Ζήτησα δύναμη...
και ο Θεός μου έδωσε δυσκολίες για να με κάνει δυνατό.
Ζήτησα σοφία...
και ο Θεός μου έδωσε προβλήματα για να τα λύσω.
Ζήτησα εμπειρία...
και ο Θεός μου έδωσε μυαλό και υγεία για να δουλέψω.
Ζήτησα κουράγιο...
και ο Θεός μου έδωσε εμπόδια για να τα ξεπεράσω.
Ζήτησα αγάπη...
και ο Θεός μου έδωσε πονεμένους ανθρώπους για να τα τους βοηθήσω.
Ζήτησα χαρές...
και ο Θεός μου έδωσε ευκαιρίες.
Δεν έλαβα τίποτα απ' ό,τι ζήτησα...
Όμως έλαβα όλα αυτά που χρειαζόμουν!

Αυτή η ιστορία θα σας ζεστάνει περισσότερο από έναν αχνιστό καφέ μια παγωμένη χειμωνιάτικη μέρα...

Δυο άντρες μπήκαν στο καφενείο μιας μικρής πόλης της Ιταλίας, για να πιουν καφέ. Ο ένας ήταν κάτοικος της περιοχής και ο άλλος ήταν φίλος του από την Ρώμη που ταξίδεψε για να τον επισκεφτεί.
Κάθισαν σε ένα τραπεζάκι, έδωσαν τη παραγγελία τους και περίμεναν τους καφέδες τους όταν πρόσεξαν κάποιον να μπαίνει στο καφενείο και να κατευθύνεται προς το ταμείο.

«Τρεις καφέδες σας παρακαλώ, έναν για έμενα και δυο σε αναμονή» είπε ο άγνωστος άντρας στον ιδιοκτήτη του καφενείου. Πλήρωσε την παραγγελία του, πήρε τον ένα καφέ στο χέρι και βγήκε από την πόρτα.
«Τι ήταν αυτό; Τι σημαίνει καφές σε αναμονή;» γύρισε και ρώτησε με απορία ο άντρας από την Ρώμη τον ντόπιο φίλο του.
«Περίμενε και θα δεις» του απάντησε εκείνος. Πολύ σύντομα οι δυο άντρες είδαν και άλλους ανθρώπους να μπαίνουν στο καφενείο και να παραγγέλνουν καφέδες.
Δύο κορίτσια παρήγγειλαν τέσσερις καφέδες, δυο δικούς τους και δυο σε αναμονή. Τρεις δικηγόροι ζήτησαν επτά καφέδες, τρεις για αυτούς και τέσσερις σε αναμονή. Η ώρα περνούσε και οι πελάτες του μικρού καφενείου δε σταματούσαν να πληρώνουν πάντα περισσότερους καφέδες απ” όσους έπαιρναν στα χέρια τους.
Ο άντρας από την Ρώμη έδειχνε να απολαμβάνει τη θέα προς τη μικρή, αλλά πολύ όμορφη πλατεία της πόλης, αλλά μέσα του η περιέργεια για τους «καφέδες σε αναμονή» όλο και μεγάλωνε.
Ξαφνικά η πόρτα του μικρού καφενείου άνοιξε και πάλι. Αυτή τη φορά ήταν ένας άνδρας ντυμένος με φθαρμένα ρούχα που έμοιαζε με ζητιάνο. Προχώρησε προς τον ιδιοκτήτη του καφενείου και με κουρασμένη φωνή τον ρώτησε: «Μήπως υπάρχει καφές σε αναμονή;»
Ήταν τόσο απλό! Οι πελάτες του καφενείου πλήρωναν προκαταβολικά καφέ γι” αυτούς που δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να πληρώσουν τον δικό τους!
Η παράδοση με τους «καφέδες σε αναμονή» ξεκίνησε στη Νάπολη λίγο μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και πολύ σύντομα εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο. Σε αρκετές περιοχές σήμερα μπορεί κάποιος να πληρώσει όχι μόνο καφέ σε αναμονή, αλλά και σάντουιτς ακόμη και ένα ολόκληρο γεύμα!
Ο συγγραφέας Luciano de Crescenzo, συγγραφέας του «Καφές σε αναμονή: Καθημερινή σοφία σε μικρές γουλιές» γράφει για την προέλευσή του: «Όταν κάποιος άνθρωπος, καλότυχος στη ζωή του, μπει σε μια καφετέρια και παραγγείλει ένα φλιτζάνι καφέ, δεν πληρώνει μόνο ένα, αλλά δύο φλιτζάνια. Με αυτό το τρόπο επιτρέπει σε κάποιον λιγότερο τυχερό συνάνθρωπο του να απολαύσει και αυτός ένα ζεστό ρόφημα εντελώς δωρεάν».
πηγή

ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ/ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ ΠΟΛΕΜΙΚΟΣ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΤΗΣ:ΘΕΩΡΩ ΦΟΒΕΡΟ ΟΤΙ ΑΤΟΜΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΜΕ ΠΡΟΣΗΛΥΤΙΣΟΥΝ ΣΤΟ ΙΣΛΑΜ…

ο φωτογράφος στο προφίλ του στο twitter

«Το Molenbeek είναι η ίδια η εικόνα της ανεργίας,του μίσους και του θρησκευτικού φονταμενταλισμού «

Αυτά τα σοκαριστικά λόγια ανήκουν στον Teun Voeten ολλανδό φωτογράφο και πρώην κάτοικο του συγκεκριμένου δήμου των Βρυξελλών.Αυτός ομολογεί ότι έφυγε από έναν δήμο ματαμορφωμένο που σε κάποια μέρη έχει μετατρταπεί σε εθνοθρησκευτικό θύλακα στο εσωτερικό μιας κλειστής και παγωμένης κοινότητας.

Ο φωτογράφος ανταποκριτής πολέμου με υλικό από Irak,Rwanda και Afghanistan σε συνέντευξή του αρχικά στο Brusselsnieuws.be και μετέπειτα και στο Het Laatste Nieuws δεν μασάει τα λόγια του.»Όλα έγιναν γκρι,όλα αποπνέουν πεσιμισμό.Η ριζοσπαστικοποίηση και η μουντίλα του δρόμου μου με έκαναν καταθλιπτικό.Βρίσκω φοβερό ότι άτομα επιχειρούν μέσα στο δρόμο να με προσηλυτίσουν στο ισλάμ. «

Ο πρώην κάτοικος του δήμου των Βρυξελλων Molenbeek ανησυχεί κυρίως για το γεγονός ότι οι αλλόχθονες με διαφορετική καταγωγή αποδέχονται όλο και πιο πολύ λόγους και ιδέες θρησκευτικού εξτρεμισμού.  «Η ζωή  στο Molenbeek είναι καθοδηγούμενη από τον ισλαμικό φονταμενταλισμό…..Δεν βλέπω καμιά λύση για το μέλλον.»

Ο φωτογράφος ανιχνεύει τις αιτίες αυτού του μίσους και του φανατισμού στην φτώχεια και την έλλειψη προοπτικών για το μέλλον. «Και όλοένα και περισσότεροι νέοι διαβεβαιώνει ότι τυφλώνονται από το μίσος και τον ρατσισμό που διακινούνται από τους φονταμενταλιστές που ασπαζονται το Ισλαμικό Κράτος.Πολυάριθμοι νέοι χάνονται μέσα σε αυτήν την ανορθολογική εικόνα.Τα λόγια αυτά είναι σκληρά τονίζει « αλλά πρέπει να είμαστε σε θέση να τα πούμε αν θέλουμε να ζήσουμε εκ νέου όλοι μαζί….» (lalibre 20/3/15)

πηγή

ΣΧΟΛΙΟ: Εμάς αντιθέτως μάς προσηλυτίζει ο Ζηζιούλας στόν Μωαμεθανισμό, λέγοντάς μας πώς ο χριστιανισμός είναι Μονοθεισμός, μέσα στήν εκκλησία,  αλλά δέν τό βρίσκουμε φοβερό.

Αμέθυστος

Ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτά τα Ελληνόπουλα...

απέναντι στο θλιβερό φαινόμενο των ρυπαρογράφων ανθελλήνων αντιεξουσιαστών..

