Γράφει ο όσιος γέροντας Ιωσήφ ο ησυχαστής για τον δάσκαλο του παπα Δανιήλ
«Την τάξιν αυτήν παρελάβαμε με τον Γέροντα Αρσένιον από έναν νηπτικόν και άγιον Γέροντα, τον Παπα-Δανιήλ. Είχε και άλλους ετότε αγίους πολλούς. Αυτός ήτο ο ένας. Και ιερεύς και ησυχαστής άκρον. Δεν εδέχετο εις την λειτουργίαν κανένα. Βαστούσε η λειτουργία του τρισήμισυ και τέσσαρες ώρες. Από τα δάκρυα δεν ημπορούσε να δώση τας εκφωνήσεις. Εγένετο λάσπη το έδαφος. Δι αυτό και αργούσε πολύ.»
Καμμιά φορά τα φέρνει έτσι ο καλός Θεός τα πράγματα ώστε να μεταφέρονται τροπικώς, οι ερημιές των ησυχαστών στην μισόκαλη τσιμεντούπολη.
Είναι ένας νέος παπάς σε μια μεγάλη ενορία του Λεκανοπεδίου που ώρες -ώρες δε μπορεί να συγκρατήσει τα κύματα αγάπης, χαράς και κατανύξεως κατά την τέλεση της Θείας Λειτουργίας ώστε κάποτε δυσκολεύεται μέχρι και να προφέρει τις εκφωνήσεις , και γίνεται αντιληπτός από τους ενορίτες του, κάποιοι από τους οποίους μοιράζονται την συν-κίνηση και κλαίνε μαζί με τον ποιμένα τους , μπροστά στον Αμνό του Θεού , τον προσφερόμενο και μηδέποτε δαπανώμενο.
Κάποιοι θεωρούσαν και θεωρούν υπερβολικό τον λόγο του οσίου Συμεών του νέου Θεολόγου «Άνευ δακρύων μη κοινωνήσης ποτέ», τον οποίο επανέλαβε στους χρόνους μας και ο γέροντας Εφραίμ ο Κατουνακιώτης. Όμως στο πρόσωπο αυτού του νέου ιερέως βλέπουμε τον λόγο αυτό να σαρκώνεται , να γίνεται καθ΄ ημέραν πράξη....
«Πλύνον με τοις δάκρυσι μου κάθαρον αυτοίς με Λόγε...»
Πάτερ Χ. σε ευχαριστώ που μού θύμησες πώς ο Χριστός γεννάται στις καρδιές μας, που κατάντησαν σπήλαια ληστών από την υπερηφάνεια και την αγνωσία ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου