Πέμπτη 28 Μαρτίου 2024

Μπορεί η ζωή να μην είναι στολισμένη με βελούδινες κορδέλες, όμως εξακολουθεί να είναι δώρο...

 Μπορεί να είναι εικόνα 1 άτομο, ποδήλατο και οδός 

μ. ντεβάκη


Εσμέ

Την επέτειο της 25ης, παρόλο που τα σχέδια έλεγαν εκδρομούλα με την οικογένεια, τελικά την πέρασα «μόνος», επειδή εσυναχώθηκα και δεν ήθελα να κολλήσω κανέναν.
Μόνη επαφή με πλάσμαν ήταν μια φωτογράφιση στο πλαίσιο μιας συνέντευξης, που μου πήραν πριν από λίγες μέρες για την καλοκαιρινή έκδοση του περιοδικού του αεροδρομίου, που δεν είχα περιθώριο να αναβάλω.
Έτσι βρέθηκα στα Πυργά, στο χωριό του φωτογράφου που βρίσκεται ανάμεσα σε Λεμεσό και Λευκωσία. Τόπος φωτογράφισης, το ξωκλήσι του Αγίου Σπυρίδωνα του χωριού.
Η φωτογράφιση δεν κράτησε για πολύ, έτσι αφού είχα χρόνο και ήμουν και ντυμένος με… «φουλάρια και γιλέκα» και είχα και το βιολί μαζί μου, σκέφτηκα ότι ήταν κρίμα να πάει το κοκετάρισμα άδικα χωρίς μια καταγραφή, έστω κάποιου κομματιού.
Και τότε θυμήθηκα το ορχηστρικό θέμα της Εσμέ, το οποίο δεν ανέβασα ποτέ.
Ό,τι πιο κατάλληλο για την επέτειο, αφού η θεματολογία του έργου ήταν το 1821.
Έτσι με παρέα τις μαργαρίτες και το ντρονούδιν, έπιασα δουλειά.
 
 ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ

π. Δημήτριος Μπεζάν: Ένα φως επήγασε από τα κεφάλια δύο μοναχών!

 Μπορεί να είναι εικόνα 1 άτομο

 [Διήγηση του μαρτυρικού ιερέα  π. Δημητρίου Μπεζάν]:
Η μεγάλη φυλακή στη Μονή Οράνκι δεν ήταν στρατιωτική φυλακή, αλλά διεθνές στρατόπεδο των αιχμαλώτων. Σ’ αυτό το στρατόπεδο που βρισκόταν στα δάση της Βόλγας, κοντά στην πόλη Γκόρκι, σήμερα Νίζνι Νόβγοροντ, ήταν συγκεντρωμένοι περίπου 14.000 αξιωματικοί από όλες τις εθνικότητες της Ευρώπης, ακόμη και από την Ιαπωνία. Ήμασταν οργανωμένοι σε στρατιωτικούς σχηματισμούς για δουλειά και στρατωνιζόμενοι σε κτίρια και τρώγλες.
 
Στο Οράνκι υπήρχε μια ανδρική μονή, με μοναχούς από αρχοντικές οικογένειες, όλοι λόγιοι, με βιβλιοθήκη, τυπογραφείο και κοινοβιακή ζωή. Οι σοβιετικοί κατήργησαν την μονή. Τους μοναχούς και τους ιερείς, περίπου 11.000, μαζεμένους από πολλές μονές και σκήτες, με επικεφαλής έναν Επίσκοπο, τους σκότωσαν γύρω στα 1919-1920, τους έριξαν τον ένα πάνω στον άλλο σε μια χαράδρα στην αυλή της μονής και τους σκέπασαν με χώμα.
 
Όταν ήρθαμε εμείς οι Ρουμάνοι στο Οράνκι, κάνοντας κάποιες ανασκαφές, απαραίτητες για το στρατόπεδο, βρήκαμε κάτι αποσαρκούμενα πτώματα, όπως αναφέρεται στον προφήτη Ιεζεκιήλ. Μια μεγάλη τάφρο γεμάτη λείψανα. Όλους τους είχαν πυροβολήσει στο κεφάλι επειδή δεν ήθελαν να συνεργασθούν με τους άθεους.
Ανάμεσα τους καθόταν αναλλοίωτος πάνω σε μία καρέκλα ένας αρχιερέας, που φορούσε ένα εγκόλπιο και μια εικόνα της Θεοτόκου. Με την έγκριση της ηγεσίας του στρατοπέδου τους ράντισα με αγιασμό και τους ξανασκεπάσαμε με το χώμα. Μετά, με την άδεια του διευθυντή του στρατοπέδου, έβγαλα τα λείψανα του αγίου Επισκόπου ανάμεσα από χιλιάδες μάρτυρες μοναχούς, τα τοποθέτησα σε ένα φέρετρο, που το φτιάξαμε εμείς οι Ρουμάνοι, και τα θάψαμε κοντά σε ένα πηγάδι στην αυλή της Μονής…
 
 Μπορεί να είναι εικόνα 2 άτομα
– Μπορεί να θεωρηθούν άγιοι αυτοί οι μοναχοί που μαρτύρησαν για τον Χριστό, ως και οι άλλοι χριστιανοί που σκοτώθηκαν με διαφόρους τρόπους από τους άθεους, κατά την διάρκεια του κομουνισμού;
– Ναι, όλοι. Όπως είναι οι άγιοι μάρτυρες, ιερείς και μοναχοί, από το Οράνκι, διότι προτίμησαν τον θάνατο παρά να εκπέσουν από την πίστη. Και στην χώρα μας, στα δάση και στα βουνά σκοτώθηκαν ιερείς, και τα ονόματα τους αναφέρθηκαν σε διάφορα άρθρα. Και αυτοί μπορούν να θεωρούνται μάρτυρες του Χριστού και εθνομάρτυρες.
Στο στρατόπεδο στην αρχή κάναμε μόνο τον αγιασμό, με φρουρούς στις πόρτες, επειδή δεν επιτρεπόταν δημόσια προσευχή. Ο καθένας προσευχόταν το πρωί και το βράδυ, όπως έμαθε από την μητέρα του. Προσευχόντουσαν δε όλοι.
Ο θάνατος ήταν στην τρώγλη: ψείρες, κοριοί, τύφος, τρομερή παγωνιά έξω και απάνθρωπες δουλειές. Η ίδια κατάστασης ήταν και στα στρατόπεδα της Σιβηρίας – Καραγκάντα, Αρχαγγέλσκ, Μπορκούτα και σε άλλα στρατόπεδα της Ρωσίας.
Μετά το τέλος του πολέμου, σιγά-σιγά, οι Ρώσοι διοικητές έγιναν πιο παραχωρητικοί. Μας άφησαν να λειτουργούμε ελεύθεροι μέσα στις τρώγλες. Αργότερα, το καλοκαίρι, βγαίναμε στο οροπέδιο της αυλής της μονής, όπου κάναμε δημόσια προσευχές, και στις εορτές την Θεία Λειτουργία.
Στο Οράνκι ήμασταν 23 ορθόδοξοι Ρουμάνοι ιερείς. Κατασκευάσαμε όλοι μας επιτραχήλια από γερμανικές σκηνές. Στις ιερές ακολουθίες που τελούσαμε οι ορθόδοξοι ιερείς, παρευρίσκονταν και άλλες εθνικότητες και έμεναν κατενθουσιασμένοι από την ψαλμωδία την ορθόδοξη και την ανδρική χορωδία που είχαμε από 100 περίπου άτομα.
 