Με τιμές ήρωα στη Βρετανία η σορός του πρώτου Έλληνα νεκρού στη μάχη κατά των ισλαμοφασιστών

Εκατοντάδες Κούρδοι κρατούσαν φωτογραφίες του Κωνσταντίνου Σκάρφιλντ και φώναζαν «ήρωας» και «μάρτυρας» Τιμές ήρωα επιφύλαξαν εκατοντάδες Κούρδοι στη σορό του Κωνσταντίνου Έρικ Σκάρφιλντ, του πρώτου ελληνικής καταγωγής πρώην πεζοναύτη του βρετανικού ναυτικού που έχασε τη ζωή του στη Συρία στη μάχη κατά των τζιχαντιστών.

Ο Σκάρφιλντ ήταν ιδιαίτερα αγαπητός ανάμεσα στους Κούρδους στο πλευρό των οποίων πολέμησε και έχασε τη ζωή του στο χωριό Τελ Κουζέλα στη Συρία στις 2 Μαρτίου.

Το αεροπλάνο που μετέφερε τη σορό προσγειώθηκε στο Μάντσεστερ επειδή εκεί υπάρχει μεγάλος αριθμός υποστηρικτών του YPG, της μονάδας δηλαδή στο πλευρό της οποίας πολέμησε ο Σκάρφιλντ.



Οι συγκεντρωμένοι που κρατούσαν φωτογραφίες του ελληνικής καταγωγή πεζοναύτη έραναν με λουλούδια το αυτοκίνητο ενώ πολλοί από αυτούς ξέσπασαν σε κλάματα και φώναξαν «ήρωας» και «μάρτυρας».

Η μητέρα του Βασιλική δήλωσε περήφανη για τον αγώνα που έδωσε ο γιος της για την ελευθερία του Κουρδικού λαού στη Συρία.

Η σορός του «Kostas» παραδόθηκε στην οικογένειά του μετά από μια ειδική τελετή στα σύνορα Ιράκ-Συρίας στην οποία παρευρέθηκαν εκατοντάδες Κούρδοι της Συρίας με το φέρετρο που παραδόθηκε στον πατέρα του Κρις και τον θείο του να είναι καλυμμένο από την κουρδική και τη βρετανική σημαία.

πηγή

.... σαν ξυπνητήρι της αθωότητάς μας

Στη μακρινή Ρωσία
λένε μια ιστορία
τώρα θα σας την πω

δεν έχει άγρια θηρία
ούτε δράκο κακό
πρίγκιπες νεράιδες
μάγους και βασιλιάδες

δεν θα τους βρείτε εδώ
τη λεν στα παραμύθια
στη μακρινή Ρωσία
τις νύχτες στα παιδιά

αν έγινε στα αλήθεια
δεν ξέρω μη ρωτάτε
μα κάποια παραμύθια
βγαίνουν αληθινά

Από τί ζουν οι άνθρωποι ;

«Νομίζουμε ότι ζούμε επειδή φροντίζουμε τους εαυτούς μας. Στην πραγματικότητα αυτό που μας κάνει να ζούμε, είναι η αγάπη»
Λ΄Τολστόι

* το τραγούδι απο την παράσταση “Από τί ζουν οι άνθρωποι” διασκευή της νουβέλας του Τολστόι από το σχήμα των Ολιας Λαζαρίδου, Γιώργου Νανούρη και Ηλία Κουνέλα

ΕΚΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΜΠΑΧΑΛΑΚΗΔΕΣ

Πριν ακριβώς ένα χρόνο, ο Γιάννης Πανούσης ανακοίνωνε την αποχώρησή του από την πολιτική σκηνή δηλώνοντας: «Εγώ είμαι δάσκαλος, δεν μου ταιριάζει η πολιτική με τον τρόπο που γίνεται». Είναι γνωστό στο πανελλήνιο ότι μέσα σ’ αυτούς τους δώδεκα μήνες η πολιτική προσαρμόστηκε στα μέτρα που ήθελε και φεύγοντας από τη ΔΗΜΑΡ προσελήφθη από τον ΣΥΡΙΖΑ ως υπουργός Δημοσίας Τάξεως και Προστασίας του Πολίτη.

Βαρύς ο ρόλος για έναν ευαίσθητο αριστερό, όταν οι λέξεις νόμος και τάξη έχουν δαιμονοποιηθεί και προσδιορίζονται ως έννοιες αυταρχισμού από τους κυβερνητικούς με τους οποίους σήμερα συνυπάρχει. Το πρώτο σοβαρό crash test για τον νέο υπουργό έγινε με την κατάληψη της Νομικής από μπαχαλάκηδες πάσης φύσεως. Τα γεγονότα γνωστά: Εισέβαλαν στο κτίριο της Σόλωνος, πέταξαν έξω με γροθιές και ρόπαλα άτυχους φοιτητές που βρέθηκαν στον δρόμο τους και τις επόμενες έξι ημέρες κατέστρεψαν και βρόμισαν τα πάντα, απαιτώντας μεταξύ των άλλων να απελευθερωθεί ένας κατά συρροή δολοφόνος.

Η εισαγγελία ζήτησε από τις αστυνομικές αρχές την ανακάλυψη και σύλληψη των δραστών, στα πλαίσια του αυτόφωρου, όπως γίνεται σε όλα κράτη που η δημοκρατία λειτουργεί στοιχειωδώς. Την τελική εντολή έπρεπε να δώσει ο υπουργός και του Νόμου και της Τάξης και της Προστασίας του Πολίτη. Όμως ο Γ. Πανούσης είχε έτοιμη μιαν άλλη λύση, που απορεί κανείς πώς δεν την είχαν σκεφθεί τόσοι και τόσοι άλλοι: «Να πάνε στη Σχολή 500 καθηγητές του Πανεπιστημίου και οι 30.000 φοιτητές για να λυθεί το πρόβλημα».

Μπορεί να αστειευτήκαμε στις παρέες με αυτή την μπαρούφα, αλλά ο υπουργός θέλησε να δείξει ότι η πρότασή του δεν ήταν ευκαιριακή: «Δηλαδή, κάθε φορά που θα γίνεται κατάληψη θα φωνάζουν την αστυνομία;» Μα βεβαίως όχι. Θα υπάρχουν πάντα στις θέσεις τους, ετοιμοπόλεμοι, οι 500 καθηγητές και οι 30.000 φοιτητές.

Η κατάληψη έληξε μετά έξι μέρες «με ακαδημαϊκό και δημοκρατικό τρόπο» κατά τον υπουργό. Τα «παιδιά» έφυγαν, ξαναγύρισαν στον δρόμο, αποκεφάλισαν και μουτζούρωσαν αγάλματα, έκαψαν κινητές και ακίνητες περιουσίες και όταν βαρεθούν -παιδιά είναι- θα ξαναμπούν στη Σχολή, θα διακόψουν τα μαθήματα, πάλι θα λεηλατήσουν και θα αποχωρήσουν όποτε θέλουν, προφανώς με «ακαδημαϊκό και δημοκρατικό τρόπο».

Κάτι άλλα «παιδιά» στο Αριστοτέλειο μπούκαραν στην Πρυτανεία, έστειλαν στο νοσοκομείο με γροθιές έναν φύλακα, έβαλαν φωτιά σε μοκέτες, με τους πανεπιστημιακούς να κινδυνεύουν άμεσα και άραξαν στην Πρυτανεία. Θα φύγουν όποτε θέλουν βεβαίως! Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι ο Γ. Πανούσης δεν διδάσκει Εγκληματολογία στο Πανεπιστήμιο…

Όμως, τέτοιου είδους μαθήματα δημοκρατίας απαιτούν μια προηγούμενη άσκηση, ώστε μεγαλώνοντας με γερή σκευή τα «παιδιά», να αντιμετωπίσουν τις αδικίες της κακούργας κοινωνίας. Αυτό το πρωτοποριακό εκπαιδευτικό όραμα έχει αναλάβει να πραγματοποιήσει με αυτοθυσία ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ, στέλεχος και υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Θέμης Κοτσιφάκης. Το πρόγραμμα σπουδών που πρότεινε για τους μαθητές Γυμνασίου και Λυκείου μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς, περιλαμβάνεται συνοπτικά σε μια δήλωσή του: «Με τις καταλήψεις οι μαθητές γίνονται καλύτεροι και ενεργότεροι πολίτες».

Θα μπορούσε να του πει κάποιος πως εγκληματεί όταν προτρέπει 14χρονα και 16χρονα παιδιά να σπουδάσουν το μπάχαλο και την ανομία - μόνο καλύτεροι πολίτες δεν θα γίνουν. Αντίθετα, νομιμοποιεί την παραβατικότητα και εθίζει στη βία νεαρά άτομα, οδηγώντας τα με σίγουρα βήματα στο κτίριο της Νομικής με ρόπαλα στα χέρια. Αλλά εκεί βεβαίως θα αφήνονται ελεύθερα, πάντοτε «με ακαδημαϊκό και δημοκρατικό τρόπο».


πηγή

εεεε...έφυγαν 

Ζήτησε από τους φτωχούς γονείς του να του αγοράσουν ένα τάμπλετ και…

Ο 10χρονος Santiago που ζει στην Αργεντινή ζήτησε από τους φτωχούς γονείς του να του δωρίσουν ένα τάμπλετ, αν και ήξερε ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί, καθώς δεν είχαν τα χρήματα.
Όταν ο μικρός άνοιξε το δώρο του, που ήταν ένα ξύλινο παιχνίδι, χαμογέλασε και ευχαρίστησε τη μητέρα του. Όταν όμως άλλαξε και το 2ο δώρο του η χαρά του ήταν απερίγραπτη!
πηγή

Το σχολικό λεωφορείο έγινε… σπίτι τους!

Το 1989 η Mira και ο Jeremy Thompson από τη Βρετανία αγόρασαν ένα παλιό σχολικό λεωφορείο με σκοπό να το μεταμορφώσουν σε ένα μικροσκοπικό σπιτάκι των ονείρων τους για να στεγάσουν εκεί τα όνειρα για την κοινή τους ζωή. Με πολύ προσωπική εργασία και αφιερώνοντας αρκετό από τον ελεύθερο χρόνο τους έκαναν σιγά-σιγά το όνειρό τους πργαματικότητα αποκτώντας ένα πανέμορφο σπίτι.

Μεταμόρφωσαν όλον τον εσωτερικό χώρο του οχήματος, δημιούργησαν κουζίνα, μπάνιο και υπνοδωμάτιο, τοποθέτησαν τα απαραίτητα διακοσμητικά, έβαλαν ζαρτινιέρες στην πρόσοψη και πλέον απολαμβάνουν τους κόπους τους. Μάλιστα το λεοφωρείο μετακινείται αλλά οι ίδιοι προτιμούν να παραμένουν στο ίσιο σημείο, μια τοποθεσία στη βρετανική επαρχία που επέλεξαν εξ αρχής.







πηγή

Ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ γκρεμίζουν μὲ τὸ χαρακτήρα τους ὅ,τι ἔχτισαν μὲ τὸ μυαλό τους

Χαίρε Στοργή Πάντα Πόθον Νικώσα

 Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας
»Αλλά η πανάμωμη Παρθένος,χωρίς να έχει για πόλη της τον ουρανό,χωρίς να έχει γεννηθεί από τα ουράνια σώματα,αλλά από τη γη -από αυτό το ξεπεσμένο γένος που ξέχασε την ίδια του την φύση- και κατά τον ίδιο με όλους τρόπο,μόνη αυτή από όλους τους ανθρώπους όλων των εποχών αντιστάθηκε από την αρχή ως το τέλος σε κάθε κακία.
Απέδωκε έτσι στο Θεό αμόλυντη την ωραιότητα που χάρισε στη φύση μας και χρησιμοποίησε αυτή μόνη,όλα τα όπλα και όλη τη δύναμη που έβαλε μέσα μας.Με τον έρωτα που είχε για τον Θεό,με τη ρωμαλεότητα της σκέψεώς της,την ευθύτητα της θελήσεως και τη μεγαλειώδη σωφροσύνη της έτρεψε σε φυγή κάθε αμαρτία κι έστησε τρόπαιο νίκης τέτοιο,που δεν μπορεί με τίποτε να συγκριθεί.
Με όλα αυτά φανέρωσε τον άνθρωπο τέτοιον που αληθινά δημιουργήθηκε,φανέρωσε δε και το Θεό,την άφατη σοφία και την απέραντη φιλανθρωπία Του.Έτσι αυτόν που παρουσίασε έπειτα,αφού τον περιέβαλε με ανθρώπινο σώμα,αισθητά στα μάτια όλων,τον αποτύπωσε και τον εικόνισε προηγουμένως με τα έργα της επάνω στον εαυτό της.»
πηγή

Ο ρατσιστικός φυλετικός πατερναλισμός των αριστερών «αντιρατσιστών»

Άρθρο του Keith Preston, (Attack the System / Alternative Right), με λίγες διορθώσεις και δικό μου τίτλο

Ένα πρόσφατο άρθρο από τον αριστερό ακτιβιστή και ερευνητή «ειδικό» σε θέματα «αντιφασισμού», Spencer Sunshine στο ‘Political Research Associates’ (που έχει επικεφαλής τον "πρώην" σταλινικό Chip Berlet και χρηματοδοτείται από το Ίδρυμα Ford, εκπρόσωπο της αριστερής πτέρυγας του καπιταλισμού) αξίζει να διαβαστεί γιατί είναι ένα άριστο παράδειγμα της παθολογίας, της παράνοιας, και της υποκρισίας που κυριαρχεί το συγκεκριμένο σκέλος της αριστεράς που ο "Sunshine" αντιπροσωπεύει.

Αυτός ο τύπος υποστηρίζει συγκεκριμένα ότι οι «προοδευτικοί» (ό, τι αυτό σημαίνει) θα πρέπει να αποκλείσουν από τις τάξεις τους, όχι μόνο την «ακροδεξιά» (δηλαδή κάθε έναν από μετριοπαθείς συντηρητικούς έως ναζί), αλλά και καθέναν από την αριστερά, libertarians, «ανθρώπους του χρώματος» (μη Λευκούς), προφανώς ομοφυλόφιλους, ΛΟΑΤ, κ.λπ., που δεν συμμορφώνεται με την αριστερή γραμμή του κόμματος, ή που κρίνεται ένοχος από την ένωση. Ο Sunshine μιλάει πιο ανοιχτά από ό,τι οι περισσότεροι αριστεροί και τελικά καταδεικνύει τον τρόπο που σκέφτονται και λειτουργούν όλοι αυτοί οι «ολοκληρωτικοί ανθρωπιστές», ενώ εκθέτει την έμμεση φυλετική αλαζονεία του λευκού αριστερισμού. Γιατί αυτός ο τύπος ουσιαστικά αποφασίζει για το πώς οι μειονότητες θα πρέπει να συμπεριφέρονται και πως πρέπει να σκέφτονται οι «άνθρωποι του χρώματος». Έχουμε δηλαδή, το πρότυπο του λευκού αριστερού φυλετικού πατερναλισμού.

Πάντα έβρισκα απίστευτο το ρατσισμό αυτών των σκληρών αριστερών «αντιρατσιστών». Θέλω πρώτα πω ότι κι εγώ ήμουν μέρος της σκληρής αριστεράς πριν χρόνια. Οι τύποι αυτοί τους αρέσει να παρουσιάζουν τις μειονότητες (μετανάστες), σαν παιδιά που χρειάζονται διάσωση, σαν ανθρωπάκια που δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για τον εαυτό τους, ή σαν πιόνια που τα χρησιμοποιούν ως εργαλεία της "επανάστασης". Τίποτα δεν τους τσαντίζει περισσότερο από μια μειοψηφία που δεν παίζει καλά το αριστερό τους παιχνίδι. Ένας τέτοιος άνθρωπος γίνεται αμέσως ένας "αυτο-μισητής", ένας "Μπάρμπα Θωμάς" (αν είναι μαύρος), ένας "καιροσκόπος", ένας που έχει "ξεπουληθεί" κλπ. Δηλαδή, όπως ακριβώς σύμφωνα με την ρατσιστική παράδοση της ιστορίας του φυλετικού συστήματος καστών των ΗΠΑ, εκείνοι που εκπροσωπούσαν την «λευκή υπεροχή» θεωρούσαν έναν μη-λευκού με ανεξάρτητο μυαλό ως «αλαζόνα αράπη» που «δεν ξέρει τη θέση του». Αυτήν ακριβώς την στάση έχει υιοθετήσει η Αριστερά, καλυμμένη όμως πίσω από μια παρωδία «ανθρωπισμού» ή «ισότητας».

