση που δεν θέλει και δεν μπορεί να την ξεχάσει.Την ανάμνηση ενός ΧΑΣΤΟΥΚΙΟΥ.Χριστιανικά η χειρονομία του παραμένει απαράδεκτη.
Η εικονογραφική μορφή του Αγίου μας εξηγεί ότι δεν πρόκειται για μια εμπαθής χειρονομία,αλλα για αποτέλεσμα της θεολογικής ακρίβειας,συνοδευόμενης όμως από ένα ΕΣΩΤΕΡΙΚΌ ΒΙΩΜΑ, αντίστοιχο του οποίου μπορούμε να βρούμε μόνο στην αγιογραφική διήγηση της απομάκρυνσης των εμπόρων από τον ναό.από τον Υιό του Θεού.
Το πόσο σημαντικό ήταν αυτό που έγινε το 325 στη Νικαία,φάνηκε δυο αιώνες αργότερα όταν οι βησιτγόθοι αρειανοί΄΄υιοθετήθηκαν’’ από τη δυτική εκκλησία,αρχίζοντας τους δογματικούς συμβιβασμούς που ως αποτέλεσμα είχαν το σχίσμα.
Η εικονογραφική απεικόνιση του Αγίου Νικολάου λοιπόν,με το μέτωπο χαρακωμένο από τις ρυτίδες,μας μιλάει για την βαρύτητα όσων έγιναν τότε και όσων ακολούθησαν.
Το τεράστιο μέτωπο του, φωλιά πνευματικής δύναμης και σοφίας, αχώριστα από την αγάπη και ρυτιδωμένο από τις έγνοιες του πράου επισκόπου από τα Μύρα της Λυκίας,μας λέει ότι και η πραότητα έχει τα όρια της και ότι οι εκτροπές από την ορθή πίστη ξεπληρώνονται και με άλλον τρόπο,εκτος απ΄αυτά τα γλυκανάλατα που βλέπουμε και ακούμε στις μέρες μας.
Ο Άγιος Νικόλαος σφραγίζει την ακεραιότητα του μυστηρίου της ενανθρωπήσεως του Κύριου ημών Ιησού Χριστού,τον Υιόν του Θεού,τον μονογενή,τον εκ του Πατρός γεννηθέντα προ πάντων των αιώνων.
Φως εκ Φωτός,Θεόν αληθινόν εκ Θεού αληθινού,γεννηθέντα ου ποιηθέντα,ομοουσιον τω Πατρί ,δι ού τα πάντα εγένετο.

πηγή

Ή ο προφήτης ήταν τυχερός ή εσείς είστε κορόιδα.

Ένα χρόνο μετά τα γεγονότα του Δεκεμβρίου 2009, το κείμενο του «Προφήτη» που δημοσιεύσαμε στις 10 Δεκεμβρίου 2008 παραμένει κατά την γνώμη μας μακράν η καλύτερη εκτίμηση όσων συνέβησαν. Το αναδημοσιεύουμε για να τα θυμηθούμε όλοι:

«Το πιο βαθύ καζάνι της Κόλασης φυλάγεται γι’ αυτόν που σε περιόδους κρίσης αποφεύγει να επιλέξει στρατόπεδο»
Δάντης

1. Όποιος δεν αντιλαμβάνεται τι θωρούν τα μάτια μας είναι πολιτικά τυφλός.

2. Οι Αμερικανοί γκρεμίζουν τον Καραμανλή. Αυτή είναι η τύχη των συμμάχων-τοπικών αρχόντων που δεν ομονοούν 100% στις βουλές της Αυτοκρατορίας. Για τους εχθρικούς επιφυλάσσεται η αγχόνη. Μιλόσεβιτς, Σαντάμ, προσεχώς Κάραζιτς.

3. Από κοντά συμμορίες κλεφτών και ναρκεμπόρων που επιδιώκουν να ιδρύσουν μικροκράτη στο κέντρο της Αθήνας. Από κοντά και οι εγχώριοι οικονομικοί φεουδάρχες που είχαν συνηθίσει στην θεσμική ασυδοσία της εποχής Σημίτη, όταν κατέλυσαν το πολίτευμα εγκαθιδρύοντας μηντιο-κρατία. Ο Αλεξ Ρόντος που βρίσκεται αυτή την εποχή;

4. Σύμμαχοι παραπλανημένα αμούστακα, πολλοί γόνοι της νέο-αστικής τάξης, παιδιά της αφθονίας που βλέπουν ότι το επίπεδο ζωής που συνήθισαν χάρη στις λαμογιές του μπαμπά δεν μπορεί να διατηρηθεί και «εξεγείρονται». Την προοπτική να δουλέψουν δεν την εξετάζει κανένας. ( Για το «πού θα δουλέψουν» μπορούν να ρωτήσουν 2 εκατ. αλλοδαπούς).

5. Κάθε γενιά θέλει να εξεγερθεί ενάντια στο «Σύστημα». Είναι ορμονικό.
Αλλά τόσο γελοία ποιότητα καλοζωισμένων «επαναστατών» δύσκολα θα βρεθεί. Εγκαλούν τους γονείς τους γιατί «πάχυναν και καράφλιασαν». Προφανώς θεωρούν ότι η ζωή είναι τηλεόραση και οι μεσήλικες οφείλουν να παραμένουν νέοι, με πλαστικές.

6. Ο Καραμανλής, αν πέσει, θα πέσει από ατολμία. Αλλά και από διαφορετική πολιτική κουλτούρα. Δεν έχει πείρα ανατρεπτικών μηχανισμών. Η Δεξιά δεν υπονόμευε το «Σύστημα». Ήταν η ίδια Το Σύστημα. Όταν χρειαζόταν βία για να μείνει στη εξουσία υπήρχαν τα κανόνια του Σκόμπυ ή το Δόγμα Τρούμαν. Φλώροι Οννεδίτες, και καλοταϊσμένα golden boys που να τα βγάλουν πέρα με εξαρχειώτες street fighting men.

7. Η αγανάκτηση των μαζών για την ακραία ανισοκατανομή του εισοδήματος δεν αποκτά πολιτική δυναμική. Λείπει ο πολιτικός φορέας που θα την μετουσιώσει σε πολιτική ενέργεια. Και γιατί λείπει ο πολιτικός φορέας; Γιατί η εποχή είναι μεταβατική, τάξεις και κοινωνικά στρώματα δεν έχουν ευδιάκριτη διαφορά, δεν δημιουργούνται κοινότητες συμφερόντων. Πού ανήκει αυτός που είναι υποτελής μισθωτός στην επαγγελματική του απασχόληση και ταυτόχρονα στυγνός εργοδότης στην οικιακή βοηθό που του εξασφαλίζει αξιοπρεπείς συνθήκες προσωπικής διαβίωσης;

8. Οι κοινωνικοί αγωνιστές δεν φοράνε κουκούλες. Και δεν καίνε βιβλιοθήκες.

9. Οι πολιτικές επιλογές των ατόμων οφείλουν να υπακούουν στην πολιτική πραγματικότητα και όχι σε υποθετικά ευχολόγια. Αν πέσει η παρούσα κυβέρνηση δεν θα έλθει ο …Μαχάτμα Γκάντι, αλλά ο Γιωργάκης και η Ντόρα. Όσοι αποδέχονται να τους λέει το CNN ποιον πρέπει να έχουν κυβέρνηση να πάνε στην Αριζόνα.

10. Τέλος, το μόνο κριτήριο αποτίμησης της κατάστασης παραμένει : Cui bono?
Ποιος ωφελείται ;

Προφήτης

(Factorx: σε όλα μέσα Προφήτα μου, με εξαίρεση τη Ντόρα, αυτήν την αποφύγαμε)





πηγή

Κρεσέντο παλιανθρωπιάς στο Κοινοβούλιο.

Οταν ειρωνεύεται κανείς μια καθαρίστρια, μία κυρία 50 ετών που αγωνίζεται να βγάλει το ψωμί της, ότι δεν είναι και τόσο φτωχή επειδή διαθέτει αυτοκίνητο

-το οποίον, ειρήσθω εν παρόδω, αγόρασε δεύτερο χέρι με 110.000 χιλιόμετρα στο ενεργητικό του και το χρωστάει ακόμα- τότε διαπράττει παλιανθρωπιά.

Οταν περιπαίζει την προσπάθεια της κοινωνίας να εξιλεωθεί για τα καθάρματα που βιτριόλισαν την κυρία Κούνεβα με ένα τριάρι -προτείνοντας μια «γκαρσονιέρα» (και πολύ τής είναι), τότε διαπράττει παλιανθρωπιά.

Οταν βλέπει τη «σωτηρία της πατρίδας» στην περικοπή και το πάγωμα των μισθών για τους εργαζόμενους, προκειμένου να διατηρήσουν τα κέρδη τους οι Τράπεζες και οι Δυνατοί, τότε εκτός από ακροδεξιά δημαγωγία, διαπράττει και παλιανθρωπιά.
.....................................................................

Ο κ. Καρατζαφέρης!

Κατάφερε να αποδείξει μέσα σε τρεις μέρες σε όσους ακόμα εθελοτυφλούν ότι δεν μπορεί να 'ναι κανείς φασίστας, χωρίς να μετέρχεται παλιανθρωπιές...

Με λένε Νίκο

Ένα βουνό
μιά θάλασσα
και κάποιο πανηγύρι
όμορφος σαν τον άγγελο
με μάτια θαλασσί
με μαύρο το πουκάμισο
και μιάς ρακής ποτήρι
σαν μέθυσε απ' τον έρωτα
μιά λύρα αρπάει χρυσή

κι είπε: κόσμε, δεν σου ανήκω
μα αν με θες, με λένε Νίκο

Με το φεγγάρι
τράβαγε
και τ' άστρα λιτανεία
κι απ' τ΄άσπρα-μαύρα του Θεού
χιλιόμετρα ταινία
πιάνει φως κι ασβέστη, γράφει
κι όταν δύσει ο ήλιος, βάφει
με το αλάτι των κυμάτων
πλάθει Οδύσσειες σωμάτων

κι είπε: κόσμε, δεν σου ανήκω
μα αν με θες, με λένε Νίκο


Μουσική: Ηλίας Λιούγκος
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Ερμηνεία: Παντελής Θεοχαρίδης
από το ντοκιμαντέρ του Αντώνη Μποσκοΐτη:
Οδύσσειες Σωμάτων- Μπαλάντα για τον Νίκο Κούνδουρο

Εκπαίδευση που επιλέγει, ή Παιδεία που νοηματοδοτεί;

«H παιδεία μας αντικατέστησε την αγιότητα με την τεχνοκρατία, για να εμπλέξει και εκείνη τον άνθρωπο στον παραλογισμό και την αποσύνθεσή», έγραφε σε εργασία του ο π. Mιχαήλ Kαρδαμάκης.

Aν αντικρύσουμε την εικόνα του σύγχρονου σχολείου θα γίνουμε μάρτυρες ενός «θεάτρου του παραλόγου». O παραλογισμός συνίσταται στην τάση και κατευθυντήρια «γραμμή» -διατεταγμένη ή ασύνειδη- των φορέων της Eκπαίδευσης να μετατοπίσουν τον άξονα της αγωγής από την έμψυχη παράμετρο, το παιδί αυτό καθαυτό, στην αποξηραμένη και άνυδρη στόχευση του μονόδρομου της εισαγωγής σε κάποια ανώτερη ή ανώτατη σχολή.

Όλες οι ζωτικές δυνάμεις του παιδιού-υποψηφίου, αλλά και η ηθική-ψυχολογική στήριξη, καθώς και η οικονομική κάλυψη των κόπων του (αν είναι εφικτή) εκ μέρους των γονέων σε αυτόν τον σκοπό συγκλίνουν:
Στο να ξεπεραστεί «επιτυχώς» η Σκύλλα της στείρας απομνημόνευσης και η Xάρυβδη του εξεταστικού θερινού μαραθώνιου. O έφηβος βαδίζει τον μονήρη βίο του «Γολγοθά» του «προετοιμαζόμενος» να υπερβεί τη μέγγενη των δεκαδικών ψηφίων (07,4 - 12,8 -15,6 - 18,2...), που θα τον κατατάξουν μετά την έκδοση των «αποτελεσμάτων» ως «επιτυχόντα» και «εισακτέο» σε μια σχολή της Tριτοβάθμιας Eκπαίδευσης. Aυτό θα είναι το ασύμμετρο επιστέγασμα της μαθητείας του στο δωδεκάχρονο σχολείο.
Γονείς και εκπαιδευτικοί διαιωνίζουμε αυτήν την αλλοτρίωση, θεωρώντας ότι οι σύγχρονες συνθήκες της θεοποιημένης τεχνολογικής επανάστασης είναι δυνατό να προικίσουν τον νέο άνθρωπο με πνεύμα αλληλεγγύης, ανυπόκριτης προσφοράς, θυσιαστικής αγάπης· έτσι ώστε να εκλαμβάνει την παρουσία του στο κοινωνικό προσκήνιο με όρους κοινωνίας αγαπητικών σχέσεων και όχι με όρους του παρασκηνίου του εγωπαθητικού ατομοκεντρισμού.
Aυτές, όμως, οι κοινωνικές αξίες μπορούν να μεταλαμπαδευτούν στα παιδιά, μόνον όταν προτεραιότητα κατά την εκπαιδευτική διαδικασία έχουν, αφ’ ενός, η διακριτική συμπαράσταση από τους κηδεμόνες και, αφ’ ετέρου, η συμπαράταξη με δασκάλους-συντρόφους να ανακαλύψουν τις κρυμμένες δυνάμεις τους. Nα κατανοήσουν ότι «ουκ επ’ άρτω μόνον ζήσεται άνθρωπος», να συνειδητοποιήσουν ότι δεν συνιστούν έναν σωματικό οργανισμό, που απλώς ανακυκλώνει τις φυσικές του ανάγκες, και να λάβουν το χαρμόσυνο -και γι’ αυτό, αναστάσιμο- μήνυμα ότι το σημαντικότερο για τον άνθρωπο είναι να βρει το λόγο της ύπαρξής του, κατά τη ρήση του εχέφρονος Nτοστογιέφσκι.
Tα δεκαδικά ψηφία και ο εξεταστικοκεντρικός ρόλος του σύγχρονου σχολείου δεν μπορούν να υποκαταστήσουν την ενδόμυχη ανάγκη του νέου ανθρώπου να μετάσχει, με περίσσευμα άδολο ελευθερίας και αυτενέργειας, στα αγαθά της όντως παιδείας· και όχι στη χοάνη μιας ανελέητης «εκπαιδευτικής» μηχανής, που πολτοποιεί την παιδική αθωότητα, αλλά και την εφηβική ειλικρίνεια σε «προγράμματα», «πορίσματα», «μεταρρυθμίσεις, υπό το κράτος των κομματικών αγκυλώσεων.
Aς έχουμε λοιπόν κατά νου, ότι, ως «ψυχή ζώσα», το κάθε παιδί, σε όλες τις φάσεις της ασκητικής σχολικής του εμπειρίας, «δεν βολεύεται με λιγότερο ουρανό»!
Γι’ αυτό απεχθάνεται το υποκριτικό βλοσυρό βλέμμα, τη νοσηρή σοβαροφάνεια, τον κομπασμό τής από καθέδρας αυθεντίας και την ψυχρότητα των «καλών προθέσεων». O νέος άνθρωπος δεν είναι, τελικά, ένα διαβαθμισμένο νούμερο στην αρένα του απρόσωπου ανταγωνισού και ένας ακόμη πίθηκος, που «επιλέγεται» από το «σύστημα» με βάση την «εξέλιξη των ειδών»!...


Έχει γραφτεί από Hλία Aλεξανδρή

Από τι πάσχομε κυρίως; Θα σας το πω αμέσως: Από μια μόνιμο, πλήρη, και κακοήθη ασυμφωνία μεταξύ του πνεύματος της εκάστοτε ηγεσίας μας και του "ήθους" που χαρακτηρίζει τον βαθύτερο ψυχικό πολιτισμό του ελληνικού λαού στο σύνολό του!

Αυτή η ασυμφωνία δεν είναι μια συγκεκριμένη κακοδαιμονία.

Είναι όμως μια αιτία που εξηγεί όλες τις κακοδαιμονίες, μικρές και μεγάλες, του τόπου αυτού. Από την ημέρα που έγινε η Ελλάδα κράτος έως σήμερα, οι πολιτικές παρατάξεις θα έλεγε κανένας ότι σχεδιάζονται και εκτελούνται ερήμην των αντιλήψεων για τη ζωή, και γενικότερα των ιδανικών που είχε διαμορφώσει ο Ελληνισμός μέσα στην υγιή κοινοτική του οργάνωση και στην παράδοση των μεγάλων αγώνων του για την ανεξαρτησία του.

Η φωνή του Μακρυγιάννη δεν έχει χάσει, ούτε σήμερα ακόμη, την επικαιρότητά της.

Ελύτης

Από συνέντευξη στην εφημ. Ελευθερία 15-6-1958

O ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΜΕΣΚΟΣ ΚΑΙ Η ΘΙΒΕΤΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΟΣ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ

Αντιγράφουμε από το βιβλίο του ΙΣΑΑΚ ΣΙΝΓΚΕΡ “Σκιές στον ποταμό Χάντσον” και από την σελίδα 708! «Με ρωτάς όσον αφορά την πίστη. Το επίπεδο της πίστης είναι αρκετά υψηλό και δεν μπορείς να το φτάσεις παρά μόνο μετά από πολύ πόνο και πολλές καλές πράξεις. Εγώ προσωπικώς σκέφτομαι ότι αφού τα φυλακτήρια δένουν την τίγρη πού έχω μέσα μου, δεν έχω άλλη επιλογή από το να τα φορέσω. Η Τορά είναι η μόνη διδασκαλία πού διαθέτουμε για τη χειραγώγηση του ανθρώπινου κτήνους. Ο θεός που έπλασε την τίγρη έφτιαξε και το σκοινί και φύτεψε στην ανθρώπινη τίγρη την επιθυμία να δέσει τον εαυτό της. Όσο τα έθνη θα εξακολουθούν να πηγαίνουν το πρωί στην εκκλησία και το απόγευμα για κυνήγι, θα εξακολουθούν να γεννούν Χίτλερ». Εφόσον τα φυλακτήρια λοιπόν κάνουν τη δουλειά τους, πρέπει να υπάρχει και αυτός που τα έφτιαξε. Αυτό είναι το συμπέρασμα αυτής τη θεολογίας. Μιας θεολογίας η οποίαν βρίσκεται σε ισχύ και στην σημερινή Ορθόδοξη Εκκλησία. Ο Μέσκος προχώρησε και στο επόμενο λογικό συμπέρασμα. Τα φυλακτήρια είναι αυτόνομα, ο Θεός δεν υπάρχει! Και στις δυο περιπτώσεις ο Θεός είναι άγνωστος! Βρισκόμαστε πάντοτε στην Αθήνα που βρήκε ο Απόστολος Παύλος. Το υπέροχο βιβλίο του Σίνγκερ όμως τελειώνει θριαμβευτικά με μία μεγάλη αλήθεια: «Δεν μπορεί να υπάρξει επαφή ανάμεσα σ' ένα ζώο δεμένο και ένα ζώο που περιπλανιέται ελεύθερο». [Αυτή η αλήθεια καταρρίπτει το ψεύδος του Διαλόγου αγάπης των Εκκλησιών. Και η δική μας Εκκλησία που συμμετέχει είναι αδέσποτη.]

Αυτός ο περίεργος άνθρωπος λοιπόν ο Μέσκος υπηρέτησε τον Κύριο για 20 χρόνια με τρεμάμενα πόδια, και τώρα θέλει ξανά να υπηρετήσει την Επιστήμη σαν Ιεροφάντης. Θα την υπηρετήσει κι αυτή με τρεμάμενα πόδια. Διότι το τρέμουλο οφείλεται στην εργασία της χειρός, όπως όλοι μας γνωρίζουμε! Ευτυχώς δε που υπάρχουν ακόμη μερικοί οι οποίοι κάποια στιγμή αλλάζουν εργασία, διαφορετικά θα είχαμε σβύσει από χρόνια!

Και όμως ο εκλεκτός Μέσκος είδε ΦΩΣ, είδε το Φώς και άσπρισε! Και εύκολα μάλιστα. Το οποίο Φώς τούδωσε και προσωπικότητα! Μαζί με την βεβαίωση μεγάλων Αγιορειτών πατέρων πως οι εμπειρίες του είναι αληθινές και παραδοσιακές (δεν αναφέρονται τα ονόματά τους). Χωρίς να σκεφτεί ποτέ του πως το Φως στο οποίο αναφέρεται η παράδοσις του Αγίου Όρους είναι μεταμορφωτικό. Πως στα γραπτά του και στην προσωπικότητά του ουδεμία μεταμόρφωσις υφίσταται. Πως ο αποδέκτης του Φωτός πιστεύει σ' αυτόν που του το δωρίζει. Πως εφόσον αυτός έγινε αντίχριστος φανερώνει και ποιο φως είδε! Εδώ ακριβώς θα αναλάβει η Θιβετανική Βίβλος των νεκρών να μας εξηγήσει την περίπτωσή του!

Η Βίβλος των νεκρών για όσους δεν το γνωρίζουν στηρίζεται στην Μεταφυσική Αρχή πως οι ζωντανοί έρχονται από τους νεκρούς, (ανάμεσα στα άλλα και λόγω της μετεμψυχώσεως). Μετά θάνατον, ή την στιγμή του θανάτου αν είναι δυνατή και προσεκτική η ψυχή μπορεί να ελευθερωθεί από την αλυσίδα του Κάρμα και να ησυχάσει στα Μεταφυσικά πεδία ή στο Νιρβάνα.

Όλη η ζωή του ανθρώπου αυτής της πίστεως είναι μια προετοιμασία για ένα σωστό θάνατο. Αν δεν τα καταφέρει ξαναγυρίζει στη γέννηση, στη γη της τιμωρίας.

Η πρώτη εμπειρία στη διαδικασία του θανάτου είναι η εμπειρία του καθαρού φωτός. Η πραγματικότης του καθαρού φωτός είναι το μονοπάτι, η οδός της απελευθερώσεως, (το Μπάρντο), όπου όλα τα πράγματα είναι σαν τον ασυννέφιαστο ουρανό και η διάνοια είναι σαν ένα διαφανές κενό χωρίς περιφέρεια ή κέντρο! Σ' αυτή τη στιγμή γνωρίζεις τον εαυτό σου, διότι αυτό το καθαρό φως της πραγματικότητας είναι ο Αλάνθαστος Νους!

Στη συνέχεια έρχεται το δεύτερο καθαρό φως το οποίο προσφέρει μια κατάσταση διαύγειας στον νεκρό. Οι ακτίνες αυτού του φωτός διαλύουν την δύναμη του Κάρμα. Το φώς αυτό ανατέλλει πάνω στο σώμα των σκέψεων, η συνείδηση αιωρείται επάνω από τους τόπους όπου είχαν περιοριστεί οι δραστηριότητές του. Και εδώ επιτυγχάνεται απελευθέρωση!

Αυτό είναι το απρόσωπο φώς το οποίο μας έκανε γνωστό ανάμεσα στους άλλους και ο γέροντας Σωφρόνιος. Δεν έχει καμμία σχέση με το άκτιστο Φώς, διότι στο άκτιστο Φώς διακρίνεται το πρόσωπο του Κυρίου.

Ο κ. Μέσκος ακολούθησε με συνέπεια όλο το μονοπάτι του θανάτου, του πνευματικού του θανάτου και μετεμψυχώθηκε.

Δεν κατόρθωσε να ελευθερωθεί. Μετά τα δύο καθαρά φώτα, ακολουθούν τα επτά φώτα της Σοφίας. Καθένα από αυτά διαθέτει και ένα όμοιό του που φέρνει την πλάνη. Στο τέλος της πορείας αυτής γίνεται επιλογή της θύρας της Μήτρας μέσα από την οποία η ψυχή επιστρέφει στον Ανθρώπινο κόσμο! Αυτή είναι η πορεία που διέγραψε, σε γενικές γραμμές, η κουρασμένη ψυχή του Μέσκου. Αν προσθέσουμε σ' αυτή και την πλάνη της Μεγαλομανίας, μπορούμε να καταλάβουμε εύκολα όσα περισπούδαστα γράφει εν είδη πνευματικής αυτοβιογραφίας!

ΒΡΗΚΕ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΜΗΤΡΑ ΠΟΥ ΠΟΘΟΥΣΕ Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ.

Ο άνθρωπος που πέρασε από όλον τον κύκλο της πτώσεως ισχυρίζεται πως δεν υπάρχει πτώσις. Αν υπήρχε θα την είχε βρει στη Φύση η Επιστήμη!! Σε μια εποχή που έχει αποδειχθεί ήδη πως το υποκείμενο συμμετέχει στο πείραμα, πως βρίσκει τελικώς μόνον την πρόθεσή του, ένας δυστυχισμένος προσπαθεί να στηρίξει την πλάνη του στην Επιστήμη. Η Επιστήμη δεν μπορεί ακόμα να κάνει την σωστή ερώτηση στην Φύση και γι' αυτό παίρνει λανθασμένες απαντήσεις.

Επειδή δε η σύγχρονη επιστήμη γεννήθηκε από το πνεύμα του αθεϊσμού δεν πρόκειται ποτέ της να βρει την Φυσική αλήθεια !

Ένα παράδειγμα σωστής ερωτήσεως έχουμε μόνο από τους προσωκρατικούς και από μερικούς ποιητάς! Αμυγδαλιά μίλησέ μου για τον Θεό! Και η μυγδαλιά άνθισε! Γι' αυτόν το λόγο άλλωστε όλοι οι σημαντικοί επιστήμονες της εποχής μας μας επιστρέφουν στους προσωκρατικούς για “φρέσκιες” ιδέες !

Όχι μόνο αγνοεί την τρέλλα που είχε χτυπήσει την Δύση με την λεγόμενη “Θεολογία του ηλεκτρισμού”, και δεν μπορεί να υποπτευθεί ότι και η δική του τρέλλα της “θεωρίας των κβάντων” παρέρχεται σιγά-σιγά, αλλά ισχυρίζεται πως η επιστήμη μπορεί να μας δώσει και την πολυπόθητη ενότητα! Σε μία εποχή που ήδη η επιστήμη και η τεχνολογία είναι οι μεγαλύτεροι εχθροί της Γής και η Ιατρική αναδεικνύεται ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου.

Περισσότερο εντυπωσιακοί και από τον Μέσκο ακόμη είναι οι οπαδοί του. Η ημιμάθεια έχει στήσει και εδώ το τσαντήρι της!

Τελικώς ένας ανύπαρκτος θεολόγος ο οποίος απέρριψε την ορθοδοξία διαβάζοντας μόνο Δυτική βιβλιογραφία! Τί περίεργο έ; Όπως όλοι οι σύγχρονοι θεολόγοι της εποχής μας. Από τους μεγαλύτερους, Γιανναρά και Ζηζιούλα, μέχρι τους ελαχιστότερους τα βυζανιάρικα, τύπου Μέσκου Λουδοβίκου, Καλαϊντζίδη, Γιαγκάζογλου. Περιμένουμε και το δεύτερο θεολογικό του βιβλίο για να συγκεντρώσουμε όλη του την θεολογία και να του την επιστρέψουμε να θυμάται την ανυπαρξία του.

Αμέθυστος

Καυτός πάγος;

Ο Άγιος Κοσμάς ο Πρώτος ο Βατοπαιδινός

Κατά την αναφερθείσα επίσκεψη των Ενωτικών λατινοφρόνων έκτος των Βατοπαιδινών μαρτύρησαν μοναχοί των ιερών μονών Ιβήρων, Ζωγράφου και Ξενοφώντος. Κατά μία παράδοση ο ίδιος ο αυτοκράτορας Μιχαήλ Η΄ ο Παλαιολόγος ηγείτο στρατιωτικής ομάδος. «Κατέλαβε την των Καραιών κελλιωτικήν λαύραν, ένθα και το του Όρους πρωτείον ίδρυται· ο δε πρωτεύων και οι συν αυτώ αντέστησαν αυτώ γενναίως, τοις προλαβούσιν ομοίως ελέγχοντες· ο δε βασιλεύς εις οργήν κινηθείς, εκέλευσε πάντας αυτούς μαχαίρας έργον γενέσθαι, και ούτως ετελειώθησαν οι άγιοι ομολογηταί την δε εκκλησίαν αυτών πυρπολήσας, και τα των μοναχών σκηνώματα ληϊσάμενος…».

Ο ιεροδιάκονος Αρκάδιος Βατοπαιδινός αναφέρει ότι Πατριαρχική Εξαρχία, που ήλθε στο Άγιον Όρος λόγω διαφορών, «απεφάνθη να αποσταλή ως Πρώτος εκ των Μονών Φαλακρού η του Πλακά και εξελέγη Κοσμάς εκ της Μονής του Πλακέως, ήτις έκειτο μεταξύ των Μονών Βατοπαιδίου και Εσφιγμένου, όπου σήμερα η τοποθε σία ονομάζεται Ζευγαρόσπιτα. Ούτος απεκτάνθη υπό των Λατινοφρόνων ο Μακάριος. Αυτά τα τεκμήρια συνέλεξα επί τριακονταετίαν περίπου του τελευταίου Πρώτου Κοσμά. Θα ήμουν ευτυχής εάν μελλοντικοί ερευνηταί φέρουν περισσότερα τεκμήρια εις φως χάριν της Ιστορίας αφ΄ ενός και των μεμψιμηρούντων αφ΄ ετέρου περί του διωγμού υπό των Λατινοφρόνων κατά τον 13ον αιώνα Αγιορειτών».

Όπως αναφέρει σύγχρονος συγγραφέας, «διέταξαν τη σύναξη στις Καρυές των Μοναχών που διέμεναν στα γύρω από τις Καρυές κελλιά. Σκοπός της συνάξεως ήταν να πεισθούν οι Αγιορείτες Μοναχοί, με επικεφαλής τον Πρώτο, να συγκατατεθούν στην ένωση με την «Εκκλησία» του Πάπα. Να «λατινοφρονήσουν» και να δεχθούν τα λατινικά δόγματα. Στην πρόταση όμως αυτή της προδοσίας αντέδρασαν όλοι. Και ο Πρώτος και οι Μοναχοί. Με ένα λόγο και με μια απόφαση, αποκρίθηκαν ότι είναι πρόθυμοι και να μαρτυρήσουν για την ορθόδοξη πίστη, τη μόνη και αληθινή πίστη. Μάταια οι λατινόφρονες εκπρόσωποι του αυτοκράτορα απειλούσαν τους Μοναχούς με κολαστήρια και με αυτό τον θάνατο και τον Πρώτο με αγχόνη Με παρρησία και με την απόφαση του μαρτυρίου ομιλούσαν κατά της ενώσεως με τους εκπροσώπους του Πάπα… Ο διάλογος κρίθηκε μάταιος από μέρους των λατινοφρόνων. Οι Αγιορείτες Μοναχοί κι εδώ στις Καρυές αποδείχθηκαν αμετάπειστοι. Βράχοι ακλόνητοι. Γι΄ αυτό και οι εχθροί της Ορθοδοξίας άρχισαν τα βασανιστήρια. Αλλά όσο βασανίζονταν οι Μοναχοί, τόσο και πιο πολύ, με όλη τους τη δύναμη, ομολογούσαν την Ορθόδοξη πίστη. Γι΄ αυτό και διατάχθηκε ο θάνατος σκληρός. Η αγχόνη και η σφαγή. Η αγχόνη για τον Πρώτο του Αγίου Όρους. Η σφαγή για τους μοναχούς. Κοκκίνησε το ιερό χώμα των Καρυών. Άλλα το αίμα αυτό ανέβηκε στον ουρανό, μπροστά στο Θεό, μαζί με τις ψυχές των οσιομαρτύρων πατέρων, σαν θυμίαμα ευωδιαστό. Ήταν η τελευταία λατρεία των Αγιορειτών Πατέρων, που την τέλεσαν στα άγια χώματα του Αγίου “Ορους με το αίμα της καρδιάς τους. Αφού πρόσφεραν στο Θεό τα πάντα, τελευταία πρόσφεραν το αίμα τους».

Οι λατινόφρονες «ελεγχόμενοι υπό του Πρώτου μετά και των συν αυτώ… πυρί παρέδωσαν το Πρωτάτον άπαν συν τη εκκλησία… ο πρωτεύων και οι συν αυτώ… πάντας έργον μαχαίρας γενέσθαι».

Το μαρτύριο των οσιομαρτύρων, και ιδιαίτερα ο απαγχονισμός του αγίου Πρώτου Κοσμά του Βατοπαιδινού, επιβεβαιώθηκε από την ανακομιδή των λειψάνων του, πού έγινε από την Ιερά Κοινότητα κατά το 1981, στον τόπο πού ανέφερε η παράδοση, όπου και υπήρχε πάντοτε αναμμένη κανδήλα.

Η ανακομιδή των τιμίων λειψάνων του αγίου Πρώτου Κοσμά έγινε την 18 Νοεμβρίου 1981 επί Πρωτεπιστάτου Προηγουμένου Ματθαίου Βατοπαιδινού. Στο Πρακτικό τών

Συνάξεων της Ιεράς Κοινότητος του Άγιου Όρους της 28 Νοεμβρίου 1981 σημειώνεται: «Την Τρίτην περί ώραν 9ην πρωϊνήν, συναθροισθέντος του ιεροκοινοτικού Σώματος εν τη πλειονότητι αυτού κατήλθον εις τον Ιερόν του Πρωτάτου Ναόν, θέσαντες άπαντες μετάνοιαν τη θαυματουργώ της θεομήτορος εικόνι Άξιον Εστίν. Εν συνεχεία ήρξαντο της Παρακλήσεως προς την Θεοτόκον εγγύς του χώρου της ανακομιδής, εντός της Λιτής του Ιερού Ναού του Πρωτάτου. Τότε ο Προηγούμενος Γαβριήλ ενεχείρισε κασμά εις τον Πρωτεπιστάτην, προκειμένου ούτος να κάμη συμβολικώς την έναρξιν της ανασκαφής, ως εγένετο… Κατελθόντες εις βάθος πλέον του ενός μέτρου, ενεφανίσθησαν πλάκαι εκ σχιστολίθου, εις επίπεδον διάταξιν, αίτινες καθαρισθείσαι έδειξαν προς τους εναγωνιώντας παρισταμένους ότι πρόκειται περί τάφου. Αποκαλύψας ο ιερομόναχος Κύριλλος τον τάφον ανέφερεν «Εδώ είναι και τότε άπαντες οι παριστάμενοι εν συγκινήσει έψαλλον το απολυτίκιον των Αθωνιτών Πατέρων. Ο δε Πρωτεπιστάτης παρήγγειλεν εις τον Μοναχόν Ιερόθεον, ίνα κρούση χαρμοσύνως τους κώδωνας προκειμένου να εξαγγελθή το χαρμόσυνον γεγονός εις άπαντας τους περιοίκους. Η αποκάλυψις του τάφου και η θέα των Ιερών Λειψάνων εις τους παρισταμένους εγένετο περί ώραν 12.45′ μεσημβρινήν και ευθύς ο χώρος ενεπλήσθη υπό αρρήτου ευωδίας…».

Ο Πρωτεπιστάτης Προηγούμενος Ματθαίος Βατοπαιδινός σε ομιλία του κατά την 23 Νοεμβρίου 1981 στον πάνσεπτο Ιερό Ναό του Πρωτάτου μεταξύ άλλων ανέφερε: «Πιστός συνεχιστής της ευσεβούς Αγιορείτικης Παραδόσεως το Ιεροκοινοτικόν Σώμα ήχθη εις την ιστορικήν απόφασιν αυτού, όπως προβή εις την ανακομιδήν των λειψάνων του υπό των Ενωτικών αποκταθέντος Πρώτου Κοσμά, αποκταθέντος, τούτο το λέγω και το διακηρύττω μετά πεποιθήσεως, τόσον εξ ιδίας αντιλήψεως όσον και εκ της εκθέσεως του ιατρού κ. Χατζηεμμανουήλ κατά την γενομένη γνωμάτευση αυτού, και εκ της διατάξεως των λειψάνων άτινα κείνται ανέπαφα ως ευρέθησαν, και ημπορεί ο καθένας να εκφέρη την γνώμην του. Και όμως ευρέθησαν άνθρωποι κατέχοντες υψηλάς θέσεις εν τη Εκκλησιαστική Γραμματολογία και απεφάνθησαν γράφοντες ότι του 13ου αιώνος θρυλούμενος διωγμός των Αγιορειτών είναι μύθος. Την απάντησιν δεν την δίδωμεν ημείς, αλλά τα ευρεθέντα διά της ανακομιδής λείψανα του Οσίου Ιερομάρτυρος Κοσμά, όλως δε ιδιαιτέρως η διάταξις αυτών, εντός του ευρεθέντος τάφου. Την ως άνω απάντησιν την δίδει το Ιεροκοινοτικόν Σώμα προς τους δυσφορούντας».

Ο καθηγούμενος της ιεράς μονής Γρηγορίου άρχιμ. Γεώργιος σε ομιλία του στον Ιερό ναό του Πρωτάτου ανέφερε μεταξύ άλλων εμπνευσμένα και ομολογιακά: «Εδώ τελειούται μαρτυρικώς ο ομολογητής του Αγίου Όρους Ιερομάρτυς Κοσμάς, του οποίου το σεβάσμιο, ευωδιάζον και χαριτόβρυτο μαρτυρικό λείψανο ανεκαλύφθη, μερίμνη της Σεβαστής Ιεράς Κοινότητος, στο Νάρθηκα του πανσέπτου αυτού ναού. Εδέχθη τον μαρτυρικό θάνατο ο μακάριος από αγάπη προς τον Χριστό. Το μαρτύριο είναι ό,τι υψηλότερο έχει να προσφέρει ο άνθρωπος προς τον Θεό. Μακάριε και Σεπτέ Πρώτε του Αγίου Όρους, Ιερομάρτυς του Χριστού Κοσμά, πρώτος στο ιερό διακόνημα του Πρώτου της Ιεράς Κοινότητος, πρώτος και στο μαρτύριο και την ομολογία του Χριστού. Πρώτος στην έδρα του Πρωτάτου, πρώτος και στην αγχόνη και τον θάνατο και τον τάφο. Το πολύαθλο και μαρτυρικό σου σώμα ως πολύτιμο θησαυρό έκρυψε και εφύλαξε η ιερά αυτή γη. Τώρα, με θεία νεύσι, ως αστήρ εωθινός ανατέλλεις πάλι στο Αγιώνυμο αυτό Όρος και στην απανταχού Εκκλησία του Θεού, για να φωτίσης και οδηγήσης τις ψυχές μας στην ακλινή ομολογία του Θεανθρώπου Χριστού. Σφραγίζονται σήμερα τα στόματα όσων ηθέλησαν να αμφισβητήσουν την ομολογία των Αγιορειτών και την μαρτυρική τους τελείωσι από τους λατινόφρονες. Χάρις στην ιδική σου θυσία ημπορεί η Ορθόδοξος Εκκλησία και το Άγιον Όρος να λέγουν προς τον σύγχρονο άνθρωπο «έρχου και δε», τον αληθινό Χριστό, το πλήρωμα της αληθείας του και της Χάριτός του, τον όλο Χριστό, την κεφαλή και το σώμα του. Η φωνή σου ως φωνή ύδάτων πολλών άκούγεται σήμερα. Από τον τάφο σου ένας μυστικός ποταμός αναβλύζει του οποίου τα ορμήματα ευφραίνουν την Πόλη του Θεού, την Αγία ανά την οικουμένην Ορθόδοξο Καθολική Εκκλησία. Ευλογημένη η άσκησίς σου. Ευλογημένη η ομολογία σου. Ευλογημένος ο μαρτυρικός σου θάνατος. Ευλογημένη η επί 700 χρόνια σπορά σου στην Αγιορειτική γη Ευλογημένη και η φανέρωσίς σου στους δύσκολους για τον κόσμο και την Εκκλησία καιρούς μας. Το Άγιον Όρος στο πρόσωπό σου και στα πρόσωπα των άλλων αγίων Αγιορειτών οσιομαρτύρων των ελεγξάντων τους Λατινόφρονες δεν συνεβιβάσθη ούτε συμβιβάζεται. Η αγχόνη σου επιβάλλει και σε μας να ανανεώσουμε σήμερα την ομολογία την ιδική σου και των λοιπών οσιομαρτύρων, όντες διάδοχοί σας και συνεχισταί της παραδόσεώς σας. Ομολογούμε, λοιπόν, όπως έγραψαν οι Αγιορείται προς τον λατινόφρονα Αυτοκράτορα Μιχαήλ Η΄ τον Παλαιολόγο, λήγοντος του 13ου αιώνος, ότι «πάσα η του Χριστού και Θεού ημών ποίμνη εν σώμά εστιν, υπό μιας κεφαλής διοικούμενον, ος εστι Χριστός Ιησούς».

Πλήρη ασματική ακολουθία και παρακλητικό κανόνα προς τιμή του αγίου Πρώτου Κοσμά και των συναθλησάντων μετ’ αυτού συνέταξε ο υμνογράφος ιερομόναχος Αθανάσιος Σιμωνοπετρίτης. Η μνήμη του τιμάται στις 5 Δεκεμβρίου.

Η μνήμη της ανακομιδής των τιμίων λειψάνων του εορτάζεται στις 18 Νοεμβρίου με αγρυπνία στο ναό του Πρωτάτου

Πηγή: Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου, Βατοπαιδινό Συναξάρι






πηγή

Ενα ηρωικό και μαρτυρικό χωριό,άγνωστο για την ιστορία του στους περισσότερους,που καταστράφηκε 3 φορές για την υπεράσπιση του Ελληνισμού

με πολλά θύματα και ξεριζωμένους..

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ Ο ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ

Απολυτίκιο.

Ήχος α'.

Της ερήμου πολίτης.

Της Ευβοίας τον γόνον, πανελλήνων τον Γέροντα,

της Θεολογίας τον μύστην και Χριστού φίλον γνήσιον,

Πορφύριον τιμήσωμεν, πιστοί,

τον πλήρη χαρισμάτων εκ παιδός.

Δαιμονώντας γαρ λυτρούται,

και ασθενείς ιάται πίστει κράζοντας

δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν,

δόξα τω σε αγιάσαντι,

δόξα τω ενεργούντι δια σου πάσιν ιάματα.

«Ευωδία όπερας»

«Ευωδία όπερας» είναι ο χαρακτηριστικός τίτλος της παράστασης με την οποία καλλιτέχνες από την ηπειρωτική Κίνα, όπως ο εικονιζόμενος χορευτής και τραγουδιστής, ξεκίνησαν πολυήμερη περιοδεία στο νησί της Ταϊβάν, το καταφύγιο των εθνικιστών, δηλαδή των μεγάλων χαμένων του κινεζικού εμφυλίου πολέμου το 1949. Υστερα από δεκαετίες διπλωματικής ρήξης και επιθετικότατης ρητορικής, Πεκίνο και Ταϊπέι έχουν πλέον τακτική αεροπορική συγκοινωνία και οι πολιτιστικές ανταλλαγές προωθούνται μέσα σε σχετικά ήπιο κλίμα, αν και δεν έχει κοπάσει η «κούρσα» του στρατιωτικού εξοπλισμού των δύο πλευρών

Πως το Ισλάμ διώκει την χριστιανική μειονότητα στο Κοσσυφοπέδιο

Άρθρο που έγραψε ο Αμερικάνος Jesse Petrilla και στο οποίο αναφέρεται στο ταξίδι που έκανε στο Κοσσυφοπέδιο.