– Πώς προσευχόσασταν τις Κυριακές οι Ρουμάνοι εκεί στο Οράνκι;
– Όπως σας είπα, μαζευόμασταν στο οροπέδιο, τελούσαμε την Θεία Λειτουργία, κοινωνούσαμε, κάναμε μια ζωντανή ενθαρρυντική ομιλία, δοξάζαμε τον Θεό για όλα και πηγαίναμε στην συνέχεια για φαγητό και τους κοιτώνες.
– Εξομολογήσατε και βαπτίσατε στο στρατόπεδο;
– Δεν είχαμε άδεια. Τελικά όμως βάπτισα μερικούς Ρώσους και μερικά παιδιά.
.................................................

 Ήταν το καλοκαίρι τού 1966-1967. Μετά την νυχτερινή ακολουθία, όταν στην εκκλησία [στην Ιερά Μονή Συχαστρία της Ρουμανίας] έμεινε μόνο ένας μοναχός, που διάβαζε το Ψαλτήρι, είδα δυο μοναχούς σε πολύ μεγάλη ηλικία να παραμένουν στην εκκλησία βυθισμένοι στην προσευχή.
Έκαιγε ένα κανδήλι στο Ιερό και ένα στην εικόνα της Θεοτόκου. Γονάτισαν και απλώθηκαν με το πρόσωπο στο πάτωμα, προσευχόντουσαν σιωπηλά. Ήμουν στο τελευταίο στασίδι, απαρατήρητος παραμελημένος, με το κεφάλι στα χέρια, λέγοντας στον Θεό τον πόνο μου.
Ανάμεσα στα δάχτυλα είδα ένα φως που επήγασε από τα κεφάλια των δύο μοναχών. Περίπου 10 εκατοστά πάνω από τα κεφάλια τους, τρεμόλαμπε, ένα φως που αναβοέσβηνε.
Σε μια απόλυτη ησυχία τους κοίταζα και δεν μπορούσα να το πιστέψω. Προσκύνησα σιγά όπως μπροστά σε ένα θαύμα.
Οι δύο μοναχοί σηκώθηκαν ταυτόχρονα, προσκύνησαν, πέρασαν από κοντά μου, σαν να με επέπληξαν και πήγαν στα κελιά τους.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Ιερέως, π. Δημητρίου Μπεζάν, “Η χαρά της ταλαιπωρίας” που περιέχει “συγκλονιστικές μαρτυρίες από τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, θαυμαστές εμπειρίες και αξιόλογες πνευματικές απαντήσεις”. Έκδοση Ορθοδόξου Κυψέλης.

 

Ο πιστός, ταπεινός και σκληρά δοκιμασμένος πατήρ Δημήτριος Μπεζάν από το Χιρλάου της Ρουμανίας έζησε κατά τη διάρκεια του περασμένου αιώνα, 1909-1995.

Η θεία Πρόνοια τον ενίσχυσε και αντιμετώπισε τις απάνθρωπες συνθήκες της επί 24 χρόνια ταλαιπωρίας του σε διάφορες φυλακές, για την πίστη και αγάπη του στον Χριστό, με υπομονή, καρτερία, δοξολογία και ευχαριστία προς τον Θεό. Έζησε θαυμαστά γεγονότα, μέσα σε θλίψεις και δοκιμασίες, αλλά χαρούμενος.

Ως στρατιωτικός ιερέας στο ανατολικό μέτωπο, σε ηλικία 32 ετών, υπέφερε για 7 χρόνια ως αιχμάλωτος στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως στη Ρωσία και Σιβηρία. Γλυτώνοντας, σαν από θαύμα, από την καταδίκη σε θάνατο, στάλθηκε στη Ρουμανία, όπου καταδικάστηκε ισόβια στις κομουνιστικές φυλακές της Ρουμανίας αλλά παρέμεινε μέχρι το 1964.

Μετά την απελευθέρωσή του διορίστηκε, με μεγάλη δυσκολία, σε μια μικρή ενορία στο χωριό Γκινδεοάνι του νομού Νεάμτζ, όπου με μεγάλο ζήλο εξυπηρετούσε τους πιστούς για πέντε περίπου χρόνια.

Η μεγάλη κοσμοσυρροή ενόχλησε τους άθεους διώκτες τω χριστιανών και τον οδήγησαν σε μια νέα δίκη όπου συνταξιοδοτήθηκε και εξορίστηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό στο πατρικό του σπίτι στο Χιρλάου το 1970.

Με τέτοιες συνθήκες έζησε για είκοσι ακόμη χρόνια μέχρι το 1990, με φόβο και ταπεινώσεις από τους φύλακες. Δεν εlχε την άδεια να λειτουργήσει σαν ιερέας, ούτε και να κινηθεί ελεύθερος.

Εγκαταλειμμένος από τους συναδέλφους του, λογοκρινόμενος και υπό παρακολούθηση από τις αρχές, ο πατήρ Δημήτριος δεν απελπίστηκε ούτε στενοχωρήθηκε, αλλά τα δέχτηκε όλα με χαρά, σαν από το χέρι του Θεού, με υπομονή και ευχαριστία, σαν άλλος μικρός Ιώβ.

Οι μοναδικοί αληθινοί του φίλοι στα χρόνια αυτά ήταν οι πιστοί από τα γύρω χωριά και λίγοι ιερείς και μοναχοί, που τον αναζητούσαν με μεγάλη διακριτικότητα, για να τον συμβουλευθούν.

Στα τελευταία του χρόνια, αν και εlχε περισσότερη ελευθερία, ο π. Δημήτριος ήταν όλο και περισσότερο άρρωστος. Την ημέρα συμβούλευε και παρηγορούσε τους προσερχομένους πιστούς, ενώ την νύχτα προσευχόταν στο φως του κανδηλιού, στο ταπεινό σπιτάκι του και χαιρόταν κατά Χριστόν.

Το βράδυ της 27 Σεπτεμβρίου του 1995 παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο, τον οποίο τόσο πολύ αγάπησε και ομολόγησε με θάρρος ενώπιον των ανθρώπων.



 Μπορεί να είναι εικόνα κείμενο που λέει "O Θαλής o Μιλήσιος..... "τριών τούτων ένεκα χάριν έχειν τặ Τύχη πρώτον μέν ότι άνθρωπος έγενόμην καί ού θηρίον, είτα ότι άνήρ καί ού γυνή, τρίτον ότιΈλλην καί ού βάρβαρος.""

Κατήχηση σε έναν αθεο-λόγητο Δεσπότη.

Ο  αγωνιστής Μητροπολίτης πρώην ΚαλαβρύτωνΑμβρόσιος προς Μεσσηνίας Χρυσόστομο: «Μή πλανᾶσθε καί μή παρασύρετε εἰς τήν πλάνην τά πιστά τῆς Ἐκκλησίας τέκνα!»

Τι εποχή και αυτή!

 Μπορεί να είναι ασπρόμαυρη εικόνα 5 άτομα, παιδί, άτομα που μελετούν, παιδικό παιχνίδι και σκάκι

The Passion of The Christ

The Passion of the Christ, Jim Caviezel | THE PASSION OF THE CHRIST — I went to Catholic school. I know how it ends. — Lauren 

 

Όταν ο Mel Gibson πρότεινε στον Jim Caviezel να πάρει τον ρόλο του Ιησού στην ταινία “The Passion of the Christ”, εκείνος τον προειδοποίησε ότι ήταν ένας εξαιρετικά δύσκολος ρόλος και ότι αν τον δεχόταν, θα περιθωριοποιηθεί ως ηθοποιός στο Χόλιγουντ.
Ο Τζιμ του ζήτησε μια μέρα για να σκεφτεί.
Η απάντησή του ήταν: Νομίζω ότι πρέπει να κάνουμε αυτή την ταινία ακόμα κι αν είναι δύσκολη. Μόλις συνειδητοποίησα ότι είμαι 33 ετών, στην ηλικία του Χριστού όταν σταυρώθηκε και τα αρχικά μου είναι ίδια με τα δικά του: J.C.
 
 Μπορεί να είναι εικόνα 2 άτομα
Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, ο Jim Caviezel έχασε 23 κιλά. Τον χτύπησε κεραυνός, χτυπήθηκε με το μαστίγιο κατά λάθος 2 φορές που άφησε πληγή 35 εκατοστών και εξάρθρωσε τον ώμο του, εμφάνισε πνευμονία και υποθερμία από τη στιγμή που καθόταν γυμνός στο σταυρό για ώρες.
Το σώμα του ήταν τόσο εξαντλημένο που χρειάστηκε να κάνει 2 επεμβάσεις ανοιχτής καρδιάς μετά το τέλος των γυρισμάτων.
Η σκηνή της σταύρωσης διήρκεσε 5 εβδομάδες από τις συνολικά 8 εβδομάδες που διήρκεσαν τα γυρίσματα.
«Δεν θέλω να με δουν οι άνθρωποι, θέλω να δουν τον Ιησού Χριστό. Μόνο έτσι θα πιστέψουν και θα προσηλυτίσουν.
Ο Λούκα Λιονέλο, ο ηθοποιός που υποδύθηκε τον Ιούδα, ο οποίος ήταν άθεος πριν από την ταινία, προσηλυτίστηκε και βαφτίστηκε, αυτός και τα παιδιά του.
Ένας από τους τεχνικούς, που ήταν μουσουλμάνος, εντυπωσιάστηκε κι αυτός και έγινε χριστιανός!
 
Η ταινία κόστισε το μεγαλύτερο στην ιστορία του κινηματογράφου: 370,8 εκατομμύρια δολάρια αλλά έφερε κέρδος 611 εκατομμύρια.
Πολλές ψυχές συγκινήθηκαν και σώθηκαν.
Ο Μελ Γκίμπσον πλήρωσε 30 εκατομμύρια δολάρια από την τσέπη του γιατί κανένα στούντιο δεν ήθελε να δεχτεί το έργο.
Ο Σατανάς προσπάθησε με κάθε τρόπο να σταματήσει αυτό το έργο, γιατί γνώριζε τη δύναμη μιας τέτοιας ταινίας να προβάλλεται στις οθόνες σε όλο τον κόσμο και πόσες ψυχές θα μπορούσαν να σωθούν. Όμως ο Θεός έχει τον τελευταίο λόγο.
Η ταινία είχε τεράστια επιτυχία και άγγιξε τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλους τους μεσημβρινούς.
«Διότι δεν ντρέπομαι για το ευαγγέλιο του Χριστού· γιατί είναι η δύναμη του Θεού για τη σωτηρία καθενός που πιστεύει».

Φιόντορ Ντοστογιέφσκι

 Μπορεί να είναι εικόνα 1 άτομο και κείμενο που λέει "Χριστός η συγκλονιστική σχέση <<Να πιστεύεις ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο εξαίσιο, βαθύτερο, συμπαθητικότερο, πιο συνετό, πιο γενναίο και πιο τέλειο από το Χριστό, κι όχι μόνο δεν υπάρχει αλλά και με θερμή αγάπη λέω στον εαυτό μου ότι δεν μπορεί και να υπάρξει. Ακόμα περισσότερο, αν κάποιος μου αποδείκνυε ότι o Χριστός είναι εκτός αλήθειας, κι αν πράγματι η αλήθεια ήταν εκτός Χριστού, τότε θα προτιμούσα να παραμείνω με τον Χριστό, παρά με την αλήθεια>> (Ντοστογιέφσκι)"

Γιώργος Νταλάρας και Χορωδία - Λαός

 Μπορεί να είναι εικόνα κείμενο που λέει "Μαιχως σπαθιά και βόλια λαός και πολεμά για όλου του κόσμου το ψωμί το φως Και το τραγούδι Κάτω απ' τη γλώσσα του κρατεί τους βόγγους Και τα Κιανκ κάνει ζήτω πως τα τραγουδει τρα ραγίζουν τα λιθάρια"

 
Μικρός λαός και πολεμά
Δίχως σπαθιά και βόλια
Για όλου του κόσμου το ψωμί
Το φως και το τραγούδι.
Κάτω απ’ τη γλώσσα του κρατεί
Τους βόγγους και τα ζήτω
Κι αν κάνει πως τα τραγουδεί
Ραγίζουν τα λιθάρια.
...
Ποίηση: Γιάννης Ρίτσος

Δημήτρης Μαχαίρας: Σαντούρι (Μουσικό Οδοιπορικό με τη Δόμνα Σαμίου, Μικράσια Παράλια, 1977)

!!

 Μπορεί να είναι απεικόνιση κείμενο που λέει "ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΤΡΕΛΑΙΝΕΤΑΙ Μ' ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ, ΕΙΝΑΙ ΠΑΛΑΒΟΣ!"

Ανθελληνικό παραλήρημα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης: «Καταστρέψτε την Ελλάδα»! – Αυτούς θέλετε να κάνετε «γονείς»;



Η λεγόμενη «κοινότητα» ΛΟΑΤΚΙ+ λέει ότι θέλει να καταστρέψει την Ελλάδα. Ο αμερικανός ατζέντης των ομοφυλόφιλων Τζορτζ Τσούνης τί θέλει; Ο Τσούνης θεωρεί ότι η φιλοξενία του EuroPride στην Θεσσαλονίκη «αποτελεί μία παγκόσμια ευκαιρία για να λάμψει η πόλη και να φανεί ότι οι άνθρωποι της είναι ανοιχτοί και ευγενικοί….»!! Αν η Ελλάδα ήταν ελεύθερη χώρα και το πολιτικό της προσωπικό αποτελούνταν από Έλληνες και όχι από διεφθαρμένους ελληνόφωνους, θα ήτανε αυτός ο άνθρωπος ακόμη εδώ;

 


Καιρός να αρχίσει να κατανοεί ο κόσμος καλύτερα, σε ποιες κοινότητες παρέδωσε η κυβέρνηση Μητσοτάκη τα «κλειδιά» για να μπουκάρουν στο άσυλο της ελληνικής οικογένειας. Ο λόγος για τη στρατευμένη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα. Μια πολύχρωμη και καλοπληρωμένη κουστωδία της Νέας Τάξης Πραγμάτων, που αποτελεί την ιδεολογική αιχμή της παγκοσμιοποίησης.

Σε πρόσφατο άρθρο, ασχοληθήκαμε με την κατάπτυστη αφίσα του ντοκιμαντέρ «Αδέσποτα Κορμιά», που φιλοξενήθηκε στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Ήταν εκείνο το βλάσφημο έκτρωμα που παρουσίαζε μια ημίγυμνη έγκυο γυναίκα πάνω στον σταυρό.

Πολλοί έσπευσαν να υπερασπιστούν την αφίσα, λέγοντας ότι η κακόγουστη αναπαράσταση ήταν καθαρά… συμβολικού/καλλιτεχνικού χαρακτήρα, και ότι δεν υπήρχε καμία πρόθεση να χλευάσει τον Χριστό. Όμως «ξέχασαν» να δώσουν μια πειστική απάντηση για την επιγραφή «ΙΝΒΙ» (Ιησούς Ναζωραίος Βασιλεύς Ιουδαίων), πάνω από το κεφάλι της σταυρωμένης γυναίκας. Οι δικαιολογίες τους είναι πιο κακοφτιαγμένες και από τις αφίσες τους, και ο κόσμος κατάλαβε πολύ καλά τις χριστιανοφοβικές τους αναφορές.

Ζούμε όμως σε μια χώρα που η πίστη είναι υπό διωγμό και η ανωμαλία γίνεται κρατικό δόγμα. Η κυβέρνηση υπερασπίστηκε την «ελευθερία της τέχνης» σε σχετικές ερωτήσεις που έγιναν στη Βουλή, οι διοργανωτές του φεστιβάλ κάλυψαν πλήρως τη ρατσιστική αφίσα, και δυνάμεις της αστυνομίας εστάλησαν για να καταπνίξουν τις πηγαίες αντιδράσεις του ευσεβούς κόσμου. Τα «Αδέσποτα Κορμιά» κρύφτηκαν πίσω από τον αδέσποτο ολοκληρωτισμό μιας κυβέρνησης που επιδοτεί τη βλασφημία και νομοθετεί το αφύσικο.

Οι ΛΟΑΤΚΙ+ το λένε ξεκάθαρα: «καταστρέψτε την Ελλάδα»!

Στο ίδιο φεστιβάλ εκμαυλισμού της κοινωνίας, αυτό της Θεσσαλονίκης, παρουσιάστηκε με μεγαλοπρέπεια ένα άλλο βλάσφημο και ανθελληνικό ντοκιμαντέρ χείριστης αισθητικής: το «Avant – Drag». Σε αυτό το εικαστικό σκουπιδοθέαμα, 10 παρενδυτικοί άντρες που αυτοπροσδιορίζονται ως «performers», «αποδομούν το φύλο, τον εθνικισμό, το ανήκειν, την ταυτότητα, ενώ αντιμετωπίζουν την αστυνομική βαρβαρότητα, την τρανσφοβία και τον ρατσισμό της ελληνικής κοινωνίας», όπως αναφέρεται στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ.

Όπως και στα «Αδέσποτα Κορμιά», έτσι και ο δημιουργός του «Avant – Drag» ακολουθεί όλες τις – αφόρητα προβλέψιμες – ηλιθιότητες για να προκαλέσει και να υπερκεράσει το αδιέξοδο της αταλαντοσύνης του. Ένας από τους τραβεστί πιθηκίζει κάτι που παραπέμπει στον Χριστό και φορά ακάνθινο στεφάνι. Άλλος παρενδυτικός μιμείται την Παναγία. Άλλος έχει σταυρό στο μέτωπο και φωτογραφίζεται σε στάση… προσευχής. Άλλος ντύνεται κλόουν «τσολιάς», με ανάλογη στολή. Άλλος φέρει… στηθόδεσμο με ελληνικές σημαίες. Δεν χρειάζεται να προσθέσω άλλα. Καταλάβατε το επίπεδο.

Αυτοί που υποτίθεται ότι καταγγέλλουν «τον ρατσισμό της ελληνικής κοινωνίας», επιδεικνύουν έναν χυδαίο κοινωνικό ρατσισμό κατά των Ελλήνων χριστιανών, βλασφημώντας κάθε ιερό σύμβολό τους. Και μεταχειρίζονται τα ίδια μπαγιάτικα κλισέ, σαν να ξεπήδησαν από τη δεκαετία του ’80.

Όλοι μαζί οι «performers» και οι συντελεστές αυτής της οφθαλμοπάθειας που περνιέται για «ντοκιμαντέρ», παρουσιάστηκαν στην πρεμιέρα που φιλοξένησε «υπερήφανα» το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης πριν 10 μέρες. Εκεί οι παρενδυτικοί σταθήκαν δίπλα – δίπλα, και με ένα μήνυμα εξέφρασαν τις πραγματικές επιδιώξεις τους, γιατί θέλει ο ανθέλληνας να κρυφτεί και η χαρά δεν τον αφήνει. Κρατώντας ένα πλακάτ, ύψωσαν τις λέξεις «DESTROY GREECE» (καταστρέψτε την Ελλάδα).

Οι άνθρωποι το λένε καθαρά και ξάστερα. Στόχος τους είναι να ισοπεδώσουν οτιδήποτε θυμίζει Ελλάδα και Ορθοδοξία. Τους πολιτισμικούς εκπρόσωπους της κατεδάφισης της Ελλάδας, φιλοξένησε η Βουλή στα πλαίσια της συζήτησης για το κατάπτυστο νομοσχέδιο της «ισότητας στον γάμο». Η κυβέρνηση λήστεψε τη μητρότητα και τη πατρότητα από το θησαυροφυλάκιο της φύσης, και την παρέδωσε σε πολιτισμικούς τρομοκράτες και φορείς ανωμαλίας. Tην Ελλάδα την μισούν, αλλά τα παιδιά της τα θέλουν. Την ελληνική οικογένεια τη μισούν, αλλά θέλουν να δημιουργήσουν κακέκτυπό της.

Ποιοι φιλοξενούν ρητορική ανθελληνικού μίσους στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης;

Με μια ματιά στο ΔΣ του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, εύκολα καταλαβαίνει κανείς γιατί φιλοξενούνται τέτοιες ρητορικές μίσους κατά των Ελλήνων, με την κάλυψη του κράτους. Ένα από τα «υπερήφανα» μέλη του ΔΣ είναι η – γνωστή μας – Θέμις Μπαζάκα που είχε ζητήσει να καταργηθεί η προσευχή και τα θρησκευτικά από τα σχολεία, είχε καταγγείλει για «ρατσισμό» και «θρησκοληψία» τους χριστιανούς και είχε ζητήσει να επιβάλλει το κράτος τη «σεξουαλική εκπαίδευση» στους μαθητές, παρακάμπτοντας τους γονείς.

Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, είναι ο γνωστός κριτικός κινηματογράφου, Ορέστης Ανδρεαδάκης, ο οποίος το 2023 ήταν συντονιστής στη συζήτηση που διοργάνωσε η Mastercard στα πλαίσια του Φεστιβάλ, και αφορούσε «το μέλλον της αναπαράστασης της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας στον ελληνικό κινηματογράφο και την τηλεόραση».

Στο ΔΣ φιγουράρει και ο Γενικός Διευθυντής της ΕΡΤ3, Φίλιος Στάγκος, δίνοντας μας μια καλή ιδέα γιατί η – πάλαι ποτέ αξιέπαινη ΕΡΤ3 – τα τελευταία χρόνια έχει απομείνει ένα διεθνιστικό λείψανο της παλιάς της αίγλης. Επιπλέον γίνεται αντιληπτό πώς κινούνται παράλληλα οι εκστρατείες διαφθοράς της ηθικής, σε κινηματογράφο και τηλεόραση.

Καταλαβαίνει κανείς ότι όχι μόνο «Avant – Drag» και άλλες «αδέσποτες» αλητείες θα βλέπουμε από εδώ και πέρα στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (και όχι μόνο), αλλά αυτά δεν είναι τίποτα μπροστά στα εικαστικά εκτρώματα που έρχονται.

LGBTQ – Αμερικανικός καπιταλισμός – Σατανισμός

Έτσι έχουν τα πράγματα λοιπόν. Μια αμερικανοκίνητη κουλτούρα που πρεσβεύει η queer κοινότητα, έρχεται να μας κηρύξει ότι θέλει να καταστρέψει την Ελλάδα. Ακριβώς διότι η woke ατζέντα είναι «ατομική βόμβα» πολιτισμικής καταστροφής. Στα ερείπια των χωρών που αφήνει πίσω της, θα χτιστεί η παγκοσμιοποιημένη δικτατορία.

Η Βαβυλώνα του καπιταλισμού, οι ΗΠΑ, δεν μπορούν να κρύψουν πλέον ότι χρησιμοποιούν τη ΛΟΑΤΚΙ+ προπαγάνδα σαν όπλο μαζικής επιβολής σε όλους τους λαούς. Και όταν λέμε όπλο, το εννοούμε και κυριολεκτικά. Πέρα από τα κυβερνητικά προγράμματα των ΗΠΑ που επενδύουν δισεκατομμύρια στην παγκόσμια προώθηση της Woke ατζέντας, έχουμε τους κολοσσούς της αμερικάνικης πολεμικής βιομηχανίας να βάφουν τα όπλα που αιματοκυλούν τον πλανήτη, στα χρώματα της «υπερηφάνειας». Μεταφορικά μιλώντας.

Όλες οι μεγάλες βιομηχανίες οπλικών συστημάτων των ΗΠΑ, δίνουν προτεραιότητα σε εργασιακά προγράμματα και δράσεις «συμπερίληψης», και μάλιστα συμμετέχουν και σε «Pride» παρελάσεις. Κολοσσοί όπως η Lockheed Martin, η Raytheon Technologies (RTX πλέον), η Boeing και η General Dynamics έχουν εντάξει στο marketing τους τη «ΛΟΑΤΚΙ+ ισότητα», όσο γεμίζουν τον πλανήτη με ανισότητα, πολέμους και δυστυχία.

Και όσον αφορά το μίσος που επιδεικνύουν οι οργανωμένες κοινότητες ΛΟΑΤΚΙ+ προς τον χριστιανισμό, παρουσιάζει και αυτό κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες απολήξεις. Μεγάλη απήχηση στα LGBTQ+ άτομα, έχουν και οι δύο μεγάλες σατανιστικές «εκκλησίες» που ιδρύθηκαν στην Αμερική και αναγνωρίζονται επίσημα από το αμερικανικό κράτος: Η «Church of Satan» και το «Satanic Temple», κάνουν κυριολεκτικά θραύση στην LGBTQ+ κοινότητα. Οι λόγοι είναι προφανείς. Ο Σατανάς ως σύμβολο (που μάλιστα παρουσιάζεται και ως ερμαφρόδιτος) πρεσβεύει όλες τις επαναστάσεις του ανθρώπου εναντίον των Θεϊκών και των φυσικών νόμων. Ακόμα και η ψυχωτική επίκληση των ΛΟΑΤΚΙ+ στην «αγάπη» που την χρησιμοποιούν ως πρόσχημα για όλες τις ακολασίες, είναι πνευματική παρακαταθήκη του «Νόμου του Θελήματος» που επινόησε ο Εωσφοριστής Άλιστερ Κρόουλι, δηλαδή το «Love is the Law, love under will» (Η αγάπη είναι ο μόνος νόμος, η αγάπη να υποτάσσεται στο θέλημα).

Σε μια συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στο Vice ο Ash Blackwood, ιδρυτής ενός παραρτήματος του «Satanic Temple» στη Νέα Υόρκη, εξήγησε στην εφημερίδα ότι σε αντίθεση με πολλές οργανωμένες θρησκείες, ο σατανισμός έχει καλλιεργήσει μια «ενθουσιώδη ατμόσφαιρα αποδοχής για τα LGBTQ άτομα». Σε τέτοιο σημείο που το κίνημα του σατανισμού έχει γίνει «κόμβος» για την πολύχρωμη κοινότητα, και μάλιστα οι σατανιστές εκπροσωπούνται και επίσημα σε «Pride» παρελάσεις, ανεμίζοντας περήφανα σημαίες του Εωσφόρου με φόντο το ουράνιο τόξο.

Ο ιδρυτής του Satanic Temple, Lucien Greaves, είχε εκτιμήσει ότι δεν θα εκπλαγεί αν περισσότερο από το ήμισυ των πιστών της «εκκλησίας» αποτελείται από LGBTQ+ άτομα. Σύμφωνα με τον Greaves, ο «Σατανικός Ναός» συμμετέχει σε παρελάσεις υπερηφάνειας σε όλη τη χώρα και είναι ορκισμένος να προστατεύει και να αγωνίζεται για την ομοφυλοφιλική κοινότητα και τα δικαιώματά της.

Να λοιπόν πώς μπορεί να συμπληρωθεί το παζλ της ανθελληνικής και αντιχριστιανικής δράσης των ΛΟΑΤΚΙ+ οργανώσεων, που έχουν διεισδύσει σήμερα στην ελληνική Βουλή, στα σχολεία, στους πολιτιστικούς φορείς, στο πνεύμα των νόμων, στη δημόσια διοίκηση. Ο καθένας μπορεί να κάνει τους συνειρμούς του και να κατανοήσει τι όλεθρος έχει εισχωρήσει στα ενδότερα του ελληνικού κράτους…

«DESTROY GREECE» φώναξαν οι «queer» πρωταγωνιστές του ντοκιμαντέρ «Αvant - Drag» - Κοιτίδα βλασφημίας το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης - Πως η αμερικανοκίνητη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα προωθούν τη παγκοσμιοποίηση και τον σατανισμό.
«DESTROY GREECE» φώναξαν οι «queer» πρωταγωνιστές του ντοκιμαντέρ «Αvant - Drag» - Κοιτίδα βλασφημίας το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης - Πως η αμερικανοκίνητη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα προωθούν τη παγκοσμιοποίηση και τον σατανισμό.

πηγή

Το βιολί σε ιδιαίτερο ήχο !


Αυτοσχεδιασμός σε ήχο Α' με περαστικές μετατροπές σε πλ. Α', πλ. Β ' & πλ. Δ' τονικότητα εκ του Πα.
Εν συνεχεία " Σε καινούργια βάρκα μπήκα "

 

δείτε και Ο πολύτεκνος π.ΜΙΧΑΗΛ ΚΟΥΚΟΥΒΆΣ

Αλλά τι θα πει να τα βρούμε με τον Θεό;

 Μπορεί να είναι εικόνα 1 άτομο

Την Σαρακοστή νηστεύουμε όχι για " να τα βρούμε με τον εαυτό μας" και να κρατήσουμε αποστάσεις από την κακία και να βελτιωθούμε ως άνθρωποι, αλλά για να τα βρούμε με τον Θεό και να αποκαταστήσουμε την σχέση μας μαζί Του. 
 
