Του Βασίλη Χαραλάμπους
Στην Ίμβρο
στις αυλές που ξενίζουν θύμισες
μονάχα θύμισες
οι γειτονιές του πόνου
μοσκοβολάνε λιβάνι και βασιλικό
κι ας είναι τόσο λίγοι αυτοί π’ απόμειναν.
Στ’ Αγρίδια
πεισματικά οι λιγοστοί αγονάτιστοι
γονατισμένοι παρεμπρός
στην παμπάλαιη εικόνα της Παναγιάς
τη λύτρωση προσμένουν.
Στους Αγίους Θεοδώρους
το συχνοψέλλισμα στους μάρτυρες στρατηλάτες
απαντοχή και παρηγόρημα
στην Ίμβρο π’ αποζητούν να λησμονήσουμε
Κάθε ξωκκλήσι
κι ένα πονεμένο στόρημα σε τούτο το νησί.
Κι αν αργοσέρνοντας τα βήματα
στα χορταριασμένα λιθόστρωτα
συναπαντήσεις καημό και σιωπή
θά’ναι των ολίγων π’ απόμειναν
θά’ναι ότι αναμετριέται με κείνο τον ορυμαγδό.
Και μακρυάθε των αγορητών το μακρολόγημα
αλλιώς στορεί τα πράγματα
αλλιώς ξηγά τούτο τον καημό
αλλιώς τα λεηλατημένα ξωκκλήσια.
Αλλιώς στορεί τον καημό στην Παναγιά
αλλιώς στο Ευλάμπιο αντικρύ στο λόφο.
Το Κάστρο το λησμόνησαν καιρό τώρα
το Γλυκύ τυλιγμένο στο συρματόπλεγμα
κι ο αγορητής ξακολουθεί να ξηγά αδιάφορος
παρεμπρός στον αποδιωγμένο γεροντάκο
διαλαλώντας την αλλόκοτη αγάπη
που ποσώς το δίκιο τούτο δεν λογιάζει.
Τώρα είν’ αλλιώς τα πράγματα
κι οι λίγοι π’ απόμειναν
μάθανε κάθε απόβραδο
τις πόρτες να σφαλίζουν.
Κι ο αγορητής αφήνοντας
στην εξώθυρα της ψεύτικης του αγάπης
τον άσημο γεροντάκο
που δεν λέει το Σχοινούδι να λησμονήσει
συνέχισε στορώντας τόσο αλλιώτικα τούτο τον καημό.
(Από την ποιητική συλλογή «Γη άγνωστος»)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου