Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2016

Αγία Μαρία (Σκόμπτσοβα), μοναχή





Η Αγία Μαρία γεννήθηκε το 1891 μ.Χ. στην Ρίγα της Λετονίας και το όνομα της, πριν παντρευτεί, ήταν Ελισαβέτα Πιλένκο.

Οι γονείς της ήσαν πιστοί και ευσεβείς άνθρωποι που της μετέδωσαν από μικρή τα ουσιώδη της πίστης. Στα 14 της χρόνια θα πεθάνει ο πατέρας της, και η μικρή Ελισαβέτα θα νιώσει την αδικία του θανάτου, άρα και την απουσία του Θεού τον οποίο θεωρούσε πια ως ανύπαρκτο.

Το 1906 μ.Χ. μαζί με την χήρα μητέρα της θα μετακομίσουν στην Αγία Πετρούπολη, όπου θα αναμειχθεί με τους κύκλους των διανοουμένων ιδιαίτερα με τον ποιητή Αλεξάντερ Μπλοκ. Επίσης, όπως τόσοι άλλοι σύγχρονοι της, θα γίνει μέλος αριστερών πολιτικών οργανώσεων, «για να πολεμήσω την αδικία μέσα στον κόσμο» όπως έλεγε αργότερα.

Το 1910 μ.Χ. η Λίζα θα παντρευτεί τον Ντμίτρι Κούζμιν-Καράβιεφ, ο οποίος ήταν μέλος των «Μπολσεβίκων». Ένας γάμος που έγινε όχι από αγάπη, αλλά από συμπάθεια περισσότερο. Συνέχιζε τις επαφές της με πολιτικούς και πνευματικούς κύκλους, ενώ αν και θεωρούσε τον εαυτό της άθεο, αναζωπυρωνόταν το παλιό της ενδιαφέρον για τον Χριστό, περισσότερο όμως ως ηρωική μορφή.

Έτσι, παράλληλα με την συγγραφή ποιημάτων (είχε ήδη εκδώσει 2 ποιητικές συλλογές) αποφάσισε ν’ ασχοληθεί με τις θεολογικές σπουδές.

Γράφτηκε λοιπόν στην Θεολογική Ακαδημία της Μονής του Αλεξάνδρου Νιέβσκυ στην Αγία Πετρούπολη, αλλά σημαντικά γεγονότα έμελλαν να συμβούν σε λίγο: ο γάμος της θα διαλυθεί το 1913 μ.Χ., αλλά τον Οκτώβρη του ίδιου έτους θα γεννηθεί το πρώτο της παιδί. Εμβαθύνοντας στις σπουδές της, παράλληλα όμως με την δική της προσωπική αναζήτηση της πίστης, θα συμπεράνει πως ο χριστιανικός ασκητισμός δεν συνίσταται στον βασανισμό του σώματος, αλλά το ενδιαφέρον για τις ανάγκες των άλλων ανθρώπων, μαζί με το ενδιαφέρον για καλυτέρευση των κοινωνικών συνθηκών. Έτσι στράφηκε προς το μικρό Σοσιαλεπαναστατικό Κόμμα τον οποίο ήταν μακρόθεν των ιδεών του Λένιν.

Τα γεγονότα τρέχουν. Καταδιώκεται από την μπολσεβίκικη εξουσία που προσπαθεί να στεριωθεί στην Ρωσία. Λόγω φιλίας της με την γυναίκα του Λένιν διασώζεται από εκτέλεση. Ωστόσο η καταδίωξη της είναι ανηλεής: αν και εκλέχθηκε δήμαρχος της μικρής πόλης Άναπα, στην Μαύρη Θάλασσα, είναι τα χρόνια του εμφύλιου πολέμου και αυτή τη φορά θα την συλλάβουν οι Λευκοί, οι αντίπαλοι των Μπολσεβίκων. Θα γλυτώσει και πάλι την εκτέλεση, την φορά αυτή χάρη στον Δανιήλ Σκόμπτσοβ ο οποίος ήταν ο δικαστής της. Αργότερα θα τον ερωτευτεί, και το ειδύλλιο θα καταλήξει σε γάμο. Για την Λίζα πλέον η ζωή στη Ρωσία ήταν επικίνδυνη, ο εμφύλιος αιματοκυλούσε όλη την χώρα και οι Μπολσεβίκοι φαινόταν πως είχαν κερδίσει σημαντικά ερείσματα.

Μαζί με την οικογένεια της παίρνουν την πρωτοβουλία να μεταναστεύσουν, για να φτάσουν τελικά μετά από περιπέτειες στο Παρίσι το 1923 μ.Χ. Το 1926 μ.Χ. είναι χρονιά μεγάλης δοκιμασίας και θλίψης καθώς χάνει την κόρη της από μηνιγγίτιδα. «Ο θάνατος κάποιου αγαπημένου σου προσώπου ανοίγει διάπλατα τις πύλες της αιωνιότητας, ενώ ολόκληρη η φυσική ύπαρξη χάνει την σταθερότητα και την συνοχή της. Οι νόμοι του χθες έχουν καταργηθεί, οι επιθυμίες έχουν σβήσει, η απουσία νοήματος αντικατέστησε το νόημα…..πριν τον μαύρο λάκκο του τάφου, τα πάντα πρέπει να επανεξεταστούν, να συγκριθούν με το ψεύδος και την διαφθορά».

Η Λίζα όλο και πιο πολύ πια θα αφιερωθεί στην μελέτη και την κοινωνική εργασία στο Παρίσι. Έγινε μέλος της Ρωσικής Φοιτητικής Χριστιανικής Κίνησης, έργο που την έφερε σε επαφή με πάμφτωχους ρώσους μετανάστες στις πόλεις και τα χωριά σε όλη την Γαλλία.

Αναρωτιόταν διαρκώς για την αληθινή της κλίση στη ζωή. Της άρεσε να βοηθά τους αναξιοπαθούντες βλέποντας σ’ αυτούς το αληθινό πρόσωπο του Χριστού, διότι για την Λίζα ο ανθρωπισμός και η φιλευσπλαχνία θεμελιώνονταν όχι σε κάποια κοσμική ηθική αλλά στα ίδια τα λόγια του Χριστού, γι’ αυτό έμεινε στην διακονία αυτή στερεωμένη ως το τέλος. Από την άλλη αναρωτιόταν για το είδος της εργασίας της εντός του εκκλησιαστικού χώρου. Οραματιζόταν ένα διαφορετικό είδος κοινότητας, μοναστικής και αδελφικής συνάμα.

Ο Μητροπολίτης Ευλόγιος γνωρίζοντας τον κοινωνικό ακτιβισμό της Λίζας ανάμεσα στους πρόσφυγες, της πρότεινε να γίνει μοναχή. Η Λίζα συμφώνησε, υπήρχε όμως το πρόβλημα του υφιστάμενου γάμου της. Αν και διαφωνούσε στην αρχή, ο σύζυγος της θα συναινέσει στο εκκλησιαστικό διαζύγιο το 1932 μ.Χ. Λίγες εβδομάδες αργότερα στο παρεκκλήσι του Θεολογικού Ινστιτούτου του Παρισιού, στον Αγιο Σέργιο, θα γίνει η κουρά της, και το νέο της όνομα θα είναι Μαρία.

«Μοναχισμός μέσα στον κόσμο», όπως έλεγε η ίδια, θα είναι πια η αποστολή της, κάτι ολότελα διαφορετικό από την μέχρι σήμερα εμπειρία της Εκκλησίας, αλλά ταυτόχρονα ενταγμένο στην πρακτική της «οικονομίας» την οποία επέβαλαν οι καιροί.

Από δω και στο εξής η Μαρία αναλαμβάνει σημαντική δράση. Φτιάχνει ένα μικρό σπίτι που θα γίνει καταφύγιο όλων των κατατρεγμένων του Παρισιού, αλλά ταυτόχρονα και εστία συνάντησης σπουδαίων προσωπικοτήτων. Το 1937 μ.Χ. θα φτάσουν να σερβίρονται μέχρι και 120 γεύματα σε απόρους. Παρακαλούσε για το φαγητό των απόρων η ίδια, όλο το Παρίσι άρχισε να γνωρίζει την καλόγρια -ζητιάνα που κάπνιζε. Κατάφερνε όμως να συγκεντρώνει μεγάλες ποσότητες τροφής για όσους είχαν ανάγκη. Ο κάθε άνθρωπος εικονίζει τον Θεό, αυτό ήταν το μόνο της πιστεύω.

Ένας άλλος σημαντικός σταθμός υπήρξε η ίδρυση το 1935 μ.Χ. της «Ορθόδοξης Δράσης», ενός οργανισμού στον οποίο συμμετείχε η αφρόκρεμα της ρωσικής διανόησης. Χάρη στις δωρεές που ελάμβανε από υποστηρικτές της όχι μόνο στην Γαλλία, αλλά και από χώρες του εξωτερικού, κατόρθωσαν να υλοποιήσουν ένα μεγάλο εύρος σχεδίων όπως την δημιουργία ξενώνων, καταφυγίων, σχολείων, την παροχή βοήθειας στους ανέργους και στους ηλικιωμένους, την έκδοση βιβλίων κλπ.

Ο μοναχισμός όπως τον αντιλαμβανόταν η Μαρία βρισκόταν σε συμφωνία πνεύματος με όλη την υπερχιλιετή παράδοση και εμπειρία των ασκητών πατέρων και μητέρων, διέφερε μόνο στους τύπους, στην μορφή δράσης. Η Μαρία δεν απομακρύνθηκε από τον κόσμο σωματικά, γιατί ο κόσμος την χρειαζόταν. Είχε όμως απομακρυνθεί από το πνεύμα του κόσμου. Ήταν παρούσα ανάμεσα στους αδελφούς του Χριστού γιατί τούτη ήταν η κλίση της- όμως ο κόσμος δεν την έκανε ποτέ δική του. Παρέπεμπε στα λόγια του Ιωάννη Χρυσοστόμου για την θεία λειτουργία που τελείται μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας επί της Αγίας Τραπέζης. Η Τράπεζα τη φορά αυτή ήταν το σώμα και η καρδιά των ανθρώπων.

Το Παρίσι στις 14 Ιουνίου 1940 μ.Χ. θα πέσει στα χέρια των ναζί. Ήταν η σειρά των Εβραίων να δεχτούν την αγάπη της. Για να γλυτώσει πολλούς που κινδυνεύαν με σίγουρο αφανισμό, τους προμήθευε πλαστές βεβαιώσεις ότι είχαν βαπτιστεί χριστιανοί. Ήταν βέβαιη πως σε μια παρόμοια κατάσταση και ο ίδιος ο Χριστός θα έπραττε έτσι.

Τελικά, και αφού κατάφερε να περιθάλψει δεκάδες Εβραίους στο σπίτι της και να προσφέρει βοήθεια σε πολλά παιδιά τον καιρό της κατοχής, οι ναζί θα την συλλάβουν για να την στείλουν στο στρατόπεδο του Ravensbruck στην Γερμανία όπου έζησε 2 χρόνια κι αυτό χάρη στην ασκητική της ζωή. Ο θάνατος θα βρει την Μαρία τον Μάρτιο του 1945 μ.Χ., την Μεγάλη Παρασκευή. Οι λόγοι του θανάτου της διίστανται. Υπάρχουν κάποιοι που την αποδίδουν στις κακουχίες του στρατοπέδου συγκέντρωσης, άλλοι ότι ήταν σ’ αυτούς που επιλέχθηκαν να εκτελεστούν, ενώ υπάρχουν και μαρτυρίες ότι πήρε την θέση ενός άλλου Εβραίου φυλακισμένου για εκτέλεση.

Ο θάνατος της όμως δεν ήταν δυνατό να σβήσει την μνήμη της από την Εκκλησία. Οι διασωθέντες του πολέμου που την γνώρισαν θα προκαλέσουν το ενδιαφέρον γύρω από τις ιδέες της και την ανθρωπιστική της συνεισφορά. Λίγο μετά την λήξη του πολέμου δοκίμια και βιβλία θ’ αρχίσουν να γράφονται γι’ αυτή, στα Γαλλικά και τα Ρωσικά. Βιογραφίες δημοσιεύτηκαν, και ρωσικό φιλμ γυρίστηκε το 1982 μ.Χ.

Το 2013 μ.Χ., το δημοτικό συμβούλιο του τομέα 15 του Παρισιού της 4ης Νοεμβρίου και το Συμβούλιο της πόλης των Παρισίων της 12ης Νοεμβρίου ψηφισαν ομόφωνα την ονοματοδοσία ενός δρόμου με το όνομα της Αγίας Μαρίας Σκόμπτσοβα,δρόμος που βρίσκεται μεταξύ των αριθμών 84-88 στο Λουρμέλ. Η πρωτοβουλία ανήκει στον αντιδήμαρχο Ghislène Fonlladosa,υπεύθυνο πολιτιστικής κληρονομιάς και νέων τεχνολογιών του Παρισιού.

Ποιος ο λόγος σύγκλησης της Ιεραρχίας;

Αποτέλεσμα εικόνας για συγκλιση ιεραρχιας


          Σάββας Ηλιάδης, δάσκαλος
     Το ακούσατε όλοι οι ενδιαφερόμενοι και προβληματιζόμενοι και ανησυχούντες περί της «συνόδου της Κρήτης»; Επισφραγίστηκαν επιστημονικά και με βουλοκέρι τα αποτελέσματα και οι αποφάσεις της.  Άρα λοιπόν, πάρτε τα μέτρα σας, όσοι σκέφτεστε να τοποθετηθείτε σχετικά, σε οποιαδήποτε επόμενη συζήτηση, οιουδήποτε επιπέδου. Αυτά υπενόησε εμμέσως, πλην σαφώς, ο Αρχιεπίσκοπος, μετά την Επιστημονική Ημερίδα «Μετά την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο».


     Ποιοι επιστήμονες ήταν αυτοί που έβγαλαν τα σχετικά πορίσματα; Κλήθηκαν να συνεργαστούν επιστήμονες από κάθε πλευρά και να ακουστεί ελεύθερα η κάθε άποψη; Δεν φαίνεται να συνέβη κάτι τέτοιο. Δεν είναι μόνο αυτοί που έχουν γνώμη. Υπάρχουν και άλλοι πολλοί και αξιολογότατοι. Δεν μπορεί! Αγνοήθηκαν. Σκοπίμως.
     Είπε λοιπόν ο Αρχιεπίσκοπος για τη «σύνοδο»: «…ο χρόνος που περνά εξωραΐζει τα πράγματα και δείχνει μόνο την ομορφιά. Κάθε μεγάλο γεγονός έχει πολλές εικόνες. Όταν περάσει ο καιρός, αυτοί που θα κάνουν την κρίση της συνόδου της Κρήτης θα βρουν κάποια καλά λόγια να πούνε, που δεν βρίσκουν οι σημερινοί».
     Ομορφιά, λοιπόν. Μη διανοηθούμε τίποτε άλλο. Αύριο κιόλας ο εξωραϊσμός θα έχει προχωρήσει, ενώ στα τέλη Νοεμβρίου  θα λάμπει το φως της «συνόδου»  εκτυφλωτικά. Προσέχετε πώς θα προσέλθετε!
          Πρώτα πρώτα, οι Σύνοδοι, ως γεγονότα, δεν «έχουν πολλές εικόνες». Μία είναι η εικόνα που ζωγραφίζουν στην ιστορία της Εκκλησίας: Αυτή της οριοθέτησης της μιας Αλήθειας, η οποία είναι διαχρονική. Είναι ελεύθερη του χρόνου και αιώνια. Κάθε συνερχόμενη Σύνοδος επικυρώνει τις προηγούμενες και καθίστανται όλες απλανείς οδοδείκτες έως της Δευτέρας Παρουσίας. Αυτή δεν το έπραξε. Θα την διαγράψει ο χρόνος.
     Οι Σύνοδοι δεν έχουν ανάγκη από «κάποια καλά λόγια». Δεν έχουν ανάγκη από «εύγε». Υποβαθμίζεται με τέτοια λόγια ένα γεγονός θεοφανείας. Διότι κάθε Αγία Σύνοδος είναι και μια «μικρή Πεντηκοστή». Αυτή είχε απόλυτα ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα.
     Σχετικοποιείται  και απαξιώνεται ο θεσμός της Συνόδου, όταν προβάλλεται  ως ένας αυτών των κοσμικών συνεδρίων και το αποτέλεσμα αυτής, ως τιθέμενο υπό κρίση και σύγκριση, όταν  αφήνεται ως ασθενής στον ιατρό το χρόνο να αναδείξει σταδιακά τις αλήθειες της. Δηλαδή, όταν οι γιατροί εφευρίσκουν νέα φάρμακα, επιβεβαιώνουν την γνησιότητά τους και την αποτελεσματικότητά τους δοκιμάζοντάς τα επάνω στους ασθενείς; Τα χρησιμοποιούν και  διακινδυνεύουν τις ζωές των ασθενών, ελπίζοντας πως θα αποδειχθούν σωτήρια και εντέλει αφήνεται ο χρόνος να μετράει τους νεκρούς;
     Ακόμη, δεν είναι οι Σύνοδοι έργα τέχνης, για να βαθμολογηθούν από τους κριτικούς. Δεν έχουν ως θέμα τους τίποτε άλλο, εκτός από τη διατύπωση των όρων της Αλήθειας. Δεν είναι επιτυχία ανθρώπινη, αλλά αποκάλυψη, δώρο του Αγίου Πνεύματος προς τη στρατευόμενη Εκκλησία, διά των  κεκαθαρμένων ψυχών, που συνήλθαν ακριβώς γι` αυτόν το λόγο. Έγιναν έτσι τα πράγματα; Λέει ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης: «Το θέτω το ερώτημα». Και συνεχίζει:
      Και γι` αυτό οι Πατέρες λένε: «Έδοξε τω Αγίω Πνεύματι και ημίν». Επικαλούνται το γεγονός, ότι έτσι θέλει το Πνεύμα το Άγιον. Πού το ξέρουν ότι έτσι θέλει το Πνεύμα το Άγιον; Εάν συνέλθει μια ομάδα εκατό επισκόπων και οι είκοσι πέντε επίσκοποι βρίσκονται σε κατάσταση  φωτισμού, οι είκοσι πέντε θα είναι οι καθοδηγητές της  Συνόδου. Οι άλλοι θα ακολουθήσουν. Γιατί; Διότι, όχι μόνον ομιλούν εκ πείρας γι` αυτά τα θέματα, αλλά επικαλούνται και την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη και την πατερική Παράδοση και κάνουν τη σωστή ερμηνεία. Οπότε, εκείνοι που παρακολουθούν αυτήν την ερμηνεία που κάνουν οι Πατέρες της Εκκλησίας, πείθονται από τα επιχειρήματα και δέχονται αυτές τις απόψεις και ας μην είναι οι ίδιοι ακριβώς σε κατάσταση φωτισμού».
     Οι Σύνοδοι δεν συνέρχονται για το σχετικό καλό ούτε για το ωραίο ούτε για το κατά άνθρωπον αρεστό και ευχάριστο. Ούτε περιορίζονται από σκοπιμότητες και μεθοδεύσεις, που έχουν κινητήρια δύναμη τα πάθη των ανθρώπων. Η Εκκλησία έχει ανάγκη από Σύνοδο, που θα οριοθετήσει την Αλήθεια, αγωνιζόμενη ευθέως κατά οιασδήποτε πλάνης και αιρέσεως, η οποία επιχειρεί να μολύνει την καθαρότητα της πίστης μας. Αυτό είναι το κυριότερο και βαρύτερο έγκλημα της συνόδου της Κρήτης. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και η προσπάθεια να αναδείξει ως εκκλησίες τις αιρέσεις.
     Οι Σύνοδοι δεν εξωραΐζονται ούτε σπιλώνονται από το διάβα του χρόνου με μεθοδεύσεις και προσπάθειες επιβολής των αποτελεσμάτων τους και των αποφάσεών τους. Δε χρειάζονται λιβάνισμα από κανέναν.
     Οι Σύνοδοι επικρατούν ελεύθερα και αβίαστα, ως θεσμοί, οι οποίοι λειτούργησαν μόνο για την Αλήθεια και τίποτε άλλο. Δεν επιβάλλονται, αλλά αγκαλιάζονται από το πλήρωμα, αφού διασφαλίζουν και οριοθετούν την Αλήθεια, την Εκκλησία. Εδράζονται στις καρδιές των πιστών και γίνονται αποδεκτές και εφαρμόζονται με θεία πληροφορία και όχι με διαφήμιση και προπαγάνδα και επιβολή βίας ούτε με επιστράτευση επιστημόνων και ακαδημαϊκών, ως οργάνων επιβολής και επιβεβαίωσης της ορθότητας των αποφάσεών τους.
     Ακόμη, η Εκκλησία και η Αλήθεια της ούτε έχουν ανάγκη ούτε ζητούν ανταλλαγές φιλοφρονήσεων για τους αγώνες και την αντιμετώπιση των αιρέσεων και εντέλει για τη διατύπωση των αποφάσεών τους. Ζητούν τη γνησιότητα διά της μίας οδού: Αυτής που δίδαξαν οι Απόστολοι και συνέχισαν οι φωτισμένοι και άγιοι Πατέρες στην ιστορική της πορεία.
     Όπως προαναφέραμε,  η δήλωση του Αρχιεπισκόπου εκπέμπεται προς κάθε κατεύθυνση, ως έμμεση προειδοποίηση ή και ως προϊδεασμός για την τοποθέτηση επί του θέματος των μελλόντων να συνέλθουν στη Σύνοδο της Ιεραρχίας επισκόπων. Άρα προς τι η Σύνοδος της Ιεραρχίας; Για να κλείσουν μάτια και στόματα; Είναι κάτι ανάλογο μ` αυτό που συνέβαινε με έναν υπουργό επί παχιών αγελάδων, ο οποίος άγεται και φέρεται τώρα από δικαστήριο σε δικαστήριο και από φυλακή σε φυλακή. Δήλωνε στους δημοσιογράφους πως «λειτουργούσαν οι θεσμοί της δημοκρατίας» κι από την άλλη κατέκλεβε τη χώρα.
     Καταλαβαίνουμε λοιπόν ποια είναι η ουσία;
     Έτερον, εκάτερον: Θα συνέλθουν οι Αρχιερείς στη Σύνοδο της Ιεραρχίας, ενώ το αποτέλεσμα θα είναι προαποφασισμένο. Θλιβερότατο για την Εκκλησία της Αλήθειας!

"Δε τσι φοβούμαι τσε γκρεμούς"





Δε τσι φοβούμαι τσε γκρεμούς
κι όντε σε ύψη βγαίνω
(κι όντε ψηλά ανεβαίνω)(για αυτο στα υψη βγαίνω)
το θάρρος και τη δύναμη
τ' αετού καταλαβαίνω.

Δε τσι φοβούμαι τσε γκρεμούς
κι ειναι μια σκέψη αιτία
ο τόπος που χει αμοναξά
μου δείνει ελευθερία.

Η σκέψη μου πολλές φορές
σε κίνδυνο με βάνει
ο δρόμος που ακολουθεί
πάντοτε στ' άκρα φτάνει.


Χρήστος Στiβακτάκης (Official Video2016)
 Από την Προσωπική δισκογραφική δουλειά του Χρήστου Στιβακτάκη "Η άκρη της σιωπής" Μουσική: Χρήστος Στιβακτάκης
Στίχοι: Πόπη Νικηφόρου Τραγούδι-Λαούτο: Χρήστος Στιβακτάκης Λύρα-κρουστά: Χρήστος Στιβακτάκης Κιθάρες-μπάσο: Μιχαλοάγγελος Τουμανίδης
Ενορχήστρωση: Χρήστος Στιβακτάκης
 Μίξη ήχου: Κώστας Μαρκάκης-Χρήστος Στιβακτάκης
 Συμμετοχή: Στάθης Σταύρου Στιβακτάκης
Ευχαριστούμε για τη βοήθεια τους και τη φιλοξενία τους: Γιώργη Στιβακτάκη- Σταύρο Στιβακτάκη-Κώστα Καμπουράκη Διευθυνση φωτογραφίας: Περικλής Μοσχολάκης Σκηνοθεσία: Περικλής Μοσχολάκης

Ο πλούσιος πατέρας προσπάθησε να δείξει στο παιδί του τι σημαίνει να είσαι φτωχός. Η απάντηση όμως του γιου ήταν αποστομωτική!


img_8457

Η ιστορία που θα διαβάσετε παρακάτω, δημοσιεύτηκε στο Facebook από τον Dan Asmussen και έχει γίνει διάσημη.
Πρόκειται για ένα πλούσιο πατέρα που πηγαίνει ένα ταξίδι με τον γιο του, για να του δείξει πως ζουν οι φτωχοί άνθρωποι. Πιστεύοντας πως αυτή η εμπειρία θα κάνει το παιδί του να αποκτήσει κίνητρα για να δουλέψει σκληρά στη ζωή του, μένει έκπληκτος από τα όσα έμαθε τελικά ο γιος του.
Είναι γνωστό πως οι φτωχότεροι άνθρωποι είναι πιο γενναιόδωροι.
Η Μητέρα Τερέζα είπε κάποτε: «Κάποιες φορές νομίζουμε πως φτώχεια είναι να είσαι πεινασμένος, γυμνός και άστεγος. Φτώχεια είναι να είσαι ανεπιθύμητος, αντιπαθής και αδιάφορος. Για να γιατρέψουμε αυτού του είδους τη φτώχεια πρέπει να ξεκινήσουμε από τα σπίτια μας.»
Διαβάστε την ιστορία παρακάτω.

Μια μέρα ένας πλούσιος πατέρας πήρε το γιο του στην εξοχή με μόνο σκοπό να του δείξει πως είναι να είσαι φτωχός. Πέρασαν μερικές μέρες και νύχτες σε ένα αγρόκτημα μιας θεωρητικά πολύ φτωχής οικογένειας.
Μετά την επιστροφή τους από το ταξίδι, ο πατέρας ρώτησε το παιδί του αν του άρεσε το ταξίδι.
«Ήταν ωραία.» απάντησε ο γιος.
«Είδες πως είναι οι φτωχοί άνθρωποι;» ρώτησε πάλι.
«Ναι!» αποκρίθηκε το παιδί.
«Οπότε τι έμαθες από το ταξίδι;»

«Είδα πως εγώ έχω ένα σκύλο, ενώ εκείνοι έχουν 4. Εμείς έχουμε μια πισίνα που φτάνει στη μέση του κήπου μας και εκείνοι έχουν ένα ρυάκι που δεν έχει τέλος.»

«Έχουμε τοποθετήσει φανάρια στον κήπο μας ενώ εκείνοι έχουν άστρα τη νύχτα. Η βεράντα μας φτάνει ως τον μπροστινό κήπο και εκείνοι έχουν όλο τον ορίζοντα. Εμείς έχουμε ένα μικρό μέρος γης για να ζήσουμε και εκείνοι έχουν εκτάσεις που δεν μπορούμε να δούμε μέχρι το τέλος. Έχουμε υπαλλήλους να μας εξυπηρετούν, αλλά αυτοί εξυπηρετούν άλλους.»

«Εμείς αγοράζουμε το φαγητό μας αλλά αυτοί το καλλιεργούν. Έχουμε τοίχους γύρω από την ιδιοκτησία μας για να μας προστατεύει ενώ εκείνοι έχουν φίλους για να τους προστατεύουν»

Ο πατέρας είχε μείνει άφωνος.
Το παιδί συνέχισε: «Μου έδειξε πόσο πραγματικά φτωχοί είμαστε.»
Πολλές φορές ξεχνάμε τι έχουμε και επικεντρωνόμαστε σε όσα δεν έχουμε. Κάτι που είναι άχρηστο για κάποιος, μπορεί να μοιάζει ανεκτίμητο για κάποιον άλλον. Όλα εξαρτώνται από το πώς βλέπει κανείς τα πράγματα.
Κάποιες φορές χρειάζεται ένα παιδί να μας θυμίζει τι είναι σημαντικό μέσα από τη δική του οπτική.
Από τη στιγμή που ο Asmussen δημοσίευσε την ιστορία έχει αναδημοσιευτεί περισσότερες από 250.000 φορές. Το μάθημα είναι απλό: η ευγνωμοσύνη είναι το παν.
πηγή

Απολαύστε μια πτήση πάνω από την Αιγιλεία ή Στυρονήσι.

Ελλάδα Έτος 2035 μ.χ

Ένας ιερέας κατεβαίνει τα σκαλιά μιας υπόγειας κρύπτης.
Δεν φοράει σταυρό και ράσα καθώς στην Ελλάδα έχει απαγορευτεί να δείχνεις φανερά το οποιοδήποτε θρησκευτικό σύμβολο....

Το σκεπτικό του νόμου ήταν ότι σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία που συνυπάρχουν πολλές θρησκευτικές ομάδες κανένας δεν πρέπει να δείχνει θρησκευτικά σύμβολα δημοσίως για να μην προσβάλει τον συνάνθρωπο του. 
Ο Ιερέας βγάζει με τρεμάμενο χέρι μια Αγία Γραφή.
Είναι παλιά και κιτρινισμένη από την πάροδο του χρόνου. Πολλές σελίδες της είναι σε κακή κατάσταση και δύσκολα διαβάζονται....
Έχει απαγορευτεί η κυκλοφορία της Αγίας Γραφής και οι παραβάτες διώκονται αυστηρά και ο λόγος της απαγόρευσης της ήταν ότι κρίθηκε ως προπαγανδιστικό κείμενο που σκοπό είχε να διαφθείρει την Ελληνική κοινωνία και να την τάξει εναντίον της παγκόσμιας ειρήνης που πρέσβευε η νέα εποχή. 

Κυκλοφορούσαν βέβαια ακόμα κάποια «αντίτυπα» αλλά ήταν παραλλαγμένα και είχε αφαιρεθεί από μέσα ότι θεωρήθηκε προσβλητικό για την νέα εποχή και την νέα παν-θρησκεία...
Ο Ιερέας ετοιμάζει την κολυμβήθρα. Είναι να βαφτίσει έναν άνθρωπο εκείνη την ημέρα Χριστιανό. Όμως η κολυμβήθρα δεν είναι όπως την ξέρουμε. Είναι ουσιαστικά μια μεγάλη μεταλλική μπανιέρα και ο λόγος είναι ότι αυτός που θα βαφτιστεί δεν είναι νήπιο αλλά ενήλικας. 

Έχει καταργηθεί ο νηπιοβαφτισμός προ πολλού. Υπήρχε μεγάλη πολεμική στο ζήτημα αυτό και είχαν γίνει πολλά επεισόδια. Το κύριο επιχείρημα εναντίον του νηπιοβαφτισμού ήταν τα ανθρώπινα δικαιώματα. 

Δεν ήταν σωστό κατά την νέα-τάξη ο άνθρωπος να βαφτίζεται με το ζόρι όταν είναι νήπιο. Μετά την ενηλικίωση του ας αποφασίσει τι θέλει να κάνει. Έτσι από το 2020 οι Έλληνες δεν μπορούσαν πλέον να βαφτίσουν τα παιδιά τους. Έπρεπε να περιμένουν να αποφασίσει το ίδιο το παιδί.
Ωστόσο πολύ λίγοι Έλληνες πλέον αποφάσιζαν να βαφτιστούν έστω και ενήλικες. Ο λόγος απλός: Τα παιδιά φεύγαν από την οικογένεια νωρίς και πλέον δεν ήταν δυνατό οι γονείς να διδάξουν στα παιδιά τους τις αρχές και την πίστη.
Και οι δυο γονείς δουλεύανε νυχθημερόν με αποτέλεσμα τα παιδιά να πηγαίνουν από πολύ μικρή ηλικία σε ολοήμερα σχολεία στα οποία σχολεία τους γινόταν η ανατροφή που ήθελε η νέα εποχή. 

Το μάθημα των θρησκευτικών είχε πλέον καταργηθεί σαν μάθημα που δίχαζε τους μαθητές και οι εικόνες είχαν αφαιρεθεί από τις σχολικές αίθουσες.

Η πρωινή προσευχή είχε αντικατασταθεί με ένα τραγουδάκι που αποτελούσε τον σχολικό ύμνο της νέας εποχής: “όλοι οι άνθρωποι ένα χρώμα μια φυλή μια θρησκεία μια γλώσσα…”
Η ιστορία πλέον είχε αλλάξει και διδασκόντουσαν μόνο κεφάλαια που δεν δημιουργούσαν εθνικές η θρησκευτικές αντιπαραθέσεις. Σε αυτό το κλήμα ο νέος ήταν αδύνατο να μάθει για τον Χριστό…
Ο Ιερέας σχεδόν δακρυσμένος ξεκινάει το μυστήριο. Θυμάται ακόμα τους παλαιούς τρόπους ο γέρο-Ιερέας και κάθε φορά που καλείται να τελέσει κάποιο μυστήριο στους λίγους εναπομείναντες Χριστιανούς η μνήμη του ανασύρει γεγονότα παλαιότερων εποχών. Θυμάται όταν ο τόπος ήταν Ορθόδοξος και οι Έλληνες τελούσαν περήφανοι τα μυστήρια στις Εκκλησίες. Τώρα οι Εκκλησίες έχουν καταργηθεί. Κατασπαταλούσαν το δημόσιο χρήμα είπαν και τις κλείσανε. 

Οι δημοσιογράφοι φωνάζανε στα κανάλια ότι οι παπάδες έχουν κλέψει πολλά και πρέπει να πληρώσουν. Έτσι όχι μόνο η νέα εποχή έκλεισε τις δημόσιες Εκκλησίες αλλά φορολογούσε υπέρογκα και όποιον επιχειρούσε να ανοίξει μια ιδιωτική. 

Με την έλλειψη μεγάλου αριθμού πιστών κανείς ιερέας πλέον δεν μπορούσε να καλύψει το έξοδο και έτσι οι εναπομείναντες ιερείς αναγκαζόντουσαν και τελούσαν τα μυστήρια σε σπίτια.
Άλλωστε τα περισσότερα μυστήρια είχαν πλέον απαγορευτεί να τελούνται δημοσίως υπό το πρόσχημα της θρησκευτικής ελευθερίας: Ο αγιασμός των υδάτων δεν τελούταν πλέον γιατί στις θάλασσες υπήρχαν και νεκροί που δεν ήταν Χριστιανοί και προφανώς δεν θα θέλανε να αγιαστούν. Στις λειτουργίες πλέον απαγορεύτηκε να μνημονεύεται ο Στρατός γιατί δεν ήταν όλοι οι φαντάροι Χριστιανοί. 

Πλέον στην ορκωμοσία της βουλής δεν υπήρχε ιερέας αφού οι βουλευτές δεν ήταν όλοι Χριστιανοί και απαγορεύτηκε το μνημόσυνο των νεκρών με το επιχείρημα ότι δεν μπορεί να μας βεβαιώσει κάποιος που έχει πεθάνει αν ήταν Χριστιανός μέχρι το τέλος της ζωής του η όχι οπότε στην περίπτωση που λίγο πριν πεθάνει άλλαξε γνώμη και έγινε παγανιστής είναι σπίλωση της μνήμης του να του κάνει μνημόσυνο ο παπάς.
Πόσο είχε αλλάξει ο κόσμος! Ο γέρο-Ιερέας έχει τελειώσει το μυστήριο. 

Δεν μπορούν βέβαια να του δώσουν κάτι ως αντάλλαγμα οι λιγοστοί πιστοί που βρίσκονται εκεί καθώς πλέον το χρήμα έχει καταργηθεί...
Την θέση του έχει πάρει ένα τσιπάκι στο χέρι η στο μέτωπο...

Με αυτό μόνο μπορείς να κάνεις συναλλαγές και όσοι λιγοστοί δεν το έχουν πάρει περνάνε δύσκολα. Μόνο ευχαριστώ μπορούν να του πουν και να του φιλήσουν το χέρι.

Και ο γέρο Ιερέας τους δίνει την ευχή του: “Δύναμη παιδιά μου. Σύντομα, πολύ σύντομα θα είμαστε κοντά στον κύριο. Δεν έχει πολύ ακόμα ο κόσμος αυτός και εμείς δεν είμαστε του κόσμου τούτου. Πάμε αλλού,σε έναν κόσμο που θα είμαστε μαζί με τον γλυκό Ιησού…”
Ίσως το κείμενο φανεί υπερβολικό σε κάποιον αλλά αν αποκωδικοποιήσουμε το τι επιτέλους ζητάνε οι πολέμιοι της Ορθοδοξίας θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι όλα αυτά είναι η απώτερη επιδίωξη τους...
Η Νεα Τάξη θα λειτουργήσει ακόμα πιο έξυπνα, δεν θα καταργήσει τις εκκλησίες, αλλά θα αλλιώσει την πίστη, σε τέτιο βαθμό ωστέ μέσα σε αυτές να μην λατρεύτε ο Χριστός, αλλά ένας άλλος ''θεός''.

Έτσι τα σχέδια μίας παγκόσμιας δικτατορίας, η κατάργηση κάθε έννοιας ελευθερίας
του ανθρώπου, ο ολοκληρωτικός έλεγχος μέσω της αχρήματης κοινωνίας, η εφαρμογή της εμφύτεσης του τσίπ RFID στο δεξί χέρι, θα μπορούν να εφαρμοστούν αφου οι χριστιανοί, θα έχουν ξεχάσει τι ακριβώς είναι όλα αυτά που θα βλέπουν να εξελίσονται στήν ζωη τούς. 
 
Δείτε την διαδικασία εμφύτευσης μικροτσίπ που εφαρμόζεται στίς ΗΠΑ, Ολλανδία, Σουηδία, κτλ.
                                                                              

Η Νέα Εποχή θέλει όχι ν’ αδειάσουν οι Εκκλησίες αλλά να γεμίσουν

 με ανθρώπους που θα έχουν αλλοιωμένο το φρόνημα, την ορθόδοξο πίστη.

π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος

Είπε Γέρων :Υπάρχει μια ζωή αόρατη, η ζωή της ψυχής. Αυτή είναι πολύ ισχυρή και μπορεί να επιδράσει στον άλλον, έστω κι αν μας χωρίζουν χιλιόμετρα... Και χωρίς να μιλήσομε, μπορεί να μεταδώσουμε το καλό ή το κακό, όση κι αν είναι η απόσταση που μας χωρίζει απ' τον πλησίον. Αυτό που δεν εκφράζεται έχει συνήθως περισσότερη δύναμη απ' τα λόγια. Άμα δοθούμε στην αγάπη του Χριστού, τότε όλα θα μεταβληθούν, όλα θα μεταστοιχειωθούν, όλα θα μεταποιηθούν, όλα θα μετουσιωθούν. Ο θυμός, η οργή, η ζήλεια, ο φθόνος, η αγανάκτηση, η κατάκριση, η αχαριστία, η μελαγχολία, η κατάθλιψη, όλα θα γίνουν αγάπη, χαρά, λαχτάρα, θείος έρως. Παράδεισος...

Πάνω από 200 Πόντιοι χόρεψαν για την απελευθέρωση της Χίου


Περισσότεροι από 200 Πόντιοι χορευτές, από τη Χίο όπως και από άλλα μέρη της Ελλάδας, χόρεψαν στην κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας του νησιού. Η εκδήλωση έγινε μετά από την παρέλαση της 11ης Νοεμβρίου, για την απελευθέρωση της Χίου.

Αμερικανικές εκλογές: εξελέγη το μη χείρον

trump-obama-3
Γράφει ο Σωτήρης Μητραλέξης

Αν κάτι μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα για τις αμερικανικές εκλογές, αυτό είναι ότι εξελέγη το μη χείρον.
Το «μη χείρον» δεν σημαίνει στην περίπτωση αυτή το «βέλτιστον», κάθε άλλο: δεν συνεπάγεται καμία θετική αξιολόγηση του αποτελέσματος καθαυτό, καμιά εξιδανίκευση της προβληματικής μορφής που εξελέγη πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτό όμως που πιστοποιεί η διαπίστωση είναι πως, σε κάθε περίπτωση, τα επόμενα τέσσερα χρόνια θα είναι πιο ασφαλή από ό,τι αν είχε εκλεγεί η Χίλαρι Κλίντον στο ανώτατο αξίωμα της υπερατλαντικής πάλαι ποτέ υπερδύναμης. Κάτι τέτοιο αφορά πολύ περισσότερο τις χώρες έξω από την Αμερική, τις χώρες οι οποίες κυρίως επηρεάζονται από την εξωτερική πολιτική (και την πολεμική πολιτική) των Ηνωμένων Πολιτειών, κάτι που φυσικά ισχύει κατ’ εξοχήν στην ευρύτερη γεωγραφική περιοχή μας.
Η Χίλαρι Κλίντον έχει και προεργασία στην πολεμική ισοπέδωση και διακηρυγμένη πρόθεση να την συνεχίσει. Οι ευθύνες της για την Λιβύη, τη γιγάντωση του ISIS, την περαιτέρω την αποσταθεροποίηση της μέσης Ανατολής, την ίδια την εξέλιξη της Κριμαίας και άλλα ων ουκ έστιν αριθμός είναι καίρια, ενώ η πρόθεσή της να προχωρήσει σε περαιτέρω κλιμάκωση, κατεξοχήν εμπεδώνοντας ένα (όχι και τόσο «ψυχρό») ψυχροπολεμικό κλίμα με τη Ρωσία, είναι πολλαπλώς διακηρυγμένη. Όσον αφορά στις προθέσεις της για τα «δικά μας» θέματα, άστο αφήσουμε καλύτερα.
Φυσικά δεν γνωρίζουμε πώς θα πορευτεί ο πρόεδρος Τραμπ στην εξωτερική πολιτική: έχουμε αρκετούς λόγους να μην καθησυχαζόμαστε, ειδικά αφ’ ης στιγμής μιλάμε για έναν προφανή οπορτουνιστή, ο οποίος δεν έχει λόγο να διστάσει να εξαγάγει κρίσεις με πολεμικό σκηνικό στην οργουελική «Ευρασία». Αυτό όμως που στην περίπτωση του Τραμπ είναι εικασία (στην περίπτωση ενός Τραμπ οποίος πολλαπλώς έχει εκφράσει την επιθυμία του για αποκλιμάκωση του αλλόκοτου, σχεδόν πολεμικού κλίματος με τη Ρωσία που επικρατεί σήμερα, καθώς και για αμφισβήτηση του ρόλου του ΝΑΤΟ), στην περίπτωση της Κλίντον είναι βεβαιότητα: διακηρυγμένη, διαμορφωμένη, προγραμματισμένη, εμφανής από το περιβάλλον των συμβούλων, συνεργατών, «στρατηγών».
Χρειάζεται μεγάλες ποσότητες εθελούσιας τυφλότητας για να μη διακρίνει κανείς πως η προεκλογική αντιπαράθεση στην Αμερική συνοψιζόταν σε ένα δίπολο συστημικότητας και αντισυστημικότητας. Αυτό επ’ ουδενί δε σημαίνει πως ο Ντόναλντ Τραμπ δικαιολογημένα εκπροσωπούσε το στρατόπεδο της αντισυστημικότητας: πως ο ίδιος έχει ένα πραγματικά ανατρεπτικό πρόγραμμα, ή οτιδήποτε τέτοιο. Το γεγονός όμως παραμένει πως κατέστη ο υποψήφιος πρόεδρος αυτού του στρατοπέδου, το οποίο και εν τέλει νίκησε: το ανέδειξε ως τέτοιο, και έλαβε την ηγεσία του.
(Φυσικά, το ίδιο ισχύει και για τον Μπέρνυ Σάντερς, από μία αριστερογενή προοπτική: όμως, ο Σάντερς προχώρησε σε μια αλλόκοτη προδοσία-δια-της-αυτοκτονίας, αφ’ ενός de facto αποδεχόμενος τις χυδαίες μεθοδεύσεις για μη-εκλογή του ως υποψηφίου προέδρου και αφ’ ετέρου στηρίζοντας την Κλίντον «για να μη βγει ο Τραμπ»: όπως ορθά σχολίασε ο τελευταίος και όπως επανέλαβε ο Σλάβοϊ Ζίζεκ, είναι σαν «το Occupy Wall Street να στηρίζει τη Wall Street». Αυτά δεν είναι τακτικές κινήσεις, αλλά μείζονες ματαιώσεις του ενδεχομένου να σαρκωθεί «αντισυστημικός» πόλος εξ αριστερών.)
Η μηντιακή συμμαχία και συναίνεση που είχε δημιουργήσει η Χίλαρι Κλίντον ήταν πραγματικά τρομακτική: σχεδόν κάθε καθωσπρέπει μέσο, κάθε καθωσπρέπει δημόσιο πρόσωπο, καλλιτέχνης, πολιτικός, δημοσιογράφος, διακήρυτταν σε όλους τους τόνους πως η Χίλαρι Κλίντον είναι ουσιαστικά η μοναδική υποψήφια, απέναντι σε κάτι το αδιανόητο, «στο τέρας που λέγεται Ντόναλντ Τραμπ». Η προσπάθεια να εμπεδωθεί αυτό το κλίμα ακόμα και απέναντι σε κλιντονικά σκάνδαλα τα οποία δημοσιοποιούνταν συνεχώς, στην εκπληκτική αλαζονεία της υποψηφίου, σε μια πολιτική πλατφόρμα η οποία συνοψίζεται στο business as usual με εντεταμένη πολιτική ετοιμότητα και λοιπά ήταν πραγματικά εντυπωσιακή: ο ρεαλισμός της πιθανότητας να ηττηθεί ένα τέτοιο μέτωπο φαινόταν πραγματικά αδιανόητος, όπως αποτυπώνεται άλλωστε και σε εκατοντάδες απολύτως σοβαρές δημοσκοπήσεις (οι οποίες φυσικά, συνυπολογιζόμενες με τις δημοσκοπήσεις πριν το Brexit αλλά και το δημοσκοπικό κλίμα πριν το δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015 στην Αθήνα, απλώς ακυρώνουν το επάγγελμα…). Στο δημοσιοποιημένο πάρτι διαφθοράς και διακρατικής διαπλοκής του ιδρύματος Κλίντον αντιπαρετίθετο ο σεξισμός του Τραμπ, η αντιαισθητική του συμπεριφορά, τα ενίοτε αλλοπρόσαλλα σχόλια του: δηλαδή, επιχειρείτο να εμπεδωθεί ένα απολίτικο ουσιαστικά κλίμα, στο οποίο αυτό που μετράει δεν είναι η πολιτική πλατφόρμα του ενός και του άλλου υποψηφίου, άλλη συμπεριφορά του, η εικόνα του, η αισθητική του λόγου του, το επικοινωνιακό spin. Φυσικά, το όλο στυλ αλλά και η πολιτική πλατφόρμα του Τραμπ βοήθησαν πολύ σε αυτό. Το ζητούμενο που προβλήθηκε, όμως, ήταν το να «διώξουμε τους κακούς και να αφήσουμε την έμπειρη Χίλαρι να κάνει τη δουλειά της». Για άλλη μια φορά, «σοβαρότητα εναντίον λαϊκισμού», το δηλητήριο εξόντωσης της πραγματικής πολιτικής αντιπαράθεσης.
Αν «λαϊκισμός» είναι κάθε πολιτική ανάγνωση που αντιπαραθέτει «τον λαό στις ελίτ», τότε ο λαϊκισμός είναι αναντικατάστατο πολιτικό εργαλείο για την κατανόηση του σημερινού κόσμου και η «σοβαρότητα» ο τρόπος αυτοεξορίας από την πολιτική αρένα, όπως έχουμε επιχειρήσει να αναλύσουμε (αν και, όπως παρατήρησε ο Διονύσιος Σκλήρης, στην περίπτωση του Τραμπ έχουμε έναν αλλόκοτο αντι-μεσσία, «ένα σημαίνον μέλος της ελίτ που θα έρθει να σώσει οιονεί πατερναλιστικά τον λαό από αυτές.»). Η ακραιοκεντρώα συναίνεση ρίχνει φως στα μη θεμιτά σημεία του αντιπάλου (τα οποία είναι όντως μη θεμιτά) για να αναδείξει την ίδια ως τη μόνη μετριοπαθή εναλλακτική, τη μόνη πραγματική επιλογή διακυβέρνησης δίπλα σε «λαϊκισμούς», δίπλα σε πρωτόγονους αντιπάλους ακρότητας και μισαλλοδοξίας.
Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η κατηγορία του «λαϊκισμού» όταν εκπορεύεται από το κλιντονικό στρατόπεδο που παρανοϊκά κατηγορούσε τον ανθυποψήφιο για την προεδρία των ΗΠΑ ως… δάκτυλο και πράκτορα της Ρωσίας (ένα πρωτοφανές ψυχροπολεμικό παραλήρημα), καθώς και η κατηγορία της «ακροδεξιάς» όταν εκπορεύεται από την κατ’ εξοχήν πολεμοχαρή υποψήφια πρόεδρο. Το να χάνουν οι λέξεις το νόημά τους είναι ένα από τα κυρίως εργαλεία αυτών των «ευρύτατων συναινέσεων». Τελικά, βλέπουμε πως αυτή η τεχνική αποτυγχάνει: αποτυγχάνει στο ελληνικό δημοψήφισμα, αποτυγχάνει στο Brexit, αποτυγχάνεις αμερικανικές εκλογές.
(Το γιατί αυτήν τη δυσαρέσκεια την καρπώνονται παντού δυνάμεις στη σκληρή Δεξιά γωνία του πολιτικού φάσματος και όχι, επί παραδείγματι, στην Αριστερά, αυτό είναι κάτι που πρέπει να το βρει μόνη της.)
Από κει και πέρα, είναι αρκετά εντυπωσιακό το ότι η ελληνική κοινή γνώμη δεν επικεντρώθηκε στην προβαλλόμενη εξωτερική πολιτική των δύο υποψηφίων, αλλά σε άλλα ζητήματα. Πέρα από την ρηχότητα και την αφέλεια, άλλοι λόγοι που ενδεχομένως συνηγόρησαν σε αυτό εκτίθενται στο τρίτο μέρος του πρόσφατου άρθρου «Κυβέρνηση εναντίον Εκκλησίας, Στουρνάρας εναντίον Βαρουφάκη, Τραμπ εναντίον Κλίντον». Πολλοί όμως, δημόσια πρόσωπα αλλά και ιδιώτες, προέβησαν σε μία δημόσια λατρεία της Κλίντον και σε μια συνεχιζόμενη εξύβριση του Τραμπ μάλλον για να δείξουν, εν μέρει στους εαυτούς τους, την ακραιοκεντρώα μετριοπαθή αφ’ ενός και την υπερατλαντική αφ’ ετέρου νομιμοφροσύνη τους. Μια προσωπική τραγωδία πολλών Ελλήνων είναι, λοιπόν, η εξής: -ακριβώς- οι άνθρωποι που αρέσκονται να θεωρούν τους εαυτούς τους ευθυγραμμισμένους με τα υπερατλαντικά (από κάποιους ελαφρόμυαλους φοιτητές με φαντασιώσεις μεγαλείου μέχρι δημοσιογράφους και πολιτικούς με πραγματικότητες συμφερόντων) και έβριζαν χυδαία, πεζοδρομιακά τον νέο Πρόεδρο των ΗΠΑ, -ακριβώς- οι ίδιοι και για τους ίδιους λόγους θα προβούν σε τούμπες κατοικιδίου υπέρ του, προϊόντος του χρόνου—διότι, τέλος πάντων, θα είναι ο Πρόεδρος των ΗΠΑ. Ούτε στον εχθρό μας τέτοια αναξιοπρέπεια… Στο μεταξύ, πριν φτάσουν να μιλούν για το πόσο ο πρόεδρος Τραμπ «σοβαρεύτηκε» (σαν τον Τσίπρα…) και έτσι μπορεί να οιακοστροφεί την «υπερδύναμη», αναρωτιούνται αν θα καταφέρει ποτέ η Αμερική να γίνει ένα κανονικό δυτικό κράτος με τόσον… εθνολαϊκισμό. Πολλοί έλληνες αστέρες της άνωθεν διανόησης, όπως ο Θανάσης Χειμωνάς και ο Θάνος Βερέμης, θα βρίσουν χυδαία τον αμερικανικό λαό που δεν τους… άκουσε–όπως άλλωστε κάνουν και με τον ελληνικό λαό.
Ακόμα και πολύ σοβαρότερες φωνές έπεσαν στην, κατά τον γράφοντα, παγίδα: Σύμφωνα με τη λογική Βαρουφάκη, «Κλείστε με το χέρι τη μύτη σας, για να μην σας παρασύρει η δυσωδία, και ψηφίστε Κλίντον. Αν και η Χίλαρυ είναι (α) γεωπολιτικά ανεύθυνη, (β) διαπλεκόμενη με την Wall Street και (γ) παραβιαστής των αρχών της εσωκομματικής δημοκρατίας (βλ. τον τρόπο με τον οποίο παραβίασε, μαζί με την ηγεσία του Δημοκρατικού Κόμματος, βασικές αρχές της εκλογικής διαδικασίας εναντίον του Μπέρνυ Σάντερς), ο υφέρπων φασισμός του Τραμπ δεν πρέπει να φτάσει στον Λευκό Οίκο.». Από αυτά που ο ίδιος ο Βαρουφάκης λέει/παραδέχεται, το (α) σημαίνει πόλεμος εκτός συνόρων, το (β) σημαίνει πόλεμος εντός συνόρων, το (γ) πραξικοπηματικό στοιχείο. Δηλαδή: πόλεμος, τραπεζοκρατία, μεταδημοκρατία. Αυτά δεν συνιστούν το μείζον για τον Γιάνη Βαρουφάκη, αφού εστιάζει στο να μη βγει ο «υφέρπων φασισμός» του Τραμπ, ο οποίος δεν ξέρουμε ακριβώς τί είναι, αλλά κάτι… προφανώς χειρότερο από τα (α)(β)(γ) της Κλίντον (το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ο Cthulhu). Οι περιορισμοί που θέτουν οι προοδευτικοί στον εαυτό τους είναι ικανοί να τους καταστήσουν ενθουσιώδεις συνενόχους σε ό,τι ακριβώς καταγγέλουν (κάτι που είδαμε, άλλωστε, στον πόλεμο της Γιουγκοσλαυίας).
Κλείνοντας αυτές τις σκόρπιες σκέψεις, υπενθυμίζουμε εμφατικά πως μιλάμε για τη νίκη Τραμπ ως το «μη χείρον» απέναντι στον πραγματικό κίνδυνο μιας προεδρίας Χίλαρι Κλίντον, και επ’ ουδενί ως κάτι το «βέλτιστον». Το να αποδειχθεί ο πρόεδρος Τραμπ η ενσάρκωση της… ελπίδας που υποσχέθηκε αλλά δεν έφερε ο Ομπάμα είναι εντελώς απίθανο: προφανώς θα δούμε μια Αμερική διαφορετική, με αρκετά σκοτεινά σημεία, αν και προφανώς η προεδρία Τραμπ δεν θα είναι όπως την εικονογραφούσε το στρατόπεδο της Κλίντον. Η δε συνέχεια της πολεμικής δραστηριότητας της Αμερικής είναι το μόνο σίγουρο: το ερώτημα είναι, σε πιο βαθμό.
Εδώ είναι πάρα πολύ σημαντικό ένα στοιχείο, στο οποίο επιχειρήσαμε νύξη παραπάνω: ο αλλόκοτος Τραμπ εξελέγη με την «αντισυστημική ψήφο», αλλά το μακράν πιθανότερο είναι πως θα απογοητεύσει τους ίδιους τους ψηφοφόρους και εντολείς του, με τον ίδιο τρόπο που ο Ομπάμα ματαίωσε την «ψήφο της ελπίδας». Κάτι το οποίο θα υπονομεύσει εν τέλει το ίδιο το εγχείρημα της όποιας «αντισυστημικότητας». Ακόμα και σε αυτήν την περίπτωση όμως, η τοποθέτηση του Σλάβοϊ Ζίζεκ δεν θα χάσει την επικαιρότητά της. 
Πηγή

18χρονη μανάβισσα

nepal-anoigmaΗ όμορφη Κουσούμ Σρέστα από το Νεπάλ, εν αγνοία της έγινε διάσημη στο διαδίκτυο απλά και μόνο κάνοντας τη δουλειά της και δεν εννοούμε κάτι που να έχει σχέση με το μόντελινγκ.
khan.7
Πριν λίγες μέρες πάταγο στον κυβερνοχώρο έκανε ο Πακιστανός συνομήλικός της, Αρσάντ Καν που εργάζεται ως πωλητής τσαγιού στο Ισλαμαμπάντ. Σημειώνουμε ότι και ο Καν έγινε διάσημος όταν τον φωτογράφισαν ενώ δούλευε. Με τη φωτογραφία του να έχει δημοσιευθεί χιλιάδες φορές στα social media, δέχθηκε στη συνέχεια πρόταση για μόντελινγκ από τη διαδικτυακή εταιρεία Fitin.pk. με την οποία έκλεισε και συμβόλαιο.
kusum.7.11
Το κορίτσι, που κατάγεται από αγροτική οικογένεια στο Μπάγκλινγκ, σπουδάζει μάνατζμεντ, ενώ όταν δεν έχει μαθήματα βοηθά τους γονείς της στο μανάβικο, όπως έκανε και την ημέρα που τραβήχτηκαν οι φωτογραφίες, κάτι που η ίδια όμως δε γνώριζε.
«Μία φίλη μου με ρώτησε αν είμαι το κορίτσι των φωτογραφιών που έγιναν viral στο Facebook αλλά δεν το ήξερα. Μου τις έστειλε και είδα ότι ήμουν εγώ», είπε η 18χρονη στο BBC. «Εκείνη την ημέρα είχα πάει να πουλήσω λαχανικά για να βοηθήσω τους γονείς μου. Δεν ήξερα ότι με φωτογράφισαν». Παρ’ όλο που, όπως λέει ο πατέρας της, είναι ντροπαλή και χαμηλών τόνων, η Σρέστα είναι ενθουσιασμένη λέγοντας μάλιστα ότι θα ήθελε να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία και να ακολουθήσει τα βήματα του Καν στο μόντελινγκ.

Τι συνέβη πραγματικά τη Ματωμένη Κυριακή;


I can't believe the news today
Oh, I can't close my eyes
And make it go away
How long...
How long must we sing this song?
How long? How long...
'cause tonight...we can be as one
Tonight...

Broken bottles under children's feet
Bodies strewn across the dead end street
But I won't heed the battle call
It puts my back up
Puts my back up against the wall

Sunday, Bloody Sunday
Sunday, Bloody Sunday
Sunday, Bloody Sunday

And the battle's just begun
There's many lost, but tell me who has won
The trench is dug within our hearts
And mothers, children, brothers, sisters
Torn apart

Sunday, Bloody Sunday
Sunday, Bloody Sunday

How long...
How long must we sing this song?
How long? How long...
'cause tonight...we can be as one
Tonight...tonight...

Sunday, Bloody Sunday
Sunday, Bloody Sunday

Wipe the tears from your eyes
Wipe your tears away
Oh, wipe your tears away
Oh, wipe your tears away
(Sunday, Bloody Sunday)
Oh, wipe your blood shot eyes
(Sunday, Bloody Sunday)

Sunday, Bloody Sunday (Sunday, Bloody Sunday)
Sunday, Bloody Sunday (Sunday, Bloody Sunday)

And it's true we are immune
When fact is fiction and TV reality
And today the millions cry
We eat and drink while tomorrow they die

(Sunday, Bloody Sunday)

The real battle just begun
To claim the victory Jesus won
On...

Sunday Bloody Sunday
Sunday Bloody Sunday... 

Ματωμένη Κυριακή (1972) 


Κάθε άνθρωπος έχει τρεις φίλους.

Ο ένας τον εγκαταλείπει κατά την ώραν του θανάτου, ο άλλος κατά τον ενταφιασμόν και ο τρίτος τον συνοδεύει πέραν του τάφου.

Ο πρώτος είναι τα υλικά αγαθά, ο δεύτερος οι φίλοι του και ο τρίτος τα καλά έργα...

“Μαγικός” χορός των πουλιών στον αέρα!

Οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζουμε ότι τα πουλιά κάνουν εντυπωσιακούς σχηματισμούς στον ουρανό, πετώντας ανά σμήνη. Λίγοι, όμως, έχουμε δει από κοντά αυτό το θαύμα της φύσης… Δύο κοπέλες στην Ιρλανδία, κάνοντας κανό στον ποταμό Shannon, έγιναν μάρτυρες εντυπωσιακών σκηνών, όταν πλήθος από θαλασσοπούλια και ψαρόνια σχημάτισαν στον ουρανό… μαγικές εικόνες! Δείτε στο βίντεο που ακολουθεί τους σχηματισμούς των πουλιών, πέρα από κάθε φαντασία…

Ἡ «ζηζιούλεια θεολογία» ἐπικράτησε καί στή συνάντηση στό Κιέτι τῆς Ἰταλίας


Τό κοινό κείμενο στό ὁποῖο κατέληξαν οἱ Ὀρθόδοξοι καί οἱ Λατίνοι ἀποτελεῖ συνέχεια τοῦ κειμένου τῆς Ραβέννας καί ἀποσκοπεῖ στήν ἔμμεση καί τμηματική ἀποδοχή τοῦ Παπικοῦ πρωτείου!
Γράφει  ὁ Διονύσης Μακρῆς, Θεολόγος -Δημοσιογράφος
Ἡ 14η Συνεδρίαση τῆς Ὁλομέλειας τῆς Μεικτῆς Ἐπιτροπῆς Θεολογικοῦ Διαλόγου μεταξύ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τῶν Λατίνων πού ἔγινε προσφάτως στό Κιέτι τῆς Ἰταλίας ἀπέδειξε γιά ἄλλη μία φορά τό μέγεθος τῆς φαρισαϊκῆς ὑποκρισίας, πού ἐπικρατεῖ στούς συμμετέχοντες καί πού οὐσιαστικά μετατρέπουν τίς συναντήσεις αὐτές σέ ἄχαρες ἐπιδείξεις θεολογικῶν γνώσεων. Εἶναι γεγονός ὅτι κατά τίς συναντήσεις αὐτές κυριαρχοῦν οἱ σκοπιμότητες καί οἱ μύχιες φιλοδοξίες δῆθεν «ἐκκλησιαστικῶν προσωπικοτήτων», πού ἔχουν νά κάνουν μέ τό ποιός θά εἶναι ἐπικεφαλῆς τῶν «ἑνωμένων» καί μακράν τῆς ἀλήθειας χριστιανῶν καί μέ τό ποιά θέση θά ἔχουν οἱ ὑπόλοιπες Ἐκκλησίες μέσα στό πλαίσιο τῆς μελλοντικῆς πανθρησκείας, πού ἀποτελεῖ βασικό στόχο τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ δόγματος τοῦ Τρούμαν. Κάλλιστα θά ὑποστηρίζαμε ὅτι ἀπό τίς συναντήσεις αὐτές ἀπουσιάζει τό κεντρικό πρόσωπο ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός καί κατ’ ἐπέκταση ἀπουσιάζει ἡ ἀλήθεια! Ὡς ἐκ τούτου εἶναι φυσικό ἐπακόλουθο νά κυριαρχεῖ καί νά ἁλωνίζει τό ψεῦδος καί οἱ ὄψιμοι ἐκφραστές αὐτοῦ, πού μεταβάλλουν τίς δῆθεν θεολογικές συναντήσεις σέ ἀρένες φθηνῶν ἐκκλησιαστικῶν ἐπιδιώξεων!
Μέσα στό πλαίσιο αὐτό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ἔχει υἱοθετήσει πλήρως τόν ἀνούσιο πρωτοφανῆ καί ἐνίοτε ἀντιπατερικό θεολογικό λόγο τοῦ Μητροπολίτη Περγάμου Ἰωάννη Ζηζιούλα, πού ἐμμέσως ὁδηγεῖ σέ μία ἐκκλησιολογία πού ἀπέχει μακράν τῆς ἐκκλησιολογίας, πού καθορίζουν οἱ εὐαγγελικές διδαχές καί οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Καί δυστυχῶς τά πολλαπλά θεολογικά ἀτοπήματα τοῦ Μητροπολίτη Περγάμου ὄχι μόνο ὁδήγησαν στά καταδικαστέα κείμενα τῶν θεολογικῶν συναντήσεων τοῦ Μπαλαμάντ καί τῆς Ραβέννας ἀλλά καί εὐθύνονται πλήρως γιά τήν πρωτοφανῆ συνοδική ἀλλοίωση πού παρατηρήθηκε στήν ἐπισκοπική συνάντηση στό Κολυμπάρι τῆς Κρήτης. Καί εἶναι συνοδική ἀλλοίωση γιατί γιά πρώτη φορά στά χρονικά τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας γίνεται σύνοδος μέ προσπάθεια πανορθόδοξης ἐμβέλειας, στήν ὁποία ὄχι μόνο δέν καταδικάζονται αἱρέσεις ἀλλά ρίχνονται καί γέφυρες γιά τήν ἀναγνώρισή τους, χωρίς προηγουμένως αὐτές νά ἔχουν ἀποδεχθεῖ τή μετάνοια καί νά ἔχουν ἀποτινάξει τίς αἱρετικές τους διδασκαλίες. Ὁ δῆθεν θεολογικός λόγος τοῦ Μητροπολίτη Περγάμου Ἰωάννη Ζηζιούλα ἔχει ἀφετηρία καί στήριγμα τήν Β’ Βατικάνεια Σύνοδο καί τίς θέσεις τοῦ μεγαλόσχημου Μασώνου (μέ ἀποδείξεις πλέον) Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ἀθηναγόρα, ἐπιστήθιου φίλου τοῦ τότε Ἀμερικανοῦ προέδρου Τρούμαν. Ἔχοντας ὡς βάση τίς ἀποφάσεις καί τίς θέσεις τῶν ἀνωτέρω καί ἐκμεταλλευόμενος τή θεολογική ἄγνοια πού κατά κόρον ἐπικρατεῖ στούς ὑψηλόβαθμες βαθμίδες τῆς Ὀρθόδοξης ἡγεσίας ἐπιχειρεῖ τά θεολογικά του ἀτοπήματα νά τά στηρίξει διαστρεβλώνοντας τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Κάλλιστα θά χαρακτηρίζαμε τόν ἐν λόγω ρασοφόρο, τόν ὁποῖο ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος θεωρεῖ «μέγα θεολόγο» ὡς τήν αἰτία τῆς ἐξάπλωσης καί διάδοσης τῆς αἱρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ καί ὡς ἐξευγενισμένο «Ταλιμπάν» καί ἡγέτη τῆς «οἰκουμενιστικῆς ὀργάνωσης τῆς Ἀλ Κάιντα» πού δημιουργήθηκε καί γαλουχήθηκε  ἀπό ξένα κέντρα γιά νά ἐξυπηρετεῖ τά συμφέροντά τους καί νά ἀλώσει τήν Ἁγία Ὀρθοδοξία μας. Ὁ χαρακτηρισμός ὡς «Ὀρθόδοξοι Ταλιμπάν» ἔχει ἐπιλεγεῖ ἀπό τόν δῆθεν «μέγα θεολόγο» Μητροπολίτη Ἰωάννη Ζηζιούλα καί ἀπευθύνεται σ’ αὐτούς τούς ἐλάχιστους πλέον Ὀρθοδόξους πού ἀντιδροῦν καί ἀπορρίπτουν τά θεολογικά του ἀτοπήματα, προκειμένου νά τούς ἀπομονώσει καί νά τούς ὑποβαθμίσει...
Ἡ συνάντηση λοιπόν στό Κιέτι τῆς Ἰταλίας γιά μία ἀκόμη φορά κινήθηκε στό «Ζηζιούλειο» πνεῦμα πού σώνει καί καλά ἐπιδιώκει νά ἀποδεχθοῦμε τό παπικό πρωτεῖο. Αὐτό τό «Ζηζιούλειο» πονηρό, ὅπως ἀποδεικνύεται στήν πράξη, πνεῦμα ἐπιχειρεῖ τά τελευταῖα χρόνια νά περιτυλίξει μέ ἕναν μανδύα ὀρθόδοξο τήν ἐγωιστική ἐμμονή τῶν ἐκπεσόντων ἐκ τῆς ἀληθείας ἐπισκόπων Ρώμης νά καυχῶνται πώς προπορεύονται καί ἡγεμονεύουν παγκοσμίως τόν χριστιανισμό καί πώς ὁ Θεός τούς ἔχει ὁρίσει νά εἶναι πρῶτοι μέ ὅλους τούς ὑπολοίπους νά ἀκολουθοῦν...
Τό κοινό κείμενο στό ὁποῖο κατέληξαν οἱ συμμετέχοντες στό Κιέτι τῆς Ἰταλίας ἀποτελεῖ σύμφωνα μέ τόν Λατίνο ἀρθρογράφο Mark Woods «τή συνέχεια μιᾶς προηγούμενης ἐκδοχῆς πού ἐγκρίθηκε σέ μία συνεδρίαση στή Ραβέννα τό 2007, ἡ ὁποία διαπίστωσε ὅτι -μέ διαφορετικές ἀποχρώσεις στήν ἀντίληψη τῆς λέξης μεταξύ Ἀνατολῆς καί Δύσης- τό παπικό πρωτεῖο ἦταν ἀποδεκτό ἀπό ὅλους τούς Χριστιανούς». Ὁ ἴδιος ἀρθρογράφος ὑποστηρίζει ὅτι τά ἐμπόδια ἀποδοχῆς τοῦ παπικοῦ πρωτείου εἶναι ἡ Οὐνία ἀλλά καί οἱ «Ὀρθόδοξοι Ταλιμπάν» σύμφωνα μέ τόν Μητροπολίτη Περγάμου Ἰωάννη Ζηζιούλα. Πρόκειται, ὅπως γράφει χαρακτηριστικά γιά «ἐνοχλητικά ἐθνικιστικές καί θεολογικά φονταμενταλιστές ἱερεῖς καί ἀκαδημαϊκοί πού εἶναι κατηγορηματικά ἀντίθετοι σέ ὁποιαδήποτε μορφή διαλόγου ἤ συμβιβασμό (!!!) μέ τή Ρώμη ἤ μέ Προτεσταντικές Ἐκκλησίες, τίς ὁποῖες δέν ἀναγνωρίζουν κἄν ὡς Ἐκκλησίες». Ἀναφέρεται μάλιστα τό παράδειγμα τοῦ Πατριαρχείου Γεωργίας, τό ὁποῖο ἐπιχειρεῖ νά στιγματίσει καί νά στηλιτεύσει ὑποστηρίζοντας ὅτι ἐκφράζει ὑπερεθνικισμό... Καί ὁ ἀρθρογράφος ἀναφέρει ὡς ἐμπόδιο στήν προσέγγιση καί τόν Ρῶσο πρόεδρο Βλαδίμηρο Πούτιν, ἀφήνοντας ἔμμεσα νά ἐννοηθεῖ ὅτι ἡ πολιτική του εἶναι ἐνάντια στό ὅλο παιχνίδι τῆς παγκοσμιοποίησης μέσα στό ὁποῖο ἐντάσσεται καί ἡ συμφωνία προσέγγισης Ὀρθοδόξων καί Λατίνων. 
«Ἐκτός ἀπό τούς θεολογικούς παράγοντες-ἀναφέρει- ὑπάρχουν καί ἄλλοι πού εἶναι καθαρά πολιτικοί: πῶς θά «παίξει» ὁποιαδήποτε προσέγγιση μεταξύ τῆς Ὀρθόδοξης Ἀνατολῆς καί τῆς Καθολικῆς Δύσης στήν ἐγχώρια καί ἐξωτερική πολιτική τῆς Ρωσίας;
Ὑπάρχει ἀκόμη πολύς δρόμος μπροστά μας. Ὅπως εἶπε καί ὁ γνώστης τοῦ Βατικανοῦ Gianni Valente, εἶναι καλύτερο νά ἀποφεύγουμε τόσο «τήν ζαχαρούχα αἰσιοδοξία ὅσο καί τήν ἠττοπαθῆ ἀπαισιοδοξία ὅταν κρίνουμε τίς ἀναγκαῖες στάσεις, τίς ἀναστροφές καί τίς ἀπότομες ἐπανεκκινήσεις στό ταξίδι πού ξεκίνησαν ἡ Καθολική καί ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία γιά νά ξεπεράσουν τίς πολύχρονες διαιρέσεις καί νά ἀποκαταστήσουν τή μυστηριακή ἑνότητα». Ἀλλά αὐτή ἡ συμφωνία εἶναι κάτι καί ἀξίζει ἰδιαίτερης προσοχῆς».
Συντάκτης: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΚΡΗΣ, Θεολόγος, Δημοσιογράφος 
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2016  - orthodoxia.gr

Ο Άγιος Αθανάσιος και οι συν αυτώ μαρτυρήσαντες υπό των Ουνιτών

(+12 Νοεμβρίου 1763)
Οι Άγιοι  Αθανάσιος Τοντοράν από το Μπικιτζίου,Βασίλειος Ντουμίτρου από το Μοκόντ,Μαρίν Γκριγόρε από την Ζάγκρα και ο Βασίλειος Οϊκι από το Τέλτσιου μαρτύρησαν στις 12 Νοεμβρίου 1763.Ήταν υπέρμαχοι της Ορθοδόξου πίστεως ενάντια στους Ουνίτες στα πατρικά τους εδάφη που είχαν υποδουλώσει οι Αυστριακοί.

Ο Αθανάσιος Τοντοράν γεννήθηκε στο Μπικιτζίου και γνώριζε γράμματα. Ήταν επικεφαλής της κοινότητας και ήταν αυτός που μάζευε τους φόρους.Σε νεαρή ηλικία υπηρετούσε στο σύνταγμα πεζικού που στάθμευε κοντά στη Βιέννη.Βλέποντας ότι δεν τον αφήνουν να φύγει λιποτάχτησε και επέστρεψε στο σπίτι του.Κατέφυγε στην Μολδαβία όπου υπηρέτησε κοντά στον ηγεμόνα Μιχαήλ Ρακόβιτσα,έχοντας τον βαθμό του λοχαγού,μέχρι τα 74 του χρόνια.
 Ωστοσό για την παλιά εκείνη λιποταξία συνελήφθη και φυλακίστηκε.Όταν απελευθερώθηκε επέστρεψε στον τόπο καταγωγής του,στο Μπικιτζίου.
 Μη υπάρχοντας Ορθόδοξος ιερέας στο χωριό αρνήθηκε επίμονα να κοινωνήσουν τον γιό του με άζυμα,όπως και να τον εξομολογήσει ένας ιερέας Ουνίτης.Ο γέρος έθαψε τον γιό του με το Ορθόδοξο τυπικό.Η κόρη του είχε πεθάνει όταν αυτός ήταν φυγάς
Το 1761-1762 διαπραγματεύθηκε με την κυβέρνηση της Βιέννης την στρατικοποίηση 21 κοινοτήτων της περιοχής της κοιλάδας του Μπικιτζίου.Πήρε διαβεβαιώσεις από την Βιέννη ότι μόλις μπουν στο συνοριακό σύνταγμα πεζικού θα παραχωρηθούν διευκολύνσεις στους Ρουμάνους. Ζήτησε όμως την ρητή διαβεβαίωση πως όσοι εισχωρήσουν σε αυτό το σύνταγμα δεν θα υποχρεωθούν να απαρνηθούν την Ορθόδοξη πίστη τους και να ασπαστούν τον Καθολικισμό,όπως για δεκαετίες ολόκληρες συνέβαινε με τους Ορθόδοξους Ρουμάνους της Τρανσυλβανίας,όπου με κάθε τρόπο προσπαθούσαν να τους κάνουν να ασπασθούν την ουνίτικη πίστη. Επιστρέφοντας ο Αθανάσιος κατάλαβε πως τίποτα απ'όσα τους υποσχέθηκαν στην Βιέννη δεν θα τηρούνταν.Έβλεπε ξεκάθαρα πως προσπαθούσαν να τους κάνουν να απαρνηθούν την πίστη τους,αλλά και πως ακόμη τους θεωρούσαν δούλους.
Στις 10 Μαίου 1763 οργανώθηκε ο αγιασμός του λαβάρου του νέου πεζικού συντάγματος και η ορκωμοσία.Από την Βιέννη είχε σταλεί ο στρατηγός Μπούκωβ για να ωθήσει τον αγώνα για επιβολή του Καθολικισμού. Όταν οι στρατιωτικοί ετοιμάζονταν να ορκιστούν,βγήκε μπροστά,πάνω στο άλογο του, ο γέρο- Αθανάσιος Τοντοράν,104 ετών τότε,και άρχισε να λέει:«Δυό χρόνια δεν έκαναν τίποτα απ'όσα υποσχέθηκαν.Είμαστε ακόμη δούλοι.Κανείς δεν πάρει όπλα.Δεν μπορούν αυτοί να περιπαίζουν την θρησκεία των προγόνων μας:Κάτω τα όπλα!» Τα θερμά λόγια του έδωσαν καρπούς.Όλοι πέταξαν κάτω τα όπλα τους ως ένδειξη ανυπακοής προς την Βιέννη Αμέσως άρχισαν οι ανακρίσεις για να βρεθούν οι υποκινητές της εξέγερσης.
Στις 12 Νοεμβρίου 1763 συγκεντρώθηκαν στο ίδιο μέρος για να εκτελέσουν τους υποκινητές της εξέγερσης του Μαίου.Τον Αθανάσιο Τοντοράν τον πάτησαν με μία ρόδα από πάνω εως κάτω και τον κομμάτιασαν.Το κεφάλι του το είχαν δέσει στην ρόδα. Μάζι με τον Αθανάσιο μαρτύρησαν και άλλοι ομολογητές.Τους Βασίλειο Ντουμίτρου ,Μαρίν Γκριγόρε  και  Βασίλειο Οϊκι μαζί με άλλους δεκαεννιά τους χτύπησαν με βέργες και πολλοί πέθαναν από τα χτυπήματα. Τα κεφάλια των θυμάτων τα κρέμασαν οι Αυστριακοί στις αυλόπορτες των σπιτιών των θυμάτων,ενώ κομμάτια από τα σώματα τους τα σκόρπισαν σε διάφορα σημεία της περιοχής.
 Με τον μαρτυρικό του θάνατο ο Αθανάσιος έχυσε το αίμα του για την αγία πίστη των προγόνων του και για τα δικαιώματα των Ρουμάνων της Τρανσυλαβανίας.
proskynitis

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2016

Μπορεί να παραπατάς, μπορεί ακόμα και να πέφτεις,όμως ο Θεός είναι πάντοτε εκεί για να σε βοηθήσει να τα ξεπεράσεις...

Ίδρυμα του Τ.Σόρος χρηματοδοτεί διαδηλώσεις και ταραχές κατά του Ν.Τραμπ στις αμερικανικές πόλεις

ΣΕ ΠΑΝΙΚΟ Ο ΔΙΕΘΝΗΣ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΟΣ ΒΛΕΠΕΙ ΝΑ ΧΑΝΕΙ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ
Επικίνδυνα παιχνίδια παίζει ο ουγγροαμερικανός διεθνής κερδοσκόπος και επενδυτής Τζορτζ Σορος ο οποίος μέσω του ενός «μη-κερδοσκοπικού» οργανισμού που ελέγχει επιχειρεί να διοργανώσει μεγάλης έκτασης διαδηλώσεις στις ΗΠΑ κατά του νεοκλεγμένου Αμερικανού προέδρου Ν. Τραμπ.
Πιο συγκεκριμένα ο οργανισμός  MoveOn.org με αναρτήσεις του στο διαδίκτυο καλέι τους Αμερικανούς να πραγματοποιήσουν εκατοντάδες διαδηλώσεις σε όλες τις ΗΠΑ ειρηνικές, όπως διευκρινίζει όπου μέσω αυτών οι διαδηλωτές θα εκφράσουν «την αλληλεγγύη τους την αντίστασή τους και από την αποφασιστικότητά τους, για τα αποτελέσματα των αμερικανικών εκλογών».
Η επιλογή της φρασεολογίας του οργανισμού του Σόρος θυμίζει βέβαια έντονα την γνωστή αριστερόστροφη φρασεολογία, καλώντας όσους αντιτίθενται στην εκλογή του Ν.Τραμπ να συγκεντρωθούν έξω από τον Λευκό Οίκο και σε εκατοντάδες άλλες πόλεις για να εκδηλώσουν την αντίθεσή τους στον «μισογυνισμό, τον ρατσισμό, την ισλαμοφοβία και την ξενοφοβία», τα κυριότερα δηλαδή ιδεολογικά εργαλεία της προπαγάνδας της παγκοσμιότητας.
Όπως αναφέρεται  μέσω των σημερινών συγκεντρώσεων  του MoveOn.org -και άλλων παραφυάδων του- θα επαναβεβαιωθεί η σταθερή απόρριψη της ξενοφοβίας και της ισλαμοφοβίας του εκφράζει ο Ν.Τραμπ και θα επιδείξει την «αποφασιστικότητα για μάχη για την εκείνη την Αμερική που πιστεύει ότι είναι κάτι τέτοιο είναι δυνατό».
Οι διαδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν στις ΗΠΑ ήταν μεταξύ άλλων στο Λος Άντζελες, στη Νέα Υόρκη, στο Σικάγο, στην Φιλαδέλφεια, στη Βοστόνη, στο Πόρτλαντ, στο Όρεγκον και στο Όστιν του Τέξας.
«Είναι καταστροφή», δηλώνουν στελέχη του MoveOn.org: «Παλέψαμε με όλες μας τις δυνάμεις για να αποτρέψουμε αυτή την πραγματικότητα αλλά ορίστε είναι εδώ τώρα. Ο νεοεκλεγείς πρόεδρος και οι υποστηριχτές του έχουν στοχοποιήσει, εξευτελίσει και απειλήσει εκατομμύρια από εμάς και εκατομμύρια από τους φίλους μας τις οικογένειές μας τους αγαπημένους μας. Το Κογκρέσο παραμένει στα χέρια των ρεπουμπλικανών. Εισερχόμαστε σε μια εποχή με προκλήσεις που δεν έχουν εμφανιστεί ποτέ στο παρελθόν, μια εποχή όπου οι κίνδυνοι είναι υπαρκτοί για τις κοινότητές μας και όλη την χώρα», προειδοποίησε το MoveOn.org.
Πίσω από αυτές βέβαια τις διαδηλώσεις κρύβεται ο Τζρτζ Σόρος ο οποίος επιχαίρει να συγκρουστεί με τον Ν.Τραμπ πριν καλά καλά αναλάβει τα ηνία της χώρας, καθώς η πολιτική του νέου Αμερικανού προέδρου έρχεται σε σύγκρουση με την πολιτική της παγκοσμιοποίησης των Σόρος η οποία έχει ως κύριο  εργαλείο ισοπέδωσης των χωρών τις μαζικές μεταναστεύσεις κάθε είδους.
Το MoveOn.org είναι μια από τις οργανώσεις που χρηματοδοτεί ο Σόρος μέσω του ιδρύματος OpenSociety και μάλιστα με δωρεά ύψους 1,46 εκατ.$ είχε ουσιαστικά βοηθήσει την οργάνωση να ξεκινήσει τη δραστηριότητά της το 1998.
Τώρα με τη διοργάνωση διαδηλώσεων ο Σόρος προσπαθεί να δημιουργήσει κλίμα έντασης στις αμερικανικές μεγαλουπόλεις γνωρίζοντας ότι ο Ν.Τραμπ δεν έχει ορκιστεί ακόμη πρόεδρος (ορκίζεται στις 20 Ιανουαρίου) και στις 19 Δεκεμβρίου οι εκλέκτορες ψηφίζουν τον νέο πρόεδρο.
πηγή