ΜΗΠΩΣ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΜΕΤΑΜΦΙΕΣΜΕΝΗ “ΟΡΘΟΔΟΞΗ” ΓΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΧΡΗΣΗ;

Συνέδριο «Ὀρθοδόξων Ψυχοθεραπευτῶν»
– Ψυχοθεραπεία σὲ μεταμφίεση γιὰ ἐκκλησιαστικὴ χρήση

.           Τὴν Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου ξεκινᾶ τὸ «5ο Διεθνὲς Συνέδριο Ὀρθόδοξων Ψυχοθεραπευτῶν» στὸ Βόλο. Τὸ συνέδριο, ποὺ φέρει τὸν τίτλο «Ψυχοθεραπεία καὶ Ποιμαντική: Ἀποκαλύψεις τῆς Ὕπαρξης», γεννᾶ πολλὰ ἐρωτηματικά. Κατ᾽ ἀρχὰς ὁ τίτλος γεννᾶ τὸ ἐρώτημα: ποῦ ἀποκαλύπτεται πραγματικὰ ἡ ὕπαρξη; Δὲν ἀποκαλύπτεται μὲ μοναδικὸ τρόπο στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν Μυστηρίων της; Ἡ ἐν τῷ βάθει ἀποκάλυψη τοῦ προσώπου καὶ ἡ θεραπεία του δὲν εἶναι ἀπὸ αἰώνων ἔργο τῆς Ἐκκλησίας ἄνωθεν ἐνεργούμενο; Χρειάζεται ἡ Ψυχοθεραπεία γιὰ νὰ συμπληρώσει, ἐναλλακτικῷ τῷ τρόπῳ, τὴν θεία χάρη, τὴν «τὰ ἀσθενῆ θεραπεύουσα καὶ τὰ ἐλλείποντα ἀναπληροῦσα»; Εἶναι ἡ Ἐκκλησία χῶρος ὅπου κεφαλὴ εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ καθοδηγητὴς τὸ Ἅγιο Πνεῦμα; Ἂν εἶναι, ποιὰ ἡ ἀναγκαιότητα ἑνὸς τέτοιου συνεδρίου;
.           Ἡ ἀναγκαιότητα ἑνὸς τέτοιου συνεδρίου εἶναι ἀνύπαρκτη καὶ τολμοῦμε μὲ εἰλικρίνεια νὰ ποῦμε ὅτι ἕνα τέτοιο συνέδριο μπορεῖ νὰ σταθεῖ ἐπιζήμιο, παρὰ τὶς καλὲς προθέσεις, τὶς ὁποῖες εἴμαστε βέβαιοι ὅτι ἔχουν οἱ διοργανωτές. Ἐννοεῖται ὅτι δὲν εἴμαστε ἐναντίον ὁποιουδήποτε ἐπιστημονικοῦ συνεδρίου, ἀρκεῖ νὰ εἶναι ἐπιστημονικὸ καὶ νὰ κινεῖται στὰ ὅρια τῆς ἐπιστήμης, γιὰ παράδειγμα τῆς ἰατρικῆς ἢ τῆς ψυχιατρικῆς. Ὁ χῶρος ὅμως τῆς ψυχοθεραπείας εἶναι ἕνας ἀχανὴς χῶρος, ὁ ὁποῖος ἀμφισβητεῖται ἀπὸ ἐπιστήμονες καὶ ἐπιστημονικοὺς φορεῖς διεθνῶς. Ἡ δὲ ἐπικινδυνότητα τοῦ ὅλου ἐγχειρήματος ἔγκειται στὸ ὅτι ἕνα τέτοιο συνέδριο προσπαθεῖ νὰ περάσει τὸ μήνυμα ὅτι ὑπάρχει διαφορὰ μεταξὺ ψυχοθεραπείας καὶ ὀρθόδοξης ψυχοθεραπείας. Ἔτσι δημιουργεῖται σύγχυση καὶ ἀμφιλεγόμενες ἐπιστημονικὰ καὶ θεολογικὰ μέθοδοι, ἢ μέθοδοι μὲ ἐπικινδυνότητα, παρεισφρύουν στὴν Ἐκκλησία. Ψυχοθεραπεία καὶ ψυχοθεραπεία ἀπὸ ὀρθόδοξους ψυχοθεραπευτὲς εἶναι ἕνα καὶ τὸ αὐτό. Λένε οἱ ἐκπρόσωποι τοῦ «Χριστιανικοῦ Συνδέσμου Ψυχολογικῶν Σπουδῶν» στὴν Ἀμερική: «Μᾶς ρωτοῦν συχνὰ ἂν εἴμαστε “Χριστιανοὶ ψυχολόγοι” καὶ τὸ βρίσκουμε δύσκολο νὰ ἀπαντήσουμε… Εἴμαστε Χριστιανοὶ ποὺ εἴμαστε ψυχολόγοι, ἀλλὰ πρὸς τὸ παρὸν δὲν ὑπάρχει καμία ἀποδεκτὴ Χριστιανικὴ ψυχολογία ποὺ νὰ εἶναι σαφῶς διαφορετικὴ ἀπὸ τὴ μὴ-Χριστιανικὴ ψυχολογία. Εἶναι δύσκολο νὰ ὑποδηλώνουμε ὅτι λειτουργοῦμε μὲ ἕναν τρόπο ποὺ εἶναι οὐσιαστικὰ διαφορετικὸς ἀπὸ ὅ,τι οἱ μὴ-Χριστιανοὶ συνάδελφοί μας. Μέχρι