Βρε τι ακούμε, και τι θα ακούσουμε ακόμα...

Ο Αρχιμ. Βασίλειος Μπακογιάννης μας παρουσιάζει το νέο "Αλφαβητάρι Πίστης" στο θέμα της σχέσης μας με τους αιρετικούς! 
Η νέα Εκκλησία είναι εδώ!

Του Αρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη (ἀπὸ τὴν “ROMFEA”)

Με αφορμή την Πανορθόδοξη Σύνοδο που, Θεού θέλοντος, πρόκειται να συγκληθεί το τριήμερο της Πεντηκοστής (2016) καταθέτουμε τον προβληματισμό μας.

Η απόφαση της Συνόδου των Πατριαρχών της Ανατολής (1848) ορίζει «τον πιστόν λαόν σαν φύλακα της ορθοδόξου Πίστεως». (Και ο πιστός κλήρος τι είναι;! Προδότης της Πίστεως!).

Όμως, ποιός είναι αυτός ο πιστός λαός; Γιατί, και οι οικουμενιστές  ανήκουν στον πιστό λαό, καθώς επίσης και οι αντιοικουμενιστές.

Και όμως οι πρώτοι πολεμούν τους δεύτερους, και οι δεύτεροι τους πρώτους, ιδιαίτερα τους Πατριάρχη και Πάπα· περισσότερο πολεμούν αυτούς τους δύο, παρά τους τζιχαντιστές...! 

(σ.σ.: «Θοῦ, Κύριε, φυλακὴν τῷ στόµατί µου"! Δηλαδή, κατὰ τὸν Ἀρχιμ. Βασίλειο, Οἰκουμενιστὲς καὶ ἀντι-Οἰκουμενιστές, Πατριάρχης καὶ Πάπας, ἀνήκουν στὸν "πιστὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ"!). 

Ο αείμνηστος Μητροπολίτης Νικοπόλεως Μελέτιος (+2012) στο περίφημο βιβλίο του «Η Πέμπτη Οικουμενική Σύνοδος», (βραβείον Ακαδημίας Αθηνών) σημειώνει το εξής αξιοπρόσεκτο: Η Σύνοδος θεωρείται ορθόδοξη (άρα θεόπνευστη), όταν μεταξύ των άλλων, «μαρτυρήται υπό της μη διαστραφείσης συνειδήσεως της ανά τα πέρατα του κόσμου καθολικής Εκκλησίας» (σελ. 22-23).

Δηλαδή, εγγυητής μιας Συνόδου, δεν είναι ο οποιοσδήποτε λαός, αλλά αυτός που έχει ορθόδοξο, ανόθευτο, καθαρό φρόνημα.

Πράγμα που σημαίνει πως όταν το φρόνημα του λαού είναι «ακατάλληλο», τότε οι αποφάσεις μιας Συνόδου, όσο ορθόδοξες και θεόπνευστες (!) και αν είναι, «κινδυνεύουν», από έναν τέτοιον λαό, να απορριφθούν!

(σ.σ.: Μά, τότε, πάτερ, εἶναι ὁλοφάνερο· ὁ λαὸς τοῦ ὁποίου τὸ φρόνημα δὲν εἶναι ἀνόθευτο, δὲν εἶναι λαὸς τοῦ Θεοῦ! Τί δὲν καταλαβαίνεις; Ἀλλὰ αὐτὸ κατάφερε ὁ Οἰκουμενιστικὸς ἰός. Νὰ διαστρέφει καὶ τὶς σκέψεις τῶν Ποιμένων). 

Παραδείγματα: Στην Πανορθόδοξη Σύνοδο θα συζητηθεί το θέμα της νηστείας. Σύμφωνα με το γράμμα και το πνεύμα της Εκκλησίας μας, νηστεία σημαίνει η πλήρης ασιτία η έστω ξηροφαγία. Ας υποθέσουμε ότι η Σύνοδος «επιβάλλει» αυτή την μορφή της νηστείας. Η απόφασή της θα γίνει ευρέως αποδεκτή από τον σύγχρονο πιστό λαό;

Ας υποθέσουμε πάλι, ότι η Σύνοδος διακηρύσσει ότι οι προγαμιαίες  σχέσεις είναι «πορνεία». Η απόφασή της αυτή θα γίνει ευρέως αποδεκτή από τον σύγχρονο πιστό λαό;

Ή, ας υποθέσουμε, ότι η Σύνοδος διακηρύσσει ότι οι Καθολικοί, που πιστεύουν στον Χριστό σαν Θεό, που είναι βαπτισμένοι (έστω και ελλιπώς) στο όνομα της Αγίας Τριάδος, που έχουν τα Ευαγγέλια και όχι το Κοράνι, αποτελούν και αυτοί ιδίαν Εκκλησία (δεν είναι δηλαδή ένα κοσμικό σωματείο).

Η απόφασή της θα γίνει ευρέως αποδεκτή από τον σύγχρονο πιστό λαό; Η θα ξεσπάσουν έριδες και διαμάχες;

(σ.σ.: Ἄρα, πάτερ, δέχεσαι ὅτι οἱ Παπικοὶ ἀποτελοῦν Ἐκκλησία, πιστεύουν στὸ ἴδιο μὲ μᾶς Ἅγιο Πνεῦμα καὶ Θεό, ἔχουν βάπτισμα καὶ ὁ φόβος σου πλέον εἶναι, μήπως μιὰ τέτοια "Θεόπνευστη" ἀπόφαση τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου δὲν γίνει ἀποδεκτή! Τὰ ἴδια δὲν μᾶς "δίδαξε" καὶ ὁ Καλαβρύτων Ἀμβρόσιος; Μὴ χειρότερα!). 

Σαν ορθόδοξοι χριστιανοί θα πρέπει να χωνέψουμε καλά πως ο μεγαλύτερος εχθρός της Πίστεώς μας δεν είναι ούτε ο Πάπας ούτε οι αιρετικοί, αλλά η «διχόνοια» μεταξύ ημών των ορθοδόξων! Το άφησε να εννοηθεί εμμέσως πλην σαφώς ο ίδιος ο Χριστός.

Ζήτησε από τον Θεό Πατέρα Του ώστε οι μαθητές Του (και οι διαδοχοί τους) να είναι μεταξύ τους ενωμένοι. «Κάμε να είναι και αυτοί ένα, όπως είμαστε Εμείς» (Ιω.17:12).

Στη συνέχεια: «Όμως δεν σε παρακαλώ μόνον γι' αυτούς (τους μαθητές Μου) αλλά και για όλους εκείνους που θα πιστέψουν σε Μένα με το λόγο τους. Και Σου ζητώ, να είναι όλοι ένα (κληρικοί και λαϊκοί), όπως συ, Πατέρα, είσαι ένα με Μένα και Εγώ με Σένα· έτσι και αυτοί να είναι ένα με Εμάς» (Ιω.17:20-21).

Και πρόσθεσε: «Γιατί μόνο τότε θα το πιστέψει ο κόσμος, ότι Συ Με έστειλες» (Ιω.17:20-21). Εννοώντας, ότι το μεγαλύτερο κίνητρο για να πιστέψει ο άπιστος, είναι η ενότητα μεταξύ των μελών της Εκκλησίας. Όταν δηλαδή βλέπει τους κληρικούς και λαϊκούς ενωμένους, αδιαίρετους, αχώριστους όπως είναι ο Χριστός με τον Πατέρα Του, «όπως συ, Πατέρα, είσαι ένα με Μένα και Εγώ με Σένα· έτσι και αυτοί να είναι ένα με Εμάς» (Ιω.17:20-21).

Μια τέτοια αγάπη (ενότητα) έχει καταλυτική επίδραση στη συνείδηση του!Μπορεί από άπιστο να τον κάνει πιστό! Αυτό εννοούσε ο Κύριος όταν έλεγε, «μόνο τότε θα το πιστέψει ο κόσμος (όταν δει εμπράκτως την αγάπη) ότι Συ Με έστειλες», είπε ο Χριστός προς τον Πατέρα Του. (Ιω.17:20-21).

Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα για την Ορθοδοξία μας, όταν οι άπιστοι η οι αιρετικοί βλέπουν έναν «εμφύλιο πόλεμο» εντός της Εκκλησίας μας· ο ένας ιερέας να «λιθοβολεί» δημοσίως τον άλλο (ιερέα!)· ακόμα δε χειρότερα, όταν αυτό γίνεται σε επίπεδο αρχιερέων...!

(σ.σ.: Ἐδῶ, πάτερ, μᾶς μπέρδεψες. Ποιούς ἐννοεῖ ἐδῶ ὁ Κύριος; Ἐσὺ ποιούς ἐννοεῖς; Ποιούς θεωρεῖς μέλη τῆς Ἐκκλησίας; Μόνο τοὺς Ὀρθόδοξους ἢ καὶ τοὺς Παπικούς, στοὺς ὁποίους ἀναφέρεσαι παραπάνω; Καὶ ὡς Ὀρθόδοξους, ποιούς ἐννοεῖς;  
Καί τούς μεγαλοσχήμονες που γυμνή τήν κεφαλή κηρύττουν αλλότρια πίστη;
Ἢ ὅποιον διδάσκει καὶ βιώνει -τὸ κατὰ δύναμιν καὶ μὲ ἀγαθὴ προαίρεση- τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη; Καὶ τί φρονεῖς; Ὅλοι οἱ παραπάνω καὶ οἱ ὅμοιοί τους ποὺ διδάσκουν κακοδοξίες, ποὺ συμπροσεύχονται ἐτσιθελικὰ μὲ τοὺς αἱρετικούς, εἶναι Ὀρθόδοξοι καὶ πρέπει μὲ αὐτοὺς νὰ ὁμονοήσουμε γιὰ νὰ δείξουμε καλὴ εἰκόνα στοὺς ἄθεους; Δὲν διάβασες ὅτι οἱ Πατέρες κατατάσσουν τοὺς αἱρετικοὺς στοὺς ἄθεους; Μήπως οἱ Ἅγιοί μας δίστασαν νὰ ἀντιμετωπίσουν τοὺς αἱρετικούς ἢ τοὺς ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας κακοδιδάσκαλους, (αὐτὰ ποὺ ἐσὺ ὀνομάζεις στὴν συνέχεια "φαγωμάρες") γιὰ νὰ δείξουν καλὸ πρόσωπο στοὺς ἄθεους;).

Έτσι, αντί να τους ανοίγουμε την πόρτα σωτηρίας, τους κλείνουμε την πόρτα! (Τι να τους τραβήξει προς την Πίστη; Οι «φαγωμάρες» μας;!). «Ουκ εξεζήτησαν οι ποιμένες τα πρόβατά Μου, και εβόσκησαν οι ποιμένες εαυτούς, τα δε πρόβατά μου ουκ εβόσκησαν (...) και εκζητήσω τα πρόβατά Μου εκ των χειρών αυτών» λέει ο Κύριος Παντοκράτωρ! (Ιεζ. 34 8-9). Και μπορεί εμείς να θεωρούμε τον εαυτό μας σαν υπέρμαχους της Ορθοδοξίας, όμως ο Χριστός, εν ημέρα Κρίσεως, μπορεί να μας αποκαλέσει «εργάτες του κακού!» (Λκ. 13:27). «Και αν η ορθοδοξία μας έχει τέτοιους φίλους, τι τους θέλει τους εχθρούς;!»

Ευχή και προσπάθεια κάθε ορθόδοξου χριστιανού, θα πρέπει να είναι, ώστε αυτή η μέλλουσα Σύνοδος να είναι θεόπνευστη, οικουμενική, προς ωφέλεια του λαού του Εσταυρωμένου Ιησού. Και αν (μη γένοιτο!) η Σύνοδος αποτύχει, τότε δεν θα αποτύχει ένας εχθρός μας, ώστε να χαρούμε και να αρχίσουμε να τον διασύρουμε, αλλά θα «αποτύχει» η Μητέρα μας, η Εκκλησία μας. «Τα καλά παιδιά δεν ξευτελίζουν τη μητέρα τους, δημοσιεύοντας μια κακή της πράξη, αλλά την προστατεύουν». (Όσιος Παϊσιος ο Αγιορείτης).

(σ.σ.: Ἀλήθεια, πάτερ, τί  θεωρεῖς ἐπιτυχία καὶ τί ἀποτυχία; Ἂν ἀποτύχει ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος  καὶ ὁ Ἰωάννης Ζηζιούλας νὰ ἐπισημοποιήσουν τὴν Βαπτισματικὴ Θεολογία καὶ τὴν Ἐκκλησία τῶν δύο πνευμόνων, τὴν ἐπισημοποίηση δηλ. τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, αὐτὸ εἶναι γιὰ σένα ἀποτυχία ἢ ἐπιτυχία; Καὶ τί χρεώνεις στὴν μάνα Ἐκκλησία; Γιατί δὲν μᾶς τὰ λὲς καθαρά;) 

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ξέροντας πόσο επιζήμιο πράγμα είναι για την Εκκλησία μας αυτός ο «εμφύλιος πόλεμος», έλεγε στο ποίμνιό του: «Να διαδίδετε στους έξω «ειδήσεις» που εξυψώνουν τα δικά μας πράγματα (=της Εκκλησίας). Μη διαδίδετε «ειδήσεις» που σπιλώνουν το σώμα της Εκκλησίας. Έτσι, όταν ακούτε κάτι το καλό, ας το λέτε σ' ὅλους. Όταν όμως ακούτε κάτι το «κακό», ας το κρατάμε σαν «μυστικό» μεταξύ μας. Και ας κάνουμε το παν να το εξαφανίσουμε» (Κατά Ιουδαίων Η ).

Ο μεγάλος αυτός Ιεράρχης και οικουμενικός Διδάσκαλος της Εκκλησίας μας όλως ιδιαιτέρως απαιτεί από τους ρασοφόρους (μοναχούς κ.λ.π.) να είναι οι κύριοι υπερασπιστές των εκκλησιαστικών μας ηγετών! Αν (λέει) δεν το κάνουν, τότε έχουν ξεπουλήσει όλην τους την πνευματική περιουσία· έχουν καταντήσει πάμφτωχοι πνευματικά· «το κεφάλαιον αυτοίς απόλωλε του βίου και η πάσα ηκρωτηριάσθη σοφία» (Περί Ακαταλήπτου, ΣΤ).

(σ.σ.: Γιατί διαστρέφεις, πάτερ, τὴν διδασκαλία τοῦ Χρυσοστόμου πατρός; Κάνεις πὼς δὲν γνωρίζεις τὴν ὀξύτητα μὲ τὴν ὁποία καταφέρθηκε ὁ ἅγιος Ἰωάννης ἀπὸ ἄμβωνος κατὰ τῶν αἱρετικῶν; Ἄλλο ἡ ὑποστήριξη τῶν ἱερωμένων καὶ ἄλλο τὸ σκέπασμα τῶν αἱρετικῶν! Γιατί μπλέκεις δόλια τὰ πράγματα καὶ παραπλανᾶς τὸ λαό;).

Το ίδιο ισχύει και για τις σχέσεις μας με τους εκτός της Εκκλησίας. Δεν είναι εχθροί μας για να τους πυροβολούμε, να τους καταφρονούμε, να τους υβρίζουμε! Αρνία Μου(!) και πρόβατά Μου (!) τους αποκαλεί ο Χριστός! (Ιω.21:15).

Είναι τα «απολωλότα πρόβατα οίκου Ισραήλ», που είναι βαρύτατα τραυματισμένα, σχεδόν ετοιμοθάνατα! Και έχουν επείγουσα ανάγκη από έναν καλό σαμαρείτη,και όχι από έναν ληστή! Ο Χριστός ήρθε «ζητήσαι και σώσαι (και όχι εκτελέσαι...!) το απολωλός» (Λκ.19:10).

(σ.σ.: Ἀκριβῶς, π. Βασίλειε· ὁ Χριστὸς ἦλθε νὰ σώσει τὸ ἀπολωλός. Καὶ σωτηρία σημαίνει, ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὴν αἵρεση. Καταδίκη τῆς αἱρέσεως. Πρόσληψη τοῦ μετανοοῦντος. Ἐσύ, πάτερ, γιατί κηρύσσεις ΑΛΛΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ; Ἄλλη Ἐκκλησία; Ἄλλο "Ἀλφαβητάρι τῆς Πίστης";).
πηγή