Μέτρο και τέλος είναι ο Χριστός , όχι ο βελτιωμένος άνθρωπος.
Άλλωστε θέλουμε δεν θέλουμε, και ξέρω ότι σε πολλούς δεν αρέσει αυτό,αλλά ετσι είναι , πάντοτε παλιάνθρωποι θα είμαστε. Άλλος λίγο άλλος πολύ, νηστεύοντες και μη νηστεύοντες, αγκαλιασμένοι όλοι με την κακία μας.Αυτή είναι η ροπή μας.
Είναι βέβαια και αυτό το έντονο ερωτικό στοιχείο. Οι παλιοί μας έλεγαν απλοϊκά ότι τώρα δεν τρώμε " γιατί κυνηγάνε οι εβραίοι τον Χριστό να Τον σταυρώσουν" ! Αυτές οι ημέρες είναι ο καιρός της θλίψης και της αδημονίας του Χριστού. Ποια ψυχή χριστιανική ζητάει την τρυφή και την καλοπέραση έναν τέτοιο φρικτό καιρό; Πόσο σοφή είναι η Αγάπη και πόσο ανόητες οι διάφορες προφάσεις!
Αλλά τι θα πει να τα βρούμε με τον Θεό; Σημαίνει ατενίζοντας προς τον Χριστόν να κάνουμε αγώνα να του ομοιάσουμε έστω και σαράντα μέρες. Αυτή είναι η σαρακοστή που ετοίμασε η Εκκλησία για μας και εμείς την ακολουθούμε γιατί πιστεύουμε στην Εκκλησία και ότι μας προσφέρει και μας παραθέτει και μας προτείνει και ετοιμάζει για μας. Τώρα αν νομίζει καποιος ότι η νηστεία από το λάδι και το κρέας δεν είναι πνευματικότητα, αλλά φτηνά χυδαία πράγματα, ας δει ότι αποτελείται ο ίδιος από πνεύμα και απο σώμα. Αυτά δεν είναι διχοτομημένα αλλά σε αρραγή ενότητα. Έχουμε πνευματικά σώματα και φθαρτές ψυχές. Και όταν δεν συγκρατούμε το ένα το άλλο καταρρέει. Δυστυχώς η πλατωνική μας κληρονομιά και ξιπασιά σε κάθε υλικό έκανε μεγάλη ζημιά. Νομίζουμε ότι η καλή μας διάθεση και συμπεριφορά και ένας ισορροπημένος, ο Θεός να τον κάνει, ψυχισμός είναι η μοναδική πνευματική μας ζωή. Και αυτό αρκεί για να είμαστε καλά απέναντι στον Θεό, τον εαυτό μας και τους άλλους. Ψευδαισθήσεις.
π.π. 

Έφυγε από τη ζωή ο ευπατρίδης Μιχάλης Χαραλαμπίδης

ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥ Η ΜΝΗΜΗ!
ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΞΙΟ ΤΕΚΝΟ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ 

 Μπορεί να είναι εικόνα ‎1 άτομο και ‎κείμενο που λέει "‎Μιχάλης Χαραλαμπίδης مه 'Tó Ελληνικό Κράτος συμπεριφέρεται όπως έκείνη ή κατηγορία τών Κρατών, όπου τό Κράτος είναι ένάντια στό έθνος. Αύτά τά χαρακτηριστικά του, έχουν τραγικές συνέπειες στόν τομέα τής παιδείας, όπου oi έκπαιδευτικοί του μηχανισμοί είναι ύπεύθυνοι γιά τήν κρίση έθνικής αύτοσυνειδησίας καί αύτογνωσίας ένός άρχαίου έθνους..' Εθνικά Ζητήματα Aspects of the new eastern question "Όψεις τού νέου Άνατολικού ζητήματος, Μιχάλη Χαραλαμπίδη, είσαγωγή, (1997). "Όψεις τού νέου Άνατολικού ΕΛΛΑΣ ζητήματος‎"‎‎  



«Δὲν ὑπάρχει Κυπριακὸ πρόβλημα, δὲν ὑπάρχει πρόβλημα Αἰγαίου, δὲν ὑπάρχει πρόβλημα Θράκης. Ὑπάρχει ἕνα πρόβλημα: Τὸ Τουρκικὸ πρόβλημα».

Μιχάλης Χαραλαμπίδης (1951-2024)

«Γι' αὐτὸ λοιπὸν εἶμαι πολὺ ἀνήσυχος, καὶ πρέπει νὰ σᾶς τὸ πῶ, πέρα ἀπὸ ἰδεολογισμοὺς (δὲν σᾶς μιλῶ ἰδεολογικά, γιατὶ πίσω ἀπὸ τοὺς ἰδεολογισμοὺς μποροῦν νὰ κρυφτοῦν πολλὰ πράγματα καὶ νὰ καλυφθοῦν πολλοί, καὶ μάλιστα ὑπεύθυνοι). Γι' αὐτὸ ἡ Ἑλλάδα ἔχει δυσκολίες νὰ βαδίσει προχωρώντας μπροστὰ μὲ τοὺς ρυθμοὺς ποὺ προκαλεῖ ἡ ἱστορία στὸ νέο μεγάλο της ραντεβοῦ. Καὶ ἀντὶ ἡ Ἑλλάδα νὰ κινηθεῖ μ' αὐτὸ τὸ ὅραμα ποὺ σᾶς ἔλεγα πρὶν φοβᾶμαι ὅτι στὸ τέλος τοῦ κύκλου -ποὺ θὰ εἶναι τὸ 2004; θὰ εἶναι τὸ 2010;-, τότε θὰ δοῦμε ὅτι ἀντὶ γι' αὐτὴ τὴν Ἑλλάδα, γιὰ τὴν ὁποία λίγο-πολὺ ὅλοι μιλοῦν ἀργά, θὰ εἶναι μία Ἑλλάδα ποὺ τὴν ὀνομάζω ἐδῶ καὶ καιρὸ 'τουρκομπαρὸκ'. Θὰ εἶναι δηλαδὴ μία Ἑλλάδα, ἕνα φτωχὸ ἴσως καὶ συρρικνωμένο βιλαέτι ἤ γερμανικὸ λάντερ. Γιατὶ ἄν δοῦμε τὶς ἐξελίξεις καὶ τὴν δυναμικὴ ποὺ ἔχει ὁ τουρκικὸς ἐπεκτατισμός, ποὺ ἀργὰ τὸν ἀναλύσαμε καὶ ἴσως ἀργὰ τὸν καταλάβαμε, ἀλλὰ εἰδικότερα ἄν δοῦμε τὶς δικές μας πολιτικές, τὸ μέλλον μας δὲν εἶναι αἰσιόδοξο».

(ἀπὸ τὴν μεστὴ νοήματος καὶ προφητικὴ ὁμιλία του τὸ 1996 στὸ συνέδριο τοῦ ΠΑΣΟΚ)

Θλίψη γιὰ τὴν ἀπώλεια ἑνὸς ἀνθρώπου ποὺ ἀνῆκε στὸ (σπανιότατο πλέον εἶδος) τοῦ ἐντίμου καὶ ἀληθινὰ πατριώτη πολιτικοῦ, ποὺ ἀποτέλεσε ἕνα πραγματικὸ (καὶ ἀσφαλῶς! ἀναξιοποίητο) Ἐθνικὸ Κεφάλαιο.