Πάντως τέτοιου είδους σκέψη θα λειτουργήσει τελικά, προς όφελός μας, διότι θα κάνει πολλούς καλοπροαίρετους ανθρώπους που είναι κατά του συστήματος, να γίνουν «άστεγοι» πολιτικά. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι να τους υποδεχτούμε.

Παρακάτω μερικές από τις σκέψεις του «προοδευτικού» Sunshine, που ίσως σας φανούν σαν απολογία αιρετικού μπροστά στην Ιερά Εξέταση:

«Οι προοδευτικές ομάδες θα πρέπει να έχουν δικά τους κριτήρια για τους ανθρώπους που θέλουν να απομακρυνθούν από την ακροδεξιά και να πάνε σε ‘προοδευτικές’ πολιτικές ομάδες. Ορισμένες συστάσεις είναι οι παρακάτω : 1) απαιτείται το άτομο να κάνει μια δημόσια δήλωση αποκήρυξης της ακροδεξιάς και να την αποστείλει στα μέσα ενημέρωσης της πρώην ομάδας του, 2) να πετάξει όλα τα ακροδεξιά βιβλία, μπλουζάκια, κονκάρδες, ειδικά επιθέματα ή άλλα διακριτικά κλπ και να υιοθετήσει αντί αυτών αντιφασιστικά, 3) να αφαιρέσει κάθε επαφή με ακροδεξιούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και να μην συμμετέχει σε εκδηλώσεις (κοινωνικές, πολιτιστικές, πολιτικές) που διοργανώνονται από τέτοια άτομα ή ομάδες, 4) να κάνει μια ειλικρινή δήλωση γιατί τις πρώην απόψεις τους ότι ήταν προβληματικές, και να ζητήσει συγνώμη για όποιον πληγώθηκε από τις ενέργειές τους (όπως η επιστολή που γράφτηκε από τον πρώην Λευκό εθνικιστική Derek Black, γιος του ιδρυτή του Stormfront, Don Black). Αν θέλουν να εμπλακούν ενεργά ως προοδευτικοί πολιτικοί διοργανωτές, θα πρέπει επίσης 5) να δώσουν μια αναφορά που θα παρέχει πληροφορίες σχετικά με τις δομές της πρώην ακροδεξιάς ομάδας τους, την συμμετοχή, την τακτική και τις πεποιθήσεις της».

Μοιάζει με αστείο που λέει ότι "ακροδεξιές" ομάδες έχουν «ανθρώπους του χρώματος» μεταξύ των μελών τους. Τι σόι ρατσιστές είναι αυτοί τότε;

Ήμουν σε ένα libertarian-anarchist συνέδριο στο Ακαπούλκο πριν δύο εβδομάδες και ένα πράγμα που κατάλαβα, είναι ότι υπάρχει ένα μεγάλο ρεύμα ανθρώπων που είναι κατά του συστήματος, από τις διάφορες πτυχές της ριζοσπαστικής Δεξιάς και libertarians, μέχρι αριστερούς του στυλ Russia Today, περιβαλλοντικούς συνωμοσιολόγους, αναρχικούς, μειονότητες, ομοφυλόφιλους κλπ, που έχουν κουραστεί από αυτές τις ανοησίες αυτών των καταθλιπτικών πολιτικά ορθών αριστερο-φασιστών/νεο-σταλινικών.

Σε πιο πρόσφατες περιόδους, έχω παρατηρήσει ότι η Αριστερά πραγματικά αρχίζει να διαλύεται από μέσα, λόγω της συνεχούς πάλης ανάμεσα στις αντίπαλες παρατάξεις της πολιτικής ορθότητας για το ποια είναι η πιο καταπιεσμένη και τέτοια. Οι αριστερό-αναρχικοί, για παράδειγμα, δύσκολα μπορούν να κάνουν δημόσιες συγκεντρώσεις πια χωρίς να ξεσπάσουν φιλονικίες μεταξύ τους. Μιλώ για καβγάδες μεταξύ transgendereds και φεμινιστριών ή μεταξύ ακραίων και μη χορτοφάγων ή άλλων παρεμφερών περιπτώσεων τρέλας. Ο λόγος που μας μισούν, δεν είναι απλώς και μόνο επειδή θολώνουμε την διάκριση μεταξύ αριστεράς / δεξιάς, είτε επειδή νομίζουν ότι είμαστε φασίστες. Αυτοί οι άνθρωποι μισούν ο ένας τον άλλο, και νομίζω ότι δεν είναι τίποτε άλλο παρά αντανακλαστικό της ψυχολογικής τους κατάστασης. Η κοινωνική αριστερά στην παρούσα μορφή της, προσελκύει πολλούς ψυχολογικά κατεστραμμένους και άρρωστους ανθρώπους και όλες αυτές οι περιθωριακές πολιτικές τους παρέχουν ένα φόρουμ για να εκδηλωθούν ενεργά.

Πηγή

Τα λουλούδια ανθίζουν σε ένα βίντεο!

Ο φωτογράφος Thomas Blanchard συνέθεσε ένα εξαιρετικό βίντεο με φωτογραφίες από διάφορα στάδια στην ανάπτυξη των λουλουδιών και παρουσιάζει την άνθισή τους μέσα σε 2 λεπτά. Τριαντάφυλλα, ορχιδέες, παιώνιες, ιβίσκοι, κυκλάμινα και άλλα λουλούδια ανθίζουν μαγικά στο φακό και φέρνουν την άνοιξη γρηγορότερα!

ΠΩΣ Η ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΗ ΕΝΟΣ ΤΖΑΜΙΟΥ ΑΝΕΔΕΙΞΕ… ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

 

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Το εκπληκτικό γεγονός της ανακαίνιση που είχε αποφασιστεί για ένα μουσουλμανικό τζαμί και στην πορεία της ανέδειξε μια ιστορική ελληνορθόδοξη εκκλησία, προκάλεσε μεγάλο θρησκευτικό σκάνδαλο στον τουρκικό τύπο.

Η καταπληκτική αυτή περίπτωση διαδραματίστηκε στην πόλη Αλάτσατα κοντά στην Σμύρνη, που πριν από την μικρασιατική καταστροφή και την ανταλλαγή των πληθυσμών ήταν μια ανθούσα ελληνική πόλη. Όταν μετά από την απόφαση των τοπικών αρχών άρχισαν οι εργασίες της ανακαίνισης του μουσουλμανικού τεμένους, σύμφωνα με τα τουρκικά δημοσιεύματα, (εφημερίδα Zaman), ξέσπασε ένα μεγάλο «σκάνδαλο» όπως χαρακτηρίστηκε, της ανακαίνιση του τζαμιού της πόλη Αλάτσατα κοντά στην Σμύρνη.

Το τζαμί αυτό όταν ζούσαν εκεί οι Έλληνες ήταν εκκλησία αφιερωμένη στον Άγιο Κωνσταντίνο. Λόγω των εκτεταμένων φθορών που είχαν παρουσιαστεί τα τελευταία χρόνια, η τοπική διοίκηση ανέθεσε σε ένα εδικό συνεργείο να κάνει τις εργασίες ανακαίνισης. Το τουρκικό όμως συνεργείο αντί να ανακαινίσει το μουσουλμανικό τέμενος προχώρησε και αναστύλωσε …το πεσμένο ιερό τέμπλο του ναού και έτσι αντί για τζαμί ουσιαστικά παρέδωσε την ελληνική εκκλησία όπως ήταν στην αρχική της μορφή. Οι εικόνες που αναμεταδόθηκαν από το τουρκικό κανάλι NTV, (υπάρχουν στο αρχείο μας), είναι εντυπωσιακές καθώς δείχνουν με ποιο μεγάλο σεβασμό οι ειδικοί εργάτες της ανακαίνισης του κτίσματος ανακάλυπταν τους διάφορους σταυρούς που βρίσκονται στις κολώνες του ναού και με ποιο δέος ανέσυραν το πραγματικά περίτεχνο τέμπλο της ελληνικής εκκλησίας.

Η πραγματικά καταπληκτική αυτή ιστορία δείχνει για άλλη μια φορά πως το ελληνορθόδοξο πνεύμα της Ρωμιοσύνης εκατό περίπου χρόνια μετά την τραγική έξοδο του ελληνισμού από την περιοχή, συνεχίζει να υπάρχει και σε κάθε ευκαιρία και μέσω των ιδίων των σημερινών κατοίκων εκδηλώνει την παρουσία του.

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

Γιατί ούτε εσύ θα έκανες παρέα τον Βαγγέλη Γιακουμάκη…

1. Ούτε εσύ θα έκανες παρέα τον Βαγγέλη Γιακουμάκη 

(Ηλίας Αναστασιάδης)

Έχει πολλή πλάκα το πόσο βολικά έχουμε στήσει ειδικά εμείς, η γενιά του εντατικού ίντερνετ, τις ζωούλες μας γύρω από το Facebook, το Twitter, το Instagram και τα sites που έχουμε διαλέξει να διαβάζουμε. Μέσα στα τείχη του κόσμου που έχουμε χτίσει υπάρχουν τα πάντα και τίποτα.

Δεν υπάρχουν Γαλακτοκομικές Σχολές, δεν υπάρχουν Γιάννενα, δεν υπάρχουν Γιακουμάκηδες, δεν υπάρχει bullying, δεν υπάρχουν Charlie Hebdo, δεν υπάρχει φτώχεια, δεν υπάρχουν κομμένες συντάξεις, δεν υπάρχει η altera pars αλλά ταυτόχρονα, σε μια στιγμή κορύφωσης, δηλαδή αίματος, υπάρχουν τα πάντα. Έστω για μερικές ώρες. Και μετά από αυτές, πάλι τίποτα.
Είμαστε σκέτοι καταναλωτές, αδίστακτοι. Καταναλωτές με hashtag.

Τώρα τρώμε Γιακουμάκη, το βράδυ θα φάμε The Voice.

Ο πριν δέκα χρόνια εαυτός μας δεν θα μας αναγνώριζε.

Προσπαθώ να δώσω μια κατεύθυνση στην οργή που νιώθω από χθες το πρωί με την είδηση του θανάτου του Βαγγέλη, που τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό, το άκουσμά της ήταν απλά θέμα χρόνου. Δεν μπορώ να της δώσω τη σωστή κατεύθυνση, κι έτσι θα τα βάλω σε μια άναρχη σειρά. Το θέμα μου είναι ότι θέλω να πω όλα όσα σκέφτομαι, όχι να τα πω με σωστή σειρά.

Ούτε εσύ, ούτε εγώ θα κάναμε παρέα τον Βαγγέλη Γιακουμάκη στο σχολείο. Μπορεί να μην φορούσαμε τα γάντια του bully, μπορεί οι γονείς μας να μη μας έκαναν 15χρονους μαλάκες/επιβήτορες, αλλά δεν θα κάναμε παρέα τον Βαγγέλη στο σχολείο. Δεν υπάρχει πιο κυνικός, εν δυνάμει killer από ένα μικρό παιδί και αυτό το ζήσαμε όλοι λίγο ή πολύ στα μαθητικά μας χρόνια. Κανείς δεν πάει με τον ευαίσθητο και τον αδύναμο.

Σε μια εκδρομή στην τρίτη Γυμνασίου, κάποιος έλουσε με μπύρα έναν απ’ τους καλύτερους μου φίλους. Ο λόγος της ‘αυτοδικίας’ ήταν ο εσωστρεφής χαρακτήρας του φίλου μου, το γεγονός ότι άκουγε ‘περίεργη, ξένη’ μουσική και ότι του άρεσε να απομονώνεται. Τιμωρήθηκε γιατί ακόμα και σε εκείνη την εκδρομή προτιμούσε να κάτσει μόνος. Οι περισσότεροι γέλασαν με το περιστατικό της μπύρας. Εγώ δεν γέλασα, αλλά δεν έκανα και τίποτα για να το σταματήσω. Παθητικός, εκεί στη γωνίτσα μου, απλά κοιτούσα. Οι δε καθηγητές έπιναν αμέριμνοι τα τσιπουράκια τους, τιμώντας το πόσο θεσμικά διακοσμητικοί ήταν, είναι και πιθανότατα θα είναι καθ’ όλη τη διάρκεια της πιο κρίσιμης περιόδου ολόκληρης της ζωής των μαθητών τους. Της ενηλικίωσης.

Δεν ξέρω αν o εκφοβισμός είναι ο νόμος στα σχολεία, στις σχολές ή στη ζωή, αλλά ξέρω ότι η κοινωνία τον έχει ανακηρύξει ισόβιο νικητή. Είμαστε πρώτοι -ειδικά εμείς, η ιντερνετική ιντελιγκέντσια που γράφει με ψαγμένες λέξεις (όπως η ‘ιντελιγκέντσια’) για να προκαλέσει τον προβλέψιμο τελικά θαυμασμό και τα mention στο Facebook για το πόσο γαμάτοι γραφιάδες είμαστε- στις Παγκόσμιες Ημέρες. Πρώτοι. Κολοσσοί. Πρωτοπόροι.

Παγκόσμια Ημέρα κατά του Bullying; Δώσ’ του θέματα, δώσ’ του αφιερώματα, δώσ’ του (δίκαιες) εργατοώρες. Και μετά τι; Και πριν τι; Ποιος κάνει το follow-up για να δει τι άλλαξε στο σχολείο ή στην κοινωνία μετά τα θεσπέσια αφιερώματα μας; Σιγά μωρέ, δική μας δουλειά είναι κι αυτό; Σωστά, έχουμε πολλές δουλειές έτσι κι αλλιώς.

Μια από αυτές τις δουλειές, ίσως η πιο συνεπής μας αναφορικά με το θέμα του Γιακουμάκη, ήταν να βλέπουμε Νικολούλη τα βράδια της Παρασκευής. Αυτή ήταν η συνεισφορά μας. Τηλεθέαση σε μια εκπομπή με την καμπαρντίνα του ιδιωτικού (ντετέκτιβ) που ο ρόλος και το εκτόπισμα της, θα πρέπει κάποτε να μας απασχολήσει στα σοβαρά. Χωρίς να θέλω να μειώσω στο ελάχιστο τον κόπο καμίας Αγγελικής Νικολούλη, σε ποιο παράλληλο σύμπαν είναι δυνατόν να περιμένουμε εξελίξεις για ένα τόσο μείζον θέμα από μία τηλεοπτική εκπομπή; Τι έχει πάει τόσο λάθος ρε γαμώτο;

Η είδηση του θανάτου του Βαγγέλη ήταν κόμπος από χαρά στο στομάχι της τηλεόρασης. Όπως ήταν και η θηριωδία στα γραφεία του Charlie Hebdo. Για κακή μου τύχη, είδα το βίντεο της παραδοχής εντός της είδησης ότι “ο υπεύθυνος ερευνών της οικογένειας παραδέχτηκε ότι το πτώμα που βρέθηκε ανήκει στον Βαγγέλη”, δηλαδή τη στιγμή που κάποιος κύριος Δρόσγος έλεγε στον αέρα της εκπομπής του Αυτιά ότι ναι, το πτώμα ανήκει στο παιδί, χωρίς να αναφέρει το όνομά του. Κάπου εκεί τα τσακάλια του κοντρόλ και του πάνελ έπιασαν δουλειά σαν σωστοί ανακριτές που βγάζουν τα νύχια του κατηγορούμενου μέχρι να ομολογήσει.

“Κύριε Δρόσγο, όταν λέτε έχει βρεθεί το παιδί; Έχει βρεθεί ΠΟΙΟΣ;”. Ο κύριος Δρόσγος πάλι δεν λέει όνομα. “Κύριε Δρόσγο ένα λεπτό, επειδή είναι πολύ σοβαρό το θέμα και επειδή υπάρχει και μια οικογένεια (…), εσείς λοιπόν ως ιδιωτικός ερευνητής της οικογενείας του Βαγγέλη του Γιακουμάκη επιβεβαιώνετε ΤΩΡΑ δημοσίως ότι πρόκειται για το Βαγγέλη;”. Ο άνθρωπος λέει ναι, οι δημοσιογράφοι κάνουν τους σοκαρισμένους. Και αμέσως ο κύριος Αυτιάς του ζητάει την εικόνα από όλο το θέαμα που αντίκρισε. Ο κ. Δρόσγος του έκλεισε το τηλέφωνο στη μούρη.