My Trip to Kosovo and Bosnia

Μόλις πρόσφατα επέστρεψα στις ΗΠΑ από το ταξίδι μου στα Βαλκάνια, το οποίο είχε στόχο να δω πως αυτή η ολοένα διευρυνόμενη Μέση Ανατολή στην Ευρώπη μοιάζει από κοντά. Αυτές λοιπόν είναι οι εντυπώσεις μου, για όσους ενδιαφέρονται να μάθουν σχετικά με την κατάσταση που μπορεί να συμβεί μελλοντικά και στην Αμερική, αν δεν λάβουμε μέτρα σήμερα, για να το αποφύγουμε.

Προσγειώθηκα στο Κοσσυφοπέδιο ύστερα από μια πτήση από την Κωνσταντινούπολη απευθείας στην πρωτεύουσα του Κοσσυφοπεδίου την Πρίστινα.

Αυτή η πόλη έχει μεγάλη σημασία για τους Αλβανούς του Κοσσυφοπεδίου, την οποία συχνά επισκέπτονται αξιωματούχοι και Αμερικάνοι πολιτικοί, κάνοντας κυκλική διαδρομή μέσα στην πόλη, αποφεύγοντας έτσι να δουν τις πολλές κατεστραμμένες εκκλησίες και άλλα αποδεικτικά στοιχεία για τη ανύπαρκτη ανεκτική στάση στην περιοχή.

Έκανα μία πολύ διαφορετική περιοδεία στο Κοσσυφοπέδιο, από αυτές που κάνουν οι πολιτικοί μας.

Δεν ήμουνα κολλημένος να δω μόνο τα λίγα καλά τμήματα της Πρίστινα, πήγα και σε άλλες περιοχές του Κοσσυφοπεδίου, όπου οι χριστιανοί είναι αναγκασμένοι να ζουν σε στρατιωτικού τύπου γκέτο, με τον τρόμο και τον φόβο του θανάτου, εάν πατήσουν ποτέ το πόδι τους έξω από τους θύλακες χωρίς προστασία.

Είδα μία αδίστακτη και άγρια δυτική περιοχή με πολύ μικρή ανεξάρτητη υποδομή, και τεράστια χρηματικά ποσά χρημάτων να ρέουν από το εξωτερικό και ειδικά από την Σαουδική Αραβία και άλλα κράτη που μανιασμένα εξάγουν τις εξτρεμιστικές τους ιδέες.

Από την Πρίστινα προχώρησα για την Gracanica, ένα μικρό θύλακα Σέρβων χριστιανών των οποίων οι πρόγονοι ζούσαν στο Κοσσυφοπέδιο για χιλιάδες χρόνια.

Το Μοναστήρι της Gracanica υπήρξε ένας τόπος που η χριστιανική παρουσία ξεκινάει από τον 6ο αιώνα, αλλά όταν έφτασα, εντυπωσιάστηκα από τους πανύψηλους τοίχους από μπετόν περιτυλιγμένους με συρματοπλέγματα και πολυβολεία, όλα αυτά προκειμένου να προστατευτούν οι μοναχές και οι επίσκοποι που ζουν εκεί. Στον εξωτερικό χώρο επίσης, υπάρχουν εμπόδια για οχήματα που θυμίζουν τις ακτές της Νορμανδίας , με την φρουρά της KFOR και τα οχήματα που περιπολούν για την προστασία των χριστιανών από τις επιθέσεις των μουσουλμάνων.

Επισκέφθηκα τις μοναχές του Μοναστηριού, οι οποίες μου είπαν τις ιστορίες τους, και το πως ζουν με το φόβο ότι θα δολοφονηθούν από τους φανατικούς μουσουλμάνους. Η καρδιά μου ράγισε όταν κατάλαβα ότι αν και οι οικογένειές τους ήταν εκεί για αμέτρητα χρόνια, ήξεραν ότι η κατάστασή τους δεν θα γίνει ποτέ καλύτερη και ότι κάποια στιγμή είτε θα δολοφονηθούν ή θα αναγκασθούν να εγκαταλείψουν το μέρος.

Η σκέψη μου γύρισε πίσω στο Dearborn του Michigan και θυμήθηκα τον εαυτό μου να αναρωτιέται αν οι Χριστιανοί εκεί μια ημέρα θα αναγκασθούν να ζουν έτσι.
Στο Dearborn σήμερα εκτιμάται ότι το 30% περίπου, των κατοίκων είναι μουσουλμάνοι, (στην φώτο ΕΠΑΝΩ το τζαμί που υπάρχει εκεί) και έχουν αποκτήσει αρκετό θάρρος ώστε να διεξάγουν εκδηλώσεις υπέρ της Χεζμπολάχ, όπως έγινε το περασμένο έτος, στο οποίο βρέθηκαν περίπου 10.000 άτομα. Τι θα συμβεί όταν αυτοί θα είναι πάνω από το 50%;

Μου φαίνεται αστείο πως οι πολιτικοί μας μπορεί να πιστεύουν ότι απλώς και μόνο επειδή οι Μουσουλμάνοι έχουν την πλειοψηφία στο Κοσσυφοπέδιο της Σερβίας, τους δίδει το δικαίωμα να έχουν τη δική τους ισλαμική χώρα, αλλά αν ρωτήσετε οποιονδήποτε από αυτούς τους ίδιους πολιτικούς, αν πιστεύουν ότι το ίδιο μπορεί να ισχύσει και για το Dearborn του Michigan σε λίγα χρόνια, δεν φαίνεται να έχει κανείς μια σίγουρη απάντηση.

[...]

Είδα την σημαία της Σαουδικής Αραβίας περισσότερες από μία φορά, ενώ υπάρχουν, και μάλιστα είδα πολλούς από τους εργαζόμενους στον ΟΗΕ να οδηγούν στην περιοχή φορώντας την ισλαμική μαντίλα που καλύπτει όλο το κεφάλι, (hijab), που σε κάνει να παρηγοριέσαι με την σκέψη ότι τα Ηνωμένα Έθνη βρίσκονται εκεί υποτίθεται, για να προστατεύσουν τους Χριστιανούς που ζουν εκεί, εάν τους επιτεθούν. Ωστόσο, το 2003 είδαμε μια εξέγερση εναντίον των χριστιανών, όπου καταστράφηκαν πολλές εκκλησίες και πολλοί χριστιανοί σκοτώθηκαν, αλλά όλοι οι στρατιώτες του ΟΗΕ το έβαλαν στα πόδια.
[...]

Ολόκληρη η περιοχή αποτελεί ένα παράδειγμα για τα δεδομένα που όλοι οι ισλαμιστές προσπαθούν να δημιουργήσουν εδώ στην Αμερική.

Έναν ολοκληρωτικό πόλεμο, όπου στο τέλος οι μουσουλμάνοι θα έχουν την πλειοψηφία, και η μη-μουσουλμάνοι θα ζουν με το φόβο και τον ραγιαδισμό (dhimmitude). Αυτό που συνέβη εκεί είναι ότι θα συμβεί τελικά σε 50 με 100 χρόνια στην Αμερική, αν δεν λάβουμε μέτρα για να το εμποδίσουμε να συμβεί.

[Στην ΕΥΡΩΠΗ επίσης πρέπει να ηχήσουν οι προειδοποιητικές σειρήνες!!]

Δείτε τις συνεχιζόμενες καταστροφές και η βεβηλώσεις εκκλησιών, νεκροταφείων, Μοναστηριών και τον τρόπο που η χιλιόχρονη χριστιανική ιστορία διαγράφεται συστηματικά στην περιοχή (ακόμα και πριν αλλά και μετά τον πόλεμο στη Βοσνία την δεκαετία του ‘90).

http://www.kosovo.net/destruction.html
http://globalresistance.com/churchpics/list.htm

πηγή

Χαριτωμένο και έξυπνο!

Παπικός μέμφεται Αγιορείτες καλλιτέχνες

Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στο μηνιαίο περιοδικό «ΑΓΙΟΣ ΠΑΥΛΟΣ» της Ιεράς Μονής Αγίου Παύλου του Αγίου Όρους, τον Δεκέμβριο του 1953

Ο Ιταλός (;)* καλλιτέχνης, ζωγράφος και λογοτέχνης Φουρτουνάτο ΠΕΡΙΛΛΑ, επισκεφθείς εν έτει 1927 το Άγιον Όρος και παραμείνας επ' αρκετόν εις τας Ιεράς αυτού Μονάς, εξέδωκεν εις επιμελημένην, καλλιτεχνικήν, ιταλικήν και γαλλικήν έκδοσιν, εν Λεύκωμα περί Αγίου Όρους, εις το οποίον, εκτός των δώδεκα καλλιτεχνικών ιδιοχείρων υδατογραφιών του και πλήθους ιχνογραφημάτων και φωτογραφιών, περιέχει και σύντομον ιστορίαν των ιερών αυτού Μονών, των βιβλιοθηκών των και των καλλιτεχνικών αυτών θησαυρών.

