Η ιστορία είναι απλή.
Ένας φτωχός παπουτσής, την πιο κρύα νύχτα του χειμώνα, βγήκε τουρτουρίζοντας έξω στο χιόνι για να μαζέψει τα λεφτά που του χρωστούσαν. Σε μια γωνιά του δρόμου έπεσε πάνω σ’ ένα σωριασμένο, παράξενο, γυμνό άνθρωπο. Μετά από κάποιους δισταγμούς πολύ λογικούς, αποφάσισε να τον πάρει μαζί στο σπίτι του. Από το σημείο αυτό ξεκινά μια αλυσίδα από μυστήρια συμβάντα, απροσδόκητα και καταπληκτικά γεγονότα που θα αποκαλύψουν σ’ αυτόν και τη γυναίκα του τη μια και μοναδική αλήθεια: Ότι οι άνθρωποι καταφέρνουνε να ζήσουνε χάρη στην αγάπη –και μόνο χάρη σ’ αυτήν. Πράγμα που μου θύμισε κάτι που έγραψε ο Πασκάλ: Ότι όταν έρθει η στιγμή να μπορέσουν οι άνθρωποι να «αποκωδικοποιήσουν» και να καταλάβουν πώς λειτουργεί η απίστευτη και μοναδική στο σύμπαν δυναμική ενέργεια της Αγάπης, τότε θα έχουν ανακαλύψει τη φωτιά για δεύτερη φορά στην ιστορία τους και θα προχωρήσουν πια στον επόμενο, μέγιστο κύκλο της εξέλιξής τους».
Γιατί η Αγάπη, όπως όλα τα αόρατα που επιδρούν καταλυτικά επάνω στους θνητούς, είναι αναμφισβήτητα μια ενέργεια που μεταμορφώνει τα πάντα όταν παρεμβάλλεται – και είναι ικανή να ανακαινίσει όχι μόνο τις ζωές μας και τα σώματά μας, αλλά την άλλη μας ύπαρξη, την ανώτερη, αυτή που θα έλεγε ο Πλάτωνας «ανώτερο εαυτό» - τον πραγματικό εαυτό μας δηλαδή που βρίσκεται αλλού ενώ εμείς δεν είμαστε παρα ο, μπλεγμένος στα δίχτυα και τις δυσκολίες της «καθημερινής ζωής», αντικατοπτρισμός του.
Μη φανταστείτε όμως πως η παράσταση ασχολείται με αυτές τις πιο δύσκολες και περίπλοκες (ας τις πούμε) θαυματουργικές και ανακαινιστικές ιδιότητες της Αγάπης. Το διήγημα του Τολστόϊ είναι ιδιοφυές γιατί είναι απλό –σαν έναν άγγελο, ή έναν άγιο άνθρωπο. Χρειάζεται βέβαια και η εξ’ ίσου ουσιαστικά «απλή προσέγγιση» που διάλεξαν η Ολια Λαζαρίδου και ο Γιώργος Νανούρης, τόσο στην διασκευή που έκαναν όσο και στην σκηνοθεσία αλλά και την ερμηνεία τους. Για να πεις από σκηνής πράγματα τόσο βασικά και ουσιώδη – που καταφέρνουν να μιλούν και στα παιδιά και στους μεγάλους με την ίδια αμεσότητα, πρέπει να είσαι απλός και καθαρός σαν ένα παιδί πριν το «πληγώσει» κάν η ήβη και η –ευλογημένη! -εφηβεία. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την απλότητα και την αμεσότητα για να χειριστείς ένα διήγημα σαν αυτό θεατρικά. «Παίζεις» με όλες σου τις δυνάμεις για την αγάπη.
Ειλικρινά θα άξιζε τον κόπο να κατάφερναν κάποιοι δάσκαλοι να οδηγήσουνε προς τον ««Ελληνικό Κόσμο» και την Αίθουσα Ιφιγένεια (που βρίσκονται στο κτίριο του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού στην οδό Πειραιώς 254) τους μαθητές τους για ένα πρώτο βάπτισμα σε μια «αισθηματική αγωγή» ουσίας, που θέτει προτεραιότητες όχι από καθέδρας αλλά με την ευεργετική επίδραση του Λόγου και της Μουσικής (Κωνσταντίνος Βήτα), των Σκηνικών και των Κοστουμιών (Κατερίνα-Χριστίνα Μανωλάκου) και βέβαια της Ερμηνείας ( Όλια Λαζαρίδου, Γιώργος Νανούρης, Ηλίας Κουνέλας) .
Η παράσταση δεν είναι φτιαγμένη ειδικά «για παιδιά», μπορούν όμως να την παρακολουθήσουν, να την χαρούν και να την απολαύσουν παιδιά και γονείς και παππούδες με την ίδια χαρά - και να βγουν από την αίθουσα με το ίδιο χαμόγελο στο τέλος. Δεν μπόρεσα να εντοπίσω κάπου μια μετάφραση του διηγήματος να βάλω ένα link, το έχω κάνει όμως με την αγγλική εκδοχή. Εξ’ άλλου δεν χρειάζεστε καμιά προετοιμασία για να ζήσετε αυτά τα 70 μαγικά λεπτά στην Πειραιώς, μέρα-μεσημέρι τις Κυριακές και βραδάκι τις άλλες μέρες.
Αρκεί να σας πούμε Πού και πότε: Στον "Ελληνικό Κόσμο", λοιπόν, στην Αίθουσα «Ιφιγένεια», στην Πειραιώς 254 / Τηλ.: 212 254 0314/ Παρασκευή, Σάββατο: 21:00 - Κυριακή: 15:00 &19:00 / Εισιτήρια: 8-16€, Σχολεία: 7€ (Δευτέρα-Παρασκευή)
το τρέηλερ της υπέροχης παράστασης "Από τι ζουν οι άνθρωποι"
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου