ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ

Δυό δρασκελιές διάδρομος, ἄλλου πλανήτη χῶρος,
γεμάτος μέ τά χρώματα, μιᾶς ἄλλης γῆς Ἑλλάδας,
ἕνα κελί μέ ἄρωμα, μονάχα «Ἅγιον Ὄρος»
κι ἀνταύγειες, φῶς, παιχνίδισμα, πνευματικῆς λιακάδας.

Ἐδῶθε ἀντιστέκεται, ἡ πάλαι Ρωμηοσύνη
κι ἐδῶθε τό Βυζάντιο, ἀκόμα ἀναπνέει…
προσκυνητές, καλόγηροι, σεπτή Ἱερωσύνη,
-στοῦ χρόνου κείνου τ’ ἄφθορου, πού πάντα θά ἐμπνέει-
καί ζοῦν κι ἀπολαμβάνουνε, τά ἀποστάγματά του
καί κοινωνοῦν στόν πάμπλουτο, χιλιόχρονό του χρόνο,
πού γιά τήν κάθε μέρα τους, τά ἀνταλάγματά του,
μυριάδες συναισθήματα, χωρίς ἄγχος καί πόνο.
Κι ἡ Παναγιά Βασίλισσα, σ’ αὐτό τό περιβόλι,
περιδιαβαίν(ει) ἀόρατα, μ’ Ἀγάπ(η) ἀνάμεσά τους,
σιωπηλά καί νοιώθουνε, κάποια στιγμή τους ὅλοι,
τό Πάναγνό Της ἄγγιγμα, βαθειά μές τήν καρδιά τους.
Γ.Μ.