Σάββατο 14 Οκτωβρίου 2017

 
ΖΗΤΑ ΤΗΣ Ο, ΤΙ ΘΕΣ!!!
Ο άγιος Νεκτάριος
στην προσωπική του προσευχή
μίλαγε πολύ απλά
στην Παναγία.

Της παρουσίαζε λογαριασμούς
και χρέη της μονής.
Της μίλαγε για μαστόρους
και οικοδομικά υλικά.
Για αρρώστους και άτεκνα ζευγάρια.
Για την ανομβρία και τα χωράφια.

Προσευχόταν μπροστά στο εικόνισμά Της,
που ήταν αναγεννησιακής τεχνοτροπίας.

Και του εμφανίστηκε
πολλές φορές
η Παναγία
εκεί.

Διότι έβλεπε την απλή καρδιά του.
Άκουγε τον αναστεναγμό του.
Έβλεπε τις αδικίες που δεχόταν.
Ένιωθε το συντονισμό
του αγίου Νεκταρίου
με την αγάπη του Παιδιού Της.
Ήξερε ότι είναι άνθρωπος της ουσίας,
κι όχι της βιτρίνας.

2 σχόλια:

αμφοτεροδέξιος είπε...

Κι ας ήταν αυτός που ήταν...
https://amfoterodexios.blogspot.gr/2017/10/blog-post_36.html

Ανώνυμος είπε...

Εννοείται πως θα προτιμούσα κάτι άλλο για δώρο γενεθλίων. "Έλα να δεις το δώρο σου!", είπαν όλοι, ενώ πολύ αργότερα κατάλαβα πως το "έγκλημα" ήταν οργανωμένο από μέρες πριν. Άνοιξαν το πορτμπαγκάζ. Ένα κίτρινο ποδήλατο με περίμενε. Δεν το 'θελα. Δεν μ' άρεσε. Δεν είπα τίποτα. "Μ' αυτό θα πηγαίνεις στο σχολείο!".. είπαν με ενθουσιασμό και στην προσπάθειά τους να πείσουν ένα 7χρονο παιδάκι πως η καθημερινή διαδρομή για το σχολείο θα ' ταν απόλαυση! Μπορούσα όμως να το νιώσω πριν καν αγγίξω το τιμόνι του. Πως αυτό το ποδήλατο θα 'ταν το βάσανό μου κι η δύναμή μου μαζί.
Φοβόμουνα την μακρινή απόσταση απ' το σπίτι, την ερημιά, τα λυκόσκυλα της φάρμας που αρκετές φορές δεν ήταν δεμένα. Πιο πολύ όμως φοβόμουνα τα μαύρα σύννεφα και τη βροχή. Κι οι φόβοι μου βγήκαν αληθινοί. Σχολνώντας ένα μεσημέρι, περίπου 9 χρονών παιδί, το ποδήλατο κόλλησε στη λάσπη του χωματόδρομου. Κανείς εκεί. Έβρεχε καταρρακτωδώς και έγινα μούσκεμα μέχρι το κόκαλο. Απελπίστηκα. Και τότε, φώναξα το όνομά Της πολλές φορές. Δεν είχα και άλλη επιλογή. Αμέσως μετά διαλύθηκε κάθε φόβος. Υπήρχε τόσο έντονο το συναίσθημα πως δεν υπήρχε κίνδυνος και πως η δυσκολία θα ξεπερνιόταν. Ο ίδιος ο εαυτός μου ανέπτυξε αυτόματα έναν περίεργο μηχανισμό αυθυποβολής που μου έλεγε πως σε πολύ λίγο όλα θα είναι εντάξει.
Από τότε, διατηρώ τον μηχανισμό αυτό και κυρίως δεν φοβάμαι τις βροντές, τις αστραπές, τα μαύρα σύννεφα και τη βροχή..Και το κίτρινο ποδήλατο..τελικά το αγάπησα..