Τί νὰ πρωτοπεῖ κανεὶς γιὰ τὸ ἔργο του. Γιὰ τὸν διαρκῆ του ἀγῶνα γιὰ τὸν Ποντιακὸ Ἑλληνισμὸ (τὸ 1994 μὲ δική του πρόταση ἡ Βουλὴ ἀναγνώρισε τὴν Γενοκτονία τῶν Ἑλλήνων τοῦ Πόντου). Γιὰ τὸ καίριο (καὶ ἀνεπίλυτο ζήτημα) τῆς Περιφερειακῆς Ἀνάπτυξης. Γιὰ τὸ μέγα ζήτημα τῆς Πολιτικῆς Παιδείας. Καὶ τόσα ἄλλα.

Διαβάστε τὰ βιβλία του. Εἶναι μία πολύτιμη παρακαταθήκη γιὰ τὸ μέγα ζητούμενο μιᾶς ἀληθινὰ Ἐθνικῆς Πολιτικῆς, ποὺ θὰ βγάλει τὴν χώρα ἀπὸ τὸ σημερινό της βοῦρκο.

ΥΓ: Μὲ τὸ ΠΑΣΟΚ εἶχα πάντοτε σχέσεις μεγάλης πολιτικῆς ἀντιπάθειας. Ἕτερον ἑκάτερον. Πάνω ἀπὸ ὅλα ὁ Ἑλληνισμός. Πάντων χρημάτων μέτρον Ἑλλάς.

Από την ιστορική ομιλία του Μιχάλη Χαραλαμπίδη  

«Από το Δικαίωμα στη Μνήμη στο Ποντιακό Ευρωπαϊκό Ζήτημα», με αφορμή τα 21 χρόνια από την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων. 

 Μία πολιτική Oμιλία του Μιχάλη Χαραλαμπίδηγια ένα ιστορικό ζήτημα είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν οι φίλοι της Σχολής Γονέων-Ανοικτού Πανεπιστημίου Κατερίνης από τον πολιτικό επιστήμονα-συγγραφέα Μιχάλη Χαραλαμπίδη στο Πνευματικό Κέντρο του δήμου Κατερίνης, τη Δευτέρα 9/2/2015. Το θέμα της ομιλίας ήταν «Από το Δικαίωμα στη Μνήμη στο Ποντιακό Ευρωπαϊκό Ζήτημα», με αφορμή τα 21 χρόνια από την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων

 Ο ομιλητής  με ιδιαίτερη ευαισθησία στα θέματα παιδείας και ορθής χρήσης της γλώσσας με τον ορισμό και μόνο του θέματός του δίνει βαρύνουσα σημασία στις λέξεις που σηματοδοτούν ιστορικές διαδικασίες. Το Ποντιακό ζήτημα , όχι μόνο ως ελληνικό αλλά και ευρωπαϊκό συντέλεσε στις μελλοντικές εξελίξεις με το κουρδικό, τις κοσμογονικές αλλαγές στην Τουρκία, την κρίση της τουρκικής ταυτότητας, την άνοιξη των λαών της Μ. Ασίας – ιδιαίτερα των αυτόχθονων. Στις εξελίξεις της Μ. Ασίας κουρελιάστηκαν τα κέντρα μελετών της Αμερικής, τα λεγόμενα και στην Ελλάδα «think tank», γελοιοποιήθηκε η κεμαλολαγνεία και ο νέο-οθωμανισμός. Με το πέρασμα των χρόνων η συμβολή στο Ποντιακό ζήτημα , ιδιαίτερα από τον ομιλητή, δικαιώθηκε από την Ιστορία. Μέχρι το 1980 περίπου θεωρείτο απαγορευμένο θέμα η γενοκτονία των Ποντίων. Πιθανόν θα μπορούσε να δρομολογηθεί και να αναγνωριστεί αν συνειδητοποιούσαν οι Μικρασιάτες και Πόντιοι τις διαστάσεις που θα έπαιρνε ανάμεσα στα 1944-1948 που ίσως θα απέτρεπε τον εμφύλιο πόλεμο. Στις δεκαετίες ΄50 και ΄60 ιστορικά το ανέδειξε από τη Βιέννη ο Ενεπεκίδης με τον όρο οι διωγμοί των Ποντίων. Το ζήτημα όμως είχε κοινωνικές και πολιτικές διαστάσεις. Εκτός από το διαρκές ενδιαφέρον των Ποντίων βοήθησε στην ανάδειξη και διεθνοποίησή του το παγκόσμιο ρεύμα ιδεών για τα ανθρώπινα δικαιώματα και έτσι το πρόβαλε στη διεθνή σκηνή παρά την άρνηση έως και εχθρική αντιμετώπιση πολιτικών και αριστερών κομμάτων. Η επιτυχία του οφείλεται στο ότι αναδείχθηκε ως θέμα πολιτικής διαλεκτικής, ημερήσιας διάταξης, γεωπολιτικής αλλαγής της πρώην Σοβιετικής Ένωσης το 1989 και της νέας ροής των Ποντίων εκ Ρωσίας στην Ελλάδα- νέα προσφυγοποίηση . Το 1994 καθιερώθηκε από την ελληνική Βουλή η 19η Μαίου ως ημέρα Ποντιακής Γενοκτονίας και αναγνωρίστηκε κι από ορισμένα κράτη. Από περιορισμένο ζήτημα έγινε εθνικό και εξελίχθηκε σε ευρωπαϊκό και διεθνές. Πέρα από μία ιστορική δικαίωση καθόρισε τον επανακαθορισμό της ταυτότητας σημερινών Ποντίων της Τουρκίας είτε εξισλαμισθέντων είτε κρυπτοχριστιανών. Είναι καιρός να αποκτήσει πλέον η Ελλάδα όχι μόνο ευρωπαϊκή αλλά και «ανατολική» και πολιτιστική πολιτική με κύρια δύναμη τους Ίωνες φιλοσόφους και τον Μ. Βασίλειο, άποψη που συμφωνεί με τη ρήση του Κικέρωνα που χώριζε τον κόσμο σε ζώνη βαρβαρότητας, τη Β. Ευρώπη, και σε ζώνη ανθρωπισμού, την Ελλάδα και τη Μ. Ασία. Το ενδιαφέρον αυτό θέμα προκάλεσε γόνιμο διάλογο.