Έρχεται λοιπόν κάποιος Αναστασιάδης από το ΟΝΕΜΑΝ να κατακεραυνώσει τον κανιβαλίζοντα Αυτιά, να συμφωνήσουμε όλοι μας για το επικίνδυνο ποιον της τηλεόρασης και να πάμε για μεσημεριανό. Να χρησιμοποιήσω τη γνωστή έκφραση με τη φοράδα και το αλώνι; Δουλεύοντας στο ίντερνετ ή ζώντας με το ίντερνετ όπως οι περισσότεροι της γενιάς μου κάνουμε το οικτρό λάθος να υποτιμάμε τα μεγέθη των ανθρώπων που δεν δίνουν δεκάρα γι’ αυτό.

Αν φυσήξει το πλήθος που, δυστυχώς ή ευτυχώς, βλέπει ακόμα τηλεόραση, θα μας στείλει στο Πράσινο Ακρωτήρι εμάς τους θιασώτες του μοντέρνου.

Το πρόβλημα δεν είναι ότι είμαστε λιγότεροι ούτε πιο άνθρωποι (εξάλλου και το ίντερνετ έχει επιδοθεί σε χρυσές στιγμές απανθρωπιάς, βλέπε φωτογραφίες Βίκυς Σταμάτη από το Δρομοκαϊτειο), το πρόβλημα είναι ότι όσο η μεγάλη μάζα βλέπει αυτήν την τηλεόραση (γιατί λυπάμαι, αλλά δεν υπάρχει άλλη), τα πάντα θα μεταφράζονται σε παροδική μόδα.

Είδαμε στην τηλεόραση κόσμο στους δρόμους με πλακάτ ‘Je Suis Charlie’, τσουπ, γεμίσαμε το Σύνταγμα και τα πέριξ του Λευκού Πύργου με τα ίδια μαύρα πλακάτ. Όσο τα κανάλια στήνουν νέες εκπομπές για να βγει σε όλες ο Γιάνης Βαρουφάκης, το bullying θα θάβεται στις συνειδήσεις μας ακριβώς όπως και ο Βαγγέλης. Την άλλη Δευτέρα, δεν θα θυμόμαστε τίποτα.

Γιατί όλοι είμαστε ο Charlie, αλλά κανείς δεν είναι ο Βαγγέλης Γιακουμάκης. Σωστά; Λάθος. Αν -ορθώς- είμαστε μια φορά ο Charlie, είμαστε εκατό ο Γιακουμάκης. Όχι επειδή είναι του οίκου μας, αλλά επειδή όλοι έχουμε υπάρξει θύτες και θύματα του bullying. Τι μας κάνει και τρέχουμε τόσο πολύ και τόσο σκυφτοί όμως; Ποιος ευθύνεται για το δικό μας, ατομικό bullying; Ποιος προϊστάμενος μας ‘βουλώνει’, ποιος συνάδελφος μας κοιτάζει επιτιμητικά, ποιες κυβερνήσεις μας κάνουν bullying τόσα χρόνια; Πότε θα τσακωθούμε με τους bullies μας; Ή μάλλον, πότε θα αναγνωρίσουμε τους bullies μας για να τσακωθούμε;

Στην τρέχουσα συνθήκη των bullies που έκαναν ανυπόφορη τη ζωή του Βαγγέλη, η κυβερνοσφαίρα έβγαλε την ετυμηγορία της και είπε να κάνει περί τα 250.000 status updates σχολιάζοντας την καταγωγή τους. Λες και διαφέρει σε κάτι το να σε βασανίζει κάποιος από την Κρήτη ή κάποιος από τα Γρεβενά.

Ομολογώ ότι, ασχέτως του πορίσματος του ιατροδικαστή για τα αίτια του θανάτου του Βαγγέλη, οι πρώτες σκέψεις που έκανα σχετικά με τους συμφοιτητές που τον κορόιδευαν ήταν άγριες και ρεβανσιστικές. Οι δεύτερες και πιο ψύχραιμες σκέψεις που μπορώ να μοιραστώ είναι ξεκάθαρη τιμωρία των γονιών και των καθηγητών τους. Σκέφτομαι ότι δεν μπορεί να είναι τόσο μονομερώς αναίσθητη η δικαιοσύνη που μπαγλαρώνει τους γονείς ‘τρομοκρατών’, ώστε να μη βλέπει του υπεύθυνους πίσω από αυτά τα παιδιά. Ο μεγαλύτερος bully του σχολείου μου-παιδικός μου φίλος είχε έναν πατέρα που τον σάπιζε στο ξύλο. Μπροστά στα μάτια μου, μπροστά στα μάτια των φίλων του.

Όσο μιλάμε για παιδιά και 20χρονους, οφείλουμε να μιλάμε και για γονείς. Και για καθηγητές. Ειδικά για καθηγητές. Όσο συντηρείται η νοοτροπία ‘δεν τα βάζω με τους bullies για να μη βρω σκισμένα τα λάστιχα του αμαξιού μου’, τόσο θα παράγονται ‘άτυχοι Βαγγέληδες’. Αντίστοιχα, όσο επιτρέπεται και ταΐζεται ο φασισμός των δέκα οπαδών που θίγουν και παίρνουν στο λαιμό τους δεκάδες χιλιάδες άλλους, τόσο θα πέφτουμε πιο απότομα από τα σύννεφα κάθε Κυριακή.
Το ερώτημα που μένει για το τέλος είναι ένα και καλύπτει όλο το φάσμα της εγχώριας παθογένειας: Πόσο μικροί και πόσο κότες είμαστε τέλος πάντων; Πώς γίνεται μια ζωή να οριζόμαστε από μειοψηφίες; Πώς γίνεται να μην πιάνουμε τον bully από το αυτί ή από τη φαβορίτα που πονάει πιο πολύ;

Πώς γίνεται να ξυπνήσω μια μέρα και να μην πω το άθλιο “ουφ” μετά την είδηση του θανάτου ενός 20χρονου, μόνο και μόνο επειδή ήμουν σίγουρος ότι η ζωή του ήταν πολύ πιο σκληρή και δυσβάσταχτη από τον θάνατο;

___________________________________________________________

2. Υποκριτική Παιδαγωγική

Του π. Χρήστου Βαρδαξή 

Όλο αυτό τον καιρό παρακολουθούσα σιωπηλά και με πολλή προσευχή τα γεγονότα που αφορούσαν την εξαφάνιση του Βαγγέλη με το γνωστό οδυνηρό της τέλος! Στο μεταξύ άκουσα και διάβασα απόψεις πολλές γύρω από αρκετές πτυχές του γεγονότος, την σχολική βία, την κοινωνική βία κλπ. όλες, φυσικά, γεμάτες αγανάκτηση!

Τις τελευταίες ώρες βλέπω να κυκλοφορούν στο διαδίκτυο φωτογραφίες των νεαρών οι οποίοι βασάνισαν τον Βαγγέλη και κατά συνέπειαν θεωρούνται ως ηθικοί αυτουργοί της αυτοκτονίας του με τίτλους προσβλητικούς, υβριστικούς και εμπρηστικούς και αναρωτιέμαι!

Άραγε καταλαβαίνουμε πως με τέτοια συμπεριφορά απέναντι στους «πταίσαντας» στην ουσία δεν διαφέρουμε από αυτούς; Μήπως τελικά λειτουργεί μέσα μας το Φαρισαϊκό «ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων και ως ούτος ο τελώνης»; Μήπως ξορκίζουμε πάνω στους θύτες του Βαγγέλη την δική μας παιδαγωγική που αναδεικνύει θύτες;

Μια παιδαγωγική που ξεκινά από τη στιγμή που θα πρωτοκλάψει το αγοράκι κι ο πατέρας θα του πει πως οι άντρες οι σωστοί δεν κλαίνε; Που θα του συστήσει στο σχολείο να αντιμετωπίσει με βία τα πειράγματα των άλλων αντί να του καλλιεργήσει την εσωτερική δύναμη να στέκεται όρθιος και περήφανος ακόμα κι όταν τον πετροβολούν μαθαίνοντας πως με την ακτινοβόλο προσωπικότητα αλλά και, όπου χρειάζεται, την άμυνα όταν τα πράγματα ξεφύγουν είσαι δυνατότερος απ’ ότι με την βία;

Μια παιδαγωγική που θέλει την μάνα υπηρέτρια του «ντελικανή» γιού του παραχαϊδεμένου που του καλλιεργεί ψυχολογία ειδώλου κάνοντάς το έναν φιλοτομαριστή άνθρωπο που δεν νοιάζεται για κανέναν άλλος εκτός του εαυτού του;

Της παιδαγωγικής που αργότερα θα προτρέψει και θα επαινέσει ως αντρική συμπεριφορά τον νεαρό που θα χρησιμοποιεί σαρκικά τις κοπέλες γύρω του με συμπεριφορά μέλισσας και θα το διδάξει να προσέχει να μην τον τυλίξουν και άν συμβεί κάποιο «ατύχημα» (αυτός είναι ο ορισμός που δίνει αυτή η παιδαγωγική για το δώρο της ζωής) είναι πρόθυμοι να «τραβήξουν την ουρά τους απ’ έξω» και να γίνουν πληρωμένοι δολοφόνοι;

Μια παιδαγωγική με λίγα λόγια χωρίς ΧΡΙΣΤΟ και άρα χωρίς μέτρο αξιολόγησης του ανθρώπου!

Ας μη μας κακοφαίνονται λοιπόν αυτά τα φαινόμενα και να μην είμαστε τόσο εύκολοι στο «λυντσάρισμα» των θυτών – θυμάτων…

__________________________________________

Μου λεν αν φύγω από τον κύκλο θα χαθώ
στα όρια του μοναχά να γυροφέρνω
Και πως ο κόσμος είν’ανήμερο θεριό
που όταν δαγκώνει εγώ καλά είναι να σωπαίνω
Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω
Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός πολύ μικρός για να τ’ αλλάξω
Μα εγώ μ΄ένα άγριο περήφανο χορό
σαν αετός πάνω απ’τις λύπες θα πετάξω
Σιγά μη κλάψω σιγά μη φοβηθώ
σιγά μη κλάψω σιγά μη φοβηθώ!
Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό
θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω
Σιγά μη κλάψω σιγά μη φοβηθώ
σιγά μη κλάψω σιγά μη φοβηθώ!
Μου λεν αν φύγω πιο ψηλά θα ζαλιστώ
καλύτερα στη λάσπη εδώ μαζί τους να κυλιέμαι
Και πως αν θέλω περισσότερα να δω
σ’ ένα καθρέφτη μοναχός μου να κοιτιέμαι
Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω
Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός πολύ μικρός για να τ’αλλάξω
Μα εγώ μ΄ένα άγριο περήφανο χορό
σαν αετός πάνω απ’τις λύπες θα πετάξω
Σιγά μη κλάψω σιγά μη φοβηθώ
σιγά μη κλάψω σιγά μη φοβηθώ!
Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό
θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω
Σιγά μη κλάψω σιγά μη φοβηθώ
σιγά μη κλάψω σιγά μη φοβηθώ!

πηγή

H άγνωστη ιστορία των σμυριδεργατών της ορεινής Νάξου

Η κυκλαδίτικη Νάξος είναι κυρίως γνωστή για τις παραλίες της, την Πορτάρα και τους Αρχαίους Κούρους, που κάθε χρόνο προσελκύουν χιλιάδες τουριστών. Στην ορεινή ενδοχώρα, οι άνθρωποι επιβιώνουν μαζεύοντας πέτρες. Τα χωράφια είναι άγονα, το βουνό όμως κρύβει έναν θησαυρό: την σμύριδα, πέτρα που λειαίνει γυαλί και μέταλλο. Στα χρόνια της οθωμανικής αυτοκρατορίας, έξι κοινότητες απόκτησαν το προνόμιο εξόρυξής της. Το κράτος παραλαμβάνει την «σοδειά» και παρέχει στους εργάτες τα ένσημα του ΙΚΑ. Για να ζούν, κάνουν άλλες δουλειές. Πολλοί νέοι φεύγουν. «Χωρίς τη σμύριδα τα χωριά μας θα ερήμωναν», λεεί ο Γιαννούλης, ένας τριαντάχρονος νέος σμυριδεργάτης που παλεύει να τα βγάλει πέρα στην ορεινή Κόρωνο. Για τους κατοίκους των έξι χωριών, το «σμυρίγλι» είναι ένα βοήθημα και ένας τρόπος ζωής. Η δουλειά στα ορυχεία είναι σκληρή, γίνεται με πρωτόγονα μέσα. 

Το ντοκιμαντέρ «Emery Tales» καταγράφει τις δυσκολίες σε αυτή την άγνωστη περιοχή της Νάξου, ακολουθώντας τους ανθρώπους της σμύριδας στην καθημερινή τους μάχη με το βουνό. Πριν 90 χρόνια, το κράτος έχτισε έναν εναέριο σιδηρόδρομο για την μεταφορά της σμύριδας στη θάλασσα. Η ζήτηση όμως όλο και μειωνόταν. Από την επένδυση έμειναν μόνο σκουριασμένες εγκαταστάσεις, διάσπαρτες στα βουνά. Σήμερα το προνόμιο των χωριανών κινδυνεύει. Το κράτος της κρίσης δεν θέλει να διατηρήσει την εξόρυξη. 400 άνδρες περίπου έχουν ακόμη το δικαίωμα εργασίας. Και ανησυχούν. Υπάρχει μέλλον για την σμύριδα; Μήπως πρέπει να πάρουν οι ίδιοι την τύχη της στα χέρια τους;
Το ντοκιμαντέρ «Emery Tales» προβάλεται σε παγκόσμια πρεμιέρα σήμερα και δεύτερη προβολή το Σάββατο στις 15:00, στην αίθουσα «Τόνια Μαρκετάκη», στο πλαίσιο του 17ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. 

Συντελεστές Directors: Stelios Efstathopoulos, Susanne Bausinger Producer: FAOS TV PRODUCTIONS Screenwriters: Stelios Efstathopoulos, Susanne Bausinger Director of Photography: Stelios Efstathopoulos Assistant Director: Magda Georgiadou Composer: Panagiotis Kapernekas, Aliki Markantonatou Editor: Tassos Mavrogiannis Sound: Andreas Ntoutsias, Georgios Potagas Narrator: Aris Gerontakis Executive Producer: Eckehard Ensslen-Holl 
Δείτε το τρέιλερ

Νά ἐπιμένεις στήν ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, γιά νά καταπιεῖ ἡ καρδιά τόν Κύριο καί ὁ Κύριος τήν καρδιά, καί νά γίνουν τά δύο ἕνα

ΣΥΝΑΓΕΛΑΣΜΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ ΚΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ

Του Ανδρέα Κυριακού

Ο Σύρου Δωρόθεος και ο Δημητριάδος Ιγνάτιος σε εκδήλωση Παπικών στην Αθήνα, με αφορμή τη βράβευση παπικών «επισκόπων» από παπική οργάνωση. Παρέστη και ο καθηγητής Αριστείδης Πανώτης, παλαίμαχος των οικουμενιστικών παλαισμάτων. 

Ήταν όλοι τους εκεί. Ο στόχος ένας κι αμετάθετος. Να εδραιωθεί, πάση θυσία, η θεωρία του Μπαλαμάντ του 1993, ότι ο Παπισμός δεν είναι πια αίρεση κι αποστασία, όπως λένε οι Άγιοι Πατέρες των τελευταίων χιλίων και πλέον χρόνων, αλλά «η αδελφή Εκκλησία της πρεσβυτέρας Ρώμης». 