Μολονότι ο παπικός ούτος το θρήσκευμα καλλιτέχνης δεν κατώρθωσε εις πολλά σημεία της συγγραφής του να αρθή υπεράνω του μισαλοδόξου πνεύματος και της κατά του ορθοδόξου μοναχισμού προκαταλήψεως, εν τούτοις παρατηρήσεις τινές αυτού, ιδία εν τω προλόγω του έργου του, περί της αξιομέμπτου τεχνοτροπίας, την οποίαν ακολουθούν άπαντες σχεδόν οι σημερινοί Αγιορείται καλλιτέχναι, είναι λίαν εύστοχοι και επίκαιροι με το εις τας προηγουμένας σελίδας του παρόντος τεύχους δημοσιευόμενον άρθρον μας περί της αγιορειτικής καλλιτεχνίας



Ο εν λόγω καλλιτέχνης, καίτοι εκπρόσωπος του καθολικού θρησκευτικού πνεύματος και της δυτικής καλλιτεχνικής νοοτροπίας, εν τούτοις ομολογεί εαυτόν εν πάση ειλικρινεία εις πολλά σημεία του έργου του, θαυμαστήν και λάτρην της ορθοδόξου βυζαντινής αγιολογικής τεχνοτροπίας και απορεί και εξίσταται δια το παράδοξον φαινόμενον, κατά το οποίον οι επιζώντες πνευματικοί απόγονοι του καταλυθέντος Βυζαντίου, ήτοι οι σημερινοί αγιορείται καλλιτέχναι, εγκαταλείψαντες τους θεοπνεύστους κανόνας και τα πνευματικά κριτήρια της τεχνοτροπίας ταύτης, της μόνης γνησίως, αληθώς και αναλλοιώτως εκφραζούσης τας καλλιτεχνικάς ανατάσεις του θρησκεύοντος καλλιτέχνου, ετράπησαν επί τας μεθόδους της ρεαλιστικής θρησκευτικής καλλιτεχνίας, της αποτεινομένης και κολακευούσης τα αβαθέστερα αισθητικά γούστα του λαού.

Παραθέτομεν ευθύς κατωτέρω εν μεταφράσει και άνευ ετέρων σχολίων, χαρακτηριστικόν απόσπασμα εκ του εν λόγω έργου.

«...Ένας άλλος κίνδυνος, εσωτερικός, απειλεί τον Άθω: η ρωσσική σχολή ζωγραφικής. Ώ, πως παραδίδεται ούτος εις τα νωθρά κύματα του σχεδίου της, εις την κακοφωνίαν των σκληρών χρωματικών κλιμάκων, και προ παντός εις την παγεράν έκφρασιν των εικόνων της, έστω και αν υποτεθή ότι προορίζονται αύται δι' εμπορικήν εξαγωγήν, τούτο βεβαίως είναι ζήτημα γούστου των «καλλιτεχνών» και των εντεύθεν και εκείθεν του Ωκεανού πελατών των. Πλην όμως η σκέψις ότι πρέπει να αντικατασταθώσι αι προς επισκευήν και αποκατάστασιν νωπογραφίαι (fresques) δια των φρικτών τούτων ελαιογραφιών, αποτελεί ένα έγκλημα, το οποίον θα έπρεπε να προκαλέση παγκοσμίους διαμαρτυρίας.

Δεν παρήλθεν εισέτι πολύς χρόνος, αφ' ότου εξηκολούθουν ακόμη να σέβωνται τας παλαιάς μεθόδους καλλιτεχνικής εκφράσεως (βλέπε ναόν Βατοπεδίου). Ιδέτε όμως σήμερον τας φρικαλεότητας του παρεκκλησίου του Αγίου Γεωργίου εις την Μονήν Ξενοφώντος.



Αδελφοί Ιωσαφαίοι, αδελφοί Δανηλαίοι των Κατουνακίων, καλοί μου φίλοι, και σεις οι άλλοι, οι ανώνυμοι αγιογράφοι! Αναλάβατε λοιπόν το έργον των διασήμων προκατόχων σας. Γίνετε θεματοφύλακες της μεγάλης βυζαντινής παραδόσεως των Πανσελήνων, των Θεοφαναίων, των Ανδρονίκων! Αντιγράψατε τας ωραίας Παναγίας με τας τόσον γλυκείας και σκεπτικάς μορφάς: Ποίος μεταξύ των επισκεπτών δεν θα ήθελε να αποκτήση μίαν τοιαύτην εικόνα;





Και σεις καλλιτέχναι της ξυλογλυπτικής, αφήσατε πλέον τους φρικτούς αυτούς χαρτοκόπτας, και τα ξύλινα κουταλοπήρουνα. Αντιγράψατε επάνω εις τα ωραία σας ξύλα της εληάς και λεμονιάς, τους θαυμασίους σταυρούς, τους υπερόχους στεατίτας και τα ανάγλυφα, τα οποία τόσον πλουσίως σας προσφέρονται. Αντιγράψατε κάποιο τμήμα αυτών των εξαισίων διακοσμητικών περιθωρίων των ευαγγελικών επιτίτλων. Δεν μου είχατε ειπή ότι θα ημπορούσατε να αντιγράψητε όλα; Και σας πιστεύω, εγώ όστις είδον εν τη πράξει την επιτηδειότητά σας και την υπομονήν σας.

Εφ' όσον είσθε οι επιζώντες μιάς νεκράς - από της μουσουλμανικής κατακτήσεως - εποχής. Εφ' όσον ακολουθείτε τους αυτούς παλαιούς αυστηρούς μοναστικούς κανόνας, τας αυτάς εκκλησιαστικάς ακολουθίας, την αυτήν μουσικήν. Εφ' όσον και αυτή η φύσις διατηρεί εις τον τόπον σας αναλλοιώτους τας αυτάς θεσπεσίους καλλονάς, ΔΙΑΤΙ τάχα θα πρέπει η κατάπτωσις των καλλιτεχνών σας να αποσπά τόσον σκαιώς από το όνειρόν των, εκείνους οίτινες είχον την ευτυχίαν να διασχίσωσι την θαυμασίαν χώραν σας; Και θα επεθύμουν πολύ όπως, τα παράπονα ταύτα ενός θεράποντος του Ωραίου, έφθανον μέχρι της Κοινωνίας των Εθνών, εις τρόπον ώστε η ελαχίστη αύτη, μειονότης της Αθωΐτιδος Δημοκρατίας να τεθή υπό την προστασίαν της Τέχνης και του ζωηρού παγκοσμίου ενδιαφέροντος ...».



* Ο Γάλλος Fortunato Perilla υπήρξε ιστορικός της Τέχνης, ζωγράφος και συγγραφέας έργων, σχετικά με τη βυζαντινή και νεοελληνική ιστορία. Κατά τη διάρκεια της κατοχής διορίστηκε στην Αθήνα, Διευθυντής του Τμήματος εξωτερικών εκδόσεων Γραφείου Τύπου της Β. Αντιπροσωπίας της Ιταλίας στην Ελλάδα. Ο Fortunato Perilla βιογραφείται μονάχα στο Λεξικό του Ζώη και σε κανένα άλλο Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό ή άλλη Εγκυκλοπαίδεια. Το πιθανότερο είναι, το πρόσωπό του να ταυτίζεται με τον Φραγκίσκο Περιλλά (1874-;), Γάλλο ιστορικό της Τέχνης και ζωγράφο, συγγραφέα μελετών της βυζαντινής και νεοελληνικής ιστορίας και τέχνης. Δημοσίευσε πολλά λευκώματα και έργα όπως: Το Άγιον Όρος (1927), Οδηγός του Αγίου Όρους (Δάφνη), Μυστράς, Χίος κλπ.



πηγή

Τέτοια ξεφτύλα!! ;;;; μας πήραν είδηση βρε πατριώτ!!!!

ΠΟΙΟΙ ΦΙΛΗΣΑΝ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΠΑΠΑ;;
ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΠΟΥ ΕΠΙΣΚΕΦΘΗΚΑΝ ΚΑΤΑ ΚΑΙΡΟΥΣ ΤΟ ΒΑΤΙΚΑΝΟ ΔΕΝ ΕΣΚΥΨΑΝ ΝΑ ΦΙΛΗΣΟΥΝ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΕΝΩ ΤΟ ΕΚΑΝΑΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ !!!!

Ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστασίος, επικεφαλής 3 Ιεραρχών (Μητροπολίτη Κορυτσάς και των 2 βοηθών του επισκόπων) και του Αρχιγραμματέα της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Αλβανίας π. Ιωάννη Τρεμπίτσκα, πραγματοποιεί επίσημη επίσκεψη στον Πάπα .


Δείτε με προσοχή !!!

ανάγωγοι αρχισυνάγωγοι...

Την καλή νομιμότητα για τους Εβραίους την αντιπροσώπευαν οι δέκα εντολές. Και την κακή οι χιλιάδες διατάξεις («εντάλματα ανθρώπων» τις έλεγε ο Χριστός), που επινόησε το πολιτικοθρησκευτικό κατεστημένο, για να χειραγωγούν το λαό και να εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους.

Γεγονός που ισχύει και για τους άρχοντες όλων των τόπων και των εποχών. Αφού, και μετά Χριστόν, απέναντι στον ευαγγελικό νόμο της ανθρωπιάς, αντιπαρατάχθηκε το αντευαγγέλιο της απανθρωπιάς. Που περιλαμβάνει τους νόμους που έκαναν, σύμφωνα με τα συμφέροντα τους και τα καταχθόνια σχέδιά τους, η άρχουσα αναρχία.

Έτσι ώστε ο νόμος, να γίνεται το μακρύ χέρι, που κλέβει τον ίδρώτα του λαού, για να εκτρέφει και να πλουτίζει το γαλαζοαίματο τεμπελχανείο του κατεστημένου. Ή που χτίζει βαστίλλες και Γκουαντανάμο, για να φυλακίζεται και εξευτελίζεται η αξιοπρέπεια των λαών και των πολιτών. Ή που στήνει καρμανιόλες, για να καρατομείται η ελευθερία και η δικαιοσύνη.

Και το χειρότερο είναι πως το προκρούστειο και αλλοπρόσαλλο αυτό συνοθύλευμα αδικίας ταυτίζεται με την ιερή έννοια της Δικαιοσύνης, που είναι το ύψιστο κοινωνικό αγαθό. Και λειτουργεί έτσι ώστε, όχι μόνο να εξαθλιώνονται οι ασθενέστερες τάξεις, αλλά και να κινδυνεύουν να γίνουν, γι’ αυτές τα «έσχατα πολύ χείρονα» των πρώτων.

Γιατί η νομιμότητα του είδους αυτού, ενώ δίνει το δικαίωμα της αρπαγής και της καταπίεσης σε βάρος του λαού, από το άλλο μέρος πατάσσει με αμείλικτη σκληρότητα κάθε προσπάθεια αντίστασης του λαού στις μεθοδεύσεις της αδικίας.

Ιδιαίτερα μάλιστα, όταν, συχνά, τους κακούς νόμους καλούνται να τους εφαρμόσουν ακόμη χειρότεροι άνθρωποι:

Μισόκαλοι, δηλαδή, που επικαλούνται όλους τους νόμους και τους προφήτες, προκειμένου να καταστρατηγήσουν το καλό. Χαιρέκακοι που τρίβουν τα χέρια τους από χαρά και πανηγυρίζουν, όταν αισθάνονται ότι μπορούν να βλάψουν ή να καταστρέψουν τους συνανθρώπους τους. Συμπλεγματικοί που μόνο μπροστά στη συντριβή των άλλων μπορούν να νιώθουν άνετοι και ανώτεροι…

Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες ο άνθρωπος του λαού, που λεηλατείται και καταληστεύεται, εν ονόματι του νόμου, δεν μπορεί ποτέ και πουθενά να βρει το δίκιο του. Κι αν υποτεθεί ότι τολμήσει να πει την αλήθεια, η φαρέτρα της άδικης νομιμότητας διαθέτει πάμπολλα δηλητηριώδη βέλη, για να του κάμουν το βίο αβίωτο…

Ανατομία της ανθρώπινης αυτής τραγωδίας μας προσφέρει η αριστουργηματική ευαγγελική περικοπή, που αναφέρεται στη συγκύπτουσα (=καμπουριασμένη) γυναίκα (Λουκά: ΙΓ, 10-17):

Κάποιο Σάββατο σε κάποια εβραϊκή συναγωγή ο Χριστός, λέει το Ευαγγέλιο, θεράπευσε μια γυναίκα. Και ο αρχισυνάγωγος, ως εκπρόσωπος της νομιμοφροσύνης, καταδίκασε την πράξη αυτή. Γιατί, κατά τη γνώμη του, ο Χριστός και όσοι θεραπεύονταν το Σάββατο ενεργούσαν παράνομα:

«Δεν σας φτάνουν, είπε, οι έξι μέρες της βδομάδας για τις θεραπείες; Είναι ανάγκη να καταπατείτε και την αργία του Σαββάτου»!

Και μπαίνει το ερώτημα: Εμείς πώς θα αντιδρούσαμε απέναντι στη συμπεριφορά αυτή του αρχισυνάγωγου; Ή μάλλον τι κάνουμε εδώ και τώρα, μπροστά στις ανάλογες συμπεριφορές κάποιων ανάγωγων αρχισυνάγωγων;

Τι κάνουμε; Χειροκροτούμε αυτούς που σφυρηλατούν τις χειροπέδες του λαού. Ή στην καλύτερη περίπτωση, σιωπούμε. Γιατί σκεφτόμαστε πως, όσοι τόλμησαν να αντισταθούν στη μαφία του κατεστημένου, δεν είχαν καλά ξεμπερδέματα. Με πρώτο βέβαια και καλύτερο το Χριστό.

Και το στρουθοκαμηλισμό μας αυτό δε διστάζομε να τον ντύνουμε με τον τρίβωνα της χριστιανικής (τάχα) φρονιμάδας: «Εμείς, λέμε, κοιτάμε την ψυχούλα μας. Και τα υπόλοιπα τ’ αφήνουμε στο Θεό». Ενώ στην πραγματικότητα δεν κοιτάμε, παρά μόνο την τσεπούλα μας και γενικότερα τη βολεψούλα μας. Και γράφουμε στα παλαιότερα των υποδημάτων μας το Θεό και την ψυχή μας…

Τι έκαμε ο Χριστός;

Δεν περιορίστηκε μόνο να θεραπεύσει τη γυναίκα. Θέλησε ακόμη πιο πέρα να θεραπεύσει και τη συγκύπτουσα (=καμπουριασμένη), απ’ τις διαστροφές κάποιων θεσμών, κοινωνία, που την κρατούν δέσμια και δεν την αφήνουν ποτέ να σηκώσει κεφάλι:

«Υποκριτή, είπε στον αρχισυνάγωγο, ενοχλήθηκες, επειδή το Σάββατο θεραπεύτηκε μια γυναίκα του λαού, που υπέφερε 18 χρόνια! Κι όμως εσύ πηγαίνεις το Σάββατο το βόδι σου και το γάιδαρό σου και τα ποτίζεις»!

Που σημαίνει ότι τα ζωντανά του αρχισυνάγωγου ήταν υπεράνω της νομιμότητας και ασφαλώς πολύ ανώτερα από μια γυναίκα του λαού. Και, συνεπώς, το πότισμά τους το Σάββατο ήταν νόμιμο και δίκαιο. Ενώ η θεραπεία της γυναίκας, που υπέφερε απ’ την χρόνια βασανιστική αρρώστια της ήταν άδικη και παράνομη. Γεγονός που αποκαλύπτει το μέγεθος της διαστροφής και υποκρισίας τοου! …

Όπως, καλή ώρα, κάποιοι εντιμότατοι πολιτικοί χαλκεύουν σε βάρος του λαού νόμους σκληρούς και απάνθρωπους, ενώ για τους εαυτούς τους και τα λαμόγια τους εξασφαλίζουν την ασυλία και την ανευθυνότητα….

Ενώ για το Χριστό απόλυτη προτεραιότητα έναντι οποιασδήποτε νομικής διάταξης έχει ο άνθρωπος. Και ιδιαίτερα ο άνθρωπος της ανάγκης.. Και συνεπώς ο, τι γίνεται για το καλό του ανθρώπου και ιδιαίτερα του πάσχοντος ανθρώπου, είναι, σε κάθε περίπτωση νόμιμο.

Ενώ το κακό, που γίνεται σε βάρος του ανθρώπου δεν μπορεί να είναι ποτέ νόμιμο. Οποτεδήποτε κι απ’ οποιονδήποτε κι αν γίνεται. Με πρόφαση την οποιαδήποτε κοσμική ή θρησκευτική νομιμότητα.

Γιατί, όπως λέει ο Χριστός, σε άλλη περίπτωση, «δεν έγινε ο άνθρωπος για το Σάββατο αλλά το Σάββατο για τον άνθρωπο». Δηλαδή, δεν έγινε ο άνθρωπος για τους νόμους, αλλά οι νόμοι για τον άνθρωπο.

Βέβαια το τι έπαθε ο Χριστός, που έλεγε και έκανε τέτοιες «παρανομίες», είναι γνωστό…

Πράγμα, άλλωστε, που συμβαίνει και με όλους εκείνους, που τολμούν να τα βάζουν με τα βόδια και τα γαϊδούρια των πάσης φύσεως ανάγωγων αρχισυνάγωγων….

Παπα-Ηλίας