σήμερα δὲν ὑπάρχει καμιὰ ἀποδεκτὴ θεωρία, κανένας τρόπος ἔρευνας ἢ μεθοδολογία θεραπείας ποὺ νὰ εἶναι εὐδιάκριτα Χριστιανική». Πρὸς ἀποφυγὴν πιθανῆς σύγχυσης, ἐμεῖς θὰ προτιμούσαμε ἕνα συνέδριο ψυχοθεραπευτῶν καὶ ὄχι ὀρθόδοξων ψυχοθεραπευτῶν. Οἱ ψυχοθεραπευτὲς παραμένουν ψυχοθεραπευτές, ὅποια καὶἂν εἶναι ἡ πίστη τους καὶ ἂν κάποιοι ὀρθόδοξοι θέλουν νὰ λειτουργοῦν ἐκκλησιαστικὰ ὀφείλουν νὰ ἀπεμπολήσουν τὴν ἰδιότητα τοῦ ψυχοθεραπευτῆ. Ἄλλωστε στὴν Ἑλλάδα ὑπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις.
.         Ἐνημερώθηκαν, ἄραγε, ὁ Ἀρχιεπίσκοπός μας καὶ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, ποὺ ἀναμένεται νὰ ἀποστείλουν χαιρετισμό, γιὰ τὰ τεκταινόμενα; Γνωρίζουν τὶς 400 ψυχοθεραπευτικὲς προσεγγίσεις ποὺ κυριαρχοῦν καὶ ἐφαρμόζονται στὸν χῶρο τῆς ψυχοθεραπείας σήμερα, οἱ ὁποῖες δημιουργήθηκαν ἀπὸ ψυχοθεραπευτὲς ποὺ δὲν ἦταν πιστοί; Γνωρίζουν ὅτι οἱ ψυχοθεραπευτὲς ὀφείλουν νὰ ἀφήσουν στὴν ἄκρη τὰ προσωπικά τους πιστεύω γιὰ νὰ ἐργαστοῦν ψυχοθεραπευτικά; Γνωρίζουν ὅτι «στὸ τελευταῖο συνέδριο Ὀρθοδόξων Ψυχοθεραπευτῶν ποὺ ἔγινε στὸ Σικάγο, ὑπῆρξε εἰσήγηση ποὺ προσπαθοῦσε νὰ ἀποδείξει τὸ κοινὸ γνωστῆς ἀποκρυφιστικῆς μεθόδου μὲ τὴν Ὀρθοδοξία»; Γνωρίζουν ὅτι ὁμιλητὲς τοῦ ἐν λόγῳ συνεδρίου ἔχουν ἐλεγχθεῖ γιὰ διατυπωμένες θέσεις τους ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ χαρακτηριστοῦν κακόδοξες; Γνωρίζουν ὅτι μεταξὺ τῶν ὁμιλητῶν τοῦ συνεδρίου ὑπάρχουν καὶ «ὀρθόδοξοι ὁμιλητὲς» ποὺ προωθοῦν τὶς ἀνατολικὲς θρησκεῖες καὶ μεθόδους, τὶς ἐναλλακτικὲς ψευδοθεραπεῖες, καὶ κάποιος ποὺ κινεῖται σὲ χῶρο ἀποκρυφιστικό; Τὰ στοιχεῖα ὑπάρχουν σὲ κείμενα καὶ σὲ ἰστοσελίδες τους. Ἡ ἀλήθεια μπορεῖ νὰ χαρακτηριστεῖ φονταμενταλισμός; Ὅλοι δηλώνουν «ὀρθόδοξοι ψυχοθεραπευτές», ὁρισμένοι φέρουν καὶ τὴν ἰδιότητα τοῦ θεολόγου. Κάποιος μάλιστα ἐξ αὐτῶν συμβουλεύει ψυχοθεραπευόμενό του νὰ ἐπιλέξει μεταξὺ τοῦ ἰδίου (τοῦ ψυχοθεραπευτῆ) καὶ τοῦ ἐξομολόγου του: «Ὁ πνευματικός του τοῦ αὔξανε τὶς ἐνοχές του, ἐνῶ ἐγὼ προσπαθοῦσα νὰ τὶς μειώσω καὶ ὁ μόνος τρόπος γιὰ νὰ βγοῦμε ἀπὸ τὸ ἀδιέξοδο ἦταν νὰ τοῦ προτείνω νὰ διαλέξει ἀνάμεσα στοὺς δύο χώρους». Αὐτὰ διαβάζουμε σὲ κείμενό του ποὺ ἐξεδόθη τὸ 2005  καὶ θεωροῦμε ὅτι εἶναι ἀποκαλυπτικά.
.          Φρονοῦμε ὅτι ἀναγκαιότητα ὑπάρχει ὄχι γιὰ ἕνα συνέδριο, ἀλλὰ γιὰ μία ἐπιλογή. Τί ἐπιλέγουμε: ποιμαντικὴ ἢ ψυχοθεραπεία; Ἡ σύζευξη φαίνεται ἀδύνατη καὶ ἡ Ἐκκλησία στὴν καθολικότητά της θὰ ἀπορρίψει ὅ,τι εἶναι ἀσυμβίβαστο μὲ τὴν ζωὴ καὶ τὴν διδασκαλία της. Ἡ εὐθύνη ὅμως τῶν ἐμπλεκομένων παραμένει, ὅπως παραμένουν ἀναπάντητα καὶ τὰ δικά μας ἐρωτήματα.

 

πηγή