Τι κι αν μας χωρίζει άβυσσος; Ποιος πρέπει να νοιάζεται σήμερα για τις θεολογικές διαφορές; Ποιου ιδρώνει τ’ αυτί αν ο Πάπας, εις πείσμα του Ευαγγελίου, δηλώνει «αλάθητος», δέχεται την κτιστή χάρη, τη λατρεία της «ιεράς καρδίας του Ιησού», την αξιομισθία των Αγίων, το Φιλιόκβε και τόσες άλλες παραχαράξεις της πίστεως; 

Μάλιστα ο Σεβ. Δημητριάδος ήταν εκ των ομιλητών της αιρετικής συνάξεως για το ρόλο του επισκόπου στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Τους είπε, άραγε, κατάμουτρα ότι δεν υπάρχει ιερωσύνη, ούτε φυσικώ τω λόγω, αρχιερωσύνη, στις αιρέσεις, συμπεριλαμβανομένου του Παπισμού; 

Ούτε να το φανταστείτε. Ο Σεβασμιότατος έχει άλλους στόχους. Θέλει να μας μεταλαμπαδεύσει τη «μεταπατερική» θεολόγια,που σημαίνει ότι οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας έχουν τεθεί άπαξ και διά παντός στο περιθώριο, διότι εμείς, που δεν μετέχουμε στην αγιότητά τους, ούτε δείχνουμε ιδιαίτερο ενδιαφέρον να το κάνουμε, τα ξέρουμε καλύτερα απ’ αυτούς. 

Αυτό τον επίσκοπο επέλεξε η Εκκλησία της Ελλάδος να την εκπροσωπεί (μαζί με τον Μεσσηνίας Χρυσόστομο Σαββάτο) στην επιτροπή που προετοιμάζει τη Μεγάλη Σύνοδο της Ορθόδοξης Εκκλησίας του 2016. Άρα έχουμε κάθε δικαίωμα να είμαστε αισιόδοξοι για την επιτυχή έκβαση των πραγμάτων. Ας μη μας διαφεύγει ότι στην ημερήσια διάταξη βρίσκονται όλα εκείνα που μηχανεύτηκε ο Μελέτιος Μεταξάκης στο «Πανορθόδοξο συνέδριο» του 1923. 

Ο Σεβασμιότατος, μετά την μεγάλη του επιτυχία στο Πόρτο Αλλέγκρε της Βραζιλίας στο Π.Σ.Ε., μηχανεύεται πλείστους τρόπους και κινεί πάντα λίθο για τη μετατροπή του μαθήματος των Θρησκευτικών σε άχρουν, άοσμον και άγευστον θρησκειολογικό μάθημα. Όταν η «επιτυχία» αυτή λάβει σάρκα και οστά τα παιδιά θα μαθαίνουν ότι ο Χριστός είναι απλώς ένας μεγάλος δάσκαλος, σαν το Βούδδα, τον αιμοσταγή Μωάμεθ, το Λάο Τσε, τον Κομφούκιο, το Ζωροάστρη και τους λοιπούς. 

Η παρουσία των δύο αυτών ιεραρχών της Εκκλησίας της Ελλάδος έχει να μεταδώσει, πάν’ απ’ όλα το πιο κάτω  εκκωφαντικό μήνυμα: Όλοι το ίδιο είμαστε, Ορθόδοξοι και Παπικοί. Ο “λαϊκός οικουμενισμός” κάθε μέρα που περνά αύτο διακηρύττει με όλο αυτό το συγχρωτισμό με το παρδαλό πλήθος των αιρετικών με προεξάρχουσα την Παπική αίρεση.

Είπε Γέρων:Όσοι έχουν κοσμική αγάπη μαλώνουν ποιος να αρπάξει περισσότερη αγάπη για τον εαυτό τους. Όσοι όμως έχουν την πνευματική, την ακριβή αγάπη, μαλώνουν ποιος θα δώσει περισσότερη αγάπη στον άλλον. Αγαπούν χωρίς να σκέπτονται αν τους αγαπούν ή δεν τους αγαπούν οι άλλοι, ούτε ζητούν από τους άλλους να τους αγαπούν. Θέλουν όλο να δίνουν και να δίνονται, χωρίς να θέλουν να τους δίνουν και να τους δίνονται.

ΙΣΡΑΗΛ: Κατασκεύασαν τον βωμό για τον Τρίτο Ναό στην Ιερουσαλήμ

Όπως αναφέρει το Breaking Israel News : Το Ινστιτούτο του Ναού στην Ιερουσαλήμ ανακοίνωσε ότι ολοκλήρωσε την οικοδόμηση ενός βωμού κατάλληλου για την υπηρεσία στο ναό. Ο βωμός, για την κατασκευή του οποίου χρειάστηκαν αρκετά χρόνια, μπορεί να λειτουργήσει άμεσα, ανέφερε το περιοδικό Matzav Haruach.

Το Ινστιτούτο του Ναού έχει δεσμευτεί να προετοιμάσει όλα τα απαραίτητα ρούχα και εργαλεία για την ανακατασκευή του Ιερού(3^ου) Ναού στην Ιερουσαλήμ. Επιπλέον, στο Ινστιτούτο λειτουργεί ένα εκπαιδευτικό κέντρο για τους επισκέπτες και ένα προπαρασκευαστικό πρόγραμμα κατάρτισης για τα μέλη τηςιερατικής οικογένειας που επιθυμούν να είναι έτοιμοι να υπηρετήσουν το συντομότερο μόλις ο ναός ανοικοδομηθεί.

Ο βωμός είναι ένα κεντρικό συστατικό για τη βιβλική θυσιαστική υπηρεσία. Στην πραγματικότητα, υπήρχαν ξεχωριστοί βωμοί για το θυμίαμα και για άλλες θυσίες.

Ο μεγαλύτερος βωμός στεκόταν στην εξωτερική αυλή της Σκηνής του Μαρτυρίου, και αργότερα στο Ναό. Ήταν περίπου πέντε μέτρα (16 πόδια) ύψος και 16 μέτρα (52,5 πόδια) πλάτος, με τέσσερα «κέρατα», ή γωνίες και μια ράμπα.

Σύμφωνα με τη Βίβλο, ο βωμός δεν μπορεί να γίνει από πέτρες λαξευμένες με μεταλλικά εργαλεία. Ο βωμός που παρασκευάζεται από το Ινστιτούτο του Ναού, υπό την καθοδήγηση του αρχιτέκτονα ραβίνου Shmuel Balsam, ακολουθεί αυτή την απαίτηση.

Είναι κατασκευασμένος από τούβλα που έχουν ψηθεί σε περίπου 1.000 βαθμούς Κελσίου (1.832 βαθμούς Φαρενάιτ), για να αντέξουν την τεράστια θερμότητα της αιώνιας φλόγας του ναού και το βάρος των ζώων που θα θυσιάζονται. Οι μετρήσεις της είναι σύμφωνες με την ερμηνεία του ραβίνου Maimonides (Μαϊμωνίδης: 1138 – 1204. Οι απόψεις του θεωρούνται θεμέλιος λίθος της ιουδαϊκής σκέψης).

Αυτό που κάνει τον βωμό τόσο μοναδικό είναι ότι μπορεί να αποσυναρμολογηθεί και να συναρμολογηθεί εύκολα, ώστε να μπορεί να μεταφερθεί γρήγορα και αποτελεσματικά από την τρέχουσα θέση, που εκτίθεται στο ινστιτούτο, στο Όρος του Ναού, "όταν έρθει η ώρα". Εγκαινιάστηκε το Δεκέμβριο του 2014 και είναι τώρα έτοιμο για χρήση. Με (ιουδαϊκό) Πάσχα να πλησιάζει και την Πασχαλινή θυσία να είναι κεντρικό συστατικό της παραδοσιακής γιορτής, ίσως αυτός ο χρόνος να έρθει σύντομα!

ΚΟ: Το Ινστιτούτο του Ναού (The Temple Institute) είναι μια οργάνωση στο Ισραήλ που έχει ως επίκεντρο την προσπάθεια για το κτίσιμο του τρίτου Ιουδαϊκού Ναού στην Ιερουσαλήμ. Το Ινστιτούτο έχει καταφέρει να κατασκευάσει με γνήσια υλικά, (όπως αναφέρονται στην Παλαιά Διαθήκη) αυθεντικά αντικείμενα για την λειτουργία του τρίτου Ναού. Ιδρυτής του Ινστιτούτου είναι ο ραββίνος Ariel Yisrael, πρώην αλεξιπτωτιστής του πολέμου "των 6 ημερών", στον οποίον το 2008, απονεμήθηκε από το Ισραηλινό Υπουργείο Παιδείας το "Βραβείο του Ιουδαϊκού Πολιτισμού.